S³owo RUN oznacza w jêzyku staroskandynawskim tajemnicê. Znaki runnicze s± najstarszym typem pisma ludów pó³nocy Europy. Najstarsze napisy pochodz± z III i IV w.n.e. S± one powi±zane z mitologi± Skandynawów i Germanów. Znanych jest kilka systemów pisma runiczego. A oto 24 najbardziej znane runy:

T³umaczenie:
Fehu- powodzenie,w³adza,porz±dek
Uruz- zdrowie,si³a przetrwania
Thurisaz- wialno¶æ,niez³omno¶æ
Ansuz- natchnienie,m±dro¶æ,wiedza
Raido- ruch,aktywno¶æ,podró¿
Kenaz- entuzjazm,namiêtno¶æ
Hagalaz- zmiana na lepsze
Nauthiz- ¶lepy los
Eisaz- koncentracja,wyciszenie
Jera- sprawiedliwo¶æ
Sowulo- nadzieja
Teiwaz- uczciwo¶æ
Berkana- kobieco¶æ,p³odno¶æ
Laguz- intuicja
Mannaz- wspó³dzia³anie
Algiz- pomy¶lno¶æ,powodzenie
Ehwaz- ufno¶æ,wierno¶æ
Othila- ojczyzna,rodzina
Gebo- harmonia
Wunjo- realizacja marzeñ
Isa- wytrwa³o¶æ
Perthro- przeznaczenie,wyrok losu
Inguz- regeneracja
Dagaz- o¶wiecenie,¶wit

Runów u¿ywano przede wszystkim w inskrypcjach. Wycinano je lub ryto w kamieniu, metalu czy drewnie, gdy¿ wczesne ludy germañskie roz­winê³y sztukê drzeworytnicz±. Wiele inskrypcji runicznych wykonywali fachowi rzemie¶lnicy. Inskrypcje te mo¿na podzieliæ na wyra¼nie zarysowane typy konwencjo­nalne. Najciekawsze s± inskrypcje s³u¿±ce celom magicznym oraz wezwa­nia do bóstw pogañskich. Runy wystêpuj± g³ównie w inskrypcjach upa­miêtniaj±cych, ale stosowano je równie¿ przy wró¿eniu, pisaniu listów czy ryciu na zbroi i ozdobach imienia artysty lub w³a¶ciciela.

[ 1956 komentarze ]

Magia Religijna
Juz w starozytnosci ludzie czcili jakis swoich bozków. W swiatyniach oddawali im przez kaplanów czesc. Malo kto wiedzial, ze owi kaplani posiadaja zdolnosci magiczne. Kaplani straszyli przecietnych ludzi "gniewem" bozym. Gdy ludzie nie sluchali slów kaplanów i nie oddawali im darów, kaplani prostym zakleciem wywolywali susze lub cos równie paskudnego. Oczywiscie wina "spadala" na "bogów".
Ten rodzaj magii nie zmienil sie duzo na przestrzeni wieków. Przez stulecia magia religijna zanikala, odgrywajac coraz to mniejsza role. Ostatecznie zanikla w IX wieku.

Magia bia³a jest magi± dobroczynn±, zazwyczaj praktykowan± dla osi±gniêcia dobrego celu, czasami niesie pomoc ludziom i ¶wiatu w ogóle.

Czarna magia jest wykorzystywana do egoistycznych, wrêcz niegodziwych. Jej nazwa ju¿ wskazuje na to, ¿e magia ta nawi±zuje do ciemnej strony ludzkiego charakteru i jest naganna moralnie.

Magia „niska” nie wymaga ¿adnego wykszta³cenia czy szczególnej inteligencji. Dotyczy zazwyczaj przekazu ustnego, eksperymentów maj±cych charakter „zamawiañ”, rzucania uroków itp.

Magia „wysoka” wymaga d³ugiego przygotowania i nauki. Nie ka¿dy mo¿e zostaæ magiem, trzeba mieæ specjalne zadatki czy predyspozycje. Zdolno¶ci magiczne u ludzi s± najczê¶ciej wynikiem: dziedziczenia, eksperymentów okultystycznych oraz przekazywania zdolno¶ci okultystycznych z jednej osoby na drug±.

Magia ¶wiecka
Magia ¶wiecka rozwija³a siê bardziej gwa³townie ni¿ religijna, choæ jej rozwój zacz±³ siê dopiero w ¶redniowieczu. Spo³eczno¶æ czarodziejska bardzo siê rozros³a, dlatego nie wszyscy magicy mogli byæ kap³anami. Dlatego zaczêli sami eksperymentowaæ czarami i postanowili siê ujawniæ. To by³ powa¿ny b³±d. Normalni ludzie (znani bardziej jako mugole) przestraszyli siê rzeczy, których nie rozumieli, i których nie potrafili sobie wyt³umaczyæ. Zaczêli paliæ wszystkie osoby, które w jakikolwiek sposób odbiega³y od "normalno¶ci". Cierpieli na tym g³ównie oni sami, poniewa¿ rzadko udawa³o im siê schwytaæ prawdziwego czarodzieja. Z biegiem lat, stuleci czarodzieje byli coraz bardziej biegli w sztuce pos³ugiwania siê czarami. Wielcy czarodzieje pozak³adali swoje szko³y, w których postanowili kszta³ciæ nowe dzieci, które wyjawia³y czarodziejskie zdolno¶ci. Do wiêkszo¶ci takich szkó³ przyjmowano tylko te dzieci, które mia³y za rodziców czarodziei. Powsta³a w tym czasie brzydka nazwa "szlama". By³a to obra¼liwa nazwa osób o magicznych zdolno¶ciach, ale urodzonej w rodzinie mugoli (ojciec i matka byli mugolami). Tak wiêc dzieci zg³êbia³y tajniki magii pod okiem wykszta³conych, doros³ych czarodziei.





To jest portret Nicolasa Flamela, który zagra³ bardzo powa¿n± rolê w historii magii.

NICHOLAS FLAMEL - (ok.1330-??)Urodzi³ siê pod Pary¿em. Ima³ siê ró¿nych zawodów - by³ poet±, malarzem - zanim zainteresowa³ siê astrologi±. W 1357 roku, wed³ug jego zapisków, nawiedzi³ go anio³, który pokaza³ mu jak±¶ ksiêgê i powiedzia³: „Nicolasie, spójrz na te ksiêgê. Nie zrozumiesz jej nigdy do koñca, jak i nikt inny jej nie zrozumie, ale pewnego dnia ujrzysz w niej co¶, czego nikt inny nie zobaczy”. Nastêpnego dnia Flamel zobaczy³ ten sam wolumin na pó³ce ksiêgarskiej, oferowany za nisk± cenê, poniewa¿ nikt nie móg³ zrozumieæ dziwnego pisma, którym by³ zapisany. Z olbrzymim wysi³kiem, z pomoc± pewnego uczonego, który zna³ hebrajski, razem z Flamelem odszyfrowali tre¶æ ksi±¿ki, która okaza³a siê podrêcznikiem transmutacji zwyk³ych metali w z³oto. Niestety, wed³ug zawartej w niej receptury potrzebny by³ do tego specjalny sk³adnik zwany Kamieniem Filozoficznym, który nie zosta³ dok³adnie opisany. Flamel latami prowadzi³ eksperymenty, aby odkryæ substancjê. 17 stycznia 1383 roku pisze w swoim pamiêtniku, ¿e w koñcu znalaz³ to, czego szuka³, a pozna³ to po silnym zapachu. Wypróbowa³ tê metodê kilka razy. Pó¼niej przeprowadzi³ tê operacjê z czerwonym kamieniem i podobn± ilo¶ci± rtêci i 25 kwietnia tego samego roku uzyska³ tak± sam± ilo¶æ z³ota. To z³oto by³o wyra¼nie lepsze od normalnego. Wraz z ¿on± Perenell± trzykrotnie dokona³ tej przemiany. Podobno dziêki temu sta³ siê bajecznie bogaty. Swoj± fortunê przekaza³ na cele dobroczynne. Kilka osób przysiêga³o, ¿e w 1761 roku widzia³o czterystuletniego czarodzieja wraz z ¿on± Perenell± (¿y³a 658 lat) w Operze Paryskiej. Podobno po dzi¶ dzieñ Flamel pojawia siê tu i tam.

[ 1589 komentarze ]

Mandragora:


Dyptam:


Tentakula:


Asfodelus:


Rdest ptasi:


Tojad:


Wierzba bij±ca:


Reszty zdjêæ nie uda³o mi siê znale¼æ

[ 2582 komentarze ]

Zielarstwo jest nauk± o magicznych ro¶linach i grzybach, wliczaj±c w to opiekê nad nimi i wykorzystanie ich fascynuj±cych mo¿liwo¶ci. Niektóre magiczne ro¶liny s± wa¿nymi sk³adnikami eliksiralnymi, niektóre same maj± niezwyk³e w³a¶ciwo¶ci.

DIABELSKIE SID£A - ro¶lina, która opasa ciê swoimi pn±czami nie daj±c mo¿liwo¶ci ruchu. Lubi wilgoæ i ciemno.

DYPTAM (Dictamnus albus) - ro¶lina z rodziny rutowatych, o du¿ych ró¿owych kwiatach i torebkowatych owocach, wydzielaj±ca siln± balsamiczn± woñ. Do czego siê j± wykorzystuje mo¿na przeczytaæ w "Tysi±cu magicznych zió³ i grzybów" znanym podrêczniku Phyllidy Spore.

MANDRAGORA - MANDRAGORA jej lacinska nazwa to-> (Mandragorus) Najcenniejsza czescia mandragory jest jej gruby brazowy korzen, mogacy dorastac do ponad metra dlugosci. Czesto bywa rozwidlony i kazdemu z odrobina wyobrazni moze przypominac czlowieka. Ksiegi ziól i roslin czestokroc przypisywaly nalezacej do rodziny piankowatych mandragorze ludzkie cechy i opisywaly ja jako mezczyzne z dluga broda albo kobiete o bujnych wlosach. Podobienstwo do czlowieka mozna bylo z latwoscia wzmocnic, dokonujac kilku zabiegów nozem, i to wlasnie ono bez watpienia leglo u podstaw sadu, ze jak czlowiek wyciagany z cieplego poslania, wyrywana z grzadki mandragora bedzie krzyczec.Mimo wspólczucia, jakie ludzie zywili dla nieszczesnego polozenia wydobywanej sila z ziemi mandragory, wyrywali ja czesto i wykorzystywali w rozmaitych celach. W starozytnosci uwazano ja za srodek przeciwbólowy i nasenny, a w wiekszych ilosciach miala wywolywac delirium, a nawet doprowadzac do szalenstwa. Uzywano jej wiec do ukojenia chronicznych bólów, a takze przepisywano na melancholie, drgawki i reumatyzm. Rzymianie stosowali mandragore jako srodek znieczulajacy, podajac pacjentowi przed operacja kawalek jej korzenia do zucia. W starozytnosci, a pózniej tez w sredniowiecznej Europie ceniono mandragore równiez za jej domniemane magiczne wlasciwosci. Byla popularnym skladnikiem eliksirów milosci i podobno uzywala jej juz Kirke - najlepiej znana czarodziejka greckiej mitologii - przygotowujac swoje najpotezniejsze mieszanki. Wedlug tradycji anglosaskiej mandragora mogla wypedzac demony z opetanych, a wielu bylo przekonanych, ze zasuszony kawalek jej korzenia noszony jako amulet odgania zle moce. Natomiast zgodnie z innymi przekazami demony wlasnie zamieszkiwaly korzenie mandragory i bywalo, ze posiadanie jej rzezbionego korzenia prowadzilo do oskarzen o czary. Podejrzliwi twierdzili tez, ze mandragora najlepiej rosnie pod szubienicami straconych morderców.Z mandragory korzystano równiez we wrózbiarstwie. Wrózbici twierdzili, ze lalki z korzenia mandragory odpowiadaja na pytania dotyczace przyszlosci, dajac znaki glowami. W Niemczech wiesniacy znani byli z ogromnej troski, jaka otaczali swe rzezbione mandragory, przyprawiajac im oczka z ziaren zbóz, ubierajac je i kladac do snu do malenkich lózeczek - a wszystko po to, by zechcialy udzielic odpowiedzi na wazne pytanie, jakie moze sie kiedys pojawic.

WIERZBA BIJ¡CA - nazwa specjalnej odmiany wierzby, która, kiedy zostaje dotkniêta, do¶æ mocno oddaje swoimi d³ugimi, grubymi ga³êziami.

CZYRAKOBULWA -Ro¶lina maj±ca na ³odydze wielkie b±ble pe³ne ropy. Po rozcieñczeniu dobra na tr±dzik.

TENTAKUTA -Ro¶lina jadowita. Czerwona i kolczasta.

ASFODELUS (asphodel) - w Polsce znany tez jako z³otow³os, ¶ródziemnomorska ro¶lina liliowata o w±skich li¶ciach i bia³ych i ¿ó³tych kwiatach, w staro¿ytno¶ci sadzona na cmentarzach jako pokarm dla zmar³ych, po¶wiêcona królowej Hadesu Persefonie; jej bulwa jest sk³adnikiem eliksirów, m.in. napoju usypiaj±cego, znanego tak¿e jako Wywar ¯ywej ¦mierci

Rdest Ptasi (Polygonum aviculare) - ziele o rozga³êzionych p³o¿±cych ³odygach i drobnych listkach, w zio³olecznictwie u¿ywane w leczeniu chorób p³uc i jelit; sk³adnik eliksiru wielosokowego

Skrzeloziele - magiczny wodorost, którego zjedzenie sprawia, ¿e za uszami wyrastaj± skrzela, co pozwala oddychaæ pod wod±, miêdzy palcami wyrastaj± b³ony p³awne, a stopy zamieniaj± siê w p³etwy

Tojad (wolfsbane) - zwany te¿ mordownikiem i akonitem, truj±ca wysoka bylina z rodziny jaskorwatych, sk³adnik eliksirów, wywar z tojadu jest ¶rodkiem pozwalaj±cym zachowaæ ¶wiadomo¶æ ludzk± podczas przemiany w wilko³aka

Wiggen - Drzewo z którego pozyskuje siê korê. Po po³±czeniu (za pomoc± gotowania) tej kory z ¶luzem Gumoch³ona powsta³e eliksir Wiggenowy który leczy wszelkie nie magiczne urazy. Nie my¶lcie, ¿e tylko magiczne ro¶liny s± wykorzystywane do przyrz±dzania eliksirów.

[ 4205 komentarze ]

Transmutacja-polega na zmianie danego przedmiotu w inny, lub jakiego¶ cz³owieka np. w fotel(Prof.Slughorn, Harry Potter i Ksi±¿e Pó³krwi)

Czêste przypadki przy transmutacji, jakimi s± nie pe³ne przemiany mog± doprowadziæ do uszkodzeñ trwa³ych. Transmutacja jest bardzo "zawi³a".Nie wszyscy czarodzieje potrafi± stransmutowaæ chocia¿by ig³ê do szycia w je¿a.

Na tera¼niejszym etapie nie wszyscy jeste¶cie na si³ach przeprowadziæ tak powa¿n± transmutacjê.
Do nastêpnej lekcji!!!

[ 1872 komentarze ]

Przepraszam, ¿e tak d³ugo nie by³o nowej lekcji, ale prowadzê je sama i w ogóle...i mia³am ostatnio ten sprawdzian szóstoklasisty...
**********************************************************

Magiczne stowrzenia - w tym przypadku nie wszystkie sworzenia magiczne nie bêd±ce czarodziejami s± zaliczane do tej grupy.Miêdzy magicznymi stworzeniami a zwierzêtami czarodziejów istnieje pewne podobieñstwo.

S± trzy grupy stworzeñ magicznych:
- zwierzêta
-istoty
-duchy.

Podzia³ ten zosta³ ustalony w 1811, prze Grogana Kikuta, w tym czasie ministra magii.Podzia³ tez zosta³ stworzony w Wydziale Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami.

"Istot±" jest ka¿de stworzenie obdarzone inteligencj± wystarczaj±c± do zrozumienia praw magicznej spo³eczno¶ci i do wspó³odpowiedzialno¶ci przy ustalaniu tych praw (W stosunku do duchów zosta³ zastosowany wyj±tek, poniewa¿ stwierdzi³y, ¿e okre¶lanie ich mianem "istot" rani ich uczucia, jako ¿e jest oczywiste, i¿ s± "poza-istotami".

Przedstawiciele trolli zostali przepytani pod nieobecno¶æ goblinów i stwierdzono, ¿e w ogóle nic nie rozumiej±, co siê do nich mówi; w zwi±zku z tym zostali zakwalifikowani do "zwierz±t", mimo i¿ poruszaj± siê na dwóch nogach. Po raz pierwszy zaproponowano trytonom (za po¶rednictwem t³umaczy) status "istot". Elfy, chochliki i gnomy, mimo ich humanoidalnej postury, bez skrupu³ów zosta³y uznane za "zwierzêta".

Teraz parê przyk³adów:

Wilko³aki przez wiêkszo¶æ ¿ycia s± lud¼mi (obojêtne czy s± to czarodzieje czy mugole). Jednak raz w miesi±cu zamieniaj± siê w dzikie, czworono¿ne bestie o morderczych sk³onno¶ciach, pozbawione ludzkiego sumienia.


Centaury ¿yj± w dzikich rejonach, nie nosz± ubrañ, wol± ¿yæ z dala od czarodziejów i mugoli, choæ s± równie inteligentne. Zwyczaje centaurów nie przypominaj± ludzkich.

Trolle maj± humanoidalny wygl±d, poruszaj± siê w pozycji wyprostowanej, potrafi± siê nauczyæ kilku prostych s³ów, a mimo to s± g³upsze od najbardziej têpego jednoro¿ca i nie posiadaj± ¿adnych magicznych mocy prócz zdumiewaj±cej, nienaturalnej si³y.

Ciekawostka:
Inferiusy s± to martwe cia³a, o¿ywiane przez czarnoksiêzników do w³asnych celów.¯yj± w ciemnych i zimnych miejscach, wiêc analogicznie boj± sie ¶wiat³a i ciep³a. Jedynym sposobem unieszkodliwienia ich jest potraktowanie tych istot ogniem.

[ 1293 komentarze ]

Eliksiry - magiczne napoje tworzone przez czarodziejów. Eliksiry robione s± z ró¿nych ingriedencji czyli sk³adników.
Eliksirow nie da siê tak szybko nauczyæ wykonywaæ. Wymagaj± one wielkiego skupienia.Nawet najwiêksi czarodzieje nie potrafi± czasami uwa¿yæ nawet najprostzrego eliksiru.Najtrudniejszym w wykonaniu jest Eliksir Wielosokowy .Eliksir Wielosokowy - po dodaniu jakiego¶ fragmentu cia³a danej osoby na godzinê zamieniamy siê w ni±. UWAGA!!! Nie mo¿na siê zamieniaæ w zwierzêta--> powoduje skutki uboczne.
CDN...

[ 1221 komentarze ]

Disiaj omówione na naszych lekcjach dwa tematy. Mianowicie Zaklêcia Niewybaczalne oraz zwyk³e, z których na codzieñ korzystaj± czarodzieje.

Zaklêcia Niewybaczalne- zaklêcia,które budz± grozê w¶ród czarodziejów(przypominaj± im czasy, kiedy Czarny Pan wyrz±dza³ krzywdê tak wielu ludziom).Za u¿ycie jakiego kolwiek z nich wobec innego czarodzieja, lub mugola, lub char³ak, lub inne które nie zosta³y wymienione.Oto one:
Imperius- osoba, na któr± rzucono zaklêcie,jest pod ca³kowit± w³adz± psychiczn± osoby urok rzucaj±c

[ 1332 komentarze ]

Ró¿d¿ka - najpowszechniejsze narzêdzie czarodziejów, znane równiez w¶ród mugoli.
Ró¿d¿ki mog± byæ tworzone z:
a)drewno:
-ró¿ane
-cis
-d±b
-jesion
-klon
-grab
-ostrokrzew
-wierzba
-mahoñ
-heban
-brzoza,
b)rdzeñ:-w³os z g³owy willi
-pióro feniksa
-serce smoka
-w³os z ogona lub grzywy jednoro¿ca,
c)elastyczno¶æ:
-Sztywna
-Przy machniêciu wydaje z siebie ¶wist
-Giêtka
-Bardzo giêtka
-£atwa do zgiêcia
-Przy odrobinie dobrej woli mo¿na zrobiæ na niej supe³,
d)d³ugo¶æ w calach:
-7
-8 1/2
-9
-9 1/2
-10 1/4
-11
-12 1/4
-13 1/2
-16.

Æwiczenia: najpierw nale¿y pochwyciæ ró¿d¿kê w d³oñ, któr± siê w³ada. Nastêpnie unie¶æ d³oñ(w której siê ma ró¿d¿ke)wysoko w górê i machn±æ ni± w dó³, tak aby wyda³a ¶wist. Pó¼niej nale¿y unie¶æ za g³owê a nastêpnie tak machn±æ ró¿d¿k± nad g³ow± aby zosta³a skierowana w przedmiot znajduj±cy siê przed Tob±.
Na zadanie domowe: æwiczyc wymachiwanie ró¿d¿k±.

Ciekawostka:
Ró¿d¿ka sama sobie znajduje w³a¶cicela, a korzystanie z cudzej ró¿d¿ki daje gorszy efekt.Dwie bli¼nacze ró¿d¿ki nie mog± walczyæ przeciwko sobie.Dochodzi do czaru Priori Incatatem.

[ 1924 komentarze ]

OD AUTORÓW : Witamy serdecznie. Od dnia dzisiejszego godziny 16.00 bêdzie mo¿na wzi±æ udzia³ w naszym kursie Wmiguroku (bêdzie nowy, bo s± nowi nauczyciele: Marylcia i Artur ) Zapraszamy!!!

[ 874 komentarze ]