Tytuł mówi sam za siebie. Muszę zrezygnować, ponieważ nie mam czasu na pisanie jakiegokolwiek pamiętnika. A tłumaczyć, dlaczego nie chce mi się po raz kolejny.
Przepraszam, że czekaliście na notkę. Postaram się następną dodać jak najszybciej. Przepraszam. ;*
***
Był środek nocy. Siedziałam w łóżku i zaczęłam śledzić wzrokiem pęknięcia na ścianie, podobne do wielkich pajęczyn. Irytowało mnie, że pusta księga zniknęła, ledwie ją znalazłam. Wydawała się niezwykła, jakby mogła zawierać największe sekrety. Widocznie jej papier miał zdolność ujawniania ukrytych słów. Księga ta zdawała się mieć własny umysł.
Westchnęłam przeciągle. Księga zniknęła, a ja straciłam okazję rozwiązania zagadki. Zgasiłam światło i leżałam dalej w ciemności, a uczucie porażki otulało mnie jak koc. I oto nagle w ciszy pokoju usłyszałam odgłos zza okna. Mógł to być deszcz. W łózku było jednak tak miło i cieplo, a czułam się taka zmęczona, że nie wstałam, by sprawdzić, co to za dźwięk.
Już zapadłam w następny sen.
***
Byłam znów w bibliotece. Johann Fust leżał na ziemi i czekał, aby go podnieść. Pospiesznie, by książka znów nie zniknęła, zacisnęłam palce na wytartej skórzanej oprawie i otworzyłam tom. Jak na komendę pusta stronnica zaczęła ujawniać zagadkę ukrytą w sercu księgi:
Gdy Lato się z Zimą zejdą w Jesieni,
sekretu mrok Słońce w sens jasny przemieni.
Odczytałam to głośno – i nagle znalazłam się w śnieżnej scenerii, gdzieś indziej, jakby w rodzinnym kraju. Białe pola otaczały mnie niczym karty otwartej księgi, a z dala lśnił zamarznięty staw – oczko wodne przyprószone lekką bielą.
Ktoś nadchodził. Usłyszałam kroki za plecami. Odwróciwszy się, zobaczyłam, że spomiędzy ściętych mrozem drzew wychodzi gładko ogolony mężczyzna o twarzy pobrudzonej jak kora starej sosny. Nieznajomy ubrany był w tunikę z futrzanym kołnierzem, brązowe rajtuzy i skórzane buty bez sznurówek. Ciągnął za sobą ścięte drzewo.
Przetarłam oczy. Liście tego drzewa w kontakcie ze śniegiem zmieniały barwę z krwistej w białą.
Na ramieniu mężczyzny siedziała rudowłosa dziewczynka w brudnej sukience i poplamionych rdzą pończochach. Na policzkach miała zamarznięte lzy. Jej smutna twarz rozjaśniła się uśmiechem na mój widok. Dziewczynka wyciągnęła do mnie rękę, ale jej palce w mojej dłoni były jak powietrze, jak duch, jak szept, jak zwiewna pajęczyna.
Cofnęłam się o krok. I obserwowałam mężczyznę, który bez słowa ciągnął swoje drzewo, nie patrząc nawet w stronę chłopca. Mężczyzna z dziewczynką na ramieniu zniknął za garbem wzgórza.
Nagle po obu moich strinach stanęli rodzice. Wzięłam ich za ręce, ale wyrwali się i uciekli bez słowa w przeciwnych kierunkach, znikając na tle śniegu. Chciałam biec za nimi, zatrzymać ich, ale nie mogłam się zdecydować, za kim mam pobiegnąć, więc pozostałam w miejscu. Łzy napłynęły mi do oczu, zamazując świat.
Nagle granice świata sny zaczęly falować. Podniósł się wiatr u porwało mnie w niebo, niczym wolnego śnieżnego anioła. Patrzyłam w dół na malejące pole. I raptem serce skoczyło mi do gardła – bo w śniegu, kończąc się dokładnie tam gdzie stali moi rodzice, widniał wydeptany znak.
Był to wielki znak zapytania.
Coś nagle pękło we mnie i runęłam z powrotem na ziemię, jak lotnik bez spadochronu. Głową zaryłam w poduszkę. W odruchu desperacji uczepiłam się wersetów Johanna Fusta, ale słowa zblakły, tekst zniknął i pamiętałam już tylko śnieg.
Obróciłam się na drugi bok i zasnęłam na nowo.
***
Potarłam czoło i sięgnęłam po zegarek, ciekawa, która może być godzina. Wiedziałam, że zaspałam – ale jak bardzo?
Serce zabiło mi na alarm. Powinnam była wstać dwie godzinny temu!
Zerwałam się z łóżka i pospiesznie naciągnęłam ubranie, które ubiegłego wieczoru rzuciłam na podłogę. Desperacko układałam w głowie jakieś usprawiedliwienie.
Śniły mi się tej nocy dziwne rzeczy. Nie pamiętałam dokładnie wszystkiego, ale był to ciąg koszmarnych obrazów – jak gdyby ożyły nagle ilustracje z powieści grozy. Widziałam żarłoczne gobliny, które uciekły ze swojej bajki i zjadały księgozbiór nieznanej mi biblioteki. Gobliny miały chciwe, nalane twarze i straszne zęby – podobne do spiczastych, purpurowych pestek granatu – którymi rwały kartki na strzępy, mieląc słowa w drobny mak. Zadrżałam na to wspomnienie.
Panowała niepokojąca cisza, zeszłam chyłkiem po schodach, jak intruz, starając się stąpać bezgłośnie. Nigdzie nie było widać Julii. Wszystko ziało pustką. Kartka na stole potwierdziła moje podejrzenie.
7.00
Nie martw się, jest sobota! Jestem w bibliotece. Do zobaczenia w WS (jeżeli wstaniesz).
J.
Gerard poczyniła dopisek swoją kulawą kaligrafią:
PS Ty śpiochu. MUSIMY porozmawiać.
O nie! Sobota! Jak głupia się spieszę, myśląc, że jest poniedziałek, a tu SOBOTA. Moja głupota nie zna granic. Podarłam kartkę na małe kawałeczki, które wrzuciłam do kosza. Nie było napisane ani „cześć”, ani „ całuję, Julia” . Wiadomość była skrajnie lakoniczna.
W tej samej chwili sowa wleciała przez uchylone okno. Obejrzałam się za siebie, bardzo zdziwiona.
Może to ojciec wreszcie do mnie napisał? Sówka przy nodze przypiętą miała szmatkę. Była związana w kieszonkę i zabezpieczona ciasnym supłem. Do szmatki przytwierdzony był nierówny świstek z kulfoniastym napisem:
”Joanne Carter, Pokój Wspólny, wieża Gryffindoru.” Przełknęłam głośno ślinę. Odruchowo spojrzałam na sowę, nie widziałam jej nigdy. Poczułam nagle dziwny zapach – jakby won mokrej sierści, nieprzyjemnie drażniącą nos. Kichnęłam. Szmatka cuchnęła dzikim zwierzęciem. I nagle rozpoznałam szmatkę: widziałam ją przecież na szyi psa w Hogsmeade. To ta sama czerwona apaszka! Błyskawicznie schyliłam się i podniosłam zawiniątko. Było niewiarygodnie lekkie. Może jednak tam w środku nic nie ma? Chusta sprawiała wrażenie pustej. Położyłam węzełek na stole. Rozluźniłam supeł i zajrzałam do środka. Instynkt kazał mi natychmiast odskoczyć.
Co to takiego?
Na pierwszy rzut oka przedmiot przypominał dużego pasikonika lub innego wysuszonego owada. Upiorny szkielet zewnętrzny pokrywały setki grzebieniastych wyrostków podobnych do łusek. Czekałam, aż stworek wyskoczy na mnie, ale nic się nie stało. Owad był martwy. Z bijącym sercem wróciłam do stołu i rozwiązałam węzełek do końca. To, co leżało w środku, nie było pasikonikiem, lecz jaszczurką z długim, wijącym się ogonem – niewiele dłuższą od mojej dłoni. Na koncach łapek widniały ostre szpony, gotowe rozerwać zaskoczoną ofiarę na strzępy. Lekko trąciłam gada palcem. Mimo łusek opinających ciało niczym pancerz, jaszczurka była miękka i leciutka – jak łupina fasoli. Wzięłam ją do ręki i dopiero wtedy poznałam, że jest zrobiona z papieru.
Tak zapamiętałam się w swoim odkryciu, że niemal straciłam rachubę czasu. Na szczęście żołądek upominał się o swoje prawa donośnym burczeniem – jak pomruk burzy, więc zwinna jak jaszczurka ruszyłam do Wielkiej Sali.
Gerard. Tak, Gerard. To on zmienił moje nastawienie do życia. Jestem weselsza, roześmiana i na wszystko reaguję inaczej. Minął już miesiąc odkąd poznałam Francuza. Jest zupełnie inny od większości chłopaków. Często podnosi mnie na duchu, a kiedy zaczynałam mu uświadamiać, że dla mnie relacje dziewczyna-chłopak (w sensie chodzenia, oczywiście) nie istnieją. Jego odpowiedź brzmiała zupełnie inaczej niż sądziłam. Mówił: „Nie warto wmawiać sobie, że nie interesujesz się już chłopakami. Takie coś jest bez sensu, dołujesz się i nic Ci się nie chce. Znajdzie się na pewno jakiś chłopak, który będzie się Tobą interesował. Nie każdy jest taki jak Reg. Jo, uwierz - nie warto.” Wtedy uświadomiłam sobie, że ma rację. Gerard jest moim bliskim kumplem, jestem jeszcze młoda, mam 13 lat. I wierzę, że znajdę sobie takiego chłopaka, który odwzajemni moją szczerą miłość.
Julia również mnie wspiera, zaprzyjaźniła się również z Gerardem, tworzymy Trójcę, której nikt nie pokona. Jesteśmy sobie bardzo oddani i szanujemy siebie wzajemnie. Nasza znajomość przemieniła się w prawdziwą przyjaźń. Bardzo im dziękuję za to wsparcie. Naprawdę szczerze im za to dziękuję.
Powiedziałyśmy nawet Francuzikowi o księdze. Próbowaliśmy ją na wszystkie sposoby rozszyfrować, ale niestety nasze próby i starania nie przynosiły żadnych efektów. Skupialiśmy się na księdze, a nauczyciele przytłaczali nas ilością zadań domowych. Gerard jest kujonem, pomaga nam w nauce i dzięki niemu idzie nam dobrze. Julia jest lepsza ode mnie, chociaż ostatnio nasze poziomy się wyrównały.
Huncwoci, dawno z nimi nie rozmawiałam. Brakuje mi ich. Tego wspaniałego poczucia humoru. Nie chodzi mi o to, że Gerdzio i Julia mnie nie rozśmieszają, tylko o to, że Hunce mają swój własny świat. Potrafią go połączyć z tym naszym, czarodziejów, a efekty są zdumiewające. Wydaje mi się, że nikt ich nie lubi. Może oprócz Lily, ale mnie to nie obchodzi. Uważam, że jest dziwna. To tylko moje zdanie.
Zbliżają się ferie świąteczne, nie mam pojęcia, czy wyjechać, czy zostać. Syriusz ponoć zostaje, Remus (nie wiedzieć czemu) i Gerard. Może zostanę, może nie. Nie wiem, nie mam pojęcia.
I w końcu mogę przejść do tego najważniejszego. Otóż podoba mi się jeden chłopak, z tego samego roku. Średnio przystojny, inteligenty, zadaje się z tymi, których mi najbardziej brakuje i dużo ze mną rozmawia. Często z nim (we czwórkę: Julia, Gerdzie, on i ja) przebywamy w bibliotece. Jest brdzo dobry z Transmutacji i Historii Magii, trochę mniej z OPCM. Jest naprawdę wspaniały, uczciwy, skromny i nikomu nie wadzi. Tylko istnieje jeden, mały problem. Nie mam pojęcia, czy ja tez mu się podobam.
NIe będę pisała notek, jeżeli mam około 7 komentarzy za notkę. Brak czytelników oznacza brak weny. To mnie w ogóle nie motywuje. Mam dużo wspaniałych pomysłów na ten pamiętnik, chce je zrealizować, ale... nie dość, że nie mam zbytnio czasu, to jeszcze mało osób czyta i mało komentuję.
Apeluję o większą ilość komentarzy. ;))
Uwierzcie mi, to naprawdę pomaga! ;D
Zakochana? Nie! To nie może być prawda! Dodała Joanne
Sobota, 25 Października, 2008, 17:16
Wyszłam z sali i popędziłam do Pokoju Wspólnego. Dobrze, że nie było tam takiego tłumu. Potrzebowałam chwili spokoju. Nie minęło 5 minut, a ja zerwałam się i poleciałam do dormitorium. No tak! Jak mogłam zapomnieć? Minutę temu zaczęły się eliksiry. Wzięłam torbę i pobiegłam prosto do lochów. Cholera! Otworzyłam drzwi do Sali i wydawało mi się, że profesora jeszcze nie ma. Myliłam się. Po prostu stał na tyłach klasy, dzięki czemu nie mogłam go od razu zobaczyć.
- Dzień dobry, panno Carter. A gdzie to się było, że się panna spóźnia? – zapytał profesor surowym głosem.
- Yyy.. zapomniałam się… yy.. zapomniałam, że dzisiaj jest poniedziałek- odparłam.
Usłyszałam parę ‘parsknięć’ i głupich obelg.
- Proszę usiąść i więcej się nie spóźniać. – powiedział, wskazując palcem na ławki. Ruszyłam do wyznaczonego miejsca i usiadłam koło Julki. Napotkałam tylko jej pytające spojrzenie, ale zaraz po tym machnęłam ręką na znak milczenia.
Jakoś przebolałam wszystkie pozostałe lekcje, ale tylko dlatego, że miałam spotkać się z Gerardem. Ale dlaczego tak tego oczekiwałam? Może będę miała przyjaciela, wszystko się ustabilizuję i znowu będzie tak jak kiedyś. Oby tak było.
Udałam się na błonia, sama. Tak jak prosił. Zobaczyłam tylko chłopaka w blond włosach. Dalej, niedaleko chatki Hagrida siedziała jakaś całująca się para. Regulus! Cios w serce. Nie, to nie może być on – powtarzałam sobie w myślach – to nie może być on. Odwróciłam się i ponownie spojrzałam na tę parę. O dziwno, nie było ich! Czy ja już wariuję? A może to skutki niepowodzenia w miłości! Nie, tylko nie to!
- Joanne, tutaj! – usłyszałam. Och, dobrze, że to Gerard. Przywitałam się z nim całusem w policzek.
- Cześć. Jak miło Cię widzieć. Idąc tu miałam jakąś fatamorganę, ale zresztą nie ważne. Czemu zawdzięczam to nasze spotkanie?
- Och. Chciałem Cię poznać.
- A dlaczego do mnie zagadałeś, wtedy na przyjęciu?
- Na początku założyłem się z kolegą, że masz na imię Sally. To imię do Ciebie pasuję, ale Joanne też wydaje mi się intrygujące. Podszedłem do Ciebie, zapytałem się o imię i dowiedziałem się, że nazywasz się Joanne. Przegrałem zakład, ale on też. Stawiał na Hannę. Chciałem Cię później rozweselić, bo wyglądałaś na roztargnioną, więc chciałem Cię pocałować. Wiem, źle postąpiłem, ale do pocałunku nie doszło. Chyba zasługuję na wybaczenie?
- Och, nic się tak szczególnego nie stało. Jeśli się postarasz, to Ci wybczę – powiedziałam to z niezwykłą euforią i popchnęłam go tak, że upadł. Niestety, a może stety, trzymał mnie za rękę (nie wiedzieć, czemu) i pociągnął mnie ze sobą. Przeturlaliśmy się w dół, zacieszając się jak dwa głupki. Leżałam na trawie plecami, on obok mnie. Popatrzyłam mu głęboko w oczy, on również. Rozbudzona namiętnością zauważyłam obrazy, które przemknęły mi przez głowę. Najczęściej były to wizje naszych spotkań, rozmów o sobie. Pomyślałam, że mogłam być z nim, do konca… Wstałam. Nie, to nie jest mi dane.
- Przepraszam – szepnęłam i odbiegłam. Jak najdalej od Gerarda. Z dala od miłości do niego. Nie teraz, nie chce ponownie przeżyć rozczarowania! Nie od Gerarda! Pobiegłam do dormitorium. Och! Dobrze, że była tam Julia. Przytuliłam się do niej i bez słowa położyłam się na łóżku. Zasnęłam, godzinę później obudziła mnie.
- Kochana, obudź się. Ktoś do Ciebie przyszedł.
Przetarłam oczy.
- Do mnie? A niby kto?
- Nie wiem, nie przedstawił się. Powiedział, żebyś wyszła przed portret. Tam na Ciebie czeka.
- Och, no dobrze… idę.
Ogarnęłam się i ruszyłam do portretu, przeszłam pod nim i ujrzałam Gerarda.
- Yy.. cześć. – powiedziałam z udawaną radością.
- Hej.
- Nie wiem, dlaczego odbiegłaś ode mnie. Ale chciałbym z Tobą porozmawiać o różnych rzeczach, poznać Cię. Po prostu zaprzyjaźnić się z Tobą.
- Zaprzyjaźnić? A ja myślałam, że ty.. – w porę ugryzłam się w język. – ok., skoczę tylko po książki. Może pomożesz mi z transmutacją?
- Ok. Pójdziemy do biblioteki.
Och. Uciekłam od jego wzroku. Dlaczego on musi być taki przystojny?? Już wolałabym gdyby to był Peter. Wzięłam książki i wróciłam Do Gerarda.
- No to chodźmy. Pozwól, że wezmę od Ciebie książki.
Oddałam mu je dobrowolnie i ruszyłam z nim do biblioteki.
*
Może i notka krótka, ale niedługo znowu dodam akcję.
Ciąg dalszy nocnego wypadu i mała sprzeczka. Dodała Joanne
Wtorek, 16 Września, 2008, 15:41
- Kto tu jest? – zawołałam z niepokojem, celując w mrok snopem światła. Zobaczyłam tylko dwie ściany ciemności. – Kto tu jest? – powtórzyłam, zoczywszy nikły błysk w końcu korytarza.
Pobiegłam tam – i z wrażenia omal nie opuściłam latarki: na końcu korytarza, dokładnie tam, gdzie ja sama stałam jeszcze przed chwilą, na podłodze leżało kilka rozrzuconych książek. Nie spadły same z półek – ktoś je wyszarpnął z furią w pośpiechu. Świadczyły o tym strzępy kartek i naderwany grzbiet co najmniej jednego z tomów.
Zatkało mnie.
Przez moment stałam jak wryta, nie wiedząc, co robić. Miałam wrażenie, że biblioteka wiruje wokół mnie. Przemożna chęć ucieczki pchnęła mnie ku drzwiom.
Na miękkich nogach zbiegłam ze schodów i puściłam się przez korytarz, w panice przewracając się niemal o własne nogi. Więc nie byłam w bibliotece sama! Ktoś poszedł tam za mną. Te dwie myśli dźwięczały mi w głowie, gdy pędziłam jak szalona do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Czyżby ktoś jeszcze wiedział o Johannie Fust’cie?
Nikłe światełko, jak błysk noża, zalśniło w szczelinie jednego z okien, ale zanim dotarłam do pokoju, szczelina się zamknęła. Wróciłam do dormitorium i nie zważając na nic, rzuciłam się na łóżko i prawie natychmiast zasnęłam.
***
- Przyznaj się, gdzie naprawdę byłaś? – dopytywała się Julia nad ranem, gdy jedliśmy śniadanie w Wielkiej Sali.
- Już Ci mówiłam. Na spacerze.
Obserwowałam pozostałych uczniów.
- Akurat! – prychnęła Julia. – Byłaś w bibliotece.
- Co?
Udałam, że nic nie słyszałam, ale zdradziły mnie rumieńce na policzkach.
- Poszłaś do biblioteki – upierała się przyjaciółka. – Ja to wiem. Myślałaś, że mnie przechytrzysz, że pójdziesz po książkę i sama rozwiążesz tajemnicę. Ty małpo! Widziałam jak wychodzisz.
Zmarszczyłam brwi.
- Jak to?
- Widziałam Cię – triumfowała Julia. – Myślałaś, że jesteś taka sprytna, ale ja Cię obserwowałam przez cały czas. Aleś ty głupia! Żartowałam.
Naskoczyłam na nią z furią.
- Więc to ty byłaś w bibliotece! Powinnam Cię zabić!
Parę osób popatrzyło na nas ze zgorszeniem, słysząc te gniewne słowa, ale nie mogłam się powstrzymać. Nagromadzony lęk nareszcie znalazł ujście.
- Dlaczego to zrobiłaś? – piekliłam się. – Przez Ciebie mało nie umarłam ze strachu.
Coś w spojrzeniu Julii kazało mi zamilknąć. Jej wielki oczy było pełne łez. Nie miała pojęcia, o czym mówię.
Uświadomiłam sobie pomyłkę. Julia wcale nie widziała, jak wychodziłam – powiedziała tak tylko, żeby mi dopiec. Pewnie była zła, że uciekłam przed jej bacznym wzrokiem i wymknęłam się z przyjęcia sama. Przytuliłam Julię, a ona, przez chwilkę się opierając, odwzajemniła mój uścisk. „Przepraszam” szepnęłam i już wszystko było w porządku, na szczęście, bo nie przebolałabym naszej kłótni.
Chwilkę potem, przede mną wylądowała kartka – a raczej papier zwinięty na podobiznę ptaka, który po chwili przekształcił się w zgięty kawałek papieru. Prędko ją otworzyłam. Wiadomość wcale mnie nie zaskoczyła.
Cześć, mam nadzieję, że nie obraziłaś się za wczoraj.
Byłoby mi źle, gdybyś była obrażona.
Przepraszam, wczoraj wypiłam trochę Whisky, od kumpli …
- Taa... jasne - pomyślałam
… A co do mojej obietnicy, to powiedziałem wczoraj,
że się dzisiaj spotkamy.
- Jak to niby zapamiętał, przecież się upił? – Moje myśli dawały o sobie znać.
Więc postanowiłem spędzić popołudnie z Tobą, o 15.
Mam nadzieję, że przyjdziesz o umówionej godzinie
na błonia. Przyjdź sama! Odpisywać nie musisz.
Na zgodę uśmiechnij się do mnie.
Teraz, podczas śniadania.
Gerard.
Wcale nie miałam ochoty się z nim umawiać, nie byłam w stanie rozpocząć nowych znajomości, które wymagają ode mnie zaangażowania miłosnego. To nie dla mnie, przynajmniej nie teraz. Nie czekając odwróciłam głowę w poszukiwaniu Gerarda. Nasz spojrzenia się spotkały, a ja szeroko się uśmiechnęłam, tym samym oznajmiając, że zgadzam się na spotkanie.
Notka - przepraszam, że krótka, ale ostatnio nie miałam zbytnio czasu, mam nadzieję, że się przez to nie oburzycie. Naprawdę staram się bardzo pisać przyzwoicie, ale z moim nawałem nauki, już na początku września (O, zgrozo!). Pozdrawiam serdecznia, a o następnej notce powiadomię was w komenntarzach.
Ktoś nowy i nocna podróż Dodała Joanne
Sobota, 30 Sierpnia, 2008, 19:24
- Jak tu okropnie nudno! – pomyślałam, a po chwili zorientowałam się, że te słowa wypowiedziałam na głos.
- Podzielam Twoje zdanie, lovely. – odezwał się miękki, sympatyczny głos tuż obok mnie. Podniosłam wzrok. Ups! Z jakiego filmu on się urwał? Obok mnie siedział wysoki, niewiarygodnie świetnie wyglądający chłopak, który bardzo przypominał młodsze wydanie kapitana Jacka Sparrowa. (musiałam go do niego porównać!) Nasze spojrzenia zatopiły się w sobie na jedną, magiczną chwilę. Oderwałam wzrok, czerwieniąc się pod wzrokiem sobowtóra Sparrowa. Obejrzałam się pospiesznie na tego bajecznego chłopaka. Po co do mnie się przysiadł.
- Jak masz na imię? – Mówił ze śmiesznym akcentem. Francuskim? Zachichotałam głupio, ale zrobiło mi się miło, że w tym tłumie znalazł się ktoś, kto ze mną porozmawia. Ktoś, kto nie udawał największego i najwspanialszego, tylko był po prostu zwykłym człowiekiem (tzn. czarodziejem :d) Taki ktoś zasługiwał na kolejne spojrzenie. Ukradkiem przyjrzałam mu się trochę baczniej. Był wyższy ode mnie może o głowie, miał ciemnoblond włosy, czarne oczy, lśniące jak oliwki, i wąską bródkę.
- Joanne, a ty?
- Gerard.
- Brzmi jak po francusku.
- To jest po francusku!
- Ach!
- Jestem Francuzem.
Znowu ach. Co innego mogła powiedzieć dziewczyna?
- Do której chodzisz klasy? – spytałam
- W tym roku zdaję SUMY, chodzę do piątej klasy.
- A dlaczego do mnie się przysiadłeś? – zapytałam prosto z mostu.
- Jeżeli Ci to przeszkadza, to mogę sobie pójść…
Stop! Złe pytanie, wracamy!
- Eee.. nie o to mi chodziło, nie wiem dlaczego taki chłopak jak ty, podszedł do takiego kogoś jak ja?
- Teraz ja nie rozumiem Twojego pytania, dlaczego tak o sobie mówisz?
- Tak jakoś… przepraszam za moje zachowanie, dzisiaj nie jest mi do wesoło.
- A to, dlaczego, za nudne przyjęcie?
- Dokładnie!
- To chodź rozerwę Cię – wstał, i zaraz po tym teatralnie uklęknął przede mną i zapytał – czy zaszczycisz mnie o pani swoim tańcem?
Zachichotałam, lecz zaraz po tym wstałam i ukłoniłam się dziękując i przyjmując propozycję. Złapał mnie za rękę i ruszyliśmy na środek sali. Obie ręce założyłam mu na barki, oplatając szyję, on zaś położył mi ręce na biodrach. Dzieliły nas tylko milimetry. Bałam się tego napięcia. Nie byłam znowu na takie coś gotowa, ale taka okazja zdarza się rzadko, więc chyba nie marnujmy czasu? Może Gerard okaże się wspaniały? I znowu oddam komuś swoje serce, kto wie? Ponownie spojrzałam w jego ciemne oczy, wydawały się być szczęśliwe. Chłopak był naprawdę przystojny, i chyba się mu podobam. Tańczyliśmy jeszcze minutę.
- Może wyjdziemy na dwór? – zaproponował - Duszno tu trochę, a ja już powoli nie mogę oddychać.
- Ok.
Wyszliśmy na dwór, ogarnęło nas chłodne powietrze. Oczyszczenie dla duszy! Jakie to przyjemne, i na dodatek wspaniały chłopak trzymał mnie za rękę. Szybko mu ją wyrwałam.
- Coś nie tak? Nie zrobiłem Ci czegoś?
- Nie… to nie Twoja wina. Ostatnie miałam tak jakby załamanie, bo mój niedoszły chłopak mnie skrzywdził. Po prostu jeszcze się do tego nie przyzwyczaiłam, potrzeba mi czasu. Nie chce tak nagłej zmiany.
- Acha, rozumiem. Mogłabyś powiedzieć od razu pohamowałbym się.
- Nic nie szkodzi. – przez kilka minut nie odzywaliśmy się do siebie, praktycznie nie mieliśmy o czym rozmawiać. Jednak po chwili Gerard podniósł rękę i wskazał na ławkę na błoniach. Skinęłam głową, co oznaczało, że zgadzam się abyśmy tam usiedli.
- Spotkamy się jeszcze kiedyś? – zapytał niespodziewanie, co w gruncie rzeczy wywołało u mnie lekki uśmiech.
- Dlaczego nie, ostatnio przydałoby mi się wsparcie, a chętnie poznałabym kogoś tak miłego, jak ty.
- Dzięki.
- A może opowiesz mi cos o sobie?
- No dobra, nazywam się Gerard Poussin (czyt. Pusę). Jestem na piatym roku, chodzę do Ravenclaw. Gram na pozycji Ścigającego w szolnej drużynie Qiudditcha.
- grasz w Qiudditcha? Och już jesteś cudowny!
Roześmiał się, co brzmiało supersłodko.
- Ponownie dziękuję. No to wracając do opisu. To jestem, tak jak to nazwałaś, cudowny, nieziemski, superextra, świetny, ambitny, bezkonfliktowy, charyzmatyczny, ciepły, cierpliwy, delikatny, dowcipny, dzielny, dziki, figlarny, głuptasek, inteligentny, kochający, lojalny, miły, namiętny, odpowiedzialny, oryginalny, otwarty, pewny siebie, przyjacielski, romantyczny, słodziutki, stanowczy, śmiały, tajemniczy, towarzyski, twórczy, uczciwi, uprzejmy, uważny, wrażliwy, wygadany, wyluzowany, zabawny, zakręcony, żądny przygód i przedewszystkim całuśny!
Pozwoliłam na wypowiedzenie mu wszystkich cech, i na pewno poniektóre zmyślił
- Będę musiała kiedyś sprawdzić jak dobrze całuśny. – odrzekłam z uśmiechem. Oczy mu się zaszkliły, może naprawdę mu się podobam? Niebezpiecznie przybliżył swoją twarz do mojej, dzieląca nas odległość coraz bardziej się zmniejszała, gdy nagle ja zasłoniłam jego usta swoją ręką.
- Posłuchaj, ja naprawdę nie mam ochoty, muszę trochę ochłonąć. Proszę, zrozum mnie.
- Przepraszam, nie chciałem.
- Ty wcale nie zawiniłeś, rozumiem Cię bardzo dobrze.
Chciałam jeszcze raz spojrzeć w jego oczy, ale nie mogłam, nie patrzył na mnie.
- Porozmawiamy jeszcze o czymś? – zapytałam. Wzruszył tylko ramionami.
- Wiesz, ja już chyba idę do dormitorium, jestem straaasznie zmęczona. – wypowiedziałam, przypominając sobie nagle o mojej wizycie w bibliotece. Jednak nie chciałam odchodzić od Gerarda.
- Ja też, idziemy spać! – wstał i biorąc mnie pod rękę weszliśmy ponownie na salę. Pożegnaliśmy się, dał mi całusa w policzek i odszedł. Obiecał, że napisze mi wiadomość o naszym jutrzejszym spotkaniu.
Przemknęłam się do drzwi. Nim opuściłam salę, zerknęłam jeszcze na półmisek z rachatłukum. Wygląda na to, że nikt nie tknął egzotycznego specjału. Wróciłam do dormitorium. Było koło północy, a Julii jeszcze nie było. A umówiłyśmy się na godzinę graniczącą między dwoma dniami. Dziwne, że jej nie ma, bardzo dziwne. Przebrałam się w codzienne rzeczy i ruszyłam ku bibliotece. Weszłam do środka i biblioteka, tak jak się spodziewałam, tonęła w mroku. Miałam dziwne przeczucie, że bibliotekarka może tu być.
Pierwszym dźwiękiem, który usłyszałam, było ciche tykanie zegara. Jak powolne, rytmiczne bicie serca. Odprężyłam się. Osłaniając dłonią lampę, żeby blask nie wydostał się przez okno,
omiotłam snopem światła całą salę. Książki na półkach zasrebrzyły się mgliście, jak zjawy. Główne schody wiodły w górną strefę ciemności, ale skierowałam kroki w lewy korytarz, mijając śpiące portrety. Skradałam się dalej przez obstawiony regałami korytarz, nie bacząc na inne portrety.
Dotarłam wreszcie do regału, na którym położyłam pustą księgę.
Ale gdzie ta książka?
Zdawało mi się, że dokładnie pamiętam, gdzie ją schowałam – między dwa tomy, które nachyliły się teraz ku sobie. Rozdzielała ja szpara cienia. Wsunęłam palce w szczelinę. Pusta.
Walcząc z paniką, omiotłam snopem światła podłogę, lecz i tam książki nie było.
Przegryzłam wargę. Przecież nie mogła tak prędko zniknąć!
Zdesperowana, przeciągnęłam palcami po grzbietach ksiąg na półce, szepcąc: „Johann Fust”, niczym mantrę, która miała przywołać książkę z powrotem… Bez rezultatu. Książki nie było ani na półce, ani na podłodze. Biblioteka strzegła swojego sekretu.
Nagle jakaś książka spadła na ziemię z regału przy głównym wejściu, a echo rozniosło się po całej bibliotece.
Zamarłam. Ktoś tam był.
Instynktownie zgasiłam lampę i skuliłam się między regałami. Ciemność mnie otoczyła, wciskała mi się w oczy i pod żebra. Ledwo oddychałam.
Nasłuchiwałam czujnie, z sercem w gardle.
Czekałam na odgłos czyichś kroków, na szelest oddechu… lecz nie słyszałam nic. Tylko straszliwą, druzgoczącą ciszę. Sekundy wlokły się niemiłosiernie.
Wreszcie, nie mogąc już dłużej znieść napięcia, zaświeciłam ponownie lampę, osłaniając ciasno dłonią, tak że świeciła mu krwawo przez palce. Przy takim nikłym blasku rozejrzałam się dokoła. Jak okiem sięgnąć ponura czerń.
Ostrożnie wysunęłam się z kryjówki. Wzdłuż ścian ciągnęły się książki, milczące i niewzruszone.
Drobnymi kroczkami posuwałam się ku wyjściu. Z korytarza szedł przeciąg; dreszcz przebiegł mi po plecach.
Dotarłam wreszcie do głównego hallu. Wytrzeszczając oczy, próbowałam przeniknąć ciemność.
Przystanęłam, pod wózkiem leżała jakaś książka. Musiała spaść z regału.
Podkradłam się do niej, ale zaraz przeżyłam rozczarowanie: to był jakiś nudny podręcznik, a nie Johann Fust.
Schyliłam się, żeby podnieść książkę i położyć na wózku – i omal nie skonałam z przerażenia. Zza ramy wózka lśniły dwa metaliczne zielone kręgi. Odskoczyłam jak oparzona.
Niemal natychmiast, z westchnieniem ulgi, uświadomiłam sobie, co to takiego.
Pani Norris!
- Tego tylko brakowało! – szepnęłam. – A psik! Tobie tu nie wolno wchodzić! Jak się … - urwałam nagle i rozejrzałam się wkoło. – Jak się tu dostałaś? – dokończyłam.
Główne drzwi były zamknięte. Ani żywej duszy.
Szepcząc : „kici, kici”, podeszłam do kota, chcąc go wybawić z kryjówki (czy to możliwe, że kot wślizgnął się za mnę niepostrzeżenie? Oby tylko nie zjawił się tu Filch.) – jednak pani Morris wymknęła mi się zwinni i prychając, jakby ktoś darł zasłonę, dał susa na górę.
- No to pięknie – podsumowałam, wiedząc, że Pani Pince będzie wściekła, że kot został na noc w bibliotece.
Gniewnie mamrocząc, pognałam za nim po szerokich marmurowych schodach.
Stare, wolno stojące regały, dzieliły galerię na wiele głębokich, mrocznych nisz. Wyglądało to jak procesja wielkich, zakapturzonych mnichów.
Zapuściłam się w główne przejście, tropiąc kotkę. Podłoga skrzypiała pod moimi butami. Omiotłam regał snopem lampy, wydobywając z mroku setki bladych niczym duchy tomów, przykutych do pulpitów grubymi łańcuchami. ( Tu zaczynała się strefa zakazana.) Inne księgi leżały na piankowych poduszkach, rozpostarte jak wielkie ćmy. Tasiemki z ciężarkami, niczym sznury korali, przytrzymywały otwarte stronnice.
Kierowałam światło latarki w każdy kąt i pod każdy pulpit – na próżno.
- Wyłaź, głupi kocie – szepnęłam zniecierpliwiona. – Nie mam czasu!
Czułam, jak sekundy błyskawicznie uciekają.
Jest!
Pani Morris przycupnęła za wielką komodą w najdalszym kącie Sali, pod gigantycznym portretem brodacza o karcącym spojrzeniu. Upierścienione palce starca zaciskały się na skórzanej oprawie księgi.
- Dobry kotek, no, wyłaź! – wabiłam kota, nachylając się, żeby go złapać.
Musnęłam przy tym ramieniem regał i omal nie strąciłam książki.
Kot był zrazu nieufny, ale zawiedziony moim przymilnym tonem, ale pozwolił mi się zbliżyć – wtedy capnęłam go za futro na karku. Oburzony kot miauknął przeraźliwie.
Starając się nie wypuścić z rąk ani latarki, ani rozjuszonego kota, szybko zmierzałam z powrotem ku schodom.
- Nie marudź! – skarciłam panią Morris. – Nie ma powodu do…
Nagle kot wpił się pazurami w moją rękę i odskoczyłam jak na sprężynie, zakreślając łuk w powietrzu. Ledwo hamując łzy, patrzyłam jak kocur miękko ląduje na czterech łapach obok szklanej gabloty, daje susa za schodów i… wypada na dwór przez otwarte drzwi.
Serce mi zamarło. Czułam chłodny prąd powietrza, który snuł się po bibliotece, oplątując mi nogi. Drzwi były otwarte na oścież.
______
Myślę, że ta nota się podoba, długo nad nią pracowałam, głównie nad opisami. Wy też się postarajcie i napiszcie dluuugaśne komentarze!
W związku z tym, że dałam dwie notki, w bardzo krótkim czasie, muszę notkę dać dopiero za dwa tygodnie. myślę, że mnie zrobumiecie, pa! ;*
A więc Johann Fust to... Dodała Joanne
Czwartek, 28 Sierpnia, 2008, 20:09
Kiedy nareszcie dotarło do nas, że za kilka (5-6) godzin rozpoczyna się bal, z okazji Nocy Duchów, nie posiadałyśmy się z radości. Byłyśmy właśnie na transmutacji, a że była to ostatnia lekcja tego dnia, nie chciało nam się nawet słuchać McGonagall. Z tyłu dochodziły do mnie podniecone szepty chłopaków. Odwróciłam się i zobaczyłam, że to moi „opiekuni” odwzajemnili mój uśmiech. Postanowiłam coś im napisać, z zeszytu wyrwałam mały skrawek papieru i pospiesznie napisałam:
„Co Wy tacy zadowoleni? Nowy obiekt westchnień płci przeciwnej? Oj, żebym ja miała takie wzięcie w miłości jak Ty czy Syriusz. Nie mówiąc już o Jamesie. Odpisz prędko, bo za 20 minut dzwonek, a chce pogadać.”
Jo
Zgięłam papierek i rzuciłam im na blat, dokładniej do Remusa, bo to on miał być adresatem. Próbowałam częściowo skupić się na lekcji, ale zaraz potem wylądował koło mnie zwitek papieru.
”Jesteśmy zadowoleni, bo idziemy na bal z najbardziej szaloną dziewczyną pod słońcem, bynajmniej ja tak twierdzę (myślę, ze reszta moich kompanów sądzi podobnie). Oczywiście z Tobą, ale po prostu to, co przed chwilą omawialiśmy miało bardziej tajemniczy charakter, nieważne, jaki, ważne, że to nasza wybuchowa sprawa. Nie pytaj mnie nawet, co bo się nie dowiesz. Nie bój się, na pewno kogoś znajdziesz i pamiętaj: Syriusz jest wolny!”
Remus
Prędko odpisałam :
” Nie, nie mogłabym z nim być, gdyby nie był bratem Regulusa to – dlaczego nie?”
Jo
”A gdyby Cię kochał, to nie było by dla Ciebie obojętne, że jest bratem Rega? A słyszałam, że Ty mu nie jesteś obojętna.”
Remus
” Proszę, nie zmuszaj mnie do wyboru. Nie jestem jeszcze gotowa na taką miłość. Ja wciąż go kocham… Ale dlaczego ON był taki podły, dlaczego??? „
Jo
” Przykro mi, ale to jest wyłącznie Twoja, osobista sprawa. Poradzisz sobie, i wiem, że dokonasz właściwego wyboru”
Remus
’Tak łatwo mu mówić, nigdy się nie zakochał’ pomyślałam, ale w głębi duszy przyznawałam się do porad Rema. W końcu nie bez powodu był najbardziej inteligentny, od pozostałej trójki. Dziękuję, że chodzę do Hogwartu, mimo tych niepowodzeń! I niespodziewanie zadzwonił dzwonek. Nie słyszałam nawet, co mówiła pani profesor. Nie dochodziły do mnie nawet żadne słowa, myślami byłam gdzie indziej. Przy nim.
- Jo, to Ty nawet niewyszykowana? Siedziałam pół godziny w łazience, a Ty odkąd tu weszłyśmy leżysz na łóżku! Nie pomyślałaś nawet, żeby tu posprzątać. Leżysz i nic nie robić, a zaraz zacznie się bal! – wrzeszczała Julia. Och! Dlaczego musi być taka marudna!
- Nawet mi się nie chce iść – odparłam chłodno. Nałożyłam poduszkę na głowę i udawałam, że śpię.
- Nawet mnie nie denerwuj, marsz do łazienki.
- No dobra, dobra idę.
Wstałam z łóżka i spokojnym ruchem, wręcz ‘luzackim’ ruszyłam do łazienki. Zdarłam z siebie szybko ubranie. Weszłam pod prysznic i wypuściłam z kranu zimną, okrutnie lodowatą wodę. Nawet nie zauważyłam, że jest aż tak lodowata. Nagle ogarnęło mnie okropne uczucie, takie przytłaczające. Z policzków płynęły mi łzy. Czułam się oszukana i opuszczona. Julia na mnie wrzeszczy, moi nowo poznani kumple podnoszą mnie na duchu. Może myślą, że jestem jakąś wariatką, że nie umiem poradzić sobie sama. Udają przede mną, że jestem całkiem fajna. Ale przecież wszyscy wiedzą, że tak nie jest. Ej! Halo! Ziemia do Carter’ówny! Przecież wcale tak nie jest, uśmiechnij się jesteś w Hogwarcie, nie każdy ma tak wesoło! Gadanie ze sobą wcale nie ma sensu, jeszcze bardziej się pogrążam. Szybko się umyłam i obwinęłam ręcznikiem. Spojrzałam w lustro. Podobały mi się tylko moje oczy, włosy, jak każde, można umodelować. Mój nos był wystarczająco za duży, zniekształcał mi twarz, a usta? Zdecydowanie za duże! Och, nikt mnie nie zechce. Uda mam za grube, jedyne, co mam normalne to mój zdecydowanie duży biust. Tylko miseczka C. Tym się mogę zadowolić. Przecież w końcu na to lecę chłopacy. Wyszłam z łazienki. Julia już była przygotowana. Miała śliczną sukienkę. Jasna, kremowa w kwiatki, podkreślała jej zgrabną figurę. Była zwiewna i wygodna, och jak ona super wyglądała! Jej kruczoczarne włosy były upięte, trochę niedbale, ale taki był efekt. Każdy chłopak się za nią odwróci, i ma wcale nie mniejsze piersi ode mnie! Zaczęłam się przebierać we własny strój, robiłam to od niechcenia, bo wcale mi się nie chciało tam iść. Te bale, to wszystko takie żenujące, i na dodatek nie miałabym, z kim tańczyć. ( Nie będę wam opisywała tego jak wyglądała, zobaczycie na zdjęciach dołączonych na końcu notki.) Wyszłyśmy na bal, nie miałyśmy żadnych partnerów, bo –tak jak mówiła Julia – dopiero mamy zacząć ich zdobywać. Ach! Ten jej optymizm. Weszłyśmy do środka, wszystko było koszmarnie wystrojone, czaszki, dynie. Okropieństwo. A najśmieszniejsze w tym wszystkim było to, że nikt nie był ubrany pod dekoracje. Było dużo dziewcząt ubranych na różowo, żółto, niebiesko. Same „szczęśliwe” kolory. No to co. Ważne, że był bal, a nie! Zauważyłam moich „opiekunów” nawet do nich nie podeszłam, nie byłam na obiedzie, więc ruszyłam do stołu ze smakołykami. Nałożyłam na talerz trochę przysmaków i zabrałam się do jedzenia.
- Nie radziłbym Ci próbować Rachatłukum. – mruknął prof. Slughorn, podchodząc do mnie.
- A co to jest rachatłukum, panie profesorze?
- O, tamto świństwo – odparł, wskazując półmisek pełen pomarańczowych i fioletowych galaretek oblepionych cukrem – W książkach jedzą je tylko podli ludzie – zachichotał.
- Naprawdę? – uśmiechnęłam się złośliwie.
Nim profesor spostrzegł, wetknęłam do ust spory kawałek rachatłukum.
- Wypluj to! –pisnął prof.
Sama miałam ochotę to zrobić. Co za obrzydliwy smak! Korzenna słodycz parzyła mi język. Poszłam poszukać wody do przepłukania ust. Następnie poszłam do tej części stołu, gdzie podano owoce. Gwiaździsty owoc wyglądał kusząco, ale jeszcze bardziej ciekawił mnie smak pomarańczowych jagód w latarce. Zawahałam się – i wrzuciłam jedną jagodę do ust. Stojący przy mnie prof. Slughorn sapnął aż z wrażenia. Odwróciłam się do niego, przytrzymując jagodę zębami. Nauczyciel trzymał się za policzek, jakby go bolały zęby. Mrugnął do mnie.
- Spróbuj to ugryźć, ma smak szamponu – powiedział.
Rozgryzłam jagodę i skrzywiłam się. Owoc pękł jak balonik, a jego miąższ smakował najpierw słodko, po chwili kwaśno, a potem znów słodko, zostawiając na koniec lekką gorycz w ustach. Określenie „szampon” świetnie do niego pasowało. Ale doznanie było ciekawe i miałam ochotę je powtórzyć.
- To tak zwane zimowe czereśnie – objaśnił starszy pan niskim, dobrotliwym tonem. – Nazwa ta sugeruje apetyczną słodycz i w niczym nie zdradza paskudnego smaku. Powiadam ci: nigdy nie ufaj owocom o eufemistycznych nazwach.
- Mnie smakuje – odparłam, chociaż jedna połowa ust całkiem mi zdrętwiała. Profesor bez słowa przeszedł do pękatego skórzanego fotela w kącie Sali, z dala od wszystkich gości. Usiadłam obok i przyjrzałam się mu dokładniej. Jego toga była wystrzępiona po brzegach, a pod pachami dyndały luźne nitki, jak przyszarzałe pajęczyny. Pod spodem profesor nosił tweedową marynarkę z kraciastą koszulą i poplamionym krawatem. Gdyby nie potargane, białe włosy, sterczące niechlujnymi kępkami na głowie, wyglądałby jak przestarzały uczniak przebrany na wyrost.
Profesor przymknął oczy i milczał zamyślony przez dłuższą chwilę. Wiedziałam, że nie powinnam mu przeszkadzać, ale przyszło mi do głowy pilne pytanie, które samo cisnęło się na usta.
- Ekhem! Co to jest Johann Fust?
Co to jest Johann Fust? Profesor gwałtownie odwrócił się i wlepił zdumione oczy we mnie. Takiego pytania wyraźnie się nie spodziewał. Przez moment zdawało mi się, że na twarzy Slughorna dostrzega wyraz bolesnego pragnienia. Na szczęście, wrażenie to pierzchło błyskawicznie, bo profesor uśmiechnął się dobrodusznie.
- Raczej: KTO to jest Johann Fust – poprawił mnie profesor. Usta mu drżały. Przez czoło przebiegł bolesny skurcz.
Skinęłam głową.
Slughorn rozejrzał się czujnie po Sali.
- To nie czas i miejsce – szepnął wreszcie, splatając dłonie, a następnie wciskając je w fałdy togi. – Musimy o nim porozmawiać… później.
To rzekłszy, odszedł pospiesznie. Widać było, że jest zdenerwowany, bo przez chwilę szukał drogi do wyjścia.
A więc Johann Fust to osoba. Napis na okładce to nazwisko autora, a nie tytuł. Tylko jak można być autorem pustej książki. Istniał jeden sposób na uzyskanie odpowiedzi. Musze wrócić do biblioteki, odnaleźć księgę i rozszyfrować ukrytą w niej zagadkę. W nocy albo nigdy.
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
To Joanne, przed balem. Wiem, animacja do dupy, ale chodzi mi o sam wygląd sukienki i włosów. Tak samo u Julii.
Ciąg dalszy wspaniałego dnia, dzień z Julią. Dodała Joanne
Sobota, 23 Sierpnia, 2008, 18:36
Tuż po tym, jak dostałam tę paczkę, wróciliśmy z Huncwotami do Pokoju Wspólnego.
- Dziękuję Wam serdecznie za ten wspaniały dzień, gdyby nie wy leżałabym pewnie na łóżku i cały czas ryczała.
- Ależ na pewno byś nie ryczała. Nawet się nim nie przejmuj, facet po prostu na ciebie nie zasługuję, a ty niepotrzebnie tak to przeżywasz. Jeszcze tylu fajnych chłopaków znajdziesz, oo.. nawet Łapa jest wolny. – wyszczerzył się James. Tak on to zawsze ma głupie pomysły, nie.. nie chciałabym być z Łapą. Za bardzo by mi przypominał o mojej nieszczęśliwej miłości.
- Ja też jestem wolny – niemal wykrzyknął Peter – no co? Nie chciałabyś mieć takiego chłopaka jak ja? Jestem bardzo atrakcyjny, no.. może nie w objętości. Bo z moją masą jest coś nie w porządku.
- Ale właśnie, że jest w porządku. Jesteś chodzącym dowodem na to, że Skrzaty robią bardzo smaczne i syte jedzonko – odparł Syriusz z lekką ironią w głosie.
- No, to ja już lecę, muszę się jeszcze spotkać z Julią. Nie mogę jej nie powiedzieć o Regulusie, jest moją przyjaciółką. Ona mi o wszystkim mówi.
- A mówiła Ci, że zakochała się we mnie? – wyszczerzył się James.
- Taak? Przecież jesteś okropny, fuu.. nawet bym się z Tobą zadawać nie chciała.
- No wiesz? Phi – odpowiedział i jednym zamaszystym ruchem głowy strzelił focha.
- Ja już naprawdę muszę iść. Pa – powiedziałam i każdego pocałowałam w czoło – tak symbolicznie. Wróciłam do pokoju. Nie było jeszcze Julii, no cóż, nasza rozmowa chyba musi poczekać. Tyle jej miałam do opowiedzenia. Och! Jeszcze bym zapomniała o książce. Może coś spróbuję zapisać? Taki mały pamiętnik. Podeszłam do szafki, wyciągnęłam pióro i zaczęłam gryzmolić: „Mój własny pamiętnik”. Stało się coś bardzo dziwnego, bo to, co napisałam znikło. Napisałam jeszcze raz, a to dalej nie przestawało znikać. Co jest? Rzuciłam księgę na podłogę, nie martwiąc się nawet o to, gdzie wylądowała. Wkurzyłam się i nie przebierając się położyłam się na łóżko i zasnęłam.
- Joanne! Wstawaj już! Jest niedziela, wolny dzień, mamy dużo czasu na pogaduszki – wrzasnęła mi Julia do ucha…
- Nie mamo, ja chcę jeszcze pospać – warknęłam i odwróciłam głowę w drugą stronę.
- Nie jestem Twoją mamą, wstawaj! Aguamenti – wrzasnęła i z jej różdżki wyleciał strumień świeżej wody. Cholera!
- Co Ty robisz, pospać nie dasz! Przestań, to tylko woda.
- Tylko? To aż woda!
- Dobra, nie marudź już. Ubieraj się, a potem opowiadaj, co się stało. Ja też mam Ci dużo do opowiedzenia!
Zerwałam się z łóżka i zwinnie omijając rozrzucone rzeczy wbiegłam do łazienki. Umyłam się, a raczej odświeżyłam i jak nowo narodzona szybko pomknęłam ku Julii. Opowiedziałam jej wszystko, ze szczegółami. O mojej krótkiej rozmowie z Regulusem, o moich żalach do Jamesa i Syriusza, o tym, że już nie będę z Regulusem, i również o moim płaczu w dormitorium. Opisałam jej również cały dzień z Huncwotami i oznajmiłam jej, że nie ma się o co martwić, bo nie będą moimi przyjaciółmi. Tylko kumplami. Nie zapomniałam również, o tajemniczej paczce, z księgą. Pokazałam jej ją i, ku mojemu zdumieniu, w ogóle nie widziała zagadki, którą odczytałam. Powiedziała mi, że nie mogę jej tak tu trzymać, bo nasze współlokatorki mogą ją zobaczyć i zabrać, dlatego więc poszłyśmy do biblioteki i schowaliśmy ją za innymi książkami tak, żeby pani Pince nawet jej nie zabrała.
- Teraz ty mi opowiedz o swojej niedzieli spędzonej z tym uroczym chłopakiem.
- No dobra, och… jaki to był cudny dzień. Na początek spotkaliśmy się na błoniach, już na mnie czekał i powiedział, że ślicznie wyglądam, bla bla bla. Potem zaproponował mi, żebyś my poszli niedaleko chatki Hagrida się przejść no to poszliśmy, rozmawialiśmy o swoich zainteresowaniach itp. I tak gdzieś koło trzech godzin gadaliśmy. Była już gdzieś tak godzina 13, 14 więc poszliśmy do biblioteki. Poopowiadaliśmy sobie kawały, cały czas byliśmy zagadani. Gadaliśmy, gadaliśmy i gadaliśmy. Nic więcej.
- Nic więcej? To nawet Cię nie pocałował?
- Poczekaj daj mi wytłumaczyć. No, więc koło 16 poszliśmy na obiad, było już późno jak na obiad, ale byliśmy głodni. Usiadłam z nim, koło jego kolegów, przy jego stole. A oni coś zaczęli gadać, że ma nową laskę, że jaka śliczna. A ja tylko parskałam śmiechem, bo przecież wszyscy wiedzą, że jest odwrotnie. Więc…
- Ty brzydka? Przestań, jesteś śliczna, zazdroszczę Ci tej urody. – ośmieliłam jej przerwać.
- WIĘC, nie przerywaj mi, więc już się wkurzał, że mu tak dogadywali. Zjedliśmy obiad i po prostu wyszliśmy na dwór, tak znowu i… - widząc moją minę, dodała szybko - i pocałował mnie! Tak, nie przesłyszałaś się, pocałował mnie. Było tak… cudownie. Och, gdybym to mogła powtórzyć… Jo, chyba się zakochałam.
Wypowiedziała te ostatnie słowa i gibnęła się na krześle do tyłu.
- Na gacie Dumbledore’a! Julia, nic Ci nie jest? Żyjesz słyszysz mnie? – podbiegłam do niej w panice.
- Nie, wszystko w porządku. Żyję.
- Wystraszyłaś mnie.
Obydwie parsknęłyśmy śmiechem. Och Julia, kocham Cię! Jesteś moją kochaną, najwspanialszą przyjaciółką!
Moja Julia ;**
Ja :
___
Notkę dałam wcześniej, trochę krótszą, ale za to następną dam dużo dłuższą w środę. ;> Jak się wrzuca zdjęcie, w panelu admina?
Związek Krytyków ...!
![[image]](http://89.149.227.44/dev287/0/389/866/0389866217.jpg)
![[image]](http://89.149.227.44/dev286/0/389/865/0389865536.jpg)
![[image]](http://photos134.nasza-klasa.pl/dev242/0/379/743/0379743436.jpg)
![[image]](http://89.149.226.14/dev282/0/379/750/0379750463.jpg)
