25. Nowy początek Dodała Roxanne
Czwartek, 13 Maja, 2010, 15:20
Witajcie po baaardzo długiej przerwie. Nie będę się tłumaczyć czemu mnie tak długo nie było. Ważne, albo może raczej przykre jest to, że podczas tej przerwy straciłam pomysły, wenę i inspirację. Dlatego ta notka jest ostatnia. Nie chciałam zostawiać niedokończonego pamiętnika. Ale to już koniec. Napisałam już do ZKP aby po jakimś czasie przeniosło ten pamiętnik do archiwum, gdyż nie chcę aby ktoś inny go przejmował, bo to jednak ja go tworzyłam od podstaw. Przepraszam.
Jeśli będziecie mieli ochotę, to wejdźcie na mojego drugiego bloga: www.isabella-swan-cullens.blog.onet.plTematyka zmierzchowa. Serdecznie zapraszam.
Jeszcze raz przepraszam za przerwę i za to, że to już ostatnia notka.
************************
„Sobota, 21 marca
Nowy pamiętnik, nowy rozdział, nowy początek, nowe życie. Tak możnaby opisać mój dzisiejszy przełomowy dzień. Od czterech lat nie miałam nadzieji, że mi się polepszy. Od czterech lat żyłam zamknięta w sobie, myśląc o wszystkim i o niczym; rozważając każdy swój ruch, oddalając się często od rzeczywistości. Wszystko to ze względu na chorobę z której się wyleczyłam, ale o której nie zapomniałam. Przez długi czas, każdy ruch i każde słowo przypominało mi o niej. Bałam się snu, nie chcąc znów mieć dziwnych obrazów przed oczyma, nienawidząc równocześnie nocy, którą kiedyś tak bardzo kochałam. Po czterech latach trochę mi przeszło, jednak cały czas jakaś cząstka mojej dzuszy czuje pustkę i lęk po tamtych wydarzeniach. Jest ona głęboko schowana, prawie niezauważalna, ale jednak istnieje.
Nazywam się Roxanne Weasley i mam 15 lat. W wieku jedenastu lat zachorowałam na nową wtedy chorobę, znaną jako Nubisomnus Morbi. Jako, że byłam jedną z pierwszysch osób które na nią zachorowały, uważałam się za wyrzutka od którego wszyscy stronią. Pogorszyło mi się, gdy moja koleżanka z dormitorium – Angel – bojąc się w jej mniemaniu zarazić się ode mnie, zmieniła pokój. Od tamtego czasu ciągle ze mnie drwi i jest nieprzyjemna. Pomimo wsparcia trójki wspaniałych przyjaciół – Jen, Mikela i Jamesa – było mi z tego powodu bardzo przykro i bardzo ciężko. Kiedyś. Od jakiegoś czasu dałam sobie spokój, widząc, że ona odwróciła się ode mnie raz na zawsze, a naszej znajomości nie da się odbudować.
Dzisiaj wyjeżdżam do nowej szkoły Magii i Czarodziejstwa. Dotychczas chodziłam do Hogwartu w Anglii. Jednak rodzice, a mianowicie mój tata, ze względu na pracę musi się przeprowadzić doWłoch. Jego sklep prosperuje i ma prowadzić drugi taki sam, właśnie w tym kraju. Oczywiście mama jedzie z nim, więc ja także. Rodzice mówią, że dzięki znajomości języka portugalskiego będzie mi ławtwo załapać włoski, gdyż są one bardzo podobne. Zawsze będę też mogła sobie dopomóc francuskim i angielskim. Mam nadzieję, że dam radę, jednak pomimo wszystko, trochę się boję. Boję się tego, że sobie nie poradzę. Zresztą Hogwart już dawno stał się moim domem. Mam tu przyjaciół, znam nauczycieli, wiem jak się odczepić od Irytka... A tam? Tam wszystko będzie nowe. Nieznane. Inne.”
*****
- Naprawdę musisz tam jechać?
- James, przecież ci mówiłam, że nie mam wyboru. – odpowiedziałam zbolałym głosem.
- Ale dlaczego nie możesz hodzić tutaj do szkoły, a do Włoch jeździć tylko na wakacje? – wciąż pytała Carmen.
- Nie wiem. – odpowiedziałam szczerze. – Rodzice chcą abym była bliżej nich, ale ja tego nie pojmuję. W końcu i tak większość czasu będę w szkole, a nie z nimi.
- No cóż.... Nie zapomnij o nas. – Mike’owi tylko tyle udało się z siebie wydusić.
- Czy ty sobie ze mnie kpisz? – próbowałam udać oburzoną. – Będę was męczyć listami tak długimi, że McGonagall będzie się zastanawiać czemu macie podkrążone oczy! – pogroziłam palcem ze śmiechem, choć wcale nie było mi do śmiechu. Miałam opuścić Hogwart za pięć minut.
- Roxy... Kocham cię, wiesz?
- Wiem Jen. Ja ciebie też.
- Mam nadzieję, że przyda ci się ten nowyh pamiętnik. Kupiłam go dla ciebie specjalnie na tę okazję. Abyś o nas nie zapomniała.
- Dziękuję Jen. Na pewno się przyda. Nie chcę być tak zamknięta w sobie jak dotychczas. Będę dużo w nim pisać. Obiecuję. Zresztą już tam jest pierwszy wpis. – Uśmiechnęłam się.
- W takim razie pewnie widziałaś co jest na ostatniej stronie? – spytał Mike.
- Eeeee... Nieee...
- No to zobacz.
Wyciągnęłam czerwony pamiętnik z mojego zapakowanego po brzegi kufra. Otworzyłam go i powoli przekartkowałam na ostatnią stronę. A tam... A tam były różne zdjęcia na których widniałam ja z moimi przyjaciółmi. Aż zaniemówiłam z wrażenia...
- Podoba ci się? - spytał James.
- Jest... Och, dziękuję Wam tak bardzo! – Rzuciłam im się na szyję, każdemu po kolei. Nagle, płomienie w kominku Pokoju Wspólnego zaskwierczały niebezpiecznie i zrobiły się zielone.
Trzeba było się rozstać.
- Żegnajcie. Albo raczej do zobaczenia. Przecież jeszcze się kiedyś spotkamy, prawda?
- Na pewno.
- Żegnaj Roxanne Weasley. – powiedzieli chórem. Wzruszenie ścisnęło moje gardło. Jeszcze nigdy nie zwrócili się do mnie pełnym imieniem i nazwiskiem. Uśmiechęłam się tylko krzywo i weszłam w zielone płomienie. Po chwili znajdowałam się już w domu.
*****
Deszczowa pogoda działała na mnie potwornie źle. Siedziałam właśnie w pociągu mającym mnie zawieźć do nowej szkoły. Szarobury Świat za oknem oraz liczne krople deszczu nie pomagały zapomnieć o Hogwarcie, przyjaciołach i lęku przed innym zamkiem. O ile w ogóle to miał być zamek. Nie wiem gdzi inne kultury uczą magii. Mam wrażenie, że Carmen mówiła kiedyś, że większość szkół to zamki, ale na ile procent jest to prawda, tego nie wiedziałam. Lada chwila miałam się znaleźć na peronie, ale nie mogłam się zebrać, aby poukładać wszystkie powyciągane w pociągu rzeczy, które jako tako dodawały mi otuchy, W końcu jednak, gdy pociąg zaczął raptownie zwalniać, wzięłam wię w garść, poupychałam wszystkie rzeczy do kufra i wszyłam na korytarz.
Przez okna było widać tyle co nic, ponieważ szarobury deszcz, dość osobliwa rzecz w tych stronach, oraz gęsta mgła przesłaniały Świat. Czekałam na peronowym betonie rozglądając się na wszysktie strony. Według McGonagall (wspominając dyrektorkę zrobiło mi się jeszcze bardziej smutno) miał się pojawić jakiś „przewoźnik” ze szkoły, Kim ten przewoźnik był nie miałam pojęcia. Zapewne, jak sama nazwa wskazywała, przewoził coś. Ale co? Jedzenie? Książki? Meble? Nie wiedziałam. Nie miałan nawet pojęcia jak ten ktoś wygląda.
Czekałam tak jakieś piętanście minut. W końcu, z drugiego, ciemnego końca peronu ktoś wyszedł. Sądząc po budowie był to mężczyzna – średniego wzrostu, barczysty, trochę przygarbiony. Miał ciemnoszary, prawie czarny płaszcz z kapturem, który zasłaniał jego twarz. Drgnęłam. Trochę się przestraszyłam. Mężczyzna podszedł do mnie. Nie ukazując twarzy, spytał burkliwym tonem:
- Roxanne Weasley?
W odpowiedzi skinęłam tylko głową.
- Jestem przewoźnikiem. Mam cię przywieźć do zamku.
„A więc jednak zamek.” – pomyślałam. Ponowinie skinęłam głową. Przewoźnik skinął na mnie ręką, dając do zrozumienia że mam iść za nim. Tak też zrobiłam. Przeszliśmy do tego ciemnego końca peronu. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, zaczynała się tam.... rzeka! A na niej dryfowała przymocowana liną do kamiennego słupka łódka! Albo raczej nie łódka, tylko batyskaf!
- A niech mnie! – wyrwało mi się z ust. Mężczyzna uniósł metalową klapę, która zasłanaiła wejście od góry, mówiąc przy tym:
- To jest szkolna „Perła”. – wskazał wolną ręką na batyskaf, wypowiadając jego, a raczej jej imię. – Co roku przewożę nią wszystkich uczniów szkoły z, albo na peron. Używamy zaklęcia zmniejszająco-zwiększającego, aby wszyscy się zmieścili. Zapraszam.
Weszłam. Przewoźnik poszedł do pomieszczenia na prawo od wejścia, przy którym był napis „Sterownia”, a ja poszłam do tego po prawej. Był to mały salonik z białymi ścianami, dwoma czarnymi fotelami, szklanym stoliczku i bordowym dywaniku. Było tu bardzo przytulnie, ale zimno. Usiadłam wygodnie w fotelu i zanurzyłam się w rozmyślaniach...
Z odrętwienia wyrwał mnie przewoźnik, oznajmiając:
- Jesteśmy na miejscu. Możesz wyjść. Zostaw bagaże.
Posłusznie wyszłam z „Perły” na przystań. Przed sobą widziałm szeroką rzekę – ze względu na zapadający już zmierzch, wydawała sie być czarna. A potem odwróciłam się i zobaczyłam Go. Na niedalekim, kamiennym wzgórzu wznosił się zamek. Zaczynałam nowe życie.
Witajcie! Po tak długiej przerwie, wkładam nową notkę. Nie będę tu pisać zbędnych wyjaśnień czy usprawiedliwień, tylko przeproszę Was za tę jakże długą nieobecność.
Zapraszam do czytania i komentowania.
Bardzo szybko zamrugałam powiekami, starając się przyzwyczaić wzrok do przeraźliwej bieli, która mnie otaczała. Próbowałam także rozpoznać kontury i rysy osoby, która się nade mną pochylała. Byłam przekonana, że to mama, jednak nie miałam stuprocentowej pewności. Usłyszałam głos kobiety, lecz na pewno nie był to głos mojej rodzicielki:
- Oh, Roxanne! Jak dobrze, że się wybudziłaś! Zaraz zawołam twoją mamę! – angielski z dziwnym akcentem ucichł, a ja usłyszałam oddalające się kroki i cichy trzask otwieranych i zamykanych drzwi.
Zostałam sama. Mój wzrok powoli rozpoznawał przednioty wokół mnie: białe ściany, białe łóżko, biała pościel, biała szafka nocna... Wszystko było przeraźliwie białe. Nagle zdałam sobie sprawę, że tak właśnie najczęściej wygląda szpital. Tak... To z pewnością jest szpital... Ale co ja tutaj robię? – zapytałam siebie w duchu. Zaczęłam przypominać sobie zdarzenia z poprzedniego dnia. Ale czy to był poprzedni dzień? Czy cała moja furia w Karantahamulu zdarzyła się wczoraj, czy też mi się to śniło? A może ja mam coś nie tak ze swoją głową? Taaak... To by było dobre wytłumaczenie dlaczego jestem w szpitalu. Ale przecież ja... ja chyba nie jestem wariatką, co? Chociaż z drugiej strony, raczej nigdy nie zachowywałam się normalnie... Gdy miałam pięć lat podpaliłam mamie włosy jej własną różdżką... Przez przypadek, oczywiście. Gdy byłam trochę starsza, razem z Fredem bawiłam się sztucznymi ogniami taty, które nie były jeszcze do końca opracowane, skutkiem czego... No cóż, stodoła nadawała się do naprawy. Rozlałam syrop po suficie i do dzisiaj nie wiem jak mi się to udało... Ale przecież Fred też robił takie różne, dziwne rzeczy i nie leży tuż obok mnie... Chociaż z drugiej strony, mogli go odizolować.... Albo raczej to mnie odizolowali... Tak! To na pewno jest to! Ja jestem odizolowaną wariatką w szpitalu i już nigdy nie będę normalna!
Otwierające się z rozmachem drzwi przerwały mój smutny wywód myślowy na temat siebie samej, a osoba, która w nich stanęła była moją mamą. Za nią ujrzałam jednocześnie zatroskaną, ale i szczęśliwą twarz taty. Obydwoje rzucili się na mnie jak wygłodniałe wilki na kawał tłustego mięsa, tuląc mnie do siebie i płacząc ze szczęścia. Po dobrych dziesięciu minutach mamie udało się z siebie wydusić:
- Roxy, kochanie, jak się czujesz?
- Dobrze – odpowiedziałam, ukrywając fakt, iż właśnie sobie uświadomiłam, że jestem wariatką. – Dobrze. Co sie ze mną stało? Dlaczego tu jestem?
W mgnieniu oka, twarze rodziców pobladły i spoważniały. Mama z dziwną miną zapytała niepewnie:
- Jesteś pewna, że chesz teraz o tym rozmawiać? Może lepiej najpierw się prześpij?
- Nie. – Odpowiedziałam stanowczo. – Powiedzcie mi co się stało!?
Tata przysiadł bliżej mnie na krawędzi łóżka, chwycił za dłonie, spojrzał głęboko w oczy i powiedział:
- Posłuchaj mnie Roxanne, ale bardzo, bardzo uważnie, dobrze? – Skinęłam głową, potwierdzając. – Pamiętasz jak byliśmy u wujka Charliego? – Ponownie skinęłam głową. – W dzień poprzedzający wyjazd do domu, mama kazała ci iść do sklepu. Bardzo długo cię nie było i zaczęliśmy się martwić. Gdy po dwóch i pół godzinie nie wróciłaś, poszliśmy do owego sklepu i do wszystkich możliwych miejsc, do których mogłaś jeszcze pójść. Nigdzie cię nie było, ale jedna ze sprzedawczyń widziała, jak zagadujesz jakąś starszą dziewczynę, ściskasz jej dłoń i upadasz zemdlona na ziemię. Ta dziewczyna przywiozła cię do Szpitala Magicznej Klary, na szczęście też była czarownicą.
- To ja nie byłam w Paradisus Northem? – zapytałam zdziwona. Rodzice zbledli jeszcze bardziej. W ich oczach zagościły iskierki strachu i niepokoju.
- G... Gdzie?
- W Paradisus Northem.
- Roxanne, cały czas byłaś w szpitalu...
Czyli potwierdziło się – pomyślałam – Jestem wariatką, która nie wie gdzie się znajduje!
Do Sali wszedł jakiś nieznany mi mężczyzna. Sądząc po białym fartuchu i białej tiarze na głowie, był to lekarz.
- Witaj Roxanne! – powiedział – Jak dobrze, że już się obudziłaś! Jak się czujesz?
- Ja... dobrze, dziękuję. Kim pan jest?
- Jestem twoim lekarzem. Nazywam się Byrda. Paweł Byrda.
- Długo tu jestem? Chyba nic mi nie jest, prawda?
- Roxanne, nie będziemy teraz o tym rozmawiać. Jesteś na pewno zmęczona, Powinnaś odpocząć. – Odpowiedział lekarz. Krew się we mnie zagotowała. Nic nie wiedziałam, a oni nie chcieli mi czegokolwiek powedzieć!
- Panie, doktorze, ale ja już zbyt długo leżałam i spałam! – Odpowiedziałam na tyle grzecznie, na ile gniew, strach i ciekawość mi na to pozwalały. – Chcę wiedzieć co się ze mną dzieje!
- Kochanie nie denerwuj się tak. Jak odpoczniesz, to trochę o tym porozmawiamy, dobrze? – zaczęła interweniować mama.
- Nie! Ja chcę wiedzieć TERAZ!
- No dobrze, dobrze. – uległ pan Byrda. – Im prędzej jej powiemy, tym prędzej odpocznie. Roxanne, nie jesteśmy do końca pewni, bo to nowa choroba, ale prawdopodobnie masz Nubisomnus Morbi, potocznie zwaną Senną Chorobą. Aby mieć pewność, że to jest właśnie to, musisz mi wszystko opowiedzieć od początku.
Tak więc, opowiedziałam wszystko co się zdarzyło, nie pomijając żadnego szczegółu. Gdy skończyłam, lekarz pokiwał ze zrozumieniem głową. Po chwili ciszy odezwał się:
- Taaak.... To właśnie jest Nubisomnus Morbi... Jest nowa i mało znana, miliśmy dopiero 10 przypadków. Pierwsze stadium choroby to kilkudniowe osłabienie lub symptomy przypominające początki grypy. Później pojawiają się dziwne sny, często takie same, które śnią się osobie chorej gdy ta jest gdzieś sama. Sny te stopniowo stają się coraz częstsze. Czasami zdarza się, że przypoadkowo napotkane osoby przypominają nam te ze snu. W którymś momencie, osłabienie, którego teoretycznie nie odczuwamy, jest już tak silne, że mdlejemy i jesteśmy przez jakiś czas w śpiączce, podczas której nasz sen się rozwija. W tym czasie nie odczuwamy żadnych bodźców z zewnątrz, Jesteśmy świadomi tylko i wyłącznie tego, co dzieje się w naszym śnie.
- Czy... Czy to znaczy... Czy to znaczy, że jestem chorą wariatką? – zapytałam zmieszana.
- Wariatką? Nie, w żadnym wypaku. Jesteś po prostu chora.
- Ale ta choroba nie jest groźna? Można ją wyleczyć? – zapytała zaniepokojona mama. Pan Byrda odpowiedział z uśmiechem:
- Ależ oczywiście, że tak. Pomimo tego, że mieliśmy dopiero dziesięć przypadków, wiemy już co robić. Podamy państwa córce odpowiednie eliksiry, przetrzymamy ją kilka dni na obserwacji i po chorobie nie będzie śladu!
- Czyli będę normalnie zdrowa? – zapytałam z niedowierzaniem.
- Oczywiście, że tak Roxanne. A teraz odpoczywaj.
*****
Półtora tygodnia później, przyjechałam do Hogwartu. Był to piątek i wszyscy byli jeszcze na lekcjach. Dlatego też, gdy weszłam i rozpakowałam się, poszłam do cichego Pokoju Wspólnego i wpatrywałam się uparcie w ogień na kominku (wciąż było zimno, więc nawet podczas dnia komniek był rozpalony). Po chwili zdałam sobie sprawę, że na szafce Jen, w naszym dormitorium widziałam jej notatki z transmutacji. Poszłam po nie, wróciłam przed kominek i zaczęłam odrabiać zaległości. Po jakiejś godzinie usłyszałam odgłos przesuwanego obrazu, a po chwili tak dobrze mi znane, podekscytowane głosy, które po chwili ucichły i... nagle zawołały chórem:
- Roxy!!!!!!!
Trójka moich przyjaciół rzuciła się na mnie ściskając mnie i jednocześnie prawie dusząc. Udało mi się tylko wysapać:
- Jak dobrze jest być znowu w domu....
23. Odpowiedzi na pytania Dodała Roxanne
Środa, 25 Lutego, 2009, 17:25
Ups! Długo mnie tu nie było! Niestety przez ogromny nawał pracy nie miałam za dużo czasu, aby usiąść spokojnie i coś napisać, a nie lubię notek na "odwal się".
Zapraszam do czytania notki i komentowania. Z góry uprzedzam, że nie robię żadnego plagiatu, a jakiekolwiek podobieństwa do innych książek (o ile takowe istnieją), są tylko i wyłącznie dziełem mojej wyobraźni.
Pozdrawiam!
Miałam wrażenie, że śni mi się jakiś cudowny sen. Albo raczej, że ten sen przeistoczył się w realny, najprawdziwszy Świat i, że ja jestem jego małą częścią. Szłam razem z Larentith za starcem, oglądając się na wszystkie strony. Wszystko to co widziałam przypominało mi trochę domy elfów z „Władcy Pierścieni” (to taki mugolski film, który oglądałam. Podobno książka też istnieje, ale ja jej nie czytałam). Każda rzecz, od najmniejszego guzika po mury Karantahamulu, była jakby wykonana z maślanobiałych chmur i przeplatana cienkimi gałązkami drzew i różnobarwnych krzewów. Miałam ochotę tego wszystkiego dotknąć i przeknać się, czy moja ręka zagłębi się w puszystej chmurce. Jednak nie zrobiłam tego. Strach, niepewność, nerwowość, chęć powrotu do domu i niezrozumienie tego wszystkiego nie pozwalała mi na wykonanie żadnego gestu. Zapomniałam także o istnieniu mojego własnego głosu. Szłam tylko za Siwobrodym, chłonąc to całe piękno i dziwiąc się Larentith, która kroczyła pewnie przed siebie nie zwracając najmniejszej uwagi na te cuda.
W końcu stanęliśmy przed wysokimi drzwiami, które chyba jako jedyne tutaj, były głogowe. Nasz „przewodnik” zastukał dużą kołatką w drzwi, które się natychmiast otworzyły. Oczom moim ukazał się wielki pokój, skąpany w jasnoniebieskim świetle. Na jego środku ustawione były „chmurowe” fotele. Wszystkie tworzyły jakby krąg, pozostawiając w mojej pamięci wspaniałe wrażenie.
Weszliśmy do środka. W tym samym momencie, zaczęły przybywać różne osoby, bardzo podobne do Siwobrodego. Witały nas one skinieniem głowy i siadały na mlecznych siedziskach. Tylko jeden mężczyzna w średnim wieku, z przekrzywionym niebieskim beretem na głowie, z promiennym uśmiechem podszedł do Larentith i ją uściskał. Trochę mnie to zdziwiło, jednak nie zastanawiałam się nad tym długo, gdyż ktoś wypowiedział moje imię.
Obejrzałam się w stronę mężczyzny, który się do mnie zwrócił. Dopiero teraz zauważyłam, że siedział on na trochę wyższym i bogaciej ozdobionym fotelu, niż reszta osób. Tak jak wszyscy pozostali, był ubrany na błękitno, a jego złociste włosy leniwie spływały na ramiona. Był wyraźnie młodszy niż cała reszta.
- Roxanne Weasley, bądź pozdrowiona w Karantahamulu. Jestem Halimer, pan tego pałacu. Oto siedziba Rady Starszych, która właśnie znajduje się przed Twoimi oczyma. Usiądź proszę. – Wskazał ręką wolny fotel naprzeciwko siebie. Gdy usiadłam, zapytał – Czy wiesz dlaczego tu jesteś, Roxanne?
- Larentith tłumaczyła mi coś niecoś, ale, jeśli mam być szczera, to nie za bardzo to wszystko pojmuję. – odpowiedziałam zmieszana.
- A więc pozwól, że wytłumaczę Ci wszystko od początku. W miarę możliwości, oczywiście. – W odpowiedzi skinęłam tylko głową. – Ta kraina nazywa się Paradisus Northem. Powstała tak dawno temu, że nasze kroniki tego nie opisują, pozostawiając jedynie domysły niektórych naszych Maorów.
- Czyli filozofów. – szepnęła mi do ucha kobieta siedząca po mojej prawej. Halimer kontynuował:
- Nad całą naszą krainą czuwało Drzewo Życia, nie pozwalając nam na poważniejsze choroby, nibezpieczeństwa czy biędę. Żyło ono od początku istnienia Paradisus Northem. Nigdy nie więdło, nie łamało się, było zielone nawet w zimie. Gdy ktoś szukał ukojenia na zmartwienia, mógł się wyżalić Drzewu, a potem zawsze odnajdywał spokój.
My, ludzie, stworzyliśmy Radę Starszych, która zbiera się gdy trzeba omówić jakiś poważny problem, podjąć decyzję mogącą odmienić losy tej krainy, lub gdy szykuje się jakieś ważne wydarzenie.
Niestety, pół roku temu, natrętna Burza Wschodu, która chce zniszczyć tę piękną krainę stoczyła jakby bitwę z naszym Drzewem Życia. Drzewo wygrało, jednak zostało mocno naruszone. To dlatego ciągle się zmienia pora roku, ludzie chorują, a całe Paradisus Northem zostało oplecione grubą siateczką strachu i niepewności. Z Drzewa spadają liście, tak jak nigdy przedtem. Gubi ono swoją magię. Umiera.
Jednak, dzięki naszym Maorom, odnaleźliśmy zapisy w jednej z najstarszych kronik, że podobne zdarzenie miało już miejsce. Jedynym lekiem, które pomoże Drzewu, jest twoja krew. – Zakończył Halimer. Szybko, nerwowo zerwałam się z krzesła i wrzasnęłam:
- Moja krew? Nie, nie, nie. Ja się chyba przesłyszałam. To niemożliwe! Moja krew?! To niedorzeczne! Jak to, moja krew?! Proszę mi to łaskawie wytłumaczyć, bo jakoś nie widzę siebie w roli mugolskiego dawcy krwi! I to jakiemuś drzewu! Co ja jestem, jakiś tani uzdrowiciel?!
Moje oczy groźnie błyszczały, rude włosy jakby paliły się żywym ogniem, a ja sama drżałam z gniewu i ze strachu. Nie kryłam także irytacji. Rada Starszych najwyraźniej nie spodziewała się takiej mojej reakcji. Halimer, nie ukazując emocji, podniósł spokojnie dłoń i powidział łagodnym głosem, który mnie jeszcze bardziej rozdrażnił:
- Roxanne, uspokuj się, proszę. Usiądź.
- Nie, nie usiądę! – Wybuchnęłam ze zdwojoną siłą. – I wcale nie chcę się uspokoić! Chcę wrócić do domu i mieć święty spokój! I nie będę wysłuchiwała jakiegoś narcyza w buraczkach, który mi mówi, że muszę oddać swoją własna, drogocenną krew, żeby jakieś Drzewo życia, które wdług Twojej opowieści zasługuje na miano Drzewa Śmierci, wróciło do życia! Ono pewnie nawet nie wie co to magia, co to poranek i noc, co to smutek i radość, co pragnienie, a co ulga! Ja temu wszystkiemu mówię wielkie, ogromne, stanowcze NIE! Koniec, kropka, basta!
Rada Starszych nie ukrywała zdumienia, oburzenia i zbulwersowania. Halimer, purpurowy na twarzy, któremu zapewne nie spodobało się miano „narcyza w buraczkach”, rozdygotanym głosem, przemówił do mnie:
- Nie bezcześć Drzewa Życia tak podłymi słowami! To okropne! Niedopuszczalne! Pozwolisz, że dokończę, dobrze?! Chciałem ci właśnie wytłumaczyć, na tyle na ile umiem, dlaczego ty! Otóż Drzewo Życia zostało kiedyś chojnie obdarzone swoistą magią przez rudowłosą dziewczynę, która uwielbiała brzozy! Nasi Maorowie doszli do trafnego wniosku, że krew, która uleczy Drzewo, musi pochodzić od rudowłosej czarodziejki, która posiada brzozową różdżkę. Po czterech miesiącach żmudnych badań, udało im się ustalić, że chodzi o Ciebie. Nie pytaj mnie „dlaczego na mnie, a nie na kogo innego?”, ani też „dlaczego krew a nie włosy czy paznokcie”, bo tego nie wiem! – ciągnął przedrzeźniając mnie całkiem udanie. - Maorowie nie chcą nam wyjawić swojej wiedzy i sekretów. Ufamy im jednak i wiemy, że wybrali odpowiednią dziewczynę. Czy to cię przekonało?! Zgadzasz się?!
- Nie! – krzyknęłam z oburzeniem.
- Jesteś pewna? – zapytał jakiś mężczyzna siedzący nieopodal mnie.
- Najzupełniej. – odpowiedziałam już zirytowana.
- Czy wiesz co się teraz stanie?! Jakie problemy to wywoła?! – podniosła głos kobieta siedząca po mojej prawej.
- Nie, nie wiem jakie problemy to wywoła, mogę sobie to jednak wyobrazić.
- Tylko tyle masz to powiedzenia?
- Tak, tylko tyle. Odmawiam z pełną świadomością tego słowa! – znów krzyknęłam.
- Ogromnie na ciebie liczyliśmy. A ty nas bardzo zawiodłaś. – Odpowiedział Halimer. Nagle wszystko się zaczęło rozmazywać i falować. Zapadłam się w ciemność.
****
A ty nas bardzo zawiodłaś. A ty nas bardzo zawiodłaś. Zawiodłaś. Zawiodłaś. Zawiodłaś. Zawiodłaś. Wciąż słyszałam te słowa w mojej głowie. Otworzyłam oczy. Ujrzałam rozmazany obraz jakiejś twarzy pochylającej się nade mną.
- Mama? – zapytałam z niedowierzaniem.
22. W drodze na południe Dodała Roxanne
Sobota, 31 Stycznia;, 2009, 01:12
Szłam za Larentith milcząc. Co zresztą miałam powiedzieć? Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony bałam się tego wszystkiego co nastąpi, tego wszystkiego nieznanego. Miałam ochotę sprzeciwić się, ale z jakiegoś powodu byłam jakby odrętwiała. Z drugiej jednak, ciekawa byłam co nastąpi, a jakaś magiczna, nienaturalna siła, kazała mi iść dalej, nie zważając na jakiekolwiek wątpliwości, wahania lub trudy. Najbardziej jednak trapiło mnie to, co powiedzą rodzice. Na pewno się teraz o mnie martwią, a około 50 aurorów, w tym zapewe wujek Harry, szukają mnie po całej Kuli Ziemskiej. A ja nawet nie wiem gdzie jestem!
Po raz setny dzisiejszego dnia, wpadłam po pas w lodowatą zaspę śnieżną. Jęknęłam cicho, a Larentith, tak jak 99 razy wcześniej, pociągnęła mnie mocno za rękę, pomagając mi wydostać się z zaspy. Moje niedoschnięte po ostatnim upadku ubranie, było jeszcze bardziej mokre. Przez niepohamowany natłok dziwnych myśli i w ogóle przez to wszystko, chciało mi się krzyczeć i wołać o pomoc. Nie chciałam jednak okazywać słabości, skoro to już mnie musieli wybrać. Moja duma nie pozwalała na to.
Zbliżała się szósta po południu. Larentith, gestem nakazała spoczynek. Rozłożyłyśmy dwa koce pod jakimś bezlistnym drzewem, a Czarnowłosa zręcznie rozpaliła ognisko. Nawet nie zauważyłam czy używała czarów. Rozejrzałam się po okolicy. Zatrzymałyśmy się przy jakimś zaśnieżonym teraz stoku. Stały tu bardzo blisko siebie dwa gołe drzewa, w zasadzie połączone od któregoś momentu w jedno i to przy nim właśnie rozbiłyśmy nasz obóz. Niedaleko widać było niekończące się pasmo gór, częściowo pokrytych śniegiem. Nigdzie nie było ani jednego centymetra kwadratowego zieleni. Jeżeli gdzieś w oddali pojawiały się jakieś drzewa, to przeważnie były bezlistne, gołe i smutne.
Spojrzałam na bezchmurne, ale jakże zimne niebo. Nad górami krążył jakiś ptak. Sądząc po wielkości i kolorze, był to zapewnie sokół. Ale nie jestem pewna, nie do końca znam się na tym.
Nagle otworzyłam szeroko usta ze zdumienia, zdziwienia i zachwytu. Zachodzące w tej chwili słońce, kryło się cudownie za ogromnymi górami. Rzucało przy tym tak piękne barwy, że nie mogłam od nich oderwać wzroku. Zaśnieżone góry skąpane były w różu, ciemnej żółci oraz czerwieni. Wyglądało to trochę tak, jakby te „kolosy” płonęły w igrającym, nieznanym ogniu... Wtem, wszystko ustało. Zrobiło się ciemno jak w nocy (pardon, właśnie nastała noc), a jedynym źródłem światła było średniej wielkości ognisko.
Poczułam głośne burczenie w brzuchu. Z przerażeniem pomyślałam, że nie mamy nic do jedzenia. Zrezygnowana, wręcz porażona tą myślą, usiadłam na kocu trzęsąc się z zimna i zapytałam Larentith:
- Mamy co jeść?
Dziewczyna uśmiechnęła się do mnie pogodnie, podeszła bliżej do drzewa, zapukała w nie trzy razy, włożyła obie ręce do powstałej w nim przed chwilą dziupli, i już po chwili siedziała przy mnie z jakimś tobołkiem w ręce. Rozwiązała go i rodzieliła porcje jedzenia. Nie chcę być niewdzięczna, bo w końcu byłam okropnie głodna, ale to jedzenia było mocno dziwne. Zupełnie niepodobne do „naszego”. Dwa rodzaje śmiesznych, ususzonych strączków czegośtam, okrągłe, niebeskawe kuleczki, kształtem i wielkością przypominające nasze ziemniaki i.... liście!
Spojrzałam na Larentith z zakłopotaniem, lecz ona nic sobie z tego nie robiła tylko wyciągnęła dwa noże z paska, przywiązanego do jej sukni (tak na marginesie, to dziwną tutaj mają modę). Jeden mi podała, a na drugi nabiła sobie niebieskie kulki i liście, i zaczęła piec to nad ogniskiem. Poszłam w jej ślady. Muszę przyznać, że pomimo wyglądu, to było to całkiem smaczne i sycące. Chociaż z drugiej strony, smak tego trudno zdefiniować. Strączki też nie były złe – jedne jadło się normalnie, a zdrugich wyciągało się słodki miąższ, który, jakimś cudem gasił pragnienie.
Ułożyłam się do snu, przykrywając po koniuszki włosów trzema kocami, a mówiąc ściślej, zawijając się w nie jak „baleron”.
Obudziłam się o świcie. Larentith właśnie gasiła ognisko. Ku mojemu zdumieniu nie było najmniejszego śladu po śniegu. Wręcz przeciwnie – słońce grzało tak mocno, że myślałam, że jest około 45ºC. Drzewo przy którym spałyśmy było pięknie zielone, z masą liści na sobie. Żałowałam teraz, że nie mam przy sobie żadnej bluzki z krórkim rękawkiem. Przypomniały mi się słowa Czarnowłosej: „Codziennie mamy inną porę roku...” Zaryzykowałam i zapytałam:
- Larentith, czy nie mogłabyś zastukać w to drzewo po raz kolejny, ale tak, abym mogła mieć... to jest dostać... to znaczy... coś w stylu krótkiej bluzki? Czarnowłosa uśmiechnęła się tak, jakby zaraz miała wybuchąć niekontrolowanym śmiechem. Nie zrobiła jednak tego, tylko pokręciła z politowaniem głową, nakazując mi skinieniem ręki kontynuować przerwany wczoraj marsz.
Około południa byłyśmy już u podnóża gór – ja zziajana i spocona, Larentith świeżutka, no albo prawie świeżutka. Z przestrachem zauważyłam, że moja towarzyszka wkracza zagłębia się w górskie przełęcze bez ani jednej widocznej dróżki , nie myśląc nawet o zagrożeniu i o tym czy my się stamtąd wydostaniemy. Mój strach wziął górę nad dumą i krzyknęłam do niej:
- Co ty robisz?! Z całym szacunkiem, ale czyś ty zwariowała?! Przecież możemy się tu zgubić, błądzić miesiącami, może wcale stąd nie wyjdziemy! Nie ma innej drogi?! Błagam, proszę, powiedz, że jest!
Ona jednak rzuciłą mi karcące spojrzenie, dokładnie takie samo jak profesor McGonagall, gdy jest zła i kazała mi iść za sobą. No i co ja miałam zrobić? Chcąc, nie chcąc, posłusznie poszłam za nią. Zdawała się tak pewna siebie...
No i znowu przypomniała mi się McGonagall... Myśląc o niej zrobiło mi się tak ciepło na sercu... Czy ja ją jeszcze kiedyś zobaczę? – zastanawiałam się w duchu. Szybko się jednak z tego otrząsnęłam. - Nie mogę się załamywać. – wmawiałam sobie. – Muszę być dzielna. Już i tak przysporzyłam sobie nie lada wstydu, krzycząc tak w tym ogromniastych górach. Ciekawe co by na to wszystko i na takie moje zachowanie powiedziała mama... Stop! Roxanne Weasley, STOP! Jeśli zaraz nie przestaniesz wspominać tego wszystkiego i użalać się nad sobą, to się rozbeczysz! Jesteś tak zwaną mugolską beksą? Oczywiście, że nie! Jesteś dzielną czrownicą, która sobie poradzi! SŁYSZYSZ?! PORADZI!!! A’ propos czarownicy, to czy tutaj też obowiązuje mnie zakaz używania czarów?
Tak karcąc siebie, przypominając rodzinę i Hogwart, i znowu karcąc siebie za te nieodpowiednie w tym momencie myśli, doszłyśmy na szczyt którejś z gór. Przystanęłam oniemiała. Tutaj unosił się marmurowy pałac z wielką złotą kopuła na samej górze. Nie wiedziałam co powiedzieć. To było po prostu piękne i bajeczne! Nie do opisania! Zachwyt odebrał mi mowę, strach i zmartwienia gdzieś uleciały.
Larentith pociągnęła za srebrny, misternie pleciony i zdobiony sznur. Usłyszałam głośne bicie bębna, obwieszczające zapewne nasze przybycie. Po chwili, wyszedł do nas jakiś przygarbiony staruszek z siwą brodą i okularami na nosie, i powitał nas:
- Witajcie, Larentith, Roxanne. – wymawiając nasze imona skinął nam głową. Ale skąd on znał moje imię?! – Bądźcie pozdrowione w Karantahamulu, siedzibie Rady Starszych.
Oddaję nową notkę w Wasze ręce. Mam nadzieję, że się spodoba.
Arweno E. B, owszem powinno być "nie mam zielonego pojęcia", ale u rodziny Roxanne wszystko jest poprzekręcane. Zresztą, "różowe pojęcie" bardzo mi przypadło do gustu.
Zbliżał się dzień wyjazdu z Polski. Był piątek, a my mieliśmy wracać do domu w sobotę rano. Przez cały pobyt tutaj myślałam o tej dziewczynie ze snu. Doszłam jednak do wniosku, że to na pewno moja wyobraźnia, a tamta dziewczyna była zapewne tylko podobna do tej ze snu. Tym bardziej, że byłam wtedy zmęczona i oszołomiona wydarzeniami w jaskini. A te dziwne sny, są na pewno wynikiem przepracowania w szkole i późnego (jak na mnie) chodzenia spać. Dlatego też, nic o tym wszystkim nikomu nie powiedziałam.
- Roxanne! – usłyszałam donośny głos mamy wołającej mnie z kuchni. Mam nadzieję, że nie chodzi o wyjedzone ukradkiem powidła. – pomyślałam. Weszłam tam (a raczej wbiegłam), pytając:
- Tak, mamo?
- Pójdziesz do sklepu kochanie?
- A mam jakiś wybór lub możliwość sprzeciwu?
- Nie. Oto lista zakupów, Wiesz gdzie jest sklep, prawda? Uważaj na ulicy i przechodź tylko na przejściach dla pieszych.
- Mamo! Mam jedenaście lat! A w zasadzie, to już prawie dwanaście!
- No właśnie. Jesteś jeszcze bardzo młoda. Idź już.
Tak więc, chcąc, nie chcąc (a raczej zdecydowanie nie chcąc) założyłam ciepłą kurtkę i kozaczki, i wyszłam na dwór. Idąc szybkim marszem, żeby było mi cieplej, zaczęłam nucić sobie pod nosem francuską, mugolską piosenkę.
Weszłam do zatłoczonego sklepu i zakupiłam wszystko co miałam na liście, mrucząc wciąż pod nosem, tę samą melodię. Z żalem opuściłam mały, ciepły supermarket, wychodząc na zamarzniętą ulicę. Gryząc zakupionego przed chwilą batonika, stąpałam leko przed siebie, przyglądając się ciekawie przechodniom. I nagle... zamarłam. Przed jedną z witryn sklepowych stała ONA! Ta dziewczyna ze snu! Szybko do niej podeszłam i zapytałam:
- Przepraszam, ale... czy my się znamy? – wiem, banalne. Ale co mogłam powiedzieć? „Czy to ty mi się ciągle śnisz?” Dziewczyna nic jednak nie powiedziała, uśmiechęła się i wyciągnęła rękę na powitanie, którą uścisnęłam.
Poczułam dziwny skurcz w żołądku, serce w gradle oraz bardzo nieprzyjemne zawroty głowy. Spod moich stóp zaczął usuwać się grunt. Chciałam krzyknąć, wołać o pomoc, ale głos uwiązł mi w krtani. Czułam się niema, ślepa i głucha. Jedyna moja świadomość była taka, że dzieje się coś dziwnego, magicznego i niespodziewanego.
Nagle upadłam na bardzo twardą glebę, Po tym jakże ciężkim upadku, nie mogłąm się podnieść. Czując bolące mięśnie i niewygodnie wygięty kręgosłup, leżałam na brzuchu, z zamkniętymi oczami, wdychając ciężko woń wiosennej trawy. Wiosennej?
Usłyszałam cichy odgłos stąpających stóp. Czyjaś delikatna ręka obróciła mnie na plecy i pomogła usiąść. Otworzyłąm oczy. Oślepiło mnie rażące światło dzienne, ostro przecinające moje źrenice. Mrugnęłam szybko rzęsami, przyzwyczajając się do tego niezwykłego światła. Spojrzałam na osobę stojącą obok. Była to dziewczyna mająca około piętnastu lat. Miała czarne, kręcone, długie włosy i czerwoną suknię, przeszywaną złotą nicią. Dziewczyna ze snu... To właśnie ona stała koło mnie, przyglądając się ciekawie otoczeniu. Jakby widziała je po raz pierwszy... Ale przecież ona już tutaj była! W moim śnie... A może to był TYLKO sen?... Może jej tutaj wcale nie było?
Mój wzrok ciągle przeskakiwał z dziewczyny na wszystko wokół. Trudno byłoby to opisać. Teoretycznie była to tylko szeroka polana, gdzie rosły grzyby, borówki, żurawiny, drzewa... I wierzba. Płacząca wierzba. Jednak było w tym coś takiego, co zdawało się dodawać temu wszystkiemu tajemniczości, mroku i... smutku.
Dziewczyna podała mi rękę, oferująć pomoc przy wstawaniu. Spojrzałam na nią przyjaźnie choć nieufnie jednocześnie, ale skorzystałam z wyciągniętej dłoni. Nie mogłam się jednak powstrzymać, żeby nie zadać od razu tylu pytań kłębiących się w mojej głowie:
- Jak masz na imię? Co się stało? Co ja tutaj robię? Jak myśmy się tu znalazły? I dlaczego ciągle śni mi sie to miejsce i... ty?! – Pięknie, Roxanne. Nawet nie zdążyłaś podziękować, a już wyjeżdżasz z niezbyt miłym tekstem. – Zrugałam siebie w myślach zmieszana. Dziewczyna nic jednak nie odpowiedziała, tylko przyłożyła dwa palce do swoich ust, dając mi do zrozumienia, że nie chce albo nie może nic powiedzieć. Ruchem ręki kazała mi iść za sobą, co posłusznie uczyniłam. Doszłyśmy do płaczącej wierzby. Moja towarzyszka uklękła przed nią, składając jakby hołd drzewu. W wierzbie, ni stąd ni z owąd, ukazały się lśniące zarysy drzwi, które odchylały się wciąż do tyłu, tworząc przejście. Czarnowłosa zaczęłą wchodzić przez ten otwór, nakazując mi gestem to samo.
Poszłam za nią. Przechodząc przez „drzwi” poczułam nieprzyjemny powiew zimna. Znalazłyśmy sie w środku. Panował tam półmrok i było bardzo duszno. Cały czas szłam za dziewczyną, stąpając w górę po wierzbowych, krętych schodach. Poza nimi nic więcej nie było. Tylko pustka...
Doszłyśmy do szczytu schodów. Znajdował się tam drewniany podest. Na jego środku stała marmurowa czara, opierająca się na mniej więcej metrowej kolumnie. Dziewczyna podeszła do niej. Zrobiłam to samo. W czarze znajdował się perłowo-niebieski płyn wirujący wciąż w prawo lub w lewo. Moja towarzyszka odsunęła mnie od misy i sama zanurzyła w niej dłoń. Po chwili wynurzyła ją, zakreślając w powietrzu jakiś okrąg. Nagle, z misy uniósł się cały płyn, zamieniający się w dziwnego kształtu kulę. Kula ta, niebezpiecznie błyszcząc, popłynęła w stronę Czarnowłosej.
- Uważaj! – krzyknęłam, ale on tylko rozwarła ramiona i zamknęła oczy. Z niepokojem patrzyłam jak kula przenikała do jej wnętrza, unosząc ją kilka centymetrów ponad ziemię, lecz nic nie byłam w stanie zrobić.
- Witaj, Roxanne. – powiedziała, otwierając lazurowe oczy. – Mam na imię Larentith.
- Skąd znasz moje imię? – zdziwiłam się, nie myśląc nawet o powitaniu. – I co ja tutaj robię?!
- Spokojnie, Roxanne. Wszystko ci wytłumaczę. Usiądź proszę.
Spełniłam jej prośbę, siadając na ziemi. Larentith kontynuowała:
- Około pół roku temu, nasze Drzewo Życia zostało bardzo mocno naruszone przez Burzę Wschodu, która od stuleci chce nawiedzić i zagarnąć naszą krainę. Od tego czsu mamy bardzo dużo problemów, które stają się niestety coraz cięższe. Wiele osób zachorowało na groźne choroby, inni stracili zmysły. Codziennie mamy inną porę roku. Ludzie boją się wyjść ze swoich domów, mizerniejąc z dnia na dzień. Nie wiemy już co robić, bo Drzewo jest coraz słabsze, pomimo naszych najusilniejszych starań. Prawdopodobnie niedługo umrze, a wtedy będzie już koniec tak nas, jak i naszej krainy, a Burza Wschodu dopnie swego. Jest jednak osoba, która może temu wszystkiemu zapobiec. I to ty nią jesteś.
- Ja?! Dlaczego ja?! Przecież ja się dopiero uczę magii!
- Magia nie ma tu nic do rzeczy. To nie o nią tu chodzi, tylko o ciebie.
- Ale ja nie chcę! Chcę tylko wrócić do domu!
- Nie możesz. Musisz wypełnić swoją misję,
- Ja nic z tego nie rozumiem! Co to za Drzewo Życia? I jak nazywa się ta kraina? W czym mogę pomóc, skoro nawet nie mogę czarować? I dlaczego ja, do kroćset?!
- Mogę odpowiedzieć ci tylko na jedno pytanie: ta kraina nazyawa się Paradisus Northem. Resztę wytłumaczy ci Rada Starszych.
- Jaka Rada Starszych?!
- Zobaczysz. Musimy się do nich udać. Powinnyśmy tam dojść w trzy dni.
- Trzy dni?! To my mamy gdzieś w ogóle iść? Pieszo?!
- Tak pieszo. I nie gdzieś, tylko na południe, do Rady Starszych. Masz jeszcze jakieś pytania?
- Chyba nie....
- Musisz mieć pewność, że nie. Później ci już nie odpowiem.
- Ale dlaczego?
- Ponieważ, przez naruszenie Drzewa Życia, zostałam pozbawiona głosu. Ta niebieska kula, pozwoliła mi porozumieć się z tobą, aby ci to wszystko powiedzieć. Kiedy jednak stąd wyjdziemy, nie będę już mogła mówić. A tak bardzo bym chciała....
Zrobiło mi się jej żal. W jej aksamitnym głosie usłyszałam cień smutku, rozpaczy i goryczy, połączonych w jeden wielki ból. Powiedziałam jednak:
- Jeżeli nic więcej nie możesz mi wytłumaczyć, to nie mam więcej pytań. Ale... musimy tam iść? Nie ma innego wyjścia?
- Nie ma. Musimy.
- No to chodźmy. – Odpowiedziałam wzdychając. Wyszłyśmy z drzewa. Na zewnątrz, zamiast panować, jak poprzednio wiosna, panowała teraz lodowata zima.
Jak ja wytłumaczę swoją tak długą nieobecność rodzicom? Przecież jutro mamy wracać do domu! – zdążyłam jeszcze tylko pomyśleć.
Witajcie! Notka późno, ze względu na zmianę serwera. Zapraszam do czytania i do komentowania. A tak na marginesie - dwa komentarze to trochę mało motywujące...
Wracaliśmy z powrotem do domu wujka Charliego. Brudni i zmęczeni szliśmy wolno starymi uliczkami. Obojętnie mijałam ludzi, nie zapamiętując nawet ich twarzy czy charakterystycznych rysów. Jednak w którymś momencie zwróciłam uwagę na wysoką dziewczynę z kręconymi, czarnymi włosami, w czerwonym płaszczu i kozaczkach, czytającą na ławeczce jakąś książkę. Miałam wrażenie, że ją skądś znam... Tylko skąd? Może ze szkoły? Nie... Gdy przechodziliśmy koło niej, wydawało mi się, że podniosła głowę znad książki i na mnie spojrzała...
Gdy wróciliśmy do domu, dorośli poszli do salonu, a reszta prawdopodobnie do swoich pokoi. Zresztą sama nie wiem. Mało mnie to wtedy ochodziło. Nie miałam ochoty o niczym myśleć. Byłam wycieńczona.
Poszłam prosto do łazienki i wzięłam gorący prysznic. Umyłam porządnie włosy i ciało, a mój wygląd znacznie się poprawił. Jednak coś wewnątrz mnie ciągle się kołotało i nie dawało spokoju, uciekając w dalszym ciągu przed smokiem. Sama nie wiem dlaczego, ale odkręciłam kurek z zimną wodą. Poczułam jak lodowate krople spływają po moim nagim ciele, jakby wypłukując moje zmęczenie i żal. Odprężyłam się i uspokoiłam, pozwalając zimnej wodzie na całkowite zawładnięcie mną i powolne odbudowywanie harmonii mojego wnętrza.
Gdy wyszłam z łazienki, udałam się prosto do swojego pokoju. Przebrałam się w czystą, ciepłą piżamę i weszłam do miękkiego łóżka – pomimo, że dopiero niedawno minęła trzecia po południu. Czując kojący dotyk aksamitnej pościeli, zamknęłam oczy i odpłynęłam w krainę snów, która całkowicie przyćmiła wszystkie moje myśli...
***
Szeroka polana, bardziej przypominająca wrzosowisko. Pełno wrzosów. Koło podmokłych terenów i bagien czerwienią się żurawiny, niedaleko rosną borówki. Pokazują swe kapelusze grzyby. Wiele, najrozmaitszych grzybów. Gdzieniegdzie rosną kępki dziurawców, powojników, astrów, chryzantem i dąbków. Naokoło wiele drzew. Lecz tylko jedno szerokie, płaczące: wierzba. Płacząca wierzba. A pod nią – kobieta. Młoda dziewczyna oparta plecami o pień drzewa spała. Jej wąskie usta były rozchylone. Powieki przymknięte, rzęsy opuszczone. Jej długie, czarne, kręcone włosy powiewały delikatnie na wietrze, co jakiś czas zakrywając jej twarz. Ubrana była w czerwoną, długą suknię, wyszywaną złotą nicią. Otworzyła oczy… Po jej delikatnej skórze zaczęły płynąć maleńkie jak kryształki łzy…
***
Obudziłam się o wpół do piątej, nie wiedząc nawet o czym śniłam. Czułam tylko ogromny głód. Zeszłam do kuchni, z której wydobywał się piękny zapach. Przy stole siedziała cała rodzina, żywo rozmawiając i spekulując o dzisiejszych wypadkach:
- Ale ja naprawdę nie wiem co się stało! – Tłumaczył się wujek Charlie. – Od całego miesiąca, od kiedy tu jestem, nic takiego się nie zdarzyło! To prawda, że ten smok nie jest do końca oswojony, ale robił postępy! Nie mam różowego pojęcia co go rozdrażniło!
- Może moje flesze? Ja bardzo przepraszam, naprawdę nie chciałem, żeby one zaczęły migotać. Myślałem, że całą instrukcję już zrozumiałem i rozpracowałem! – przepraszająco mówił dziadek.
- Ależ nic się nie stało, tato.
- Charlie, nic się nie stało?! Nie jestem głupcem! Przecież wiem, że tak naprawdę mogliśmy zginąć! Tym bardziej, że te błyski jeszcze bardziej rozzłościły smoka! Więc nie mów mi, że nic się nie stało, dobrze?
- Dobrze tato, dobrze. Ale nie obwiniaj siebie. Przeciaż to nie twoja wina. Nie wiedziałeś, że ten aparat tak zrobi. A już w ogóle to kto mógł przypuszczać, że ta bestia tak na to zareaguje?! Dobrze, że nic nam się nie stało, to dosyć groźny smok!
- A właśnie, Charlie. Może opowiesz nam coś o nim? – spytała moja mama, stawiając jednocześnie wazę pełną smakowitej zupy na stole.
- O właśnie! Skoro już zafundowałeś nam pokaz, to teraz zafunduj nam jakieś opowiadanie. – przekomarzał się wujek Ron.
- No dobrze, dobrze. Dowiedziałem się o wszystkim miesiąc temu, kiedy mnie tu ściągnęli. Otóż, ten smok... Albo nie, zacznę inaczej. Pamiętacie tę bajkę o smoku Wawelskim? – wszyscy bez słowa skinęliśmy twierdząco głowami, siorbiąc gorącą zupę z rukoli. – Ten smok był inny niż wszystkie smoki, które żyły wtedy i które żyją teraz. Wywodzi się prawdopodobnie z „rodu”, który powstał w tym samym czasie gdy powstały jedne z pierwszych czarodziejskich szkół na tym Świecie. Takich smoków było siedem. Każdy z nich miał charakterystyczną cechę – potrafiły mówić ludzkim głosem. Ponieważ te zwierzęta są związane z naszymi czarodziejskimi szkołami magii, istnieje podanie, że niestety wyginą wszystkie , kiedy wszystkie najważniejsze szkoły zostaną zamknięte lub zburzone... Jednak, nie do końca wiemy coś pewnego o ich trybie życia. Tak naprawdę to już od nie wiadomo ilu lat myślano, że dawno wyginęły, gdyż straciliśmy je z oczu!
- Przepraszam, ale jak mogły wyginąć, skoro, o ile moje informacje są aktualne, a sklerozy jeszcze nie mam, żadna ze szkół nie została zamknięta?! – przerwała mu babcia. Wujek zmarszczył brwi i odpowiedział:
- No i tu pojawia się problem! Tak jak mówi mój szef: jest to sęk w sękatym drzewie, które daje orzechy nie do zgryzienia! Rzeczywiście mamo, masz rację. Właśnie dlatego mnie tu ściągnęli. Abym spróbował się z nim porozumieć i cośkolwiek wybadać.
- Ale jaki to ma związek z tym smokiem w jaskini? – Spytałam, nakładając sobie na talerz pieczoną pierś z indyka.
- Ten smok w jaskini, Roxy – tłumaczył wujek Charlie – jest prawdopodobnie potomkiem jednego z tych siedmiu, i to tego, który niewiadomo dlaczego, w odróżnieniu od sześciu pozostałych był bardzo agresywny, nienawidził ludzi, w końcu osiedlił się w tej jaskini i zaczął napadać na miasto Kraków. Dokładnie tak samo jak w książce.
- Wszystko pięknie, ładnie, synu. – odezwał się dziadek. – Ale jak, na nakrapiane skarpetki Dumbledore’a, ten smok jest potomkiem tamtego z bajki, skoro on wybuchnął?
- Ależ Arturze, myśl racjonalnie. Przecież potomka mógł mieć już wcześniej, przed swoją eksplozją. Przecież smoki składają jaja! Czyż nie tak, Charlie? – wyjaśniła babcia.
- Nie mamy jeszcze ani dowodów, ani wyników badań, ale właśnie tak najprawdopodobniej było. Podobno w tej jaskini, w tej konkretnej grocie jego ród mieszkał od pokoleń, nikomu już potem nie robiąc krzywdy i ukrywając się przed wszystkimi. Dowodziłyby tego resztki szkieletów i skamieniałe skorupy jaj znalezione w tej pieczarze.
- A skąd wiecie, że to konkretnie TEN smok? A nie innego gatunku, na przykład rogogon?
- Ponieważ ma on, tak jak sześć pozostałych, charakterystyczny znak na grzbiecie: pięcioramienną gwiazdę w okręgu. Poza tym rogogony są znane dość dobrze. Ten go nie przypomina. Naprawdę nie wiem co się z nim stało! Jeszcze niedawno przestał na nas „fukać” i jakby z delikatną ciekawością godną smoka, zbliżył się do nas, nic jednak nie mówiąc. A teraz, co?!
Po skończonym obiedzie i interesującej rozmowie, miałam ochotę trochę się przejść po mieście. Wzięłam od rodziców mugolskie pieniądze i wyszłam na zaśnieżoną ulicę. Wielkie płaty śniegu sypały się na moją głowę. Wolnym krokiem zeszłam na rynek, usiadłam przy jakimś wolnym stoliku i zamówiłam gorącą czekoladę sławnej polskiej firmy „Wedel”. Grzejąc sobie ręce na ciepłej szklance myślałam o tym co się stało w jaskini. I o tej dziewczynie, którą skądś znam... Tylko skąd?! – zastanawiałam się. I wtedy, nie wiadomo jakim cudem, przypomniał mi się mój dzisiejszy sen, dokładnie taki sam jak za każdym razem, gdy mi się śnił. Przecież to tę dziewczynę dzisiaj widziałam! Tę ze snu! Poderwałam się od stolika, chcąc zaraz biec w tamto miejsce, gdzie ją zauważyłam. Potrąciłam oczywiście szklankę i reszta czekolady zachlapała mi moją kurtkę. O kurze łapki! Mama będzie zła! Opanowałam się. Ale zaraz, skąd ona się tu wzięła? Dokładnie w tym samym kraju, gdzie ja teraz? O co w tym wszystkim chodzi? Chyba nie wisi nade mną jakieś dziwne fatum, prawda?!
Kochani! Na wstępie, życzę Wam ciepłych, spokojnych, radosnych i przepięknych Świąt Bożego Narodzenia. Są to pierwsze moje Święta spędzone z Wami, no i oczywiście z Roxanne. Bardzo Wam za to dziękuję.
A teraz, daję Wam pod choinkę nową notkę!
Smok buchnął dymem przez nozdrza. Z przerażenia aż podskoczyłam, a ktoś koło mnie krzyknął cienkim i przenikliwym głosem:
- Aaaa!!!
- Spokojnie. – odrzekł wujek Charlie. – Smok jest przywiązany czymś w rodzaju kajdan za tylnie łapy, a nasze czary sprawiły, że nie zionie ogniem. Nie możemy jednak sprawić, aby nie buchał dymem. To jeden z jego „efektów ubocznych” oddychania. Nie ma się czego bać, nic wam nie zrobi, pomimo, że nie jest jeszcze bardzo oswojony. – Mówiąc to wujek wchodził coraz bardziej w głąb jaskini, a my za nim.
- Jesteś pewien, Charlie? – odezwał się wujek Harry pokazując ręką na tylnie łapy smoka, z których wisiały luźne, wyrwane ze skały kajdany! Bestia zaczęła niebezpiecznie zbliżać się w naszym kierunku. Wszyscy przylgnęli do bocznej ściany.
- O nie! Nie wpadajcie w panikę! Nie krzyczcie, on tego nie lubi, drażni go to! Wszystko jest pod kontrolą! A wy, - skinął głową na dorosłych. – pomożecie mi.
Łatwo mu było mówić: „nie wpadajcie w panikę”! Może ON ma to na codzień, ale JA umierałam ze strachu! I tak, na pewno wszystko było pod kontrolą! Wszystko, tylko, że smok okazał się być groźny i wolny! – pomyślałam z ironią i ze strachem jednocześnie.
Nagle coś oślepiło mnie jasnym blaskiem. Potrząsnęłam gwałtownie głową dla oswojenia wzroku, i jednocześnie usłyszałam głos dziadka:
- Przepraszam! Ten mugolski aparat sam się włączył z tym fleszem! No nie, znowu to robi!
- Zapomniałeś go wyłączyć, tato! Naduś na off! – poradziła ciocia Hermiona.
Podczas gdy dorośli wyczarowywali jakieś nowe kajdany i sznury, i próbowali uspokoić bestię, my zaczęliśmy się cofać powoli do wyjścia. Nagle, stała się rzecz straszna! Smok, najwidoczniej mocno rozdrażniony naszą obecnością i oślepiającym fleszem dziadka, swoimim mocnymi i ogromnymi tylnymi łapami, kopnął w otwartą ścianę, która... rozwaliła się!!! O mały włos nie zostaliśmy przygnieceni całą stertą kamieni! Gdybyśmy byli o stopę dalej... Wolę nie myśleć! Jednak, wciąż tkwiliśmy w jaskini razem z rozwścieczonym smokiem. I teraz nie było wyjścia...
Smok zaczął podskakiwać, biegać, gonić nas, buchać gorącym i piekącym w oczy dymem... Wszyscy się rozpierzchli, biegali z kąta w kąt, szukając jakiegoś schronienia. Co chwilę widziałam kogoś unikającego zderzenia się z wielkim ogonem potwora, krzyczącego, machającego różdżką, ale smok był szybki i jakby odporny na zaklęcia.
- Harry, uważaj z tyłu! – krzyknął tata. Próbował jakigoś zaklęcia, ale tylko odbiło się z głośnym sykiem od smoczych łusek.
- Angelina, padnij!
- Charlie, weźmy go z dwóch stron i spróbujmy prostego „oszołoma” – krzyknął wujek Harry.
- Dzieciaki, schować się! – zakomenderował już sama nie wiem kto.
Schowałam się w najgłębszym i w najdalszym kącie groty, tyłem do potężnych smoczych łap. Dla uspokojenia próbowałam zrobić dziesięć głebokich wdechów i wydechów. Nie poskutkowało. Nagle, niedaleko usłyszałam jakieś ciche pochlipywanie i pociąganie nosem. Rozejrzałam się. Po lewej stronie zobaczyłam małą, skuloną Lily, całą umorusaną, z wielkimi strugami łez na policzkach. Gdy tylko do niej dotarłam, objęłam ją ramieniem, mocno przytuliłam i otarłam łzy.
- Lily, wszystko w porządku?
- T-t-tak. N-n-nie... – odpowiedziała.
Idiotka ze mnie! – pomyślałam. – Jak może być wszystko w porządku, skoro ta mała jest przerażona i siedzi przed ogromną bestią, nie wiedząc co robić?!
Tak siebie strofując, kątem oka zauważyłam, że reszcie udało się przedostać pod zawaloną ścianę i że próbują usunąć gruz czarami. Po kilku (dla mnie jakże długich) chwilach, zrobiło się przejście. Wszyscy zaczęli w pośpiechu wychodzić. Już myślałam, że o nas zapomnieli, gdy...
- Roxanne! Lily! Chodźcie, szybko!
Wzięłam Lily na ręce i zaczęłam biec. Ufff, ta mała trochę waży. – przemknęło mi przez głowę. Już byłam blisko, dosłownie tuż-tuż, gdy...
- Aaaauuu! – potknęłam się na zwalonych kamieniach, zachwiałam i... ŁUUUP. Nagle wielka łapa potwora nadepneła na moje długie włosy związane w warkocz. Nawet nie wiem, jak to się stało! Upadłam plecami na ziemię, a Lily upadła na mnie. Zduszonym głosem krzyknęłam jej:
- Lily, uciekaj!
Lily zrobiła co kazałam, na szczęście pobiegła w odpowiednim kierunku, a nie do tyłu. Ja próbowałam się uwolnić. Szarpałam się z wszystkich sił, kopałam bestię ile mogłam, ale to nic nie działało, a na dodatek powodowało okropny ból. Wołałam o pomoc. W końcu podbiegł do mnie wujek Charlie i zrobił coś, co ja zrobiłabym tylko w ostateczności. No tak.... W końcu to była ostateczność... Nic innego nie można było zrobić. Wujek, jakimś srebrnym światłem z różdżki... ściął mi włosy! Potem, nie zastanawiając się dłużej, uciekliśmy ile sił było w nogach.
Po drugiej stronie zobaczyłam całą rodzinę, pana Mureścika i kilku nieznajomych panów. Wszyscy dorośli zamykali czarami jaskinię. W końcu się to udało i wszyscy wyszliśmy na świerze powietrze.
Wujek Charlie przez długi czas rozmawiał z tymi panami, jak się później okazało, z Ministerstwa Magii. Ja w tym czasie oglądałam swoje któtkie teraz włosy. Sięgały zaledwie do połowy szyi. Były brudne od dymu, poczochrane i trochę podpalone na końcach. Wujek Charlie podszedł do mnie po skończonej rozmowie i powiedział cicho:
- Wybacz, ale nie było innego wyjścia.
- Wiem... – odpowiedziałam smutno.
- Przynajmniej przestaną ci wpadać do zupy – skomentowała całkiem spokojnie moja mama, tak, jakby była to zwyczajna wizyta w salonie fryzjerskim „Zyg-szyk” panny Brunony Razor.
Kochani, bardzo przepraszam za tę jakże długą nieobecność! W zamian daję Wam tę notkę, myślę, że odpowiedniej długości. Następna będzie w środę albo czwartek. Proszę o komentarze!
- Co?! O czym ty mówisz?
- To jest jego jaskinia. – Powtórzył wujek Charlie. - A teraz poczekajcie tu chwilę.
Rozejrzałam się wokoło. Przed nami wznosiła się głęboka pieczara, której wejście miało około 15 metrów średnicy i do której prowadziła niezbyt stroma, lecz wąska ścieżka, którą właśnie przebyliśmy. Niedaleko pieczary, konkretniej mówiąć, na wschód, było widać całe Wielkie Miasto Kra... coś tam. Nie pamiętam jak się to miasto nazywa. To taka dziwna nazwa...
Przed pieczarą stało dwóch mężczyzn ubranych na czarno, z zielonymi beretami na głowach. Stali po obydwu stronach wejścia do pieczary. Wszyscy przybyli dotychczas turyści, zebrani w dwie grupy, słuchali ich uwag:
- Proszę pamiętać: niczego nie dotykać, nie urywać, nie psuć! To Naturalny Park Skalny, bardzo stary! – mówił groźnie i sucho ten z lewej.
- Proszę Państwa, to Naturalny Park Skalny, bardzo stary, pielęgnowany przez Matkę Naturę od stuleci. Proszę więc o jak największą ostrożnośc i niedotykanie niczego. – Oznajmiał z uśmiechem na twarzy, ten z prawej.
Grupy weszły do pieczary i gdy tylko zniknęły nam z oczu, wujek podszedł do tego gościa z prawej. Był on średniego wzrostu, miał „brzuszek”, jak mówi mała Lily, oraz ciemną, krótką, kręconą brodę, która dodawała jego sympatycznej twarzy jeszcze więcej domowego ciepła. Wujek podszedł i przywitał się, spoglądając na jego plakietkę, przyczepioną do kieszeni kurtki:
- Witam panie Mureścik. Przyszedłem zwiedzić z rodziną tę pieczarę jako kapafa. Można, prawda?
- Ależ oczywiście, panie...
- Weasley. Charlie Weasley.
- Miło mi, Karol Mureścik. Można, można, ale pamiętajcie: nic nie dotykać, nie biegać, nie niszczyć. I proszę uważać na dzieci. Pan wie dlaczego.
- Tak, wiem. Bardzo panu dziękuję. Kochani! Idziemy! – krzyknął do nas.
Weszliśmy do pieczary. W oddali słychać było rozmawiających i zachwycających się turystów.
- Kapafa? – zdziwiła się babcia.
- Tak nazywają się ci czarodzieje, którzy, tak jak ja na tym stanowisku, sprawdzają czy z takimi przypadkami jak ta pieczara, jest wszystko w porządku. Jest to też rodzaj hasła. Pieczary strzeże zawsze dwóch ochroniarzy: mugol i czarodziej. Czarodziej stoi zawsze po prawej stronie. Ponieważ mugole nie mogą wiedzieć o naszym istnieniu, używamy haseł, jeśli jest potrzebna kontrola, lub coś w tym stylu.
- A o co chodziło z tym „pan wie dlaczego”? – zapytał dociekliwy jak zawsze wujek Ron.
- Zobaczycie.... – zagadkowo odpowiedział wujek Charlie.
Zaczęliśmy zwiedzać jaskinię. Wujek Charlie bardzo ciekawie wszystko opowiadał i pokazywał. Od wejścia przeszliśmy szerokim korytarzem do pierwszej groty. Trudno mi określić jak wielka ona była. To po prostu, trzeba by było zobaczyć. Na środku tej „komnaty” stało coś ogromnego, co przypominało...
- Stół. – Oznajmił wujek Charlie. – Tutaj właśnie jadał ten smok, o którym czytaliście. Logicznym jest, że nie jadał on nożem i widelcem, jednak z naszych „badań” wynika, że pożywiał się przy tym stole. Bardzo prawdopodobne, że siadał na ziemi, ponieważ, tak jak widzicie, nie ma tu niczego na kształt krzeseł.
- Hej, co tak błyska?!
- Eeee.... To ja Ginny.... A raczej mój nowy aparat! – no tak, zapomniałam napisać, że dziadek dostał od cioci Hermiony mugolski aparat fotograficzny na Święta i teraz się z nim nie rozstaje. Te mugolskie zdjęcia są takie dziwne! W ogóle się nie ruszają!
Prześliśmy do następnego „pomieszczenia”: zwykłej, pustej jaskini, bez najmniejszega kamyka na podłodze.
- To prawdopodobnie była sypialnia smoka. Nie możemy jednak nic pewnego stwierdzić, z racji na to, że nic tutaj nie ma. Myślimy jednak, że tutaj właśnie sypiał, znając upodobania teraźniejszych smoków: lubią przestrzeń i muszą mieć twardo, lecz wygodnie. Nic nie może im się wbijać w skórę. Gdy śpią, są bardzo delikatne, jakby w ogóle nie miały swoich twardych łusek, lecz aksamitną skórę. Jeśli już możemy, to przejdźmy dalej. Oto smocza łazienka i jednocześnie coś w rodzaju mugolskiej siłowni. Smok prawdopodobnie kąpał się w tym wielkim jeziorze, jakże pięknie otoczonym stalaktytami i stalagmitami, przy których także ćwiczył mięśnie swojego ogona.
- Stala....czym? – zdziwiłam się. Z wyjaśnieniem przyszła mi kochana wszechwiedząca ciocia Hermiona:
- Stalaktytami i stalagmitami, Roxanne. To te kamienne „rurki” lub „szpikulce”, jak wolisz. Stalaktyty to te, które rosną od sufitu w dół, a stalagmity to te, które rosną od ziemi w górę. Czasami zdarza się, że stalaktyty i stalagmity łaczą się, gdy urosną. Wtedy nazywamy to....
- Stalaktytogmitami! – wykrzyknął mój kochany braciszek.
- Nie, Fred. Nazywamy to po prostu kolumnami. Pamiętajcie jednak o tym, że każda taka „rurka” jest strasznie stara: przybiera około 1cm grubości na 100 lat!
- Taaak?! Nie przypuszczałbym! Myślałem, że to rośnie, mniej więcej, w tym samym tempie co drzewa.
- Nie, George. To jest dużo, dużo starsze.
Na takim to zwiedzaniu tych niezwykłych grot, spędziliśmy około dwóch godzin. Pozostawiły one niesamowite i niezapomniane wrażenie. Wszystkie były do siebie podobne, lecz jednak inne. W każdej drzemał taki duch niesamowitości, zagadkowości i nieprzewidywalności...
W którymś momencie, wujek Charlie zboczył z wyznaczonej drogi i skręcił w inną „uliczkę”, ciemną i bez mugolskich światełek, zwanych popularnie lampkami. My pozostaliśmy na szlaku, zastanawiając się co robić. Iść za nim, czy nie? Robi dobrze, czy źle? Nie trzeba było jednak długo się nad tym zastanawiać, bo jego ponaglający szept, który odbił się echem od skał, przywiódł nas przed jakąś ścianę, jakże podobną do wszystkich innych. Miała jednak w sobie coś „wyjątkowego”. Po błyskawicznym „zapaleniu” różdżek wszystkich dorosłych, zobaczyłam długą rysę, przecinającą pionowo skalną ścianę. Wujek Charlie, dotknął różdżką rysy i wymamrotał pod nosem coś, co zapewne było serią zaklęć. W tym momencie, ściana rozstąpiła się w miejscu rysy ukazując ogromną grotę. W jej głębi zobaczyliśmy przerażający widok: wielkiego, szafirowego, groźnego i z twardymi łuskami SMOKA...
- No! Oto moje miejsce pracy! – wujek Charlie zaprosił nas do tego miejsca, w którym pracuje. Polecieliśmy jego reniferami. I oto właśnie pokazał nam swoje biuro.
- Ależ synku! Od kiedy ty pracujesz w biurze? – zdziwiła się babcia.
- Mamo, przecież wiesz, że bym tego nie zniósł! To biuro jest tylko formalne, bo ja do niego prawie w ogóle nie wchodzę.
- Fakt, gdybyś wchodził byłby tu bałagan. – skomentował wujek Ron, szczerząc przy tym zęby. Nasz poskramiacz niebezpiecznych zwierząt, odpowiedział wymijająco:
- Chodźcie, czas na zwiedzanie.
Wyszliśmy przez opuszczony i zaczarowany magazyn, na zaśnieżoną ulicę. Zapomniałam napisać, że byliśmy ubrani jak mugole, bo byliśmy w mugolskim mieście. Spacerując przez urocze ulice, zaczęła się bardzo żywa rozmowa:
- Charlie, tak właściwie, to gdzie jesteśmy? – spytał się dziadek.
- Fakt, tego nie powiedziałem. Jesteśmy w Krakowie. To miasto znajduje się w Polsce. Jesto to jedno z nielicznych, tak dobrze zachowanych miast czarodziejów, w dodatku, nie wykrytych przez mugoli. James wziąłeś tę książeczkę, którą Wam dałem na Święta?
- Tak wujku, wziąłem. Mam wyciągnąć?
- Aha - wujek pokiwał głową. Jim zaczął szukać po wszystkich kieszeniach, ale niczego nie wyciągnął. W końcu, zrezygnowany, odezwał się – Przepraszam, ale chyba zostawiłem w Twoim biurze, wujku.
- Cały Harry! – zaśmiał się wujek Charlie. Wszedł do ślepego zaułka, wyciągnął różdżkę i powiedział cicho:
- Accio książka!
Książka wpadła mu prosto do rąk, przy okazji waląc mnie w głowę!
- Au! – krzyknęłam – Jim, mógłbyś powiedzieć swojej książce aby była bardziej ostrożna, dobrze?! – Wujek Charlie uciszył nas gestem ręki i kontynuował:
- Jak pewnie zauważyliście, wszyscy w prezencie dostaliście takie same książki. Pamiętacie jak prosiłem, abyście je przeczytali? – wszyscy pokiwaliśmy głowami. – Roxy, o czym była ta bajka?
- Eeee.... Wujku, ja ją przeczytałam, ale nic nie zrozumiałam. To było w jakimś przedziwnym języku!
- Jeśli jesteśmy w Polsce i wujek tutaj pracuje, to te książki są pewnie napisane po polajsku! – przerwrał mi Fred. Ciocia Hermiona dyskretnie go poprawiła:
- Fred, mówi się „po polsku”.
- Niemożliwe! Pokaż mi tę książkę, Jim! – zawołał wujek Charlie. – Rzeczywiście! A przecież prosiłem o wersję angielskojęzyczną! Traducto! – wujek dotknął różdżką książkę i wypowiedział zaklęcie. Następnie otworzył ją, wręczył Tedowi i poprosił o ciche przyczytanie baśni.
- Ojej! Już jest po angielsku! – zawołał Fred, który zaglądał Tedowi przez ramię.
- Ćśśśt! – uciszyłam go, bo Ted właśnie oznajmił:
- Skończyłem. Mam opowiedzieć? – Wujek pokiwał głową potwierdzająco. – Otóż, dawno, dawno temu nie było jeszcze tego miasta Kraków. Pewnego dnia, na jednym z tych wzgórz, które nazywa się Wawel, król Krak wybudował pałac i osiedlił się. Miasto rozwijało się. Wszyskim było bardzo dobrze: nikt nie zaznawał biedy ani głodu. Któregoś spokojnego dnia, kiedy nikt się tego nie spodziewał, z niedalekiej jaskini wyszedł smok i zapragnął tronu Kraka. Król nie zgodził się, a smok zapragnął codziennie sytego śniadania, składającego się z kilku owiec, baranów i krowy, grożąc, że w przeciwnym razie spali cały gród. Zapadły ciężkie czasy dla królestwa. Smok domagał się coraz to nowych zapasów. Gdy nie dostał śniadania porywał całe stada, pasące się na niedalekich łąkach. Ludność z wielką trwogą opuszczała swoje domostwa. Choć wielu śmiałków próbowało zabić smoka, nikomu się to nie udało. Zaczęła się zima. Ani jedno zwierzę nie wychodziło na dwór, z tych co jeszcze zostały. Smok jadł z głodu ziemię i kamienie, lecz nie umierał. Pewnej nocy, sprytny szewczyk Skuba, ustawił przed jaskinią głodnego smoka, owcę wypełnioną siarką i smołą, Następnego ranka, łakomy smok porwał owcę. Jego oczy zaczęły się robić czerwone, buchał ogniem i dymem, a brzuch mu się nadymał. Gardło tak go paliło, że rozwalił lód na Wiśle i zaczął pić wodę. Pił tak, około dwóch tygodni, aż w końcu pękł! Koniec!
- Jaka śliczna bajka! - zachwyciła się moja mama.
- To nie bajka. Pomimo, że mugole uznają to za legendę i wspaniałą bajkę dla dzieci, ten smok istniał na prawdę. Oto jego jaskinia......
Ufff... Wreszcie znalazłam chwilę, żeby usiąść i coś tutaj napisać. Nie, nie, to nie dlatego, że się uczę (kto by się uczył w ferie!), ale dlatego, że... idą Święta! A co za tym idzie? Sprzątanie, zakupy, gotowanie, sprzątanie, zakupy, gotowanie, sprzątanie zakupy, gotowanie. Wigilia już za pięć dni, więc jest okropnie dużo roboty.
Jak tak sobie teraz piszę, to aż mi ślinka cieknie... Gdy mama gotuje, to potrawy wychodzą po prostu pierwsza klasa, więc wyobraź sobie pamiętniczku, co dzieje się teraz! Ona po prostu tonie między tymi wszystkimi krewetkami, mięsiwami, rybami, sałatkami czy ciastami! No i ten zapach...
Jest jednak jedna zasadnicza zła rzecz. Co? Sprzątanie. Ja po prostu nienawidzę sprzątać! Chociaż... Nie no, może się źle wyraziłam. Nie przepadam sprzątać. Chociaż z drugiej strony... Ech! Trudno to wytłumaczyć. To jest trochę tak, że lubię mieć porządek, ale nie lubię sprzątać (zresztą, kto to lubi?). A u mnie bałagan „robi się” z wielką łatwością... Co prawda, lubię te tak zwane Świąteczne Porządki, ale w którymś momencie to już męczy. No, bo ile razy można odkurzać, pastować, czyścić, układać, przekładać z miejsca na miejsce?! Ja wiem, że ma być ładnie, bo ja też chcę żeby tak było, ale.... No dobra, nie będę owijała w kraciaste gatki Merlina! Robię to wszystko za karę. A za co kara? Za ten incydent z Filchem! McGonagall wysłała mamie sowę. Tata tylko się uśmiał, a mama dała mi tę karę. No, bo przecież mogłaby to wszystko zrobić czarami, prawda? Jednak najlepsze jest to, że wciągnęła w to wszystko Freda! Bo on podobno też coś zmajstrował i też ma karę! Bardzo „przyjemnie” się słuchało tego, jak udając niewiniątko, próbował się mamie wywinąć...
- Ale mamo! Przecież to Roxy wszystko zrobiła, a ja mam za nią odsiadywać?
- Nie Fred. Nie masz za nią odsiadywać, jak się wyraziłeś, tylko za siebie. Ona ma za swoje, a ty za swoje. Pracujecie razem, ale macie dwie osobne kary. A poza tym, to skąd ci się wzięło takie słownictwo?
- Eeeee.... Z nikąd.
- Fred!
- No dobrze już, dobrze. Oglądałem z dziadkiem mugolskie filmy.
- Mugolskie co? Filmy? Co to takiego?
- Nieważne mamo. To nic złego.
- Nic złego?! Nic złego, tylko moje dziecko używa niekulturalnego języka!
- Ale mamo...
- Żadnych „ale”! Marsz do swojego pokoju! Zacznij sprzątać!
- Sam?! A Roxanne? Jej ujdzie płazem?!
- Nie, nie ujdzie. Roxy, ty też zacznij u siebie sprzątać. A ja już porozmawiam z waszym dziadkiem! Kto to widział, uczyć dzieci takiego słownictwa?!
I tak od trzech dni nic nie robiłam, tylko sprzątałam. To znaczy, sprzątaliśmy. Bo mama Freda nie oszczędza! Ja jednak, swoją część już zrobiłam. Na całe szczęście...
*******************************
- Jingle bells, jingle bells...
- We wish you a Merry Christmas, we wish you a Merry Christmas....
- Joy to the world, the Lord is come…
- Let it snow, let it snow, let it snow…
Właśnie siedzimy sobie wszyscy na dziadkowej kanapie, po rodzinnym Świątecznym obiedzie, “grając” w śpiewanie i odnajdywanie coraz to innych kolęd. Nie śpiewamy ich jednak do końca. Kto przypomni sobie jakąś kolędę przerywa śpiewającemu i sam zaczyna śpiewać. Jest przy tym dużo śmiechu, bo zjechała się prawie cała rodzina. Dziadkowie zaprosili też Teda i jego babcię. No, bo oni to tak trochę jak nasza rodzina, a smutno jest ich zostawić samych...
Dziadek i ciocia Hermiona opowiedzieli nam o mugolskich Świętach. I my teraz staramy się je obchodzić po mugolsku. Ciocia, opowiedziała nam przepiękną historię o tym, skąd wzięły się Święta. Wciąż jednak nie rozumiem kto to jest ten Jezus. Czy to jest jakiś sławny czarodziej? Nigdy o nim nie słyszałam. W podręczniku od historii też chyba nic o nim nie ma. Chyba będę musiała poprosić ciocię, żeby jeszcze raz mi to opowiedziała i wytłumaczyła. A tak w ogóle to czekamy cały czas na tak zwaną Pierwszą Gwiazdkę, czyli mugolską Wigilię. Podobno wtedy pojawia się u mugoli jakiś inny czarodziej cały ubrany na czerwono...
- Aaaaa! – krzyknęłam. Właśnie coś kwadratowego, kolorowego i obwstążkowanego wyleciało z kominka i przeleciało mi koło ucha. To coś zatoczyło koło nad naszymi głwami i wpadło w ręce małemu Albusowi. To jest... prezent! I to jest... W tym samym momencie usłyszeliśmy głośne i donośne „Ho, ho, ho, ho!!!” wydobywające się z kominka.
- Ojej! – krzyknął Ted. Wraz z tym „ojej” oderwałam się przed chwilą od pisania, żeby zobaczyć czym to zostało spowodowane. Powód? Bombardowanie. Dosłownie fura prezentów, wyleciała z kominka i trafiała kolejno do rąk właścicieli. Świetnie to wyglądało! Trzeba było jednak uważać, żeby nie dostać prezentami w głowę! To pewnie dziadkowie tak wspaniale zaczarowali kominek i prezenty. A może to jednak ten czerwony? Chciałabym go poznać, chociaż ciocia Hermiona coś kręciła. Raz mówiła, że był, potem, że tylko małe dzieci go widziały... Nic nie rozumiem. Czy jestem jeszcze dostatecznie mała, żebym mogła go zobaczyć? Hmm...
Ale wróćmy do prezentów. Muszę się tobie pochwalić pamiętniku (a może raczej mnie samej, gdy będę już duża i będę to czytała), że dostałam przepiękny, gruby, ciemnozielony sweter od babci, mugolskie radio i mugolską płytę CD od dziadka (jeszcze nie wiem do czego to coś służy), magiczny kalendarz od taty, śmieszne kolczyki od mamy, i wiele, wiele innych rzeczy...
Ojej! Właśnie usłyszałam dźwięk dzwoneczków! Ale czy tylko ja? Chyba nie, bo wszyscy zaczęli kręcić głowami w różne strony, jakby szukali skąd wydobył się ten dźwięk... A to co? Właśnie przed domem pojawiło się coś dużego i ruchomego...
- Cześć kochana rodzinko!
- Charlie! Mój drogi, nie spodziewaliśmy się Ciebie tutaj! Od tak dawna nie pisałeś do nas! – babcia od razu wzięła w objęcia mojego ulubionego wujka. Ale skąd on się tutaj wziął?
- Wybaczcie, ale właśnie mnie przenieśli na inne stanowisko i miałem ogromnie dużo pracy. Pomyślałem, że zrobię Wam niespodziankę!
- Wujku, ale skąd ty się tutaj wziąłeś??? – spytała mała Lucy.
- Ja? Przyjechałem zaprzęgiem reniferów! W końcu to chyba normalne w tym okresie! A tutaj mam dla Was prezenty!
Związek Krytyków ...!
