Witam po długiej przerwie!
Wiem, przepraszam. Długo notatki nie oddawałam z powodu braku cierpliwości (bo koncepcję mam już niejako w głowie ułożoną) i oczywiście licznych wyjazdów. Wakacje, mam nadzieję, że to zrozumiecie.
Miłego czytania!
Pozdrawiam! ;*
***
Zaczął padać śnieg. Drobne, białe płatki wirowały w powietrzu, osiadając na gałęziach drzew i ławkach, natychmiast topniejąc. Na ścieżkach tworzyła się nieprzyjemna, śliska glajda, szarobure chmury przesłaniały niebo. Coraz wcześniej robiło się ciemno. Nikomu nie chciało się wychodzić na dwór, a brzydka pogoda sprawiała, że wnętrza pokojów wspólnych wydawały się być jeszcze bardziej przytulne.
Ostatnie dni nie były bynajmniej dla nas najmilsze. Po Hogwarcie ciągle jeszcze krążą dziwni agenci w szarych szatach i zadają pytania. Wczoraj na słowo poprosiła mnie pewna kobieta, w wieku około 35 lat. Wyciągnęła mnie z lekcji numerologii.
- Cześć, nazywam się Chloë Lannon. Mam do ciebie kilka pytań. To ty, razem z Roderickiem Lionellem, znalazłaś ciało Monicii, prawda?
- Tak – zajrzałam jej do notatek. Figurowałam tam jako „Vane, Romilda, lat 16, znalazła ciało denatki, zaalarmowała pedag.”. Lannon spojrzała na mnie znacząco i przykryła notes ręką. Przewróciłam oczami, ale odsunęłam się nieznacznie i oparłam wygodniej na moim krześle.
- Czy zauważyłaś może coś niepokojącego?
- Chmm… Tabletki, to zdecydowanie było niepokojące. Były rozsypane wokół.
- Nic więcej? Jakieś szczegóły, które rzuciły ci się w oczy.
- No… Krzesła były poustawiane inaczej. I… ona… była specyficznie ubrana. Nic więcej.
- Zauważyliśmy to. Czy rozmawiałaś z nią wcześniej w dzień śmierci albo w nieodległej przeszłości?
- Nie, ona poruszała się w swoim ścisłym gronie, miała depresję. Dużo się o tym mówiło.
- Co się mówiło?
Powiedziałam jej o wszystkim, co słyszałam.
Po lunchu tego samego dnia podeszła do mnie Mandy i powiedziała o kolejnym spotkaniu radia szkolnego, żeby przynieść wszystko, co zrobiliśmy. Szybko znalazłam Roda, siedział w bibliotece szkolnej. Przeglądał stare gazety, te, które odłożyliśmy sobie na półce jako przydatne. Były w nich wzmianki o różnych morderstwach sprzed lat, już je przeglądaliśmy, kiedy pisaliśmy reportaż. Dałam mu kopię audycji, którą przepisałam na czysto i dogadaliśmy się w sprawie wywiadu z dyrektorką. Nagraliśmy go w dzień po tragedii, nagranie wziął Rod i jego zadaniem było ułożenie planu audycji.
Wszystko poszło nam naprawdę sprawnie.
Spotkanie radiowców też nie było jakimś wielkim przeżyciem. Wszyscy po kolei przedstawiali to, co przygotowali. Adam bardzo nas pochwalił za oryginalny pomysł. Dziś właśnie radio startowało: audycję prowadziły Brenda i Alexandra, coś o egzotycznych krajach.
Pomysł ze słuchawkami sprawdził się nadspodziewanie dobrze. Wszystkie rozeszły się jak świeże bułeczki, a potem widziałam jak naprawdę wielu ludzi słucha wszystkiego, co przygotowywaliśmy przez ten tydzień. Bardzo miłe uczucie. Brenda i Alex mają świetny gust muzyczny – puszczały jakieś nieznane afrykańskie piosenki pomagające wczuć się we wszystko, co mówiły.
Po wczorajszych lekcjach zaczepił mnie Tom, chłopak z Hufflepuffu, który też był członkiem radia szkolnego. Oznajmił, że Adam chce się ze mną spotkać i że powiedział, że będzie czekał koło swojego pokoju. Zajmował sypialnię po drodze do wieży Gryffindoru, więc nawet bez odkładania książek poszłam prosto na miejsce spotkania.
Rod już tam czekał. Tak samo jak ja, nie wiedział o co chodzi.
Adam przyszedł jakąś minutę później, przeprosił że musieliśmy czekać. Był niespokojny. Zaprosił nas do środka. Pokój miał średniej wielkości, z kamiennymi ścianami pokrytymi plakatami jakichś zespołów rockowych, o których istnieniu nie miałam zielonego pojęcia. Proste drewniane łóżko stało za szarą kotarą z ciężkiego materiału, która najwidoczniej miała rozdzielać pokój na dwie części, a aktualnie wisiała do połowy odsłonięta. Wszystko tu zdawało się być ponure i jakieś takie… bez życia. Nawet kolorowe plakaty nie ocieplały panującej tu atmosfery.
- Usiądźcie. – Adam usiadł za szerokim, mosiężnym biurkiem, które stało przodem do wejścia. Przysunęliśmy sobie krzesła od metalowego, czarnego stolika na kawę. – Macie może już pomysł na następną audycję? – Szczerze mówiąc zdziwiło mnie to pytanie. Nie puściliśmy jeszcze na antenie naszej pierwszej, a on mówi już o planach na przyszłość…
Adam uśmiechnął się sztucznie, kiedy pokręciliśmy zgodnie głowami. Wystukiwał jakiś niespokojny rytm palcami o biurko.
- To świetnie. Profesor McGonnagall ma dla was zadanie. – Spojrzeliśmy na niego, zaciekawieni. – Chodzi o audycję ku pamięci Monicii Lucas. Wiem, nie przyjaźniliście się z nią zapewne, ale możecie powyciągać jakieś informacje od jej koleżanek czy rodziny w ferie. To praca długoterminowa. Na nowy rok.
Spojrzałam na Rodericka, a on na mnie. Wzruszyłam ramionami.
- Mi pasuje. Jeśli chcesz – zwróciłam się do radiowego partnera.
- Ok. Możemy się tego podjąć.
Redaktor naczelny udzielił nam kilku wskazówek i ostrzegł, że musimy być naprawdę bardzo delikatni przy załatwianiu zgody i wyszukiwaniu informacji. Miało być to w założeniu krótkie wspomnienie.
***
Kiedy wyszliśmy już z pokoju Adama i mieliśmy się pożegnać, powiedziałam do Lionella:
- To będzie trudne, wiesz?
- Wiem. Ale damy radę. – Uśmiechnął się niewyraźnie. I poszedł.
***
Sharon nie była zachwycona, gdy usłyszała na co się zgodziliśmy.
- Nie uważasz, że to trochę… brak poszanowania jej prywatności? Może jej rodzina nie będzie chciała z wami rozmawiać. Co byłoby dość zrozumiałe. – Spojrzała na mnie pytająco.
- Nie wiem. Naprawdę nie wiem, czy damy radę temu podołać. – westchnęłam. Sama nad tym się zastanawiałam. – Ale tu raczej bardziej chodzi o uszanowanie jej pamięci. Pomyśl: była młodsza niż my! I jaki los ją spotkał… To byłoby właśnie nie fair, tak bez słowa dalej prowadzić radio. Mała wzmianka to nie to samo. A jeśli jej rodzice nie zgodzą się, to chyba wszyscy zrozumieją.
Sharon teraz coraz więcej czasu spędzała z Willem. A ten, to dostał prawdziwego bzika na jej punkcie. Jeśli cokolwiek mówił, to tylko o niej – przez resztę czasu milczał, zanurzony widocznie w marzeniach… Kilka razy stałam dość blisko niego i grupki jego znajomych, więc dość się nasłuchałam, żeby wyrobić sobie zdanie na ten temat. Sharon też sprawiała wrażenie zakochanej – kiedy gadałyśmy, co chwilę przyłapywałam ją na patrzeniu rozmarzonym wzrokiem w bliżej nieokreśloną dal, a w ciągu dna zdarzało jej się znikać ze swoim chłopakiem na całe godziny. Nie powiem, było to irytujące.
Między innymi dlatego też zaczęłam więcej czasu spędzać z Lauren – niedawno poznaną dziewczyną ze Slytherinu. Zaobserwowałam, że nie ma zbyt wielu przyjaciół. Co prawda czasem widywałam ją stojącą na korytarzu w grupce plotkujących ślizgonów, jednak od czasu do czasu spacerowała sama po błoniach lub zamku. Właśnie w takich chwilach zaczepiałam ją, ewentualnie ona mnie zagadywała. Nie byłyśmy sobie bliskie. Przynajmniej nie tak, jak ja i Sharon. No ale byłoby to dziwne, wziąwszy pod uwagę, że z Lauren gadamy od kilku dni, a z Sharon od wielu miesięcy. Ale warto mieć kogoś takiego, z kim miło spędza się czas, kiedy przyjaciółki nie ma w pobliżu.
***
A dzisiaj po lekcjach przeprowadziłam dość interesujący dialog.
Otóż wyszłam na dwór, żeby zaczerpnąć powietrza. Na błoniach i nad jeziorem nie było wielu osób – padał śnieg, ale nie utrzymywał się na ziemi tylko moczył ubrania i rozmiękczał ziemię, na dodatek wiał chłodny wiatr. Mimo warunków pogodowych, na ławce pod drzewem, ujrzałam tego samego, drobnego chłopca ze szkicownikiem. Zaciekawiło mnie, że chce mu się rysować, kiedy na dworze tak nieprzyjemnie. Podeszłam i usiadłam koło niego.
- Hej – powiedziałam. Ten nawet na mnie nie spojrzał. Za to ja zerknęłam mu przez ramię, na powstający szkic. Przedstawiał jezioro i fragment zamku. – Ślicznie rysujesz.
Podniósł na mnie oczy i, z miną wiele mówiącą o jego stosunku do obcych mu ludzi przeszkadzających mu w pracy, zapytał:
- Co?
- Mówiłam, że to przepiękny rysunek – sprostowałam. – Taki wesoły. Mimo pogody… - uśmiechnęłam się do niego.
- Wesoły?! – chłopczyk oburzył się, jakbym go obraziła. - To miało być metaforyczne przedstawienie ogólnie pojętej niedoli ludzkiego życia! Właśnie zamierzałem na tym drzewie narysować powieszoną kobietę.
Widząc moją przerażoną minę, rzucił mi kolejne spojrzenie w serii „kompletnie nie rozumiem tych prostackich idiotów” i, wyraziwszy już tym samym swoje uczucia względem mnie, powrócił do szkicowania. W stanie lekkiego ogłupienia wstałam i wróciłam do zamku.
Czy naprawdę był dopiero w pierwszej klasie? Ciekawe kim są jego rodzice…
8. Następstwa pojawienia się w okolicy kolejnego trupa oraz wariackich myśli. Dodała Katie Wtorek, 01 Grudnia, 1998, 20:10
Huh, ale przerwa mi się zrobiła z tego wszystkiego!
Nie mam dzis weny na wstępy, dlatego poprostu oddaję w Wasze oczy niedoskonałą, na kolanie napisaną notkę i czekam na obiektywną krytykę. Miałam trochę przerwy w hp w ogóle ale postaram się nadrobić zaległości jak najszybciej.
Ściskam i całuję!;*
Miłego czytania!
***
Trudno opisać, co tak właściwie czułam, gdy to zobaczyłam.
Z pewnością wiem teraz już, co oznacza słowo „szok”. Żołądek podszedł mi do gardła, zaschło mi w ustach, a w płucach zabrakło powietrza. Tak, patrząc obiektywnie, to całkiem niezły opis mojego stanu. Nabrałam głośno powietrza i powiedziałam:
- O… mój… Boże… Czy to…
Nie byłam w stanie oderwać wzroku od leżącej dziewczyny. Nie wyglądałaby wcale strasznie, gdyby nie jej wielkie, szeroko rozwarte, niezwykle jasne oczy. Leżała na wznak, z rękami rozrzuconymi nad głową. Miała na sobie czerwoną spódnicę i złotą bluzkę z dekoltem. Obok niej, w odległości jakiegoś metra, na podłodze zobaczyłam chyba z pięć opakowań z podejrzanymi etykietkami. Wszystkie puste. Gdy tak patrzyłam, zauważyłam jakieś piękno w tym przerażającym pomieszczeniu. Za oknami noc, światło z lampy, którą zapaliliśmy dawało jakiś niepokojący nastrój całej sali, krzesła poustawiane w półokręgu, jakby siedziała na nich niewidoczna widownia…
Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Jednocześnie zdałam sobie sprawę, że oprócz strachu czuję jeszcze fascynację. I ta świadomość tylko jeszcze bardziej mnie przeraziła.
Rod niemal siłą odciągnął mnie od drzwi.
Spojrzałam na niego nieprzytomnie. W mojej wyobraźni ciągle znajdowałam się na miejscu tragedii. Widziałam cienie tańczące na twarzy zmarłej. Tabletki rozsypane na podłodze. Wachlarz spódnicy. Jej białe palce.
Niezwykle wolno mijały sekundy, a ja wciąż nie odrywałam wzroku od Roda, który stanął pod przeciwną ścianą. Nie wyglądał inaczej, a przynajmniej nie zauważyłam niczego w mrokach korytarza. Chciałam coś powiedzieć, ale czułam, że to niepotrzebne. Nie chciałam teraz gdziekolwiek się ruszać. Bałam się, że nogi ugną się pode mną.
Mimo to Roderick w końcu nie wytrzymał napięcia. Podszedł bliżej i podał mi rękę. Z przerażeniem zdałam sobie sprawę z tego, że siedzę na podłodze! Musiałam osunąć się na ziemię, w chwili gdy Rod odciągnął mnie od drzwi.
Wstałam. Automatycznie poszłam w stronę gabinetu McGonnagall. Najpierw szłam bardzo wolno, noga za nogą. Ale z każdą sekundą, gdy coraz bardziej dochodziło do mnie co tak naprawdę się stało, szłam coraz szybciej. Nie bardzo zwracałam uwagę na Rodericka, który zapewne szedł pół kroku za mną.
Pod koniec drogi już niemal biegłam.
Gdy stanęliśmy przy gargulcach, nagle zdałam sobie sprawę, ze nie znam hasła!
I nagle drzwi się otworzyły a w nich pojawił się nie kto inny, tylko ten wielki potwór, gajowy Hogwartu.
- Hagridzie, w sali do zaklęć leży martwa dziewczyna. – Czy ten głos należał do mnie? Moja rozedrgana psychika była niezmiernie zdziwiona pewnością, z jaką to powiedziałam. Nie zadrżał mi głos, nie było też słychać przerażenia, jakie ciągle odczuwałam. Po raz pierwszy w życiu zobaczyłam martwą osobę, a nie mogłam popłakać się, jak każda normalna nastolatka w moim wieku. Czy ja jestem jakimś nieczułym potworem? Co ten Hagrid sobie o mnie pomyślał?
-Co powiedziałaś? – gajowy zmarszczył brwi i przyjrzał mi się z niepokojem. Zapewne mimo wszystko jednak nie wyglądałam na osobę o zdrowych zmysłach. Potem spojrzał pytająco na Rodericka.
- Trzeba zawołać zaraz profesor McGonnagall. Może potrzebna jest pomoc? – powiedział Rod.
***
Posłano nas do swoich domów. Było jeszcze stosunkowo wcześnie, niektórzy ciągle jeszcze nie wrócili do Wieży.
Usiadłam na fotelu. Wlepiłam bezmyślnie wzrok w ogień i pogrążyłam się pustce. Nie myślałam o niczym. Zupełnie. Tak trwałam przez jakiś czas. W końcu podniosłam się i wyszłam ze wspólnej sali. Powoli wracałam do świata świadomych i normalnych ludzi.
„Jak to możliwe? Dlaczego ta dziewczyna umarła akurat po tym, jak rozmawiałam o jej ojcu z dziewczynką z obrazu? Czemu właściwie właśnie tam popełniła samobójstwo? Dlaczego ubrała czerwoną spódnicę?”
Zadawałam sobie samej pytania, które nasunęły mi się same, gdy tylko przypomniałam sobie irracjonalny obraz miejsca tragedii. Nieświadomie nogi same zaniosły mnie z powrotem do klasy zaklęć.
Wszystko wyglądało tam zupełnie tak, jakby nic się nie stało. Monicę znaleźliśmy nawet nie godzinę temu, a teraz… Oczami wyobraźni nadal widziałam tamtą scenę, te rozrzucone opakowania po pigułkach.
Straszne, jak tak można?
Wszystko inne wyleciało mi aktualnie z głowy. Nauka? Radio? Co mogło się równać ze śmiercią? Dlaczego Monica to zrobiła? Dlaczego?
Nurtowało mnie wciąż to pytanie i nie chciało dać mi spokoju.
Usiadłam na schodach w hallu. Nie czułam specjalnie zimna. Byłam tak pogrążona w rozmyślaniach, że nawet nie zauważyłam, gdy ktoś do mnie podszedł.
-Hej! Co tak siedzisz tu sama?
Aż się wzdrygnęłam. Czy nie można tu mieć ani chwili spokoju? Teraz wszyscy powinni być w swoich domach, a nie tu, w hallu. O. William.
Wzruszyłam ramionami w odpowiedzi na jego pytanie. Nie chciało mi się gadać. Miałam ważniejsze rzeczy na głowie. On widocznie tego nie dostrzegał.
- Nie jest ci zimno?
- Nie, jakoś nie bardzo. – Dopiero teraz zauważyłam jak skostniałe mam ręce. Ale nie będę mu się skarżyć przecież. Usiadł koło mnie.
- Co się stało?
- Nic się nie stało. Co miało się stać? – Z jednej strony zdziwiłam się, że nie wie o morderstwie: przecież gdzie jak gdzie, ale w Hogwarcie wiadomości rozchodzą się z prędkością światła. Ale nie chciałam pozbywać go złudzeń. Skłamałam ze względu na Monicę, nie chciałam, żeby gadali o jej śmierci. Tak długo, jak tylko da się to wszystko utrzymać w tajemnicy.
- Nie wiem. Wydaje mi się tylko, że jesteś trochę przybita… Jakbyś miała jakiś dylemat albo problem do rozwiązania.
- Mam problem do rozwiązania, ale niestety nie możesz mi pomóc.
Zamilkł, jakby moja odpowiedź go zasmuciła. Ale siedział koło mnie dalej. Nie wiem czemu, ale jego obecność nie była mi przykra. Nie przeszkadzał mi w wymyślaniu kolejnych pytań.
Dlaczego właśnie tabletki? Dlaczego czerwona spódnica? Dlaczego rozsypane włosy? Dlaczego szeroko otwarte oczy? Dlaczego krzesła ustawione w półokręgu?
Wracałam do punktu wyjścia: dlaczego to zrobiła? Dlaczego? Przecież wychodziła z depresji. Wiedziałam nawet, że była wierząca. Że miała wspierających przyjaciół i została jej jakaś rodzina.
Patrzyłam na ciemny hall. Na ścianach tańczyły cienie. Panował półmrok: pomieszczenie oświetlały tylko świece w starych lichtarzach, a za oknami było zupełnie czarno. Jakoś, nie wiem jak, ten widok mnie uspokajał. Czułam się tu taka… swoja. Mimo zimnej posadzki i podmuchów lodowatego powietrza dochodzącego od drzwi aż na schody.
Nie wiem jak długo tak razem siedzieliśmy. Byłam Willowi niezmiernie wdzięczna, że ze mną został. Potrzebowałam czyjejś obecności. Nawet sama dobrze nie wiem po co.
Chciałam sprawić, żeby wszystkie pytania dręczące moją głowę znikły raz na zawsze pozostawiając mnie w świętym spokoju.
Kiedy wróciłam do mojej sypialni już wykąpana i spokojniejsza, na moim łóżku zobaczyłam Sharon: pisała coś w pamiętniku i pewnie na mnie czekała. Kiedy mnie zobaczyła, uśmiechnęła się na powitanie i odłożyła zeszyt.
- Co porabiałaś? Jak tam audycja?
- Nic nie zrobiliśmy. Nie wiem jak ci to powiedzieć… Lepiej usiądź.
Jej jedynej opowiedziałam o wszystkim, o każdym szczególe. Wyrzuciwszy wszystko z siebie poczułam się lepiej, czego nie mogłam jednak powiedzieć o Sharon. Twarz miała bladą jak papier. Mogłam przysiąc, że widać było na jej nosie wyraźnie wszystkie, najlmniejsze nawet, piegi.
Sharon wróciła do swojego pokoju, kiedy tylko na horyzoncie pojawiły się Amanda i Elizabeth.
W mojej głowie nic a nic się nie rozjaśniło.
7. Ten rozdział jest naprawdę bardzo ciekawy. Dodała Katie Niedziela, 29 Listopada, 1998, 16:40
Siedem, to podobno szczęśliwa liczba, ale niestety moja siódemka pozostanie niedopracowana. Wen nie sprzyja, niestety. Mam nadzieję, że uda mi się z tego zrobić coś porywającego. I wybaczycie mi wszystkie błędy, które popełniłam pisząc tą notkę.
Z dedykacją dla Głupawki, by przywróciła mi dobry humor.
Miłego czytania!
***
Nie jestem w stanie stwierdzić, czy wciąż mogę zaliczać się do grona osób o zdrowych zmysłach. Mimo to, muszę opisać wszystko to, co zdarzyło się w przeciągu tych kilkunastu godzin, bo inaczej chyba wybuchnę!
Po kolei; najważniejsze, to pisać od początku do końca, jak powtarzała moja babcia. Porządek zapisu, zasada numer jeden.
Na czym skończyłam?
Ach, na Lauren Stevens.
Spędziłyśmy razem dość miłą godzinkę. Kafejka może nie zapewniała stuprocentowej prywatności, ale przecież nie gadałyśmy o jakichś strasznych sekretach.
Porozmawiałyśmy o szkole, o ludziach, o zaklęciach. O tym, czego nienawidzimy w tej szkole i co nas cieszy. Niewiadomo kiedy, zwierzyłam się osobie poznanej zaledwie kilkanaście minut wcześniej z moich problemów z Rodem. Okazało się, że nie jest on zbyt lubiany w swojej klasie. Jest typem samotnika i nie lubi, by ktoś wtrącał się w jego życie. Podobno kiedyś zakochała się w nim dziewczyna z jego klasy, którą swoją złośliwą obojętnością zraził do siebie w tydzień…
- Powiedz teraz coś o sobie. Co ciebie najbardziej denerwuje w Hogwarcie? – zapytałam.
- Nie lubię tych bezsensownych gadek o bezpieczeństwie, zasadach i tak dalej. Uważam, że ludzie powinni uczyć się na własnych błędach. Nikt nie powinien nam mówić, co powinniśmy robić. Moja matka uważa, że jestem stuprocentową anarchistką! – uśmiechnęła się do mnie, pokazując sympatyczną część swojej osobowości. Zaśmiałam się. – No wiesz, nigdy nie chciałam robić, co inni mi kazali. Podobno jak byłam mała, najlepszym sposobem, by nakłonić mnie do umycia zębów było powiedzenie, że w tym domu mycie zębów jest zakazane!
- Byłaś strasznie uparta! Ja też nigdy nie lubiłam rozkazywania, ale nie aż tak.
- Ja jestem chyba jakimś skrajnym przypadkiem. Ale lubię tą szkołę. Mimo wszystko spędziłam tu już prawie siedem lat. Nasze lochy są świetne. No i nauczyłam się wiele. Znam całe mnóstwo tajnych przejść.
- Trochę dziwnie się czuję. Bo niby już prawie kończę szkołę, a nie mam pojęcia, co mam robić.
- Najważniejsze, to nie myśleć za wiele. Od tego wszystko się plącze! – zaśmiała się Lauren. Polubiłam jakoś tą zwariowaną anarchistkę, nie sprawiała wrażenia fałszywej. Mówiła, co myślała.
- Wszystkie moje koleżanki wiedzą już, co będą robić w życiu, tylko ja jedyna ofiara losu… - powiedziałam zrezygnowanym tonem. – A ty? Kim chciałabyś zostać?
- Na pewno nie naukowcem. Moi rodzice są alchemikami i od dzieciństwa już wiedziałam, że nie chcę podążyć ich drogą – przez jej twarz przeleciał ledwie dostrzegalny cień, a oczy minimalnie je się zwęziły. – Nie mieli nigdy dla mnie czasu… I ten pokój… Ciemny… - mamrotała pod nosem, do siebie, nie do mnie. Poczułam się nieswojo i zaczęłam mieć wątpliwości, czy aby na pewno Lauren jest osobą o zdrowych zmysłach. Ale już po pięciu sekundach cień zniknął z jej twarzy i uśmiechnęła się do mnie przepraszająco. – Mieszkanie w moim domu, każdemu pomieszałoby w głowie. Za to jakbyś miała problem z jakimś chłopakiem, możesz zawsze do mnie się zwrócić. Znam doskonałą recepturę na eliksir powodujący powolną śmierć – uśmiechnęła się przebiegle, a ja wybuchłam śmiechem.
Wróciłam do zamku i czas do kolacji minął mi bardzo szybko. Nie chciałam narzucać się Sharon, która łaziła gdzieś z Willem. Wróciłam do Hogwartu z nowopoznaną koleżanką i razem usiadłyśmy w bibliotece. Nikt specjalnie nam się nie przyglądał. Uczyłyśmy się wspólnie aż do obiadu.
Po posiłku poszłam spotkać się z Rodem.
Weszłam do hallu. Tu nigdy nic się nigdy nie zmienia.
Pogadałam sobie trochę z obrazem małej dziewczynki. Płótno nie było wielkie, ale akurat na wysokości oczu. Głowa dziewczynki, wyglądającej na jakieś siedem lat, była mniejsza od mojej dłoni. Sceneria przedstawiała łąkę, kwiaty, beztroskie zajączki i ptaszki. Słońce padało na kilka rosnących tam drzew i krzewów. Obraz był niezwykle radosny i jasny. Jedynym ciemnym akcentem była właśnie owa dziewczynka – blada, jakby od tygodni nie oglądała światła dziennego, w długiej, gładkiej, czarnej sukience, patrzyła na świat wokół, jakby nie do końca rozumiała, co tak naprawdę się dzieje. Oczy miała przenikliwe, niezwykle ciemne i duże. Patrzyła na mnie uważnie spod długich rzęs.
Nigdy wcześniej nie zwróciłam uwagi na ten obraz, chociaż wisiał w hallu już pewnie od wieków. Czekając na Roda, przechadzałam się w tą i z powrotem licząc kafle na posadzce. Przyszłam trochę wcześniej, niż się umawialiśmy - nie chciałam, żeby miał jakikolwiek powód do tego aroganckiego tonu i ignorancji. Żebym za to mogła winić już tylko i wyłącznie jego, nie siebie.
Kiedy doszłam do 115 kafla licząc od drzwi Wielkiej Sali, poczułam na sobie czyjeś spojrzenie. Odwróciłam głowę i zobaczyłam tą właśnie dziewczynkę. Obraz sprawiał nieco upiorne wrażenie, a wisiał około dziesięciu metrów od miejsca, w którym stałam.
- Czemu tak się na mnie patrzysz? – spytałam się namalowanej panienki. W hallu nie było nikogo poza mną, a Rod miał przyjść dopiero za dziesięć minut. Dziewczynka spojrzała na mnie z niedowierzaniem i jakby wyrzutem.
- Ja zawsze patrzę. Co mam robić innego? – powiedziała. Ton jej głosu był wyprany z wszelkich emocji. Bezbarwny. I chociaż brzmiał ładnie i melodyjnie, nie był to głos siedmioletniej dziewczynki. Od razu zaczęłam się zastanawiać jak brzmiałby jej śmiech.
- Nie mam pojęcia. Jak długo tu wisisz? – Stwierdziłam, że równie dobrze, jak liczyć kafle, mogłam pogadać z obrazem. Żaden dyshonor, a właściwie ciekawe przeżycie.
- Namalował mnie Emmanuel Kolaski. Na początku osiemnastego wieku. Tutaj wiszę osiemdziesiąt lat, trzy miesiące i siedem dni. Pamiętam twoją matkę. – zaskoczona, oderwałam wzrok od słońca na jej obrazie, by spojrzeć w oczy dziewczynki. Była śmiertelnie poważna. Nie wiedziałam, jak mam zareagować. Moja mama nigdy specjalnie dużo nie opowiadała o swoich przeżyciach w szkole. Wiadomo mi było tylko, że uczyła się stosunkowo dobrze i skończyła szkołę z wyróżnieniem. Nie lubiła dużo mówić o Hogwarcie, bo właśnie w murach tej szkoły zmarła moja ciocia, a jej siostra, Emily, kiedy mama skończyła już edukację. Tata mówił, że było to dla niej bardzo duże przeżycie i żeby przy mamie nie wspominać o cioci.
- Czemu pamiętasz akurat moją matkę? Jak się nazywasz i co konkretnie chcesz mi powiedzieć? – Byłam nieco zniecierpliwiona brakiem okazywania jakichkolwiek uczuć ze strony namalowanej dziewczynki. Czy wszyscy wokół mnie muszą być aż tak obojętni?! To denerwujące.
- Wiesz, że my też żyjemy? Na obrazach żyje cząstka prawdziwych ludzi. Czujemy. Myślimy. Umiemy słuchać.
- Ale jaki to ma związek z moją matką?
- Mój obraz nazywa się „Henrietta na słonecznej polanie”. Możesz mówić do mnie Henrietto. – Henrietta usiadła na trawie. Ja mogłam tylko dalej stać, a i tak nie miałam o co się oprzeć. Muszę dodać, że ten obraz nie był jedynym w hallu. Wisiało tu sporo innych portretów i krajobrazów. Postanowiłam uzbroić się w cierpliwość, chociaż Rod miał być tu już za siedem minut albo i wcześniej.
- Dobrze, a więc Henrietto. Czego ode mnie chcesz? – No dobrze, może nie powiedziałam tego całkowicie spokojnie. Miałam nadzieję, że tajemnicza informatorka nie poczuje się urażona zniecierpliwieniem dającym się usłyszeć w moim głosie.
- Twoja matka chodziła po zamku z mężczyzną, który zniszczył mój obraz.
- Jakim mężczyzną?! Moja matka kogoś miała?! – nie mogłam uwierzyć w to, co słyszałam! – Ale… przecież Twój obraz nie jest zniszczony!
- Był. Zapominasz o magii? Nie wiesz, o przecierpiałam. Chciałam jednak, żebyś wiedziała, z kim chodziła po zamku twoja matka. – patrzyła na mnie całkiem spokojnie. Jakby mówiła o pogodzie. A ja tu właśnie odkrywam mroczne tajemnice mojej rodzicielki!
- No, z kim?! Mam chociaż nadzieję, że to było już skończone, w chwili, w której wychodziła za mojego ojca…
- Ona chodziła z ojcem Monici Lucas.
Monica Lucas. Kto by pomyślał. Ta dziewczyna, młodsza ode mnie o trzy lata, przeżyła ostatnio straszną tragedię. Zmarł jej ojciec i ona nie mogła się z tym pogodzić. Zdarzyło się to dwa tygodnie temu, a ona wciąż nie przychodziła na zajęcia, siedziała i płakała całymi dniami, była zawsze ubrana na czarno. Z tego, co wiem, zaopiekowały się nią koleżanki i pielęgniarka, ale to niewiele dało. Podobno tydzień temu ta zdesperowana trzynastoletnia dziewczynka próbowała popełnić samobójstwo. Uśpili ją zaklęciem na spokojny sen i wybudzili wczoraj. Wiem to wszystko, ponieważ to dość głośna sprawa. Do Monici nikt nie podchodzi, nikt się do niej nie odzywa, bo każde nieumyślne słowo może znowu spowodować kolejny napad. Moim zdaniem, powinni ją zawieźć do Munga, ale skoro profesorowie zdecydowali inaczej, to chyba nie powinno być aż tak źle.
Tylko PO CO, na brodę Merlina, PO CO ta czarna dziewczynka mówi mi to wszystko? To chyba jasne, że nie trzeba wyjść za mąż za pierwszego chłopaka. Chyba, że mieli romans. Tyle, że mama zerwała kontakt ze wszystkimi znajomymi z Hogwartu po śmierci Emily.
- Cześć – ktoś cicho zawołał. Wzdrygnęłam się i odwróciłam. Aha! Rod. Zawsze zjawia się w najlepszym momencie. Co za cudowny dar. Uch!
-Cześć! – powiedziałam, rozpaczliwie próbując wymyślić jakąś rzecz, która usprawiedliwiałaby mój stan. Byłam podenerwowana, miałam przyspieszony oddech i spociły mi się ręce. I wciąż stałam przed obrazem dziewczynki. Na szczęście mój radiowy partner nie robił mi z tego powodu wielkich wymówek. Postanowiłam więc, że kontynuuję poznawanie tajemnic przeszłości jutro. Oczywiście czułam lekki, ssący niepokój, który brał się z irracjonalnego przekonania, że tego obrazu jutro tu nie będzie. Tak jak w tych mugolskich filmach, gdzie bohaterka na początku dostaje wskazówki od gościa, który zostaje zamordowany w dniu, w którym miał się z nią spotkać i przekazać jej szczegółowe dane dotyczące położenia skarbu (i tu rozpoczyna się właściwa akcja filmu).
Mimo to, mój zdrowy rozsądek zwyciężył w starciu z wewnętrznym przekonaniem. I poszłam. To znaczy poszliśmy, z Rodem i maszynką do nagrywania audycji.
Pierwsze z brzegu drzwi okazały się zamknięte, więc postanowiliśmy sprawdzić następną klasę.
Drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem i razem z Roderickiem weszliśmy do ciemnego pomieszczenia. Kiedy zapaliliśmy światło, przyjrzałam się sali.
Była to dość duża, prostokątna klasa. Stoliki i krzesła były poodsuwane na boki, więc na środku pomieszczenia stworzyła się stosunkowo duża przestrzeń. Przypomniało mi się dopiero teraz, że tu właśnie pierwsze klasy mają lekcje zaklęć. Pewnie coś ćwiczyli.
Sala jak sala. Naszą uwagę przykuło co innego.
Leżące na środku, bezwładne ciało Monici Lucas.
6. Snów męczących ciąg dalszy: tym razem ważną rolę odegra XIII-wieczna zbroja. Dodała Katie Niedziela, 29 Listopada, 1998, 20:08
Nowa notka, tym razem w mniejszym odstępie czasu!
Dedykuję ją K@si, której należą się wieeeelkie podziękowania za nowe logo. ;*
Dziękuję za komentarze, które podnoszą mnie na duchu jednocześnie pomagając poprawić błędy.
Oczywiście mam nadzieję, że ten wpis się spodoba. Jest troszkę dłuższy od poprzednich. Akcji jeszcze nie będzie zbyt wiele, ale to dopiero początek. Mam zupełnie nowy, cudowny i emocjonujący pomysł na dalszy ciąg!
Zapraszam do komentowania!
- Cześć, przepraszam że musiałeś czekać – wydusiłam z siebie. Biegłam całą drogę z pokoju wspólnego do biblioteki. Po lunchu powodowana wyrzutami sumienia (no, przed sobą mogę się przyznać: to nie były żadne wyrzuty sumienia, chciałam tylko jak najbardziej odwlec moment spotkania się z Rodem) zdecydowałam się wysłać sowę do rodziców. Kiedy wróciłam do pokoju wspólnego, zdałam sobie sprawę, że zachowuję się niedojrzale i z pewnością idiotycznie. Mój radiowy partner czekał na mnie prawdopodobnie już od pół godziny. Tym razem bezzwłocznie ruszyłam na miejsce spotkania. Choć irracjonalny lęk wcale się nie zmniejszył, czułam, że nie powinnam zawieść Adama. Tak bardzo liczył na to, że uda się nam zrobić coś naprawdę ciekawego.
- Nic nie szkodzi. – Udawał obojętnego, ale wyraźnie słyszałam cień zniecierpliwienia w jego głosie. Usiadłam obok. Nie bardzo wiedziałam jak za to się wziąć. Nigdy wcześniej nie pisałam audycji.
- O czym piszemy? – zapytałam po kilku sekundach krępującej ciszy.
- Zapisałem kilka interesujących tematów, kiedy ciebie jeszcze nie było. Powiedz, co o tym sądzisz. – Podał mi kawałek zapisanego pergaminu.
Niewyjaśnione morderstwa ostatnich lat. Co tak naprawdę się wydarzyło?
Tajemnice nauczycieli.
Wspomnienia duchów.
Wędrówki wielkich czarodziei.
Co kryje Zakazany Las?
Jak wydarzenia ostatnich lat na nas wpłynęły?
Praca w świecie magii. Jak każdy z nas może tu się spełnić?
Czy magia jest niezbędna do życia? Czego możemy dowiedzieć się od mugoli?
Zaskoczył mnie kompletnie. Nie zdziwiło mnie, że miał tyle pomysłów, chodziło mi głównie o ostatni punkt. Ślizgon. Mugole. Te dwa słowa pasują do siebie jak pięść do nosa.
Ślizgon chce dowiedzieć się czegoś od mugoli? To nie do pomyślenia! Możliwe, że Rod zrobił sobie chyba jakiś kiepski żart. Ale to i tak… Dziwne. Jak on sam.
Spojrzałam na niego mając nadzieję, że zdziwienie nie wypisało się na mym obliczu.
- Jesteś pewien… Co do ostatniej propozycji? – spytałam niepewnie, niezbyt dobrze maskując wszystkie kłębiące się w mojej głowie uczucia.
- Tak. – odpowiedział nad wyraz spokojnie. Byłam ciekawa, czy jest po prostu dobrym aktorem, czy naprawdę aż tak mało obchodziła go moja opinia na jego temat. Przecież nigdy nie potrafiłam kłamać, więc powinien dawno już się zorientować, że czuję się w jego towarzystwie dość skrępowana. Byłam ciekawa, co tak naprawdę myśli.
- Och. To… chyba możemy zaczynać? Powiedz chociaż, który temat według ciebie jest najciekawszy.
***
- I jak? Przeżyłaś?
Sharon umierała z ciekawości. Moje opowieści na temat Rodericka były wyjątkowo barwne i przepełnione przeróżnymi epitetami. Porównywałam go także do wielu interesujących przedmiotów, więc oczywistym było, że Sharon oczekiwała długiej, interesującej relacji z mojego dwugodzinnego sam-na-sam z Panem Dziwacznym.
Mimo, że rozumiałam jej chęć wiedzy, byłam przede wszystkim wykończona. Zeszłej nocy spałam bardzo krótko dręczona koszmarami z zakrwawionym nożem w roli głównej. Mimo że była dopiero czwarta po południu, a ja byłam zawalona robotą (długi na dwie stopy referat z eliksirów, z dwadzieścia zadań z numerologii i jeszcze opisać najkorzystniejszy dla mnie układ planet i efekty jego działania na wróżbiarstwo, nie mówię już o obowiązkowych ćwiczeniach wymyślnych zaklęć, których nigdy nie użyję i o wielce wskazanym kuciu na historię magii), najbardziej teraz marzyłam o długim pobycie w moim mięciutkim łóżku.
- Przetrwałam. Nie było tak źle. Napisaliśmy reportaż o tajemnicach Zakazanego Lasu. Jutro jeszcze chcemy zrobić wywiad z MacGonnagall, umówiłam się z nią po lekcjach.
- Czy to oznacza, że Lionell okazał się Księciem z Bajki? I kiedy przebywasz w jego towarzystwie, czujesz motylki w brzuchu?
- Bardzo śmieszne. Wiesz przecież, jak wygląda sytuacja. Nie lubię go – powiedziałam trochę zbyt ostro, niż chciałam. Sharon zrobiła zdumioną minę, ale w końcu wzruszyła ramionami i zmieniła temat.
- Wyglądasz jakbyś umarła dziesięć godzin temu.
- Wow. Dzięki. Nie spodziewałam się takich komplementów z twojej strony. Jesteś pewna, że nie zmieniłaś orientacji? – Ziewnęłam rozdzierająco i opadłam na najbliższy fotel. Jak się okazało, był już zajęty przez jakiegoś pierwszoroczniaka. Zerwałam się z jego kolan i nawet nie racząc na niego spojrzeć przesiadłam się na wolny podnóżek stojący nieopodal. Oparłam się o ścianę i przymknęłam oczy.
- Sama wiesz, o co mi chodzi. Ty lepiej idź się połóż. Obudzę cię za dwie godziny, ok?
- Dobrze – zgodziłam się bez dyskusji. W takim stanie prędzej zasnę nad książkami niż czegokolwiek się z nich dowiem.
***
Po odrobieniu lekcji, o dziwo, było jeszcze przed 22. Korzystając z niespodziewanego nadwyżkowego czasu postanowiłam poszukać Sharon. Teoretycznie miała jeszcze tylko 15 minut, żeby dotrzeć do dormitorium przed godziną policyjną, ale ja nie chciałam kłaść się spać.
Miało to związek z pewnym zakrwawionym nożem oraz dziwnym osobnikiem o ciemnoszarych oczach.
Poszłam prosto do biblioteki. Korytarz rozświetlały pochodnie, co nadawało tajemniczy charakter całemu przejściu. Czułam się nieswojo. Przechodząc koło zbroi nagle usłyszałam donośny trzask.
Bum!
-Aaa! – wrzasnęłam na cały głos. Tak, pewnie to brzmi śmiesznie: zbroja się rozwala a ja krzyczę gorzej niż w drugiej klasie na wieść o śmierci Cedrika Diggory’ego. Ale to było naprawdę okropne. Głucha cisza, ja cała przerażona po ostatnich nocach, nerwy napięte do granic możliwości i tu wyskakuje jakiś popapraniec zza kupy metalu po drodze ją przewracając.
Próbując uspokoić palpitacje serca i panicznie drżące kończyny spojrzałam na winowajcę z całą nienawiścią, jaką mogłam wykrzesać w tym skrajnie histerycznym stanie.
Spod szczątków zbroi wynurzył się złoczyńca: chłopak, jakiś nieznany mi blondyn koło piętnastki.
- Czy ty jesteś chory psychicznie! – syknęłam z całą mocą, pomna prawdopodobieństwa obecności nauczyciela w odległości co najmniej stu metrów. Mój głos, o dziwo, w cale nie drżał, choć obawiałam się tego. Przecież dopiero co wychodziłam ze stanu silnego przerażenia. – Idę spokojnie, a tu jakiś paralityk, walnięty na umyśle głupek, idiota kopnięty w głowę przez centaura w dzieciństwie, wyskakuje zza zbroi i doprowadza mnie prawie do zawału serca! Dostałam przez ciebie palpitacji! Co ty sobie w ogóle wyobrażasz?!
Winowajca stał w miejscu, patrząc na mnie z zaciekawieniem. Byłam ogromnie wzburzona, a spojrzenie palanta wybiło mnie jeszcze bardziej z równowagi.
-Co… Ty…- zachłysnęłam się zbyt dużą ilością słów wypadających z prędkością karabinu maszynowego z mojej głowy. Zaczerpnęłam bezgłośnie powietrza.
-Przepraszam, że cię wystraszyłem.- wykorzystał okazję delikwent. - Czekałem tu na kogoś i dźwięk twoich kroków mnie przestraszył, odwróciłem się trochę zbyt gwałtownie… I przewróciłem to żelastwo.
-Daj już spokój. – Przerażenie ustąpiło wściekłości tyko na chwilę, by zaraz zmienić się w zniecierpliwienie i pustą złość. Zmierzyłam winowajcę oceniającym spojrzeniem. Tak, miał piętnaście lat, był Ravenclawu (Ha! Naszywka na swetrze. Ma się to oko.), blond czuprynę pokrywał, zapewne trzynastowieczny, kurz i różne inne paskudztwa, które wydostały się z wnętrza zbroi. Był przystojny, trzeba mu to przyznać. Patrzył na mnie ze szczerą ciekawością. Ale ja daleka byłam od flirtu.
- Sorry, ale spieszy mi się. Jest prawie 22.
Odwróciłam się i ruszyłam w stronę pokoju wspólnego.
Dopiero po przejściu dziesięciu kroków zdałam sobie sprawę, że miałam iść do biblioteki.
Ale nieeee… Nie dam mu tej satysfakcji. Nie zawróciłam i kiedy zrezygnowana dostałam się w końcu do Wieży Gryffindoru było już po wybiciu godziny policyjnej.
Sharon nie było ani w salonie, ani w jej dormitorium.
Dowlokłam się do łóżka i aż do zaśnięcia wymawiałam sobie, jaką to idiotkę z siebie zrobiłam.
***
Nie, tym razem nie śnił mi się zakrwawiony nóż. Można by to uznać za sukces, gdyby nie to, że jego miejsce zajęła brudna, zakrwawiona zbroja rozsypująca się i ustawiająca z powrotem na moich oczach chyba z tysiąc razy. Za każdym razem czułam ten sam paniczny lęk. Było to bardzo męczące, szczególnie, że w tle słyszałam głos Rodericka, który opowiadał różne straszne rzeczy, które wyczytaliśmy wczoraj o Zakazanym Lesie.
***
Rano spotkałam się z Sharon już w pokoju wspólnym. Obudziłam się wyjątkowo wcześnie, ponieważ dziewczęta z mojej sypialni raczyły wyjątkowo głośno się śmiać w trakcie porannych pogaduszek. Nie groziło mi spóźnienie się na lekcje: była niedziela i choć nie tęskniłam do poniedziałku, byłam wściekła, że to akurat dziś obudziłam się przed siódmą trzydzieści. Do śniadania, tak czy inaczej, miałam godzinę.
Dzisiaj moja niebieskooka, ruda przyjaciółka wyglądała bardzo ładnie. Może dlatego, że nie miała na sobie szaty wyraźnie ją zniekształcającej, tylko swoją ładną, zieloną bluzkę i dżinsy.
Siedziała na fotelu i swoim „cześć” wytrąciłam ją z głębokiego zamyślenia.
- Gdzie się podziewałaś po godzinie policyjnej? – Moje pytanie wyraźnie zbiło ją z tropu.
- Powiem ci po śniadaniu… Widzisz, w tym tygodniu byłaś taka zajęta, że nie za bardzo miałam czas o wszystkim ci opowiedzieć.
Z niecierpliwością jadłam, bo byłam strasznie ciekawa sekretu Sharon. Po posiłku ogłoszono, że chętni, którzy posiadają zgody, mogą udać się do Hogsmeade po południu. Do południa jeszcze trochę zostało, dlatego usadowiłyśmy się na parapecie w zacisznym kącie biblioteki, gdzie nie sięgał nawet słuch pani Pince. Widocznie książki zalegające na tych półkach nie były zbyt użyteczne.
-Ja słucham, ty gadasz. –zarządziłam szybko. Sharon nie patrzyła mi w oczy, tylko w podłogę. Cicho i szybko zaczęła mówić.
-W piątek, tydzień temu, kiedy pierwszy raz poszłaś na to swoje zebranie, po lekcjach poszłam do biblioteki. Kiedy siedziałam tu, zaczepił mnie chłopak z mojej grupy, chciał pożyczyć moją „Historię Magii”… - Już wiedziałam jak to się skończy, ale słuchałam cierpliwie. – No wiesz, gadaliśmy trochę, okazało się, że mamy wspólne zainteresowania, no i… dość dużo czasu spędzaliśmy razem wieczorami, kiedy ty się uczyłaś, albo ciebie nie było…
- Znacie się dopiero tydzień! Daj spokój…
- No wiesz, teoretycznie znamy się po imieniu już pięć lat, ale nigdy ze sobą dłużej nie gadaliśmy. – Spojrzała na mnie, jakby czekając na werdykt. Westchnęłam ciężko. No cóż, kto jak kto, ale JA nie powinnam jej niczego mówić ani być dla niej wzorem zachowania.
-No i co? Chodzisz z nim już?
-To znaczy, nie, jeszcze nie…
-Jak wygląda?
-Jest strasznie przystojny – Sharon się rozmarzyła, zapominając chyba, że dziesiątki razy tłumaczyła mi na czym polega zauroczenie i wmawiała mi, że jestem irytująca z tym swoim „dziecinnym” (HA!) podejściem do chłopaków. – I inteligentny, uwielbia książki, nawet te same co ja! No i uwielbiam z nim gadać. Mieszka w Kornwalii, w Penzance, nad morzem. Wychowywała go ciotka.- Urwała na moment, bacznie mi się przyglądając. To spojrzenie oznaczało, że wpadła właśnie na jakiś genialny pomysł.. – Chciałabyś go poznać? – rzuciła niepewnie.
- Ja? – zrobiło mi się trochę głupio. Jakoś nigdy specjalnie nie chciałam, żeby Sharon poznawała moich wybrańców. Ale może to kwestia różnicy charakterów… - To znaczy, bardzo chętnie, chociaż wiesz… jeśli nie chcesz…
- Ale ja właśnie chcę. Na pewno też go polubisz!
***
Może dla niektórych byłoby to oczywiste z pewnych względów, ale nie dla mnie. Okazało się, że dany wybraniec mej przyjaciółki, Will O’Donnell, to nie kto inny, jak mój Parszywiec zza Zbroi. Miły. Inteligentny. Wysoki. Przystojny.
Tak, muszę to przyznać Sharon, ma oko do facetów. Will wydaje się być porządny, poza tym bardzo przepraszał mnie za zbroję. Okazało się, że czekał tam na Sharon i gdybym nie pomyliła kierunków, niechybnie bym się na nią natknęła. Wygonieni przez panią Pince, usiedliśmy na jakimś marmurowym postumencie. Sharon była wniebowzięta, a on patrzył na nią z prawdziwym zachwytem w oczach.
Ech. Niektóry to mają szczęście.
Will opowiadał dużo o swoich zainteresowaniach. Uwielbia konie (tak jak Sharon) i zaczytuje się w historycznych książkach.
Ciężko było mi obiektywnie na tą całą sytuację patrzeć, ponieważ od początku postrzegałam to wszystko przez pryzmat Sharon. Muszę przyznać, że szczerze polubiłam Willa.
***
- I co? – Sharon trudno było opanować zniecierpliwienie. Była taka szczęśliwa!
- Świetny gość. – Siedziałyśmy na jej łóżku i słuchałyśmy muzyki. W dormitorium nie było nikogo poza nami. – Mam nadzieję, że się nim nie rozczarujesz. Sama wiem, jak to bywa…
-Tak, tak. Ale wierz mi, Will to nie Liam. Poza tym, nawet Liam starał się, po prostu nie pasowaliście do siebie. Nie musisz się o mnie martwić.
Czy ja mówiłam coś o martwieniu się o nią? To chyba naturalne, że chcę ją ostrzec. Przyjaźnimy się. Uch.
***
Spotkałam się z Rodem przed wyjściem do Hogsmeade.
-Cześć, Romilda.
-Cześć. – Sharon, z którą stałam w kolejce do Filcha sprawdzającego zgody, przeprosiła na moment. – Co cię do mnie sprowadza?
- Musimy dokończyć reportaż. Spotkajmy się gdzieś, żeby nagrać wszystko na próbę, ok.? Musimy też załatwić ten wywiad MacGonnagall. Mam nadzieję, że nie zapomniałaś? – znów ten nieprzyjemny, obojętny ton…
-Oczywiście, że nie zapomniałam. Może spotkamy się w hallu, koło 19. Pójdziemy potem do pierwszej lepszej wolnej sali.
-Ok. To do zobaczenia.
***
Hogsmeade. Nic specjalnego. Te same zatłoczone uliczki, szarzy przechodnie, kolorowe sklepy… Od razu skierowałyśmy się ku naszym ulubionym. Poszłyśmy pooglądać ubrania, potem do Miodowego Królestwa. Po dwóch godzinach wylądowałyśmy w zatłoczonym pubie. Nie miałam ochoty na rozmowę, temat niechybnie zszedłby na Willa.
Jakimś zrządzeniem losu, Sharon wypatrzyła wolny stolik.
Ja najchętniej wróciłabym do Hogwartu, ale tego chyba nie brała pod uwagę. Zamówiła dwa kremowe piwa i już miała coś powiedzieć, kiedy zauważyła kogoś za moimi plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam… Williama, kogo by innego.
Przysiadł się do nas, a ja korzystając z okazji wymówiłam się bólem głowy i wyszłam z dusznej gospody. Zaczął właśnie siąpić deszcz, niebo było zasnute chmurami.
Kiedy szłam przez miasteczko, mżawka się nasiliła i musiałam naciągnąć na głowę kaptur. W oddali błysnęło i już po minucie deszczyk zmienił się w ulewę. Zrezygnowana weszłam do pierwszej napotkanej kafejki.
Po zielonym menu poznałam, że to „Belle Epoque”, rzadziej odwiedzana przez uczniów. Tym razem jednak w tej przytulnej w swojej ciasnocie, brązowej sali zauważyłam wielu młodych czarodziei skrywających się przed deszczem, podobnie jak ja.
Usiadłam i zamówiłam. Było tu całkiem przytulnie. Wszyscy rozmawiali ściszonymi glosami, więc mogłam napawać się moją gorącą czekoladą i samotnością do woli. Nagle ktoś do mnie podszedł.
-Cześć. Czy może mogłabym się dosiąść? Wszystkie inne miejsca są zajęte. – Takim oto sposobem poznałam kolejną osobę! Hurra.
Była to mała blondynka, przeciętnej urody o niezwykle ciemnych, piwnych oczach. Nie wyglądała na kogoś, kto miałby zaraz ściągnąć za sobą do mojego stolika pół Hogwartu, więc kiwnęłam głową i wlepiłam wzrok w nowoprzybyłą. Chciałam, żeby odezwała się pierwsza. Tak też się stało.
- Jestem Lauren. Lauren Stevens. Siódma klasa, Slytherin. A ty?
-Romilda Vane, szósta klasa, Gryffindor. Jesteś tu sama? – Chciałam się upewnić, czy mogę już w stu procentach czuć się bezpiecznie. Nie chciałam tłumu ludzi. Pragnęłam za to z całego serca móc w ciszy delektować się moją czekoladą. Bo samotności tak czy siak zostałam już pozbawiona.
5. Kim ja musiałam być w poprzednim wcieleniu, że mnie skazali na takie męki? Dodała Katie Piątek, 27 Listopada, 1998, 19:41
Och, kochane, dziękuję za budujące komentarze dające mi jeszcze jakieś nadzieje... Postaram się popracować nad opisami uczuć. Romildę musimy jakoś otworzyć...
Mam nadzieję, że się wpis spodoba. Następny - mam nadzieję - dodam w krótszym odstępie czasu.
Komentujcie!!!
Obudził mnie krzyk. Dodać mogę, że nie był to krzyk zwyczajny. Ten jedyny w swoim rodzaju dźwięk o niezwykle wysokiej częstotliwości z pewnością wydostał się z gardła mojej współlokatorki, Amandy Brookes. Tylko ona potrafiła krzyczeć tak przeraźliwie i z takim przekonaniem.
- Co jest?! – O, a oto głos Elizabeth Weissberger, skądinąd niezwykle denerwującej osoby.
- Amy, co się dzieje? - Tym sposobem odezwały się już wszystkie dziewczęta, z którymi dzieliłam pokój. Ta ostatnia, to piegowata platynowa blondynka, Catherine Rodale, dla przyjaciół Pepe.
Ja nie zamierzałam się odzywać. Zdecydowanie zbyt wygodnie leżało mi się w tej miękkiej pościeli. Byłam wciąż zanurzona w błogim półśnie. Nie bardzo aktualnie obchodziły mnie nocne koszmary Brookes. Jakby kiedykolwiek sama Amanda mnie obchodziła.
- To… to było straszne! – Jej piskliwy głosik przez ucho dostał się do mojego mózgu i bezlitośnie wwiercił się w świadomość. Cicho jęknęłam, żeby dali mi spać, ale prawdopodobnie nikt mnie nie usłyszał. – Ten potwór… Taki olbrzymi! Wyglądał jak jakiś olbrzymi dementor… I…
- Cii… To był tylko sen, nie masz się czego bać. – Pepe próbowała załagodzić sytuację.
- Połóż się i spróbuj zasnąć. – Mruknęła zniecierpliwiona Weissberger.
Hałasy powoli ustały i znów mogłam zanurzyć się w rozkosznej, ciepłej i miękkiej ciszy.
***
Byłam na wielkiej łące. Tak wielkiej, że nie dało się jej ogarnąć wzrokiem. Nie było żadnych drzew. Tylko trawa wysoka do kolan, kwiaty i niskie krzewy. Słońca nie widać zza chmur, mimo to cała polana skąpana była w jakimś zielonkawym, niepokojącym świetle. Sama też czułam dziwny lęk, takie uczucie jakby ktoś szedł za mną.
Obróciłam się, ale z tej strony ciągnął się ten sam monotonny krajobraz. Nikogo. Mimo to czułam, że ktoś tam jest. Kierowana jakimś wewnętrznym impulsem ruszyłam przed siebie. Szłam coraz szybciej i szybciej. W końcu zaczęłam uciekać i biegłam tak przez morze traw, zdawało mi się, że strasznie wolno. Nogi miałam jak z ołowiu. Nadto zaraz potknęłam się i upadłam. Chciałam uciekać dalej, ale nie mogłam się podnieść. Słońce wyszło zza chmur i oślepiło mnie. Jakiś cień przesłonił mi światło. Ciemna postać pochyliła się nade mną. Poznałam, że to Roderick, z tymi swoimi ciemnymi, ponurymi oczami. Nagle uśmiechnął się mściwie. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Serce biło mi jak szalone, gdy zaczął wyciągać coś, co trzymał za plecami. Wziął zamach.
***
Otworzyłam szeroko oczy. Czułam, że już rano, chociaż za oknami wciąż panowała ciemność. W sypialni świeciło się światło. Oczywiście dziewczyny już wyszły, zostawiając mnie samą sobie. Czy to tak trudno kogoś obudzić?! Dobrze wiedzą, że mam skłonność do spóźniania się na lekcje.
Z nieprzyjemnym uciskiem w żołądku pospiesznie wstałam, włożyłam na siebie pierwszy lepszy T-shirt, spodnie i szatę. Czym prędzej pozbierałam pergaminy porozrzucane wokół kufra i szybko wrzuciłam wszystko do torby.
Jakimś cudem zdążyłam na końcówkę śniadania. W Wielkiej Sali nie było już Sharon, więc zdyszana usiadłam koło Pepe, która też już kończyła.
-Pospiesz się, zielarstwo zaczyna się już za dziesięć minut, a Sprout mówiła, że mamy być dzisiaj trochę wcześniej, żeby jej pomóc. Przestawia chyba tentakule, czy coś.
I już jej nie było.
Interesujące.
Poczułam lekki żal: czy naprawdę tak mało ją obchodziłam?
***
W tym roku na zielarstwie mieliśmy naprawdę ciężej niż w poprzednich latach. Przede wszystkim, musieliśmy zmierzyć się z dużo bardziej niebezpiecznymi stworzeniami. Po każdych zajęciach wychodziliśmy zmachani, spoceni i poplamieni jakimś trudnym do zidentyfikowania szlamem, błotem i smoczym łajnem. Dlatego nie przepadam za tymi lekcjami. Dodatkowo czuję się trochę jakbym traciła potrzebny czas.
Nie dość, że w ostatnim tygodniu codziennie chodziłam na zebrania radiowców, to jeszcze oprócz nawału prac domowych trzeba ćwiczyć zaklęcia niewerbalne i uczyć się z podręczników napisanych chyba przed wiekiem w jakimś staromodnym dialekcie, który ciężko zrozumieć a co dopiero przyswoić. Nie wiążę przyszłości z roślinami. Prawdę mówiąc jeszcze nie wiem dokładnie z czym konkretnie wiążę. A teoretycznie już powinnam.
Mówiąc o radiu: dzisiaj znowu mieliśmy zebranie. Ostatnie z serii wiedzy teoretycznej. Przez tydzień spotykaliśmy się codziennie wieczorem w tej samej półokrągłej sali z wielkim oknem. Przez dwie godziny lekcyjne Adam tłumaczył nam jak to wszystko działa, jakimi prawami rządzi się światek DJ-ów i jakimi zasadami jesteśmy ograniczeni.
Ludzie będą słuchać radia przez specjalną słuchawkę, którą wkłada się do ucha. Ciekawy wynalazek – nie przeszkadza zupełnie w niczym, można ustawić sobie głośność i czy chce się słyszeć otoczenie czy nie.
Co do Roda, z którym miałam być w parze – rozmawialiśmy zaledwie dwa razy. Pierwszy raz, kiedy skończyliśmy zajęcia numer jeden. Siedziałam jeszcze na moim krześle i zastanawiałam się, co tak właściwie skłoniło mnie do zgłoszenia się na casting.
Podszedł do mnie. Jest naprawdę wysoki, ma ciemne włosy i takie ponure, szare oczy. Dziwny gość. Nawet niespecjalnie przystojny, a jakby uważał wszystkich za niegodnych jego spojrzenia. Wyrwana z zamyślenia spojrzałam w górę, a on usiadł na krześle obok jak gdyby nigdy nic. Jakby był normalny. Jakby chciał POGADAĆ.
- Cześć, jestem Rod. Ty pewnie Romilda. Jesteśmy razem w parze, więc lepiej byłoby, żebyśmy się poznali wcześniej. – To jakiś żart?!
- Tak, to ja – powiedziałam z ociąganiem. Stwierdziłam, że powinnam powiedzieć co myślę, skoro już mam ku temu okazję. – Co ciebie tak nagle skłoniło do rozmowy ze mną? Wcześniej jakoś nie chciałeś mnie znać.
Ściągnął brwi, jakby nie całkiem zrozumiał. Po chwili wzruszył ramionami.
- Co ci przyszło do głowy? Po prostu nie uważałem, żeby to było jakoś potrzebne. Poza tym mam naprawdę dużo roboty. To ostatnia klasa, sama rozumiesz.
- Tak, jasne. To powiedz chociaż z którego jesteś domu.
- Slytherin, oczywiście. A ty?
- Gryffindor. – No tak, Slytherin. Jak mogłam się wcześniej nie domyślić?
- Sorry, ale muszę już lecieć.
-Jasne. Do zobaczenia.
Podniósł się i sobie poszedł. Przez całą tą rozmowę, jeśli można to tak nazwać, czułam bardzo nieprzyjemny ucisk w żołądku. Jak przed sprawdzianem na który nie zdążyłam się nauczyć.
Drugi raz rozmawialiśmy wczoraj. Dlatego, że Adam kazał nam przygotować próbne audycje i powiedział, że mamy pięć dni czasu.
- Cześć.
- Cześć. Co skłoniło cię tak nagle do odezwania się do mnie?
Tym razem brwi powędrowały mu wyżej. Wyglądał na lekko zniesmaczonego moim pytaniem. Głupia małolata. Czemu ja tak właściwie boję się Rodericka? Kiedy o nim myślę, czuję się jakbym wspominała jakieś niemiłe wydarzenie. Przebywanie w jego towarzystwie było z kolei jak stanie koło lodówki – nie lubiłam tego. To nienormalne.
- Adam powiedział, że mamy przygotować audycje W PARACH. Jakie nam przydzielił. Powinniśmy coś napisać.
- Och. Ok. – O matko. Mam zrobić coś Z NIM. Za jakie grzechy?
- Masz czas… bo ja wiem, w weekend? Oddamy wtedy pracę Adamowi już w niedzielę.
- Mam. Gdzie? W bibliotece? – Skinął głową. – To może po lunchu?
- Ok. To do zobaczenia jutro.
Odwrócił się i poszedł.
***
Irracjonalny lęk przed tym dziwnym gościem nie był obezwładniający. I nie brał się wcale z tego, że Rod wyglądał jakoś strasznie. Albo że nie można było się z nim porozumieć. Po prostu z całej jego postawy, sposobu bycia, można było odczytać prosty komunikat, pt. „nie zadzieraj ze mną”. Aż biła z niego jakaś zimna, odstraszająca aura. Nie trzeba dodawać, że nie oczekiwałam jakoś z niecierpliwością soboty. A czas płynął przerażająco szybko. Zważywszy na ilość zadawanych nam prac, teoretycznie powinnam nawet zarzucić pisanie w pamiętniku. Czas snu skróciłam do minimum, jak zresztą wszyscy szósto- i siódmoklasiści.
Nie trzeba chyba dodawać, że w tym tygodniu musiałam zrezygnować ze spacerów przed kolacją z Sharon. Nie miałam czasu. Za to ona powiedziała mi, że zapoznała się z pewnym chłopcem z drugiej klasy, który naprawdę nieźle rysuje. Obiecał, że naszkicuje jej portret. Moja przyjaciółka jest dla mnie ogromnym wsparciem. Ta ruda piątoklasistka potrafi przekazać mi całą swoją dobrą energią. Przebywanie z nią działa na mnie jak kubek gorącej czekolady – od razu endorfiny przechodzą do mojego mózgu i mogę mniej myśleć o problemach.
Zaklęcia niewerbalne idą mi coraz lepiej i nawet na OPCM-ie udało mi się kilka razy rzucić zaklęcie galaretowatych nóg na Elizabeth bez użycia słów. Od początku roku mamy nową nauczycielkę, Natalie Spellman. Jest stosunkowo młoda, ale panuje nad nami bez trudu. Po szkole chodzą plotki, że chciała zostać aurorem, ale wywalili ją pod koniec szkolenia, bo nie była dość silna psychicznie. Nie wiem, czy to prawda, zwłaszcza, że profesor Spellman nie wygląda na jakąś delikatną osóbkę. A uczy dość dobrze, chociaż ma utrudnione zadanie: po tym, jak przez rok byliśmy uczeni zaklęć niewybaczalnych, większość była uprzedzona do tego przedmiotu.
Na dzisiejszym zebraniu radia, pod koniec lekcji, Adam przypomniał nam termin składania próbnych audycji i pogratulował nam zdania przyspieszonego kursu wiedzy o radiu. Powiedział, że spotkamy się we wtorek o tej samej porze i że już w poniedziałek za tydzień nadamy pierwszą audycję.
4. Radio Ga Ga Dodała Katie Czwartek, 19 Listopada, 1998, 19:15
Dziękuję za wszystkie Wasze komentarze.
Przepraszam za kolejną długą nieobecność. Poprzednie dwie notki skasowały mi się. Wstawiam tą, którą odzyskałam, mam nadzieję, że Ci, którzy nie czytali wcześniej, połapią się w kontekście. Wcześniej było tylko o tym, że Sharon namówiła Romildę, by zgłosiła się na przesłuchanie do nowo założonego radia szkolnego.
Życzę miłej lektury i zapraszam do komentowania.
Miałam ogromne szczęście. Naprawdę wielkie.
Dostałam się do radia tylko dlatego, że pewien cudowny puchon (niech mu się szczęści) zrezygnował. Mimo wszystko moja radość nie była pełna. Sharon niestety nie dostała się do zespołu i chociaż twierdziła, że poszła na przesłuchanie tylko ze względu na mnie, czułam się głupio, gdy gratulowała mi przyjęcia.
Wczoraj, czyli dzień po castingu, na lunchu zawołała mnie ta sama dziewczyna, która zachęcała mnie wcześniej do przyjścia na przesłuchanie. Tym razem wcale się nie uśmiechała. Miała podkrążone oczy i zamglone spojrzenie. Byłam ciekawa, czy to z niewyspania, czy faktycznie coś się stało.
Kiedy podeszłam do niej, oznajmiła, że Mike (a może Sam?) zrezygnował i weszłam na jego miejsce. Zebranie nowego zespołu radiowego miało się odbyć zaraz po lunchu, a to oznaczało, że zwolnią nas z zielarstwa.
Początkowo byłam w szoku. Nie bardzo to do mnie docierało. Mandy powiedziała, żebym poczekała potem w hallu i sobie poszła.
Podbiegła do mnie Sharon:
- Dostałaś się, prawda?! Wiedziałam, wiedziałam! – Roześmiałam się, a ona serdecznie mnie uściskała. Zauważyłam, że Wielka Sala zaczęła pustoszeć. Większość ludzi zjadła już lunch i szła na zajęcia.
- Muszę iść – powiedziałam ponuro.
- Potem mi wszystko opowiesz! Trzymaj się! – Sharon uśmiechnęła się szeroko i pobiegła w stronę wyjścia. Ja ruszyłam jej śladem.
Przez hall przewijało się jeszcze sporo osób, ale zauważyłam, że z boku stoi już kilkoro uczniów i wyraźnie na co czeka. Mimo wszystko zaczęłam się denerwować. Nie znałam nikogo z nich, wyglądali tak… obco. Na oko w moim wieku i starsi. Jakichś dwóch chłopaków rozmawiało swobodnie opierając się o ścianę. Nie wiedząc co ze sobą zrobić, usiadłam na schodach.
Korytarze już opustoszały, więc zaczęłam wypatrywać Mandy lub kogokolwiek, kogo bym znała. Na próżno.
Atmosfera była ciężka. Nikt nie próbował odezwać się do sąsiada. Policzyłam, że było nas szesnaścioro. Dziewięciu chłopaków i siedem dziewczyn. Musiało to wyglądać naprawdę śmiesznie: oprócz tamtych dwóch rozmawiających ze sobą, nikt się nie znał. Rozstawiliśmy się po najdalszych kątach pomieszczenia. I to niby mają być ci śmiali, weseli, rozrywkowi, charyzmatyczni ludzie?! Ha ha ha.
Na szczęście nasza męka nie trwała długo. Po jakiś pięciu minutach podszedł do nas pewien facet. Wyglądał na dwadzieścia kilka lat, był wysoki, miał jasną karnację i wesołe oczy.
Stanął przy schodach, mniej więcej metr ode mnie. Wstałam pospiesznie, obciągnęłam szatę i oparłam się jak najnaturalniej o poręcz. Mam nadzieję, że nikt nie zauważył, że zaczęły trząść mi się kolana? W oczach gościa zauważyłam coś na kształt błysku rozbawienia. Czy jemu sytuacja w hallu wydawała się równie groteskowa, co mnie?
- Wy wszyscy do radia, prawda? – spytał, a gdy kilka osób pokiwało głowami, uśmiechnął się. – Nazywam się Adam Hanks i profesor MacGonnagal poprosiła mnie, żebym zaopiekował się waszym nowym przedsięwzięciem. Słyszałem, że sporo znanych osób prowadziło nabór, mam więc nadzieję, że dacie sobie radę. To tak tytułem wstępu, teraz chodźcie za mną. Czeka nas małe zebranko. – Wyglądał tak, jakby zaraz miał się roześmiać. Poczułam się trochę lepiej: czyli jednak nie jestem sama wśród normalnych ludzi i nie tylko ja widzę, jak żałosna jest ta cała sytuacja.
Adam poprowadził nas schodami w górę, przeszliśmy koło sali zaklęć, a potem nagle nasz nowy opiekun skręcił w jakiś korytarz w lewo. Kolejne schody. Była to część zamku, której w ogóle nie znałam mimo sześciu lat nauki w Hogwarcie. Czułam się z lekka zagubiona.
Weszliśmy do obcej mi sali. Była półokrągła, a z wielkich okien zajmujących prawie całą ścianę roztaczała się przytłaczająca swoją wielkością panorama. Widać było jezioro i spory kawałek Zakazanego Lasu. Przynajmniej coś znajomego.
Na środku sali stał podłużny stół z drewnianymi krzesłami poustawianymi trochę niedbale. Wszystko to wyglądało, jakby właśnie skończyła się tu jakaś konferencja, czy coś w tym stylu. Wrażenie to potęgowały jeszcze tabliczki z nazwiskami poustawiane przed każdym krzesłem na stole.
Adam podszedł do miejsca ze swoim nazwiskiem na plakietce – na szczycie. Ja automatycznie zaczęłam rozglądać się za własną. Okazało się, że siedzę tyłem do okna, oddzielona tylko jednym miejscem od narożnika.
Usiadłam rozglądając się niepewnie. Koło mnie usadowili się już Lynch, Aleksandra i Redford, Michael. Przesunęłam bliżej plakietkę, by lepiej się jej przyjrzeć. Na jakimś pozłacanym metalu wygrawerowano niezwykle ozdobną, czarną czcionką moje imię i nazwisko. Uśmiechnęłam się do siebie. A raczej do plakietki.
- Witam was na pierwszym zebraniu szkolnego radia! – zagrzmiał Adam, aż podskoczyłam na swoim miejscu. – Widzę, że nie znacie się najlepiej, dlatego pierwsze co zrobimy, to przedstawimy się wszystkim. – zmienił ton na opiekuńczy, zwracał się do nas wręcz z matczyną troską, zaniepokojony naszą nieumiejętnością zachowywania się w grupie. Ha ha, a ja po prostu nienawidzę takiego czegoś. „Przedstaw się, powiedz ile masz lat, skąd jesteś i co lubisz robić”. Jak na jakichś durnych koloniach.
Teraz każdy z ociąganiem przedstawiał się, mówił z jakiego jest domu i gdzie mniej więcej mieszka. Dowiedziałam się, że Michael mieszka w Londynie i jest z Ravenclawu. A Aleksandra z Hufflepuffu i mieszka w South Ayrshire, w Szkocji (faktycznie, mówiła z lekkim akcentem, chociaż trochę już się przestawiła na brytyjski). Z Gryffindoru była tylko jedna dziewczyna, rok starsza ode mnie, Brenda Hale (tak, wiem, mam niezwykłą pamięć do nazwisk ;P). Kiedy runda zatoczyła koło i wszyscy czuli już, że najgorszą część mają za sobą, Adam zabrał głos.
- Chodzę teraz do Wyższej Szkoły Pedagogiki i Edukacji Magicznej, a że mam teraz praktyki, profesor MacGonnagall zaproponowała mi, że mogę zająć się radiem, z którym miałem już wcześniej trochę do czynienia. Podobno miała to być lekka i przyjemna praca, mam więc nadzieję, że trochę się rozluźnicie? Ma tu być wesoło, nie przyszliście przecież do pracy, ludzie! – Chyba naprawdę nie rozumiał, że komisja po prostu wybrała najgorsze osoby z możliwych. Czy on myśli, że ja chętnie bym się nie pośmiała, odreagowując szkołę? Patrząc na tępe twarze moich „współpracowników” powoli dochodziłam do wniosku, że trafiłam na najgorsze zajęcia pozalekcyjne, jakie mogły mi się przytrafić. Adam wziął głęboki wdech, znów uśmiechnął się przemiło i kontynuował:
- Dzisiaj omówimy sobie plan działania. Powiedzmy, że lepiej poznacie się bez mojego udziału. Mamy audycje codziennie po lekcjach, w soboty tylko od 16 do 18, a niedziele macie wolne. Będą one puszczane w pokojach wspólnych. Wiem, że macie różne plany lekcji i w niektóre dni będzie wam ciężej wyrobić się ze wszystkim, dlatego postaram się jak najlepiej poukładać grafiki. Ten tydzień poświęcimy na zapoznanie się ze sprzętem, prawami rządzącymi radiem, dowiecie się co można mówić na antenie i jakiej muzyki nie wolno puszczać. Jest was stosunkowo dużo, dlatego nie będziecie mieć na pewno kłopotów z zamianą dyżurów, jeśli będzie to potrzebne. Każdy będzie mieć audycje dwa razy w tygodniu, po półtorej godziny. Ja dobiorę was w pary, w których będziecie pracować, chyba że ktoś będzie koniecznie chciał być z kolegą bądź koleżanką to wystarczy poprosić.
Otworzył teczkę. Siedziałam wystarczająco blisko niego, by stwierdzić, że wyciągnął naszą listę nazwisk. Powinnam być na końcu, skoro zdecydowali się mnie dołączyć dopiero przed chwilą.
Zaciekawiona przyjrzałam się, co on tak właściwie ma zamiar zrobić. Podniósł wzrok znad listy.
- Skoro zaczynamy już oficjalnie pracę, to powinniśmy od razu wybrać ekipy. Wiecie, żeby poznać się lepiej, zgrać i tak dalej. To dość ważne, żeby radiowy team był dobrze dobrany, ale jeszcze bardziej istotne jest, żeby ludzie, którzy są razem na antenie znali się już trochę, byli bardziej swobodni, naturalni. Dlatego daję wam ten tydzień na zaprzyjaźnienie się z waszą parą.- Zachichotał dziwacznie. Spojrzałam na niego, zaskoczona. Nie wyglądał na takiego, co lubi śmiać się sam do siebie. Już ja byłam bardziej w tym typie.
Poczułam dziwny uścisk w żołądku, kiedy załapałam, że ta chwila ma przesądzić o tym, czy te trzy godziny czasu antenowego mają być dla mnie męczarnią czy świetnym, nowym doświadczeniem. Adam poprosił, by zgłosiły się osoby, które chcą być razem w parze. Zgłosili się tylko ci chłopacy, którzy gadali ze sobą przed przesłuchaniem (Tom i Jack).
I wtedy Adam zrobił najdziwniejszą rzecz, której mogłam się po nim spodziewać. Zamiast po ludzku wylosować sobie, wziąć po kolei z dziennika albo wskazać palcami, kto mu do kogo pasuje, on wyjął różdżkę, i jakimś niewerbalnym zaklęciem dającym różowe (!) światło, zaczarował kartkę, która przed nim leżała.
Literki zaczęły skakać aż w końcu poukładały się w przedziwne kombinacje, w jakimś alfabecie, którego nie znałam. No, ale to przecież w końcu szkoła magii. Tylko po prostu denerwuje mnie, jeśli ktoś najzwyczajniejsze i najbanalniejsze rzeczy na świecie wykonuje za pomocą różdżki.
Adam jakby czytając w moich myślach, powiedział:
- Wiem, może niektórych z was to dziwi, że nie wylosowałem sobie po prostu tych nazwisk parami. Ale to sprawdzone zaklęcie, które pomaga oddać trochę wasze charaktery. I dopasować was dzięki temu.
Jego wytłumaczenie na nic mi się nie zdało: nadal nie rozumiałam dziwnych literek, które powstały na kartce. Adam za to odczytał je bez problemu.
I tak okazało się, że jestem w parze z niejakim Roderickiem Lionellem.
Zebranie skończyło się na umówieniu się na kolejne spotkanie następnego dnia, w tym samym miejscu.
Kiedy wyszłam z sali, rozejrzałam się za chłopakiem, z którym miałam prowadzić audycję. Był strasznie wysoki, chyba w moim wieku. I jakiś taki... Dziwaczny. Naprawdę.
Mimo to, byłam dość optymistycznie nastawiona do przyszłości. Adam miał naprawdę miły sposób bycia i mówienia, który sprawił, że pod koniec zebrania – które, nawiasem mówiąc, zakończyło się później niż mieliśmy to w planie i nie zdążyliśmy już na lekcje - poczułam się dużo swobodniej. Nawet przestałam próbować wyobrazić sobie, że ludzie, których właśnie poznałam są zombie i chcą mnie zabić. Coś zbyt łatwo mi to przychodziło.
Było mi trochę przykro, że Roderick sobie poszedł i nie chciał mnie poznać, bo nie słuchałam jak mówił z jakiego jest domu i byłam najzwyczajniej w świecie ciekawa.
Z drugiej jednak strony, nie mogłam doczekać się spotkania z Sharon, by móc wszystko jej dokładnie opowiedzieć. Dlatego przyspieszyłam kroku i już po minucie siedziałam w pokoju wspólnym obgadując ponuraków z radia z moją najzwyczajniej w świecie świrniętą przyjaciółką. Mogłabym tak siedzieć już do końca życia.
Hurra, hurra!
Odgrzebałam z mojej starej poczty pierwszą notkę, tą, którą wysłałam do ZKP. Cieszmy się i radujmy się. Kolejne pójdą na raz, jak tylko komputer się naprawi.
Dziękuję Wam za cierpliwość i wsparcie.
***
Dlaczego piszę? Bo życie zwaliło mi się na głowę z głuchym trzaskiem zostawiając mnie w stanie kompletnego ogłupienia. Bo przyjaciółka, która z pewnością zostanie słynnym psychoterapeutą, poradziła mi przelanie moich trosk na papier. Co mam zamiar uczynić, inaczej chyba bym zwariowała.
Może nie jestem specjalnie miła dla wszystkich. Niektórzy mówią, że się zbyt wywyższam, dbam tylko o własne uczucia, ale to nieprawda. Staram się być szczera, może czasem za bardzo? No ale właśnie dzięki temu jestem znana w szkole. O popularność walka rozpoczęła się w tym roku, czyli następnym po bitwie w Hogwarcie w której Harry uratował cały świat pokonując V.
Nie mówię, że szczególnie zależało mi na tym by być rozpoznawalną. Wystarczała mi moja paczka, która niestety się rozpadła. We wrześniu wielu ludzi robiło różne głupie rzeczy starając się zająć miejsce Pottera. Oczywiście na pierwszym od początku była Ginevra Weasley, jako dziewczyna bohatera... Nie musiała robić nic by wszyscy ją rozpoznawali.
Ja stałam się znana jako ta, co "zawsze wali prosto z mostu", albo inaczej: "ta bezczelna", niestety. Ale wróćmy do moich egzystencjalnych problemów.
Mój główny kłopot polega na tym, że często mówię o słowo za dużo. Tak jak w przypadku Violet. Tak jak w przypadku Carmen. I tak jak w przypadku Liama, niestety. Niestety, bo to właśnie przez niego wpadłam w "półdepresję", którą właśni przeżywam. Bo to jedyny chłopak, z którym nie ja zerwałam, ale on ze mną.
Po prostu, jak to określiła Sharon, to był dla mnie szok z powodu mojej władczej osobowości. Nigdy wcześniej nie spotkało mnie takie rozczarowanie nie licząc oczywiście momentu, kiedy zobaczyłam Pottera całującego się namiętnie i to publicznie, z wyżej wymienioną Ginevrą. Teraz wiem, że to dlatego, ze nie mogłam pogodzić się z tak jednoznaczną przegraną... Zwykle wygrywałam takie "bitwy" o chłopaka.
Sharon stwierdziła, że musze zmienić coś w swoim życiu. Zacznę od założenia pamiętnika, bo to - jak rzekła moja przyjaciółka - najkrótsza droga do sukcesu.
- Zapisz swoje problemy oraz to, co chciałabyś zmienić w życiu. Potem zastanowimy się jak to ponaprawiać-powiedziała.
Może napiszę coś o Sharon. Poznałyśmy się dopiero na początku tego roku szkolnego. Jej rodzice już po drugiej klasie w Hogwarcie przenieśli ją do Beauxboutons. Ojciec Sharon był jednym z tych, którzy uwierzyli Potterowi, że V. się odrodził i że nadchodzą ciężkie czasy, więc przepisał ją do francuskiej szkoły. Stwierdził, że będzie bezpieczniejsza z dala od centrum wydarzeń. Kiedy wszystko minęło, wróciła do angielskiej, bo to jednak bliżej jej domu. Jest ode mnie o rok młodsza, mimo to od razu ją polubiłam. Zostałyśmy przyjaciółkami po tym, jak pokłóciłam się śmiertelnie z Carmen, wtedy Sharon bardzo mnie wspierała.
Potem jednak nadszedł kolejny przełom. Na świat przyszedł Robak, nazwany przez moich rodziców Rohanem. Teraz każdy list mojej mamy zawierał informacje, które miały mnie ucieszyć, tym czasem z niewiadomych powodów powodowały stan zwany prze mojego ojca szewską pasją.
Kto zbliżył się do mnie w dniu otrzymania takowej karteczki mógł zostać objechany naprawdę nieźle. Wieczorem, w dniu, w którym Liam zerwał ze mną, dostałam liścik: "Droga Romildo! Mam nadzieję, że czujesz się dobrze. Rohan zrobił dziś swój pierwszy krok! Stwierdziłam, że ucieszy Cię na pewno ta wiadomość. Ucz się pilnie! M.". List zamiast ucieszyć zdenerwował mnie ( w wyniku czego podarłam go w drobny mak), a gdy już się wyżyłam, wpadłam w niezwykłe dla mnie otępienie.
Usiadłam w fotelu w pokoju wspólnym i wpatrywałam się tępo w ogień. Czy ktoś zgadnie jaka to była data? 13 listopada 1998 roku. Piątek. I jak tu nie być przesądnym? Siedząc tak pogrążałam się (tak powiedziała Sharon) w rozpaczy, bo zamiast myśleć o czymś innym skupiałam się na problemie rozdmuchując go do rozmiarów katastrofy globalnej. Jeden chłopak, jeden list - i tyle zmartwień... Chyba powinnam przestać spotykać się z pierwszymi przystojniejszymi. Mama zawsze mówiła mi:
- Jesteś taka śliczna, możesz mieć każdego! Ale wybierz tylko tego, którego to ty będziesz kochać.- Taki banał a jaki prawdziwy.
Może powinnam zapisać się na jakieś kółka, żeby podciągnąć się z nauką, bo to aktualnie była ostatnia rzecz jaką się martwiłam. Nie trzeba chyba mówić jakie SUMy podostawałam? Masakra.
Co chciałabym zmienić:
1.Chodzić tylko z kimś, na kim naprawdę będzie mi zależeć.
2.Podciągnąć się z nauką. To przecież przed ostatni rok!
3.Spróbować przestać narzekać na Robaka.
4.Spróbować przestać ciągle narzekać na moje życie.
Póki co wystarczy. Tak czy siak, wydaje mi się, że zmieniłam się przez ten ostatni rok. Przeżywałam strasznie wszystkie rany odnoszone przez moich kolegów w wyniku spięć z nauczycielami. Przez wakacje gorzko opłakiwałam poległych w bitwie. Mimo wszystko nie jestem chyba bez serca?
Wiem, że może zbyt stanowczo dążę do postawionych sobie celów. Ale ambicja to coś wpisanego w moje życie. Gdybym nie stawiała sobie celów (może lekko trywialnych do tej pory) to teraz właściwie niczego bym nie osiągnęła. Może nie lubię się uczyć, ale jeśli mam poprawić jakieś N, to poprawiam.
Ta moja ambicja pojawia się szczególnie, jeśli chodzi o chłopaków. No i byłam w poprzednich latach zawsze zazdrosna o koleżanki. Zawsze, jeśli któraś miała jakąś nową bluzkę, też musiałam sobie kupić. Jeśli jedna uważała, że ma ładniejsze ode mnie oczy, musiałam udowodnić jej że to nieprawda (zwykle pytałam pierwszego napotkanego chłopaka). Takie małe zboczenie. Ale... wydaje mi się że trochę już z tego wyrosłam. Że chciałabym zmienić... mój image? A może po prostu - siebie.
Może komuś wydać się to sztuczne, albo naciągane, ale tak to już jest: w moim wypadku chyba znaczący wpływ miała na mnie Sharon. Tak, ta piętnastolatka z niezłym charakterkiem. Mimo że tak krótko się znamy, zawsze potrafiła mnie rozgryźć. Może dlatego mnie polubiła: zauważyła że jestem czymś więcej niż pustą lalą pragnącą zwrócić na siebie uwagę.
Ale bycie słodką idiotką też miało swoje plusy, do dziś zaśmiewam się z tych kociołków z eliksirem miłosnym, które przesłałam Potterowi, czy innych głupot, które wyprawiałam w trzeciej czy czwartej klasie. Ale mam jakby wrażenie, że to już za mną.
W zamku pierwszego września wszyscy byli niezwykle cicho na uczcie powitalnej. Dyrektorka w przemówieniu najpierw wymieniła wszystkich poległych w walce o naszą wolność i uczciliśmy ich minutą ciszy.
Wydaje mi się, że każdy, kto świadomie przeżył czas walk i prześladowań, musiał zmienić coś w swoim życiu. Dzieci uczone przez Carrowów trochę szybciej dojrzały, musiały złapać dystans jeśli nie chciały mieć wypranych mózgów. Dorośli zauważyli co tak naprawdę ważne jest w tym magicznym świecie, jakie wartości. A mnie niezwykle podniosła na duchu, jak wszyscy czarodzieje razem stawiali czoła złu, mimo że ono ich przerażało. Chyba właśnie ten czas, kiedy przez chwilę na świecie nie było pokoju, zmienił mnie na zawsze, pokazał czego mam szukać.
Przepraszam, że nie odzywałam się przez tak długi czas: niestety na panel Romildy wkradł się jakiś wirus i coś pomieszało się w ustawieniach. Dopiero teraz mogę wstawić notkę.
Nie wiadomo dlaczego, kiedy edytowałam czwarty wpis, usunęły się wszystkie moje poprzednie notki. Postaram się je odzyskać, ale nie mogę nic obiecać: aktualnie komputer, na którym mam je zapisane, jest zepsuty.
W najbliższym czasie będę próbować coś z tym zrobić, ale nieszczęśliwy splot wydarzeń sprawił, że mam to bardzo utrudnione.
Mam nadzieję, że wszystko się jakoś poukłada i że nie macie mi tego za złe: naprawdę przez długi czas po prostu nie miałam pojęcia co się dzieje.
Pozdrowienia,
Ann
Związek Krytyków ...!
