15. Rozstania i powroty. Dodała James Junior Wtorek, 12 Października, 2010, 16:53
Tak, to ja. Pamięta mnie ktoś jeszcze? Wracam chociaż tak naprawdę nigdy nie odeszłam. A to strona nie chciała się załadować albo mnie samej brakowało chęci. Przyznaję się bez bicia, że jestem okropnie leniwa. Teraz spróbuję postarać się bardziej i miejmy nadzieję, że w tym wytrwam, ale bowiem strasznie brakowało mi Jima i reszty. Możecie mnie zbesztać za to. Będzie to dla mnie straszliwie motywujące. Naprawdę
Co do notki, to była pisana w różnym czasie, więc niektóre fragmenty mogą trochę odstawać. Nie jest może najlepszej jakości, to dlatego że po długim okresie nie pisania próbuję się na nowo wdrożyć. Sama mam wrażenie, że to jeszcze nie to, trudno jest mi wrócić do dawnego stylu.
Pozdrawiam cieplutko i życzę miłej lektury
Laurelin
Jak to zwykle bywa w takich chwilach, gdy trzeba siedzieć względnie spokojnie i sprawiać wrażenie zasłuchanego w słowa człowieka, do którego nie czuje się żadnych pozytywnych uczuć, ujawnia się dotąd nie odkryta zdolność wręcz bezczelnej ignorancji i totalnego wypięcia się na wszystko. Takie sytuacje zwykle kończą się w światku szkolnym szlabanem lub naganą. Jednakże zwykle tym pierwszym, na co i tak nie zwraca się uwagi, ponieważ jest się pochłoniętym bardzo zajmującą czynnością, a mianowicie rysowania kółek, kropek, pasków, kwadratów, rombów, trójkątów, stożków, walców, ewentualnie innych figur geometrycznych wszelkiej maści i rodzaju.
Jim ten punkt swojego niepisanego regulaminu „Jak zachować się na lekcji” miał wytrenowany do perfekcji. Lucy uważała to za kompletną głupotę i brak odpowiedzialności. Max czasami się do tego stosował. Za to nauczyciele zacierali ręce z uciechy, że uczeń sam podsuwa im powód aby się troszkę poznęcać. No ale cóż, nauczyciel też człowiek. Odstresować się musi.
W klasie pełnej ludzi, poniekąd temu nie można było zaprzeczyć, czuł się trochę samotny, a nawet i wyobcowany. Rzecz ta działała tylko w jedną stronę.
Nie było przy nim Kas ani Philipa. Lucy siedziała z Wilhelminą, były wybitnie wręcz zainteresowane lekcją. Elliot koło niego przyglądał się nauczycielce od czasu do czasu mrugając dla potwierdzenia swojej obecności. Lekcje teoretyczne były wręcz katorgą. Szczególnie kiedy dwójka twoich znajomych była nieobecna. A już szczególnie kiedy ta dwójka wyjeżdżając nie była w dobrym nastroju. Ten nastrój był żałobny, dosłownie.
Końcówka listopada od kilku lat nie była dla niego dobrym czasem. Nie żeby cierpiał na jakieś jesienne depresje czy tego typu inne wariactwa. Nie, ponieważ oni byli smutni. A on nie wiedział jaką pomocą może im służyć. Nigdy nie znajdował się w takiej sytuacji, no może raz, ale nie dokładnie w takiej. Nawet nie umiał sobie tego wyobrazić.
Mógł tylko patrzeć i czasem pocieszyć. Nic więcej.
Rzadko wtedy rozmawiali.
Starał się odgonić od siebie smętne myśli, pogrążając w poprzednio przerwanej czynności.
***
Retrospekcja z życia Kas i Phila.
Pogoda była bardzo słoneczna w listopadzie tego roku. Zupełnie odmienna niż atmosfera panująca w wielkim domu w Irlandii Północnej. Posiadłość znajdowała się niedaleko małego miasteczka, blisko wybrzeża. Otoczona była lasem i tylko aleja wiodąca przezeń ku głównej drodze łączyła ją z cywilizacją. Na wolnych od drzew połaciach terenu blisko domu rosła trawa, teraz już lekko przyżółcona, latem zaś soczyście zielona. Gdzieniegdzie znajdowały się klomby, aktualnie puste i i gołe krzewy, w ciepłych miesiącach skrupulatnie przycinane przez ogrodnika.
Dom był duży, z szarego kamienia, w niektórych miejscach porośnięty bluszczem i dzikim winem. Wchodziło się do niego przez szerokie marmurowe schody. Właśnie na tych schodach siedziała mała dziewczynka, podkulając kolana pod brodę. Miała zaledwie sześć lat. Ściskała w małej rączce szmacianą laleczkę. Jej nieprzenikniony wyraz twarzy budził niepokój. Była przekonana, że to co dzieje się w domu jest nie tak. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę mimo młodego wieku. Obejrzała się w kierunku drzwi i westchnęła. W tej samej chwili otworzyły się one, ukazując w przejściu postać mężczyzny. Na oko trzydziestoletniego. Miał niezwykle złote włosy, był wysoki, przystojny, ale jego twarz przywodziła na myśl zatroskaną doświadczoną przez życie twarz starca.
Kasey – odezwał się miękkim głosem. - Chodź proszę.
Nawet nie śmiała protestować. Wstała i podbiegła. Weszła do domu z ojcem trzymającym ją za rękę. Udali się długim korytarzem, wyłożonym ciemnozielonym chodnikiem w kierunku schodów. Na ścianach wisiały portrety. Niektóre poruszały się, inne nie. Skierowali się schodami ku górze. Cisza w domu była wręcz przytłaczająca. Gdy dotarli do miejsca przeznaczenia, ojciec puścił jej rękę. Gestem nakazał udać się do drzwi po prawej stronie schodów. Nacisnęła pozłacaną klamkę, wciągając łapczywie powietrze. Była to sypialnia rodziców. Jak zwykle w ostatnim czasie przykryta czerwonym kocem, w łóżku leżała mama. Jej skóra miała bladą barwę, pod oczami widniały lekko zarysowane sine okręgi. Miała niezwykle niebieskie oczy, takie szafirowe jak wzburzone morze albo niebo tuż przed zmierzchem w mroźne dni. Jej ciemne włosy rozsypane były po poduszce. Ona sama natomiast wyglądała jak osoba bardzo zmęczona, acz z perspektywą długiego wypoczynku. Przywołała ją skinieniem ręki, a jej twarz rozświetlił delikatny uśmiech. Kasandra jeszcze bardziej zmarkotniała, były takie nie podobne. Przysiadła na łóżku obok mamy, która ścisnęła jej drobną dłoń jak to zrobił wcześniej tata. W nagłej potrzebie pocieszenia przytuliła się do matki.
Kasey – wyszeptała miękko Meredith Archer, przyglądając się swojej jedynej córce. - Posłuchaj mnie uważnie. - przerwała, jakby próbując zebrać wszystkie swoje pokłady odwagi. - Mamusia niedługo będzie musiała cię w pewien sposób zostawić.
- Na długo? - spytała mechanicznie Kas, próbując zrozumieć sens tych słów.
Na długo kruszynko, ale tak naprawdę zawsze z tobą będę w każdej sekundzie twojego życia. - powiedziała cicho, bardzo stanowczo, a w kącikach jej oczu ukazały się drobne kryształki. - Proszę noś to zawsze ze sobą. - dodała wkładając jej w dłoń srebrny medalion w kształcie muszli. Na jego przedniej stronie widniał okrągły otwór. Nigdy nie zdołała otworzyć medalionu, podejrzewała, że to dlatego, iż brakuje jej klucza, którym mogłaby to zrobić. Schowała go do kieszonki spodenek. W tej samej chwili do pomieszczenie wszedł Philip, jej bliźniaczy brat.
To on, a nie ona był podobny do matki. Ta sama blada cera, ciemna czupryna, mroźne spojrzenie, mogące zgasić każdy pożar. Podszedł nieśmiało, a następnie usiadł po drugiej stronie łóżka. Mama oboje ich wtedy przytuliła i zakazała płakać. W tej chwili posłuchali, ale potem w samotności każdy traktował ten rozkaz jak chciał.
Gdy oboje wychodzili, Kasandra rzuciła jeszcze przelotne spojrzenie na twarz matki. Biła od niej taka wewnętrzna siła, uśmiechała się delikatnie. Taką chciała ją zapamiętać. Sama chciała taką się stać.
Następnego dnia wszystko się skończyło. Zostawiła ją tak jak mówiła i wtedy Kas już jej nie słuchała. Płakała, a razem z nią płakało dotychczas czyste listopadowe niebo.
***
Lucy z nadzieją wyjrzała przez okno w Pokoju Wspólnym Gryfonów. Niestety widok od kilku dni się nie zmieniał. Ciągle wiało, a deszcz zacinał ze wszystkich stron. Teraz współczuła Jamesowi, który uczestniczył właśnie w odbywającym się treningu quiditcha. Ziewnęła przeciągle i zatrzasnęła dotychczas czytaną książkę. Zabrała się za następną. Obok niej Max w dość dziwnej pozie z miną wskazującą na wykonywanie jak dla niego dość ciężkiej czynności, zwanej potocznie myśleniem, przygryzał koniec pióra, raz po raz przerywając i zapisując coś czego Weasley, bała się dowiedzieć. Jednakże chęć posiadania wiedzy o wszystkim i o wszystkich zwyciężyła. Przybrała pytającą minę i spytała niby od niechcenia.
Co ty tam tak zawzięcie piszesz?
Max spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy, wolno składając usta w niemal szyderczy wyraz.
Wiersze, kotku piszę. - odpowiedział, usiłując nadać swojemu głosowi nonszalancki ton.
Zaskoczona rozdziawiła lekko buzię, ale zaraz ją zamknęła, stwierdzając że pewnie wygląda mało inteligentnie. Chłopak spojrzał na nią wyzywająco. No pięknie, pomyślała. Z fazy bycia dupkiem płynie przeszedł do intelektualisty oświeconego, a teraz witaj ero macho! Zamrugała kilkakrotnie, obiecując sobie, że zacznie pić napar z melisy albo jakieś eliksiry uspokajające, bo jak tak dalej pójdzie to nie wytrzyma nerwowo. Jednak, w tym samym momencie przyszedł jej do głowy inny fortel.
Chłopcze, idź zarywać do jakiejś innej dziewoi, która pewnie zauważy w tobie wielkie pokłady atrakcyjności, których w tobie nie ma. A i oddaj mi wszystkie książki jakie niecnie uprowadziłeś. Co do jednej.
Tym razem t o Max wyglądał jak na początku Lucy, jednak szybko się otrząsnął. Zbyt szybko, jak zarejestrowała.
Ej mała, wrzuć na luz, bo taka groźna minka szkodzi twojej twarzyczce. - tu puścił do niej oczko – A książek ci nie oddam, no chyba że sama przyjdziesz i je odbierzesz. Ale wiesz coś za coś. To pa słonko. - po czym zebrał swoje rzeczy i wyszedł, zostawiając Lucy w stanie głębokiego szoku. Wiedząc, że jej plan nie poskutkuje powróciła do tego z melisą.
Nigdy dotąd nie doszło do tego, żeby Maxwell Novak otwarcie ją podrywał.
W trakcie tych rozmyślań pojawili się James i EJ. Oboje przemarznięci i niesamowicie mokrzy. Drgnęła czując płynące od nich zimno. Potter junior przysiadł na miejscu uprzednio zajmowanym przez blondyna, którego imienia Luc nie chciała wspominać i pacnął głową w stolik, demonstrując swoje zmęczenie. Kilka minut po nich zjawił się sam kapitan Gryfonów, Anthony Spencer pogwizdując wesoło, usiadł na wolnym fotelu przed kominkiem. Eliot wzniósł oczy ku górze, a James jeszcze raz walnął głową w stolik.
Biedne dzieciaczki. - powiedziała z udawaną troską Weasley'ówna – Zły troll Spencer znowu się na was wyżywa. To straszne.
Daruj sobie Lucy. - odezwał się EJ – Ten koleś to sadysta. Nie dał nam zejść z boiska dopóki Jim nie złapał znicza, a trochę to trwało. - dodał powątpiewając w szanse na zwycięstwo swojej drużyny w przyszłym meczu.
Na Merlina! Ja jestem pałkarzem! Ja odbijam piłki, nie je łapię! Nie oczekujcie ode mnie cudów. - nagle wybuchnął Potter. Dziewczyna pomyślała, że jego też zacznie poić melisą. A nuż będzie spokojniejszy. Po chwili zrezygnowała. Nie ma co się łudzić.
Cała trójka westchnęła ciężko. Pomimo stopnia zamiłowania do quiditcha, Lucy jak każdy Gryfon chciała wygranej dla swojej drużyny. Szczególnie, że byli coraz bliżej pucharu po pierwszym wygranym meczu.
Kolejny raz tego wieczora spokój rudowłosej przerwało pojawienie się dwóch osób. Kasandra ubrana w pelerynę podróżną, spoglądała na nich wielkimi niczym spodki oczyma, a Philip jak zwykle zareagował najszybciej.
Co nas ominęło? - spytał, uśmiechając się delikatnie.
Kas również nie prezentowała sobą stanu sprzed kilku dni. Zachichotała na widok ich zdziwionych min. A potem już wszyscy śmiali się z komizmu sytuacji. Lucy wstała i przytuliła przyjaciółkę. Obie ogromnie stęskniły się za sobą.
Jamesowy humor też nagle się poprawił. Szczególnie, że ręka Kas nie tkwiła już w gipsie. A to oznaczało szybki koniec jego kariery szukającego. Z pewnością należało się z tego cieszyć.
14. Gdy człowiek zaczyna zanadto myśleć....- niekoniecznie na temat. Dodała James Junior Środa, 06 Maja, 2009, 22:42
Przepraszam was okropnie. Tą notką namieszam trochę, bo właściwie nic nie wyjaśniłam, co miałam w planach, tylko jeszcze bardziej pokręciła. Ale czym by było życie bez utrudnień? Czyż nie szarą i smutną egzystencją
Notkę dedykuję: Aryii, za Elizę, za jej liczne dedykacje i za wspaniałe pomysły. @nce, za cierpliwe czekanie. Ann-Britt, za motywujące i wspierające komentarze.
Nota troszkę zamotana, bo pisana spontanicznie i bez większego myślenia (jak to zwykle ja). Pozdrowionka.
- Umieram...
- Fajnie. Tylko nie nabrudź przy tym za bardzo.
Cóż, Jim zawsze wiedział, że wsparcie przyjaciół jest w życiu ważne i potrzebne. Jednak nigdy nie myślał, że ci przyjaciele będą udzielać go w tak okropny sposób. Bywa. (Jim się myli, Laurelin ręce umywa^^)
A jeśli chodzi o wsparcie Phila, powinien spodziewać się bardziej wyszukanych stwierdzeń.
Przecież wcale jeszcze nie nabrudził. Jeszcze.
Czuł się źle, okropnie, etc.etc.
Powodów było wiele. Powód zawsze się znajdzie.
Pierwszym był mecz ze Ślizgonami, który oczywiście wygrali. Dzięki temu, że złapał znicza przed Morissonem. Wygrali dwudziestopunktową przewagą.
Potem było huczne świętowanie. Pamiętał tylko tyle, że przesadził z kremowym. A nie wiedział, że w ogóle się da.
Jeszcze przed tym okropny eliksir, który pielęgniarka kazała mu wypić bo pałkarz Ślizgonów trafił go tłuczkiem w kostkę i bardzo chcący poranił.
Na szczęście ręka Kas miała się coraz lepiej i już niedługo miała wrócić na swoją pozycję w drużynie.
Dużymi krokami zbliżały się święta.
Nawet Lucy stawała się milsza.
Tak więc, przynajmniej to zapowiadało się ładnie, pięknie i cacy, gdyby nie jeden mały szczególik.
A właściwie większy szczegół, który nie dawał mu spokoju.
Z Isleen nie rozmawiał od pamiętnego dnia w Pokoju Życzeń. W ogóle mało ze sobą rozmawiali. Dziewczyna była raczej skryta, nie wyszczególniała się z tłumu, starała się trzymać na uboczu. Obserwowała.
Intrygowało to Jima, który zawsze był i lubił być w centrum uwagi.
Teoretycznie mieli sobie pomagać.
Praktycznie rzecz miała się nieco inaczej.
***
- Co tu robisz, chłopcze? – powiedział całkiem łysy staruszek, o ciemnej karnacji ubrany w niezwykle rażącą czerwoną tunikę.
Przez głowę Jamesa przewinęło się kilka myśli jednocześnie.
„On mnie widzi...”-
- Chłopcze? - staruszek ponowił pytanie. - Tylko nie mów, że Oni cię przysłali. Powiedziałem już chyba, że w żadną wojnę nie dam się wplątać. Ich bitwy mnie nie obchodzą!
- Ale ja tutaj przypadkiem....- zdołał wykrztusić. Wyraz twarzy staruszka, który w czasie wypowiadanych słów rozzłościł się nieco, natychmiast stężał.
- Jak to przypadkiem? - zapytał.
- Usnąłem...
- I co? Obudziłeś się tutaj? Nie rozśmieszaj mnie. - jego rozmówca nie wydawał się przekonany.
- Kiedy naprawdę! - krzyknął dobitniej, pierwszy szok minął.
Staruszek spojrzał na niego kpiąco.
- Który cię przysłał? Czyżby wielcy Magowie Kamelotu nie mogli sobie poradzić z jednym małym potworkiem?
- Magowie czego? - spytał, ta nazwa mu coś przypominała.
Człowiek w czerwonej szacie przyjrzał mu się uważniej. Chyba spostrzegł, że Jim nic nie wie.
- Mów szybko jak się tutaj znalazłeś.
Opowiedział...
***
Listopad
Czasami jest tak, że dziwi nas nawet istnienie kropel wody, liści na drzewach, ciepła słońca.
Czasami nawet tego nie zauważamy. Bierzemy za pewnik, bo przecież jest oczywiste.
Tylko coś czego jeszcze nie doświadczyliśmy, wiemy że gdzieś tam istnieje nas nurtuje.
Jest swoistym rodzajem magii, a przynajmniej my tak to odczuwamy.
To co widział James w swoich snach dzięki temu, że Isleen wpisała je do jego historii, było dla niego z pewnością magiczne. A przecież był czarodziejem, z magia obznajomiony był od dziecka. Nie dziwił go widok ludzi machających różdżkami czy też stworzeń, o których mugole nawet nie śnili.
Ale czy magia to rzucanie zaklęć, warzenie eliksirów i dziwne stworzenia o nieznanej genezie?
Też, ale nie tylko.
Miejsca, w których bywał duchem z pewnością były magiczne, dzięki swemu pięknu, złożoności i istotach, które je zamieszkiwały, a które dopiero miał poznać.
Znudzony spojrzał na krople deszczu spływające po szybie w dormitorium. Przyjaciele gdzieś wybyli. Tylko Phil raz po raz wpadał do pokoju po przybory, których zapomniał z roztargnienia.
Na niego również jesienna pogoda nie działała zbyt dobrze. Ale miał również swoje powody.
Niedawno ojciec przysłał mu list, z którego dowiedział się o planowym przyjeździe jakiegoś nieznanego kuzyna. Syna siostry jego ojca, której nie znał. Podobno kiedyś uciekła z domu.
I zbliżała się rocznica. Rocznica śmierci jego matki.
Nawet Kas nie tryskała swoim zwykłym optymizmem.
Z rozmyślań wyrwało go skrzypnięcie z rozmachem otwieranych drzwi. Nie spojrzał nawet kto wszedł.
Kilka sekund później zirytowane chrząknięcie nalegało wręcz na jego uwagę.
W drzwiach stał Max świdrujący go wzrokiem i najwyraźniej nie zadowolony z tego co widzi.
- Czego? - spytał niezbyt grzecznie.
- Nie mówi się czego, tylko „Proszę”
Proszę mi nie przeszkadzać. - warknął. „Czy niektórzy ludzi nie rozumieją, że są nie mile widziani?”
- Taki miły to ja nie jestem. - „Widać najwyraźniej.”
- Idź podenerwować Lucy. -bąknął.
- Niestety ta zacna dziewanna, której sławetne imię wypowiedziałeś, o nieszczęsny gburze – powiedział Max, (swoją drogą skąd on zna taki język?) - zabierała się do rękoczynów. - dokończył niezbyt śpiewnie.
„To idź się wypchać do tapicera.”*
Byłem, ale pluszu im zabrakło. A byłby ze mnie taki fajny misiek. - zripostował Max.
James mruknął coś po nosem.
- Weź stary, zwlecz to cielsko z tapczanu i zrób coś twórczego. Bo sczeznę jak tu stoję. - i miał rozwiązanie zagadki, Max czytał książki, które podbierał Lucy. - A Hogwart zginie w ogniu i wodzie.
- Czyli szykuje nam się mała apokalipsa. Cudnie.
- Ja cię nie pojmuję jeszcze wczoraj wszystko było cud, miód i kremowe, a dziś jakby cię jasny piorun strzelił i się nie odzywasz. Czyżby jakaś choroba utajona? A może to rodzinne? To by tłumaczyło dlaczego Lucy...
- Dużo gadasz.
Wiem, ale przeszkadza ci to?
- Hmm... czasami. - powiedział i parsknął śmiechem. Domysły jakie snuł jego kolega były zadziwiające.
No wreszcie jakaś pozytywna oznaka życia. Postęp. A pamiętaj, postęp to przyszłość! - wygłosił rzeczowo.
- A przyszłość to my, czyli jesteśmy postępowi! - krzyknął, zrywając się z pozycji leżącej.
- Ha! Zawsze wiedziałem, że coś we mnie jest! Nawet jeśli twoja kuzyneczka wmawiała mi jaki to pusty jestem. - Jim ostatnimi czasy zauważył, że co druga wypowiedź Maxa nawiązywała w dziwny sposób do Lucy. - Zbieraj się! Wychodzimy. - powiedział, odwracając się.
James z nieprzeniknionym wyrazem twarzy udał się w ślad za kumplem. ]
W Pokoju Wspólnym zastał jak zwykle okupujących kanapę Elliota, Kasandrę i Willie, znajomą i daleką rodzinę Archer' ówny. Wszyscy w dość osobliwych humorach starali się dotrzymywać sobie towarzystwa.
EJ i Willie dyskutowali na temat rozgrywek quiditcha. Kas starała im się przysłuchiwać, ale po jej minie nie można było wywnioskować, że niewiele zarejestrowała. Wyraźnie coś ją trapiło.
Lucy wraz z Philem przebywała w bibliotece, zajmowali się sprawami wyższymi czy jak kto woli nauką.
Od pewnego czasu wzięła sobie za punkt honoru dotrzymywanie mu towarzystwa. On przynajmniej starał się utrzymywać kontakt ze światem zewnętrznym. Kas była markotna i nienaturalnie milcząca.
- Czołem ludzie! - krzyknął Max, pakując się na kanapę między Elliota i Will. Delikatność nie była jego mocną stroną.
- Przecież niedawno tu byłeś, nie było potrzeby się witać. - powiedziała Willie, odsuwając się by zrobić mu miejsce.
- Była Wilhelmino! Jimmy do nas wrócił. - odpowiedział jej blondyn.
- Jakoś nie słyszałam, żeby gdzieś się wybierał, więc i skąd miał wrócić. - burknęła, krzywiąc się na dźwięk swego pełnego imienia.
- Ze świątyni swego ducha, niewiasto. Z czeluści duszy, głębin świadomości, najmroczniej...
- Dobra, dobra. Zmień dilera Max. Bo ci się coś pomieszało w tej próżni. - tu EJ popukał go po główce.
Max spojrzał na niego z wyrzutem, po czym klepnął przyjacielsko w ramię.
- A ty załatw sobie w końcu porządną literaturę, bo twój język pozostawia wiele do życzenia.
- A nie mówiłem. - skwitował tylko Elliot.
Czwórka Gryfonów roześmiała się. Kasandra jakby nie zauważała tego co się wokół niej dzieje.
James stanął naprzeciw miejsca, w którym siedziała.
- Hej! Rozchmurz się mała! - zagadnął wesoło.
Mała wstała i spojrzała na niego z góry. Cień smutnego uśmiechu przemknął przez jej drobną twarz, prawie zostawiając na niej ślad. Westchnęła tylko.
Wiecie, że w Hogwarcie ma zamieszkać kilka nowych duchów? - spytała Willie znajomych.
Zdziwieni popatrzyli po sobie pytająco.
- Kiedy wracałam z obiadu natknęłam się na Prawie Bezgłowego Nicka, śpieszył się i tylko napomknął, że będziemy mieli gości którzy zabawią u nas może ze sto lat. Więc goście na pewno nie mogli być żywi.
- To chodźmy się z nimi przywitać! - krzyknął rozentuzjazmowany Max.
- Będą dopiero jutro, a hogwarckie duchy wyprawiają na ich cześć przyjęcie.
-A to kto ci powiedział? - spytał EJ.
-Gruby mnich.
- Ty, to umiesz rozmawiać ze zmarłymi. - parsknął blondyn, wyszczerzając się zabawnie do Will.
Umie się to i owo. - powiedziała, pokazując mu język.
Gdzieś z tyłu słychać było zbliżających się Lucy i Phila. Kas zamarła na chwilkę, a potem wstała oświadczając, że idzie się przewietrzyć.
O mało co nie przewróciła się oddalając w pędzie. Ruchy miała dość nieskoordynowane przez gips na ręce.
James niewiele myśląc popędził za nią. Przecież musiał coś zrobić, jakoś ją pocieszyć. Tak jak dzisiaj w dość nietypowy sposób Max pomógł jemu.
Zmierzając przez słabo oświetlone korytarze, mając za kompana tylko miarowy stukot deszczu i cień podążającej przed nim dziewczyny, starał się nadążyć. Nadążyć za wszystkim co się w jego życiu dzieje. Tyle zawirowań i niedokonanych wyborów. I lęk, lęk przed nieuniknionym.
Ktoś kiedyś powiedział, że „Bez ryzyka nie ma zabawy”. Zwykle się tego trzymał, ale teraz poczuł, że chce czegoś więcej niż tylko krótkich chwil śmiechu i życia spędzonego na ciągłej hulance.
W niespełna dziesięć minut znalazł się przy wrotach głównych Hogwartu.
Kas wybiegła na deszcz i zawieruchę. Poszedł za nią. Nie oddaliła się daleko. Siedziała tylko na najniższym stopniu schodów w skulonej postawie.
Podszedł do niej.
- Lepiej chodź bo się przeziębisz. Chyba nie chcesz chorować gdy koniec semestru blisko. A potem jeszcze święta... - powiedział, podając jej rękę aby wstała.
-Święta, Jim? - po raz pierwszy dziś usłyszał od niej coś więcej niż tylko cichy pomruk. - Święta już nigdy nie będą takie same.
-Tęsknisz za nią. - bardziej stwierdził niż spytał.
Spojrzała na niego mrużąc oczy przed kroplami deszczu.
- Cholernie i najgorsze jest to, że ja już jej prawie nie pamiętam. Tylko zarys leżącej postaci i nic więcej.
To za mało Jim, za mało. Ona nie powinna tak... odejść. - Kas puściły wszystkie hamulce, rozległ się tylko głośny, spazmatyczny szloch. James uklęknął przy niej i objął ją ramieniem, natychmiast się w nie wtuliła. Pozwolił się jej wypłakać, a kiedy ucichła, pocieszył ją.
- Nie płacz już maleńka. Masz jeszcze Phila, Cacpra i Micki. I Lucy, Willie, EJ'a, Maxa i mnie! To chyba spora gromadka, co nie mała?
- Dziękuje. - szepnęła.
Zapewne nigdy jeszcze nie rozmawiali ze sobą tak szczerze jak w tej chwili. Po prostu jak ludzie sobie bliscy.
13.Żeby się nie okazało, że gorzej to już było! Dodała James Junior Czwartek, 19 Lutego, 2009, 20:27
Tia, wreszcie jestem. wiem, że bardzo dawno temu dodałam coś nowego, no ale cóż. Życie. Najpierw były problemy z ładowaniem strony, a potem obowiązki i jakoś tak samo zeszło. Bardzo ale to bardzo przepraszam. Mam nadzieję, że mi wybaczycie. i przepraszam, że notka taka zamotana, ale pisana była w znacznych odstępach czasowych.
pozdrawiam serdecznie i już nie przedłużam.
Nienawidzę poniedziałków. Ta jedna myśl tłukła się po jimowej głowie od niedzieli wieczór. Podstawowe pytanie jakie sobie zadawał to: Kto wymyślił tak paskudny dzień jak poniedziałek?! Stwierdził tylko, iż poniedziałki zapewne wymyślili ludzie by upaskudnić sobie życie. Jakby im tego było mało. Nie dość, że wymyślili szkołę, to jeszcze zachciało im się poniedziałku.
Ledwo wyplątał się z pościeli, która niczym wąż boa okręciła się wokół jego ciała. Z zamkniętymi oczami udał się do łazienki, w teraźniejszym czasie wolnej. Wzdrygnął się, gdy jego stopy dotknęły zimnej podłogi.
Przemył twarz chłodną wodą, która obudziła go już dostatecznie. Spojrzał na swoje odbicie w lustrze, z zamiarem ocenienia stanu swojego wizerunku. Włosy w o wiele gorszym nieładzie niż dzień wcześniej, oczy wciąż te same, brązowe.
Po jakichś ośmiu minutach w pełni ubrany wkroczył do dormitorium. Minął Elliota, który był następny w nie omówionej kolejce. Klapnął na łóżko z planem poczekania na przyjaciół.
Dwóch. Phila jak zwykle nie było. Zawsze zwarty i gotowy.
- Jim – rozległo się zaspane wołanie gdzieś z drugiego końca dormitorium.
- Czego? – odpowiedział niezbyt uprzejmie, co zupełnie nie obeszło Maxa.
- Widziałeś może moją książkę od zaklęć? Jakoś się zawieruszyła.
Powątpiewający uśmieszek wstąpił na buzię Jamesa.
- O ile się nie mylę, to twoja książka podziewa się gdzieś w tym pokoju. A inna, która prawdopodobnie uważasz za swoją leży na szafce w damskim dormitorium.
Po poszukiwaniach, które i tak zakończyły się fiaskiem, wyszli.
***
Widział go. Nie mógł wymówić choćby jednego słowa, zatrzymać go. Tak bardzo chciał, aby chwycił jego dłoń, ale on nawet nie patrzył.
Stojąc na brzegu, patrzył tylko jak w przejrzystej toni falują ciemne, długie włosy zapadając się coraz głębiej i głębiej wraz z nim. Kim jest ta dziewczyna i dlaczego on z nią jest?
Poczuł jakby zabrano mu jakiś wielki skarb. W istocie tak było.
- Talbocie. – wykrztusił ledwo – Talbocie!
Zlany potem obudził się we własnym łóżku. Oddychał ciężko na wspomnienie tego snu czy wizji, która go przed chwilą nawiedziła. Minął już ponad tydzień odkąd Talbot nie wrócił z puszczy. Czy już nie żył? Czy bestia go zabiła? A może tylko się zgubił i wróci, aby razem mogli udać się na polowanie?
Zacisnął mocno pięści na prześcieradle.
Jego jedyny brat, jedyne wsparcie.
***
Nienawidzę jesieni. Kolejna myśl napadła Jamesa, gdy „uważnie” starał się słuchać Hagrida na Opiece nad Magicznymi Stworzeniami. Jednakże to uważne słuchanie mu zupełnie nie wychodziło. Wszystko miał zmarznięte. Nos, uszy, dłonie, nie mówiąc o włosach, które zesztywniały od zimna. Jeszcze ten wiatr, przeraźliwie świszczał, poruszając strony podręcznika. Kas, która tak jak on usadowiła się na niskim murku przed chatką gajowego dygotała lekko, notując. Miała na sobie czerwone nauszniki. Pozazdrościł jej w duchu i otulił się mocniej płaszczem. Odruchowo spojrzał na pozostałych przyjaciół. Luc też pisała z zaciętą miną, od czasu do czasu spoglądając gniewnie na Maxa, który posyłał jej, czarujące (przynajmniej w jego mniemaniu) uśmiechy. Od dawna było widać, że ta dwójka ma coś do siebie. Tylko nie do końca było wiadomo co. W każdym razie Lucy otwarcie przyznawała, że ma dość tego głupka, z kolei Max wyraźnie chciał ją coraz bardziej zirytować.
Phil kiedyś powiedział, żę są dobrym przykładem mutualizmu. Choć Jim nie wiedział, o co mu chodzi. Wytłumaczył to tak, iż w gruncie rzeczy nie są zdolni żyć jedno bez drugiego. Bez Maxa, Luc nie byłaby sarkastyczna, za to on nie byłby taki, jaki jest. A każdy wiedział jaki Max jest. Przynajmniej w większości. Głupek jakich mało.
Tak więc wracając do tematu swoich rozmyślań ( i tu autorka wybucha niepohamowanym chichotem, przy czym stwierdza że:„Muszę przestać się chichrać” i łapie się za głowę „James i rozmyślanie”, znowu chichoce) a mianowicie lekcji, warknął cicho, spoglądając na swoje notatki. Zapewne znowu będzie musiał prosić Kas o skopiowanie, a ta uśmiechnie się z wyższością. Wszystko przez te głupie zakłady. Kto dłużej wytrzyma skupiony na lekcji. Wszyscy inni odpadali i tak w końcu by się dowiedziała. Jedna z zasad jakimi się kierował brzmiała mniej więcej tak, że trzeba się zachowywać honorowo.
Teraz dodał kolejną rzecz do tych „znienawidzonych”. To znaczy rozproszenie myślowe, które ostatnio zbyt często mu się przydarzało. Cóż, są różne oznaki chorób umysłowych, spowodowanych nadmiernym przebywaniem w środowisku najbardziej narażonym na zachorowanie, ponieważ gdy pewne jednostki z tego otoczenie są po prostu wariatami od urodzenia. Na przykład taka Kasandra. Mając takiego brata to się zbytnio nie dziwił, że zwariowała. Też by nie wytrzymał trzynastu lat w tym samym towarzystwie. Na szczęście Lily miała tylko dziewięć lat.
Niestety znów w myśli Jamesa wkradły się małe dygresje, których tu nie przytoczę, bo któż chce czytać o zimnie, deszczu i jesieni?!
Na szczęście dla wszystkich gdzieś z oddali, niecnie zagłuszany przez wszechobecny wicher, ale jednak dość wyraźny, aby mogli go usłyszeć uciemiężeni uczniowie, rozległ się dzwonek.
Dzwonek rzecz święta. Trzeba go słuchać.
I tyle było z długaśnego wykładu Hagrida, którego starał się słuchać pomimo wszystko. Pognał do zamku czym prędzej.
***
- Czy ty zawsze musisz wyglądać jakbyś walczył ze stadem chimer? – powiedziała Lucy, przyglądając mu się kpiąco.
- Musi, a po za tym chimery nie żyją w stadach. – dopowiedziała za niego Kas, wychylając się przez poręcz sofy w Pokoju Wspólnym. Chwyciła kilka czekoladowych żab, po czym skonsumowała jedną. W ostatnią sobotę w Hogsmaede zakupili całe worki słodyczy i inszych rzeczuji w ich mniemaniu potrzebnych od zaraz.
James leniwie uniósł jedną powiekę, w ślad za nią podążyła druga. Przeciągnął się delikatnie, aby nie narazić swoich spracowanych mięśni na jakąkolwiek krzywdę. I tak już cierpiały. Innymi słowy zakwasy.
Treningi ostatnimi czasy były, leciutko rzecz ujmując dość wykańczające. Mało tego coraz mniej czasu poświęcał na własne rozrywki. Nie żeby się skarżył, ale jednak było to frustrujące.
- To tylko porównanie, takie było. – odpowiedziała w między czasie panna Weasley – Przecież wiem.
- Luc, dziecinko daruj sobie. Zobacz jak oni wyglądają. – skwitowała Kasey, jakby ze smutkiem (?).
Obok Jima w postawie siedząco - leżącej znajdował się Elliot. Również wyglądał jak ostatnie nieszczęście (choć tu można wątpić, ponieważ alter ego Jamesa vel. Laurelin ma skłonności do przesadyzmu). Obaj ledwie żywi udawali, że istnieją. I nawet im to wychodziło.
W miejscu gdzie przebywała ta paczka Gryfonów zapadła cisza. Przynajmniej względna, ponieważ w około nadal rozbrzmiewał gwar rozmów. A potem kilka głosów odezwało się jednocześnie. Albo raczej kilka osób wydało kilka dźwięków.
Lucy jak to miała w zwyczaju prychnęła. Kasandra westchnęła tęsknie do własnych myśli. Philip zmasakrował fasolkę Berttiego Botta za pomocą własnych zębów, a Max zaczął głośno rechotać. Rechotać bo śmiechem to tego nazwać nie wypada, byłoby to bezczelne.
Powodem tego wybuchu radości był widok twarzy kumpli, w składzie James i Elliot.
Ich twarze wyrażały najczystszy ból, a mięśnie napięte do granic wytrzymałości bolały niemiłosiernie.
Zadrżeli kiedy usłyszeli brzmienie jego głosu.
- Max... - jęknął EJ, starając się jak najmniej poruszać ustami – sprawiasz mi ból.
W odpowiedzi Max zarechotał jeszcze głośniej, a Lucy znów ostentacyjnie prychnęła.
- Huh... – wybełkotał James, ostrożnie sięgając rękami ku głowie.
To z pewnością nie był jego szczęśliwy dzień. Znienawidzony poniedziałek. Początek tygodnia, a zarazem kolejny dzień szkolnej męki. W sumie jakby się tak głębiej zastanowił, poro zważał to i owo, stwierdziłby, że tak to do końca nie było źle. Jeśli by tylko miał siłę trochę pomyśleć.
***
Sam nie wiedział jak znalazł się w dormitorium, umył przebrał i położył, ale był z siebie dumny. Torba, którą porzucił zaraz po lekcjach leżała rozwalona koło szafki nocnej, a wylewające się z niej wręcz książki i pergaminy, aż prosiły o zaglądnięcie. Nieodrobione lekcje w tej chwili najmniej go obchodziły, zrobią się jutro. Teraz liczył się tylko widok roześmianej twarzyczki Lily na bujanym koniku w domu dziadków. Al niedaleko, kłócił się z Rose o jakieś opasłe tomisko. Oboje mieli dziwne zamiłowania do książek. Natomiast on obmyślał z Fredem kolejny doskonały plan opanowania świata. W końcu każdemu wolno pomarzyć, szczególnie jeśli ma się osiem lat i ogląda za dużo kreskówek. Bo dziadek miał zamiłowanie do telewizji, w końcu to prawie jak magia. Prawie.
Teraz nie zastanawiał się dlaczego akurat ten moment swojego życia w tejże chwili sobie przypomniał. Albo raczej mu się przyśnił. W każdym razie miał to przed oczyma wyobraźni.
Niepewnie zagłębił się dalej w ten sen bądź wspomnienie i to co zauważył, zaniepokoiło go.
To był ten dzień. Dzień, w którym jego własny, rodzony ojciec trafił do szpitala.
Harry Potter. Auror. Zawsze przed szereg.
Niedobitki śmierciożerców wciąż krążyły po świecie. A on akurat musiał trafić na któregoś z nich, jakby w życiu nie miał z nimi aż nad to styczności.
Kilka godzin po otrzymaniu tej wiadomości starał się uśpić swojego młodszego brata. Matka pojechała do szpitala i nie wracała już dość długo. Al. bez przerwy marudził, a że spali w jednym pokoju, jemu również było trudno usnąć.
- Al, przestań się wiercić. – wykrzyknął sfrustrowany. Bał się że babcia przyjdzie i odkryje nielegalną hodowlę dżdżownic pod łóżkiem. Wolał nie ryzykować.
- Ale... gdzie jest tata? – wyjąkał chłopczyk, obracając się niepewnie w stronę brata.
- Tata nie długo wróci. – odpowiedział wymijająco. Nie chciał powtarzać Albusowi wiadomości przypadkiem zasłyszanej przed drzwiami kuchni. Nie powinien wiedzieć. W końcu to jeszcze dziecko. „James, ty też jesteś jeszcze dzieckiem!” krzyknął w jego głowie nie znany żeński głos. „Tyle, że jestem jego bratem, starszym bratem...” odpowiedział sobie w myślach.
Wtedy coś się zmieniło. Zaczął opiekować się nim. Nie traktował go już tylko jako małego, plątającego się pod nogami, dzieciaka. Choć z dystansu. Przecież on także był dzieckiem.
- James...?
- Czego?
- Przeczytaj mi bajkę...
- Jaką? – spytał, wstając aby zapalić stojącą na stoliku lampę naftową.
Al spojrzał na niego szczerze zdziwionymi oczami.
- Opowieść o trzech braciach...
***
To było nienaturalne. Przecież dopiero co widział deszczowe chmury północnej Szkocji.
Teraz krajobraz był zupełnie odmienny. Gdzie by nie spojrzeć znajdowały się tony piachu.
Jednym słowem, znalazł się na pustyni. Tylko w jaki sposób i dlaczego tego już nie wiedział. Pewnie Isleen znowu coś wykombinowała. Mogła go chociaż uprzedzić czy cuś. Gorąco, jak to w takich miejscach bywa, dawało się we znaki. Otarł dłonią pot z czoła i rozejrzał się. Teraz zapewne powinno coś się wydarzyć. Jak zawsze w takich momentach. Nic się nie stało. Nie licząc tego, że unoszony powiewami wiatru, piasek chlasnął go prosto w twarz. Pozostawiając nie miłe wrażenie. Westchnął zrezygnowany i z trudem zaczął się przedzierać przez to żółte morze. Piasek pod jego stopami rozdzierał się co powodowało, że nogi łatwo w nim grzęzły.
O ironio. A dzisiejszego dnia tak bardzo chciał zobaczyć choć trochę słońca. Jego życzenie spełniło się w nadmiarze. Szedł i szedł, upadając czasami na gorący piasek.
Widok nie zmieniał się. Jednak odczuwał, że teraz porusza się bardziej pod górę łagodnie i spokojnie. Nagle z nikąd na horyzoncie pojawiła się ciemna plama.
Przyspieszył, czując narastającą ciekawość co może się tam znajdować. Piasek piekł, a i on był coraz bardziej znużony. Czy sny mogą być aż tak realistyczne?
W miarę jak zbliżał się ku temu, kształty były coraz bardziej rozpoznawalne.
Zobaczył namiot. Duży, wielkości co najmniej małej chatki. Z szarozielonego materiału, który falował lekko przy każdym podmuchu. Ze środka dobiegały odgłosy krzątaniny.
Stanął przed wejściem, zastanawiając się co począć. Wtedy to osoba, która znajdowała się w środku odchyliła materiał zasłaniający wejście. Dziwne, brązowo – złote oczy zwróciły się ku niemu.
- Co tu robisz, chłopcze? – powiedział całkiem łysy staruszek, o ciemnej karnacji ubrany w niezwykle rażącą czerwoną tunikę.
Przez głowę Jamesa przewinęło się kilka myśli jednocześnie.
„On mnie widzi...”
Z całą pewnością dzisiejszy dzień zasłużył na miano ciekawego.
______________
W razie życzeń lub zażaleń moje gg: 10231641
12.Zdziwiony Jim. Dodała James Junior Wtorek, 11 Listopada, 2008, 19:51
Witam. Z góry uprzedzam, że końcówka mi nie wyszła. Może wam się wydać troszkę dziwna, zagmatwana itp. ale tak właśnie miało być. W następnych wszystko zacznie się wyjaśniać.
W razie czegoś mój e-mail to laurelin@op.pl
Odruchowo zmierzwił sobie ciemną czuprynę. Jego zwyczaj był powszechnie znany w całym otoczeniu. Poprawił okulary, które przekrzywiły mu się w biegu i rozluźnił krawat.
Doskonale wiedział gdzie iść, z tego co widział ona często tam bywała. Z informacji dostarczonych przez Kas wiele się nie dowiedział, ale lepsze takie niż żadne.
Gdy znalazł się na końcu korytarza, skręcił w lewo, minął obraz Hektora Franklina, sławnego wynalazcy zaklęcia zabezpieczającego wszelkie przetwory przed zepsuciem (warto dodać, iż pan Franklin właśnie posilał się, jeśli takiego określenia można użyć w stosunku do obrazu, namalowanym dżemem, sądząc po kolorze wiśniowym, z namalowanego słoika, namalowaną łyżeczką, do namalowanych ust, prosto do żołądka, dzięki opatrzności nienamalowanego).
Zatrzymał się przed wielkimi wierzejami do stolicy mądrości. Po krótkim przyjrzeniu się im, doszedł do wniosku, że należałoby je pomalować, ale to tylko dlatego że od jakiegoś czasu zaczął zwracać uwagę na szczegóły.
Wracając do poprzedniej myśli, przybrał na facjatę pewną minę i wkroczył raźnym krokiem do środka skrzypiąc przy tym niemiłosiernie. Od razu zwrócił na siebie uwagę pani Prince, starej bibliotekarki i wszystkich obecnych. Uśmiechnął się rozbrajająco, tak huncwocko, jak zwykle. Przemaglował wzrokiem wszystkie twarze, niestety nie znalazł tej jednej, znajomej, tak poszukiwanej.
Z nadzieją udał się w stronę stolików, odprowadzony złowrogim spojrzeniem bibliotekarki. Wiedział, że nie był tu mile widziany, szczególnie po jego licznych „wykroczeniach”. Z książek leżących na stoliku wybrał pierwszą lepszą i udawał, że czyta. Udawanie, że się czyta jest o wiele lepszym zajęciem, niż czytanie, ponieważ w czasie kiedy powinno się czytać można robić wiele pożyteczniejszych rzeczy.
W tym myśleć.
Myślenie było zajęciem wielce zajmującym i pożytecznym ludzkości.
Oczywiście, pożytecznym tylko w niektórych głowach. Jeśli były to głowy tak destrukcyjnie nieprzewidywalne, trzeba było uważać, aby nie poddawać pomysłów tym głowom, ażeby to ich czasem nie zabiło. Przy okazji również, by nie zabiło wszystkich w bliskim otoczeniu tych głów.
Jednak udawanie, że się czyta i w niektórych przypadkach myśli, znużyło go po zaledwie dwóch minutach. Odłożył więc książkę, z powrotem nie na miejsce. Wpatrzył się z małym zainteresowaniem w ucznia zawzięcie piszącego pracę domową. Przypominał mu Phila, na którego łasce bądź nie zostawił Kasey.
Nagle za sobą usłyszał ciche westchnienie i niecenzuralne słowo wypowiedziane przez dziewczęcy głos. Serce zabiło mu mocniej, chcąc wyrwać się przez żebra na powierzchnię.
Z zadowoloną do granic możliwości miną, udał się w tamtą stronę.
Między regałami stał jego anioł i ideał. Choć po dłuższym przyjrzeniu się jednak nie stał. Podskakiwał. Zamrugał szybko oczami i zapytał sam siebie czy anioły podskakują.
Zabawne jakie wyobraźnia płata na figle. Zaraz też stanął mu przed oczami obraz anioła w białej sukience, z białymi puchatymi skrzydełkami, złotą aureolą nad głową, a tak pomijając szczegóły to niezwykle ślicznego aniołka, podskakującego na chmurce.
Obraz szybko się rozmazał kiedy „aniołek” wydał z siebie kolejny nieartykułowany wyraz.
Ginger Scott wyraźnie zdenerwowana podskakiwała z wyciągniętą ręką. Najwyraźniej książka, którą chciała dostać znajdowała się poza jej zasięgiem.
Przeczesał rękami włosy, robiąc na głowie jeszcze większy bałagan i ruszył raźno w jej stronę.
Nadal podskakiwała, potrząsając raz po raz brązowymi włosami.
- Może w czymś pomóc? – spytał, siląc się na „męski” ton.
Spojrzała na niego ze zdziwieniem. Zaraz jednak zreflektowała się.
- Mógłbyś mi podać tamtą książkę? – odpowiedziała, wskazując niezwykle wielki i zapewne ciężki wolumin, znajdujący się na najwyższej półce. – Dokształcam się w kierunku obrony przed czarną magią. – wyjaśniła widząc jego minę.
James nie należał do niskich osób, nie był też szczególnie wysoki. Był wzrostu raczej średniego i był chudy, co nie znaczy że słaby. Po prostu nie wyróżniał się rozbudowaną fizjonomią, choć babcia Molly wciąż mu powtarzała, że wygląda jak cię własnego siebie.
Sięgnął po księgę, lekko unosząc się na palcach. Podał Ginger, która przyjęła ją ze szczerym uśmiechem podziękowania. Rozmarzył się nieco. Chcąc wyglądać przystojniej, oparł się z nonszalancją o regał. Wyszło mu jednak nie do końca tak jak chciał. Dziewczyna przestała się uśmiechać.
- Co robisz? – spytała, jej głos natychmiastowo stał się nieznacznie chłodniejszy.
- Bo jutro jest wypad do Hogsmeade i może zechciałabyś ze mną pójść? – zapytał patrząc na nią maślanym wzrokiem.
Puchonka zmrużyła niebezpiecznie oczy. Nie podobał się jej to jak na nią patrzył, był taki pewny siebie. Ciągle drwił sobie z nauczycieli, zwalając winę gdy coś nabroił na innych. Był taki dziecinny.
- Nie. – powiedziała ozięble, odwracając się napięcie. – I nigdy już o to nie pytaj. – dodała przez ramię rozkazującym tonem.
Zbity z tropu James o mało co nie przewrócił regału, o który się opierał.
Dostał kosza od dziewczyny, która najbardziej mu się podobała. I jeszcze tak go potraktowała. Tak zimno, oschle. Zwyczajnie się tak nie robi. Jeśli chciała mu odmówić mogła to zrobić w jakiś inny sposób. Ale czy wtedy dałby za wygraną. Pewnie nie, teraz też nie zamierzał.
Zawsze dostawał to czego chciał, w tym przypadku miało być tak samo. Lecz czy ludzi można dostawać, czy są rzeczami? Z zaciętą miną podążył ku wyjściu.
To nie dziecinność Jamesa, była powodem tak ostrej odmowy Ginger. Ona po prostu nie lubiła płci przeciwnej. Może na skutek wydarzeń, które rozegrały się w przeszłości albo z powodu zwykłego feminizmu. Tego jednak nie wyjawiła nikomu i pozostawało jej wewnętrznym sekretem.
***
Gdy kroczył z powrotem do Wieży, z zamiarem wyżycia się na własnych, osobistych kumplach. W sensie, nawrzeszczenia na nich z powodu chęci życia, spotkał osobę najmniej oczekiwaną. Stała jak gdyby nigdy nic i patrzyła jak zwykle z niesamowitą przenikliwością. W jej rękach spoczywało kilka książek, o różnych oprawach i grubościach. Jedna która rzuciła mu się najbardziej w oczy to ta granatowa, na której srebrnymi literami było wypisane imię właścicielki.
- Czekałam na Ciebie. – jej spokojny ton, zdenerwował go troszkę. Szczególnie w stanie w jakim się właśnie znajdował.
- Jak zawsze- rzekł opryskliwie. Kąciki jej ust lekko zadrgały okazując niezadowolenie.
- Masz zamiar być taki arogancki, czy chcesz wiedzieć po co na ciebie czekałam?
- Nie no mów. Chętnie wysłucham.
- Chodź. – powiedziała nie do końca przekonana tą jego chęcią. Wolno podążył za nią z opuszczoną głową i grymasem na twarzy. Człowiek, który nie może poradzić sobie z porażką, nigdy nie zwycięży niczego.
Nie odwracała się do niego. Wyraźnie wiedziała gdzie idzie i po co. Nie sprawdzała czy wciąż jest za nią, po prostu był i czuła to. Doszli w końcu do jednej z wielu gładkich, kamiennych ścian, których nie pokrywały gobeliny. Isleen zatrzymała się, odwracając do niego bokiem. Łożył ręce do kieszeni spodni i zaczął huśtać się na piętach. Nie zwróciła na niego uwagi. Ta ignorancja denerwowała go, jak on sam MacGonagall. Zawsze robiła to co chciała i wiedziała, że on w końcu zrobi to czego ona chce. Teraz wpatrywała się w ścianę, przymrużając oczy, próbowała się skoncentrować. Prychnął niczym wściekły kot. Szybko odwróciła głowę.
- Nie przeszkadzaj. – syknęła i wróciła do wpatrywania się w ścianę.
Po chwili nadal bardzo skupiona, przeszła się trzy razy wzdłuż ściany tam i z powrotem.
Wtedy wydarzyło się dla Jima coś nieprawdopodobnego. W ścianie pojawiły się drzwi.
Dziewczyna wyraźnie ucieszona, chwyciła klamkę. Zatrzymała się na chwilę, zwracając przenikliwe spojrzenie szarych oczu na postać zszokowanego i zdziwionego Jamesa.
- No chodź...- powiedział otwierając drzwi, ledwo odrywając stopy od posadzki ruszył w kierunku drzwi. Otworzyła je i razem przestąpili próg miejsca dla Pottera nieprawdopodobnego. Pokój Życzeń. Miejsce, w którym pojawiają się rzeczy, których najbardziej potrzebujesz. Niektórzy wierzyli że po bitwie o Hogwart, pokój przestał działać, dlatego nie ośmieli się do niego wchodzić. Jednak pokój działał i to bardzo dobrze. Był tworem najbardziej widowiskowych czarów, ponieważ jego stworzyciele działali razem, a każdy miał inny, ale w istocie podobny zamysł co do niego.
James oniemiał. Stał właśnie w wejściu do olbrzymiej biblioteki. Dosłownie. Przed nim rozciągał się niezmierzony pokój, w którym znajdowała się niezliczona ilość regałów nie mających końca. Po prawej stronie przy ścianie znajdowała się szafka z tajemniczymi przyrządami. Nie było tam fałszoskopów ani innych tego typu rzeczy do wykrywania czarnej magii. Po lewej dwa stoliki , jeden całkowicie pusty dość przestronny, na drugim stała kamienna misa, którą James pamiętał z częstych odwiedzin w gabinecie dyrektorki. Jednak ta była znacznie większa, więcej było na niej znaków, a zawartość była pusta.
Przeszedł kilka kroków do przodu, a Isleen zamknęła drzwi przekręcając kluczyk.
Odwróciła się do niego, a z twarzy nie schodził jej uśmiech. Nigdy wcześniej go nie widział i teraz jakby nie pasował do całego wizerunku panny Prudence. Jak na trzynastolatkę wygląd miała dość osobliwy. Z jej twarzy biło coś nieodgadnionego, jakaś aura tajemniczość malowała się w oczach. Ciemne włosy zwykle przykrywały jasne policzki nie ujawniając ich kontur. Teraz jednak włosy związała w krótki warkocz i dokładnie mógł zobaczyć całą jej postać.
Isleen przeszła obok niego. Podeszła do wolnego stolika i położyła na nim stos książek.
Odetchnęła z ulgą i oparła się rękami o blat.
- A teraz w gwoli ścisłości, jesteś tu bo musisz tu być. Nie z mojego wyboru, niestety. – wypaliła na wydechu, przyglądając mu się wątpiącym wzrokiem. Spojrzał jej prosto w oczy.
- Wiesz...jednak wolałbym wiedzieć o co w tym w ogóle chodzi i co znaczą te sny.
- Mam nadzieję, że wybaczysz mi mieszanie w Twojej Historii. – powiedziała, chwytając jedną z książek, które ze sobą przyniosła. Książka miała kolor ciemnej zieleni, a na okładce i grzbiecie wypisane były litery, których nie zdołał odczytać. Podszedł bliżej i dopiero teraz zauważył, że są tam jego dane.
- Jak to moja Historia? – zapytał zdumiony.
- Twoje, życie od początku do tej chwili. Pisze się wciąż i tylko Ty decydujesz, co w nim będzie. Więc wybacz, że ingerowałam w Twoją Historię. To i tak kiedyś musiało się stać. A On mi pozwolił. – wytłumaczyła.
- Nie rozumiem.
- Chyba najlepiej będzie zacząć od początku. – oznajmiła. – To nie były moje wspomnienia czy wymysły. To działo się teraz. Wszystkie te książki. – wskazała na stos ksiąg – to czyjeś historie, niektóre skończone, niektóre wciąż się toczą.
Zamrugał szybko, znowu go zaskoczyła. Tak, jak wtedy, na wieży. Uprzedzała go, że musi ochłonąć i ochłonął, ale teraz dostarczyła mu nowej porcji dezorientacji.
- Każdy jest częścią jakiejś większej historii. – podjęła po chwili – Ma w niej określoną rolę i każda nawet najmniejsza zmiana, zmienia inne, późniejsze wydarzenie. Ale Bibliotekarz pilnuje i zawsze wpasuje je do całości.
- Mówisz coraz bardziej zawile.
- Trudno mi jest zaznajomić człowieka, z rzeczami, o których nigdy nawet nie pomyślał. Nie umiem rozmawiać z ludźmi, krótko byłam człowiekiem. – powiedziała, a jej oczy zaszkliły się, pewnie pod wpływem wspomnień, o których bardzo chciała zapomnieć, jednakże nie było jej to dane.
- A jak się to wiąże ze mną?
- Takie Twoje przeznaczenie.
James nic nie powiedział. Kiwnął tylko głową, aby kontynuowała.
- Tak więc, jesteś tu bo jest Ci to przeznaczone. Ja, bo wiąże się to bezpośrednio ze mną. A sama nie poradzę sobie z tym.
- Nadal nie powiedziałaś, o co chodzi. – ponaglił ciemnowłosą.
- Zacznijmy od początku. Jak widzisz znajdujemy się w bibliotece. Niemniej jednak nie jest to taka zwykła biblioteka. Znajdujesz się w miejscu, które ma nam pomóc, przygotować do uwolnienia Iberionu. – oczy Jima zrobiły się wielkie jak galeony. Nigdy nie słyszał o takim państwie, krainie, planecie, etc.
Isleen kontynuowała:
- Co to Iberion, dowiemy się właśnie z tego księgozbioru. – tu wskazała ręką na regały, sama wizja szukania książki w tym miejscu przerażała. Co gorsza samemu można się było zgubić.
- Tylko jest jeden problem. – wypowiedziała złowieszcze słowa, przynajmniej jemu wydawało się to ważne. – Potrzebujemy pewnego eliksiru. Znasz kogoś, kto mógłby nam go przyrządzić?
Potrzebował kilku sekund aby skojarzyć fakty. Wiedział, że zna kogoś odpowiedniego.
-Myślę, że tak. – uśmiechnął się do niej, poprawiając okulary. Potrzebny nam tylko przepis.
Zadowolona dziewczyna zraz znikła między półkami.
Cała wściekłość uleciała z niego natychmiast. Potrzebował tylko jakiegoś zajęcia, jego myśli nie zajmowała już tak często panna Scott, ale nie zamierzał o niej zapomnieć. Jeszcze nie raz
- Isleen! – zawołał krótko, bo panna Prudence nie wracała dość długo, nie było jej też słychać.
- Co? – odpowiedziała z głębi regału. Nie mógł dostrzec jej sylwetki.
- A właściwie po co nam ten eliksir? – dopiero przypomniał sobie, że niema ogólnego obrazu sytuacji, nie mówiąc już o szczegółach.
Isleen pojawiła się niosąc wielki wolumin. O tytule wielce pospolitym. „Eliksiry”. Tylko, że książka wyglądała na bardzo, bardzo starą i cud, że się jeszcze nie rozpadła.
- Potrzebny nam Eliksir Poznania. Tylko tak zdołamy odczytać, „Stare Księgi”, w których zapisano wszystko o Miniony Czasach. A jedyny sposób to pojawić się na stronicach. – wyjaśniła.
- Znaczy mamy wejść do książki?
- No tak, właśnie o to mi chodziło.
- Tylko jak?
- To proste. Wystarczy wlać Eliksir Poznania do tej misy, czy myślodsiewni jak ją niektórzy nazywają. Zanurzyć w nim odpowiednią książkę i jesteś tam. Są różne sposoby dotarcia w głąb jakiejś historii, a ten jest właśnie jednym z nich. Prawdopodobnie jednym z najbezpieczniejszych. – mówiła z taką prostotą, że nawet sam uwierzył iż jest to tak Proste.
Trudności przyszły później.
***
Kiedy znalazł się z powrotem w Pokoju Wspólnym minęła dziesiąta wieczór. W prawie wyludnionym pomieszczeniu na jednej z kanap zastał, nie kogo innego jak swoją, własną osobistą kuzynkę czytającą wreszcie skończony esej. Z zaciętą miną robiła ostatnie poprawki.
Przysiadł się do niej i zamachał jej ręką przed oczami.
- Co tak późno wróciłeś? – spytała, przyglądając się mu badawczo. Rude włosy związane w koński ogon, wymykały się spod uścisku gumki. W połączeniu ze światłem bijącym z kominka, dawały efekt pożaru.
- Załatwiałem ważne sprawy.
- Czy do ważnych spraw zalicza się umawianie na z góry nieudaną randkę?
- Poniekąd. A zresztą skąd wiesz?
- Właściwie to wszyscy wiedzą, jeśli wie Tina Grand. Widziała was.
- Lucy, Lucy, Słonko Płonące, a Ty jak zwykle masz podzielną uwagę i pomiędzy przerwami w pisaniu pracy domowej zdołasz usłyszeć to i tamto.
- No niekoniecznie. Przerwa była konieczne, ponieważ musiałam zbierać Naszą z podłogi. Nie obraź się, ale rozśmieszyła ją ta sytuacja. Tylko, że pechowo przestawiła sobie rączkę i musiałam odprowadzić ją do Skrzydła po jakiś eliksir przeciwbólowy. A Potem przyprowadzić. Na koniec zdołałam napisać list do rodziców, pomóc Alowi w Astronomii i nakarmić Chaplina, który przyleciał do MOJEGO dormitorium.
- Zupełnie zapomniałem. – skruszony zrobił ‘kocie oczka’.
- Dobra, dobra. A teraz wybacz, ale idę spać. Bądź co bądź było trochę męcząco.
- Dobranoc. – Lucy ziewnęła i wstała kierując się ku schodom do sypialni dziewcząt.
- Taa, dobranoc.
James posiedział chwilę w samotności przyswajając sobie dzisiejsze wydarzenia.
W końcu znużony wstał i udał się do swojego łóżka. Zapadł w głęboki kojący sen. Dziś nie śniło mu się nic. Sny o pięknych, mitycznych krainach miały znowu nadejść. Isleen już o to zadbała, choć sama nie wiedziała, co tak naprawdę tam widział.
Bez większych wywodów. Wreszcie udało mi się dokończyć notkę. Mam do niej pewne zastrzeżenia, zresztą sami zauważycie jakie.
Dedykowana wszystkim.
- James, ale ja naprawdę nie mam Ci tego za złe! – krzyknęła zirytowana blondynka, mrużąc niebezpiecznie oczy.
Potter znudzonym, ale i pełnym powątpiewania wzrokiem obserwował krople deszczu stukające rytmicznie o szyby. Siedzieli przy jednym z licznych stolików w Pokoju Wspólnym, starając się odrobić prace domowe, zadane na cały weekend. Kas fuknęła rozdrażniona i spojrzała na Lucy siedzącą obok niej, która w tej właśnie chwili pisała swoim równiutkim pismem esej na eliksiry. Nie znajdując w niej oparcia, zwróciła się do swojego rodzonego brata, rzeczony również pisał od czasu do czasu sprawdzając różne fakty w książkach. Zdawał się pochłonięty tymi czynnościami, nie zwrócił uwagi na zrezygnowane westchnięcia z jej strony.
Natomiast Jim nadal tępo gapił się w okno, ręka zawisła o cal nad pergaminem w połowie pierwszego zdania. Do odrabiania prac domowych zbytnio się nie garnął, a w czasie chwilowego nie zainteresowania jego osobą, myślał nad rozmaitymi rzeczami.
Właściwie to nie zwrócił uwagi na słowa Kasandry, która najprawdopodobniej stwierdziła, że zadręcza się jej złamaną ręka. Co prawda zadręczał się, ale nie w tej chwili.
Zastanawiało go coś innego.
Powietrze pachniało cudowną wonią ziół, mokrych liści i mchu. Rozejrzał się wokoło. Był w środku jakiejś puszczy. Wysokie drzewa o soczyście zielonych młodych liściach, diametralnie różniły się od tych teraz spotykanych w Zakazanym Lesie. Choć bór można było uznać za równie wiekowy.
Czuło się tam nie spotykaną wolność, coś jakby z dusznego, ciasnego pomieszczenia wyszedł na czysty przestwór, a zimny podmuch przyjemnie chłodził mu skórę. Zrobił krok, a w miękkiej ściółce pojawił się odcisk jego nagiej stopy. W gałęziach drzew wesoły ptasi świergot obwieszczał środek wiosny.
Trzask łamanych gałęzi wywołał u niego niemalże zawał. Z oddali dochodził coraz wyraźniejszy śmiech.
Śmiech dwóch młodych mężczyzn. Biegli to było pewne. Niewiele myśląc schował się za najbliższe omszałe drzewo. Byli coraz bliżej, jeszcze tylko kilka stóp i ich zobaczy. Przyległ placami do konaru, wstrzymując oddech. Gdzieś z tyłu przebiegło coś szybko, sądząc po odgłosach było czworonożne. Po kilku sekundach zdyszany człowiek oparł się o sąsiednie drzewo. Zrzucając jakiś twardy przedmiot z pleców na ziemię.
- Talbot... – zaśmiał się cicho młodzieniec – jeszcze raz zachce ci się robić polowanie na jelenia bez powiadomienia mnie o tym, to ci kości poprzekręcam. – powiedział.
- Nie ma to jak ranna zaprawa przed ciężkim dniem, co nie bracie. – powiedział ten drugi siadając na przeciwko niego. Choć oddychali ciężko z wysiłku, nadal można było usłyszeć radosny śmiech.
Ostrożnie obrócił głowę, nachylając się w ich kierunku. Przedmiotom który pierwszy z braci położył na ziemi był kołczan strzał i łuk, co dziwniejsze obaj byli ubrani w stroje nie z tej epoki.
Wystraszył się. Jeden z braci patrzył prosto na niego. Jednak nic się nie wydarzyło, nie zakrzyknął aby wyszedł, nie mrugnął. Patrzył tak jak na zwykłe drzewo, jego wzrok prześlizgnął się po nim, nie zaszywając go żadnym znaczącym spojrzeniem.
Nie miał na sobie peleryny – niewidki, mimo to go nie widział.
Korzystając z dopiero co odkrytego daru niewidzialność, rozluźnił się nieco, podchodząc do dwóch przybyszów.
Choć robi przy tym troszkę hałasu, nie zwrócili na to żadnej uwagi. Zapewne też go nie słyszeli.
Jasne włosy u jednego związane z tyłu rzemykiem, u drugie swobodnie opuszczone sięgały im za ramiona.
Odziani byli jak słusznie zauważył Jim, w stroje nie dzisiejsze, Białe koszule , z poszerzanymi rękawami, były lekko płowe i z jakiegoś dziwnego materiału. Na nie zarzucona była skórzana kamizelka, związana rzemykami. Na nogach mieli coś na kształt kozaków przed kolana.
Rozmawiali od czasu do czasu rozglądając się na boki, a bystre jasne oczy z szybkością światła rejestrowały każdy cal otoczenia.
Chłodny wiatr poruszył młode liście, napawając Jamesa jakimś dziwnym, niewytłumaczalnym uczuciem grozy. Z twarzy braci zniknęły uśmiechy, a ich miejsce natychmiast zajęła dezorientacja i strach. Przeszywający kobiecy krzyk rozdarł chwilę napięcia. Talbot i jego brat poruszyli się gwałtownie. Zarzucając pospiesznie na plecy kołczany ze strzałami i łuki. Popędzili natychmiast w stronę skąd dochodził.
Jasne włosy poruszały się wraz z nimi, tworząc złocistą szybko oddalającą się smugę.
Jim rozejrzał się niepewnie, znów został sam. Takie sny nawiedzały go często. Za każdym razem był coraz mniej zszokowany, chociaż nie do końca.
Wszystkie były urywkami jakiejś większej historii, elementami układanki, którą prędzej czy później będzie musiał ułożyć. Za każdym razem miał wrażenie jakby pojawiające się tam postacie były mu dziwnie znajome, lecz nie wiedział skąd i dlaczego.
Sen szybko urwał się i nie było ciągu dalszego.
Wzdrygnął się gdy przed oczami zamachało mu dłoń podirytowanej Kas. Dziewczyna wyraźnie domagała się uwagi. Spojrzał na nią wyczekująco.
- Wróciłeś? – upewniła się.
- Poniekąd. – odpowiedział z nutką ironii.
- Chciałam cię tylko powiadomić, że spotkałam wczoraj w bibliotece Ginger Scott, ale skoro wykazujesz jakikolwiek brak zainteresowania....
- Powtórz...
-...brak zainteresowania...
- Nie to, to wcześniej.
Kasey uśmiechnęła się perfidnie. Doskonale wiedziała czym zwrócić uwagę Pottera, szczególnie jeśli chodziło od dziewczyny. Ten sposób odkryła niedawno.
- Spotkałam Ginger Scott w bibliotece, a właściwie to zamieniłam z nią kilkadziesiąt zdań.
- O czym rozmawiałyście?
- Już nie interesuj się tak. – skarciła go – w każdym razie – podjęła po chwili milczenia, spowodowanego wywołaniem u słuchacza coraz większego zaciekawienia - rozmawiałyśmy też o tobie.
James spojrzał na nią ponaglająco. Wyraźnie odpowiadała jej taka sytuacja.
- Tak więc, dowiedziałam się...- przedłużyła- że zauważyła, twoje częste przyglądanie się jej na posiłkach i lekcjach. Chciała się też spytać czy ma się czuć prześladowana? – na widok głupawej miny Jamesa, Kas ryknęła niepohamowanym śmiechem.
- Naprawdę tak powiedziała?
- Nie do końca, znaczy tylko to ostatnie nie było całkowitą prawdą.– wyszczerzyła ząbki blondynka.
- Jak zawsze wszystko przestawiasz.- powiedział lekko urażony.
- Ubarwiam relacje, ot co.
Gdyby jej nie znał pomyślałby, że jest nieźle szurnięta, ale ponieważ było inaczej wiedział to na pewno.
- A możesz powiedzieć co dokładnie ci powiedziała?
Kas spojrzała się na niego z zastanowieniem na smukłej twarzy.
- Wiesz, chyba jednaj mogę...no dobra nie patrz tak!
- Jak?
- Tak! – wzięła książkę, z której Lucy właśnie korzystała i odcięła się od spojrzenia Jima, zakrywając się nią. Panna Weasley fuknęła na nią rozzłoszczona.
- Czy tutaj nie można normalnie pracować?!- powiedziała, przez zaciśnięte zęby. Po czym schyliła się do leżącej przy krześle torby i zaczęła w niej zawzięcie grzebać. Wyprostowała się niebezpiecznie na krześle, a jej włosy niczym ogień opadły na plecy.
- Max znowu podprowadził mi książkę od zaklęć! – wściekle zarzuciła lokami i szybkim krokiem skierowała się do dormitoriów chłopców.
Kas z wrażenia upuściła jej książkę na stolik, a Jim miał minę „a’la rybka”.
Księga którą upuściła blondynka upadła feralnie na słoiczek z atramentem. Ten krótko mówiąc się wylał, prosto na esej, który skupiony Philip właśnie pisał.
- Kasandra!!! – zagrzmiał brunet, z wściekłą miną zupełnie nie przypominał siebie.
Jego siostra wykrztusiła tylko krótkie „Upss” i zaczęła rozglądać się po bokach szukając ewentualnej drogi ucieczki.
- No to ja już pójdę. – oznajmił Jim, ale i tak nikt nie zwrócił na niego uwagi.
Gdzieś w połowie drogi do wyjścia z Wieży usłyszał tylko nieśmiały głos Kas:
- Różdżkę masz w torbie.
Gdy znalazł się za portretem Grubej Damy, przyspieszył kroku, aż wreszcie przeszedł do biegu. Dokładnie wiedział dokąd zmierza.
***
Cichy szept przerwał ciszę panującą wokoło. Mały ptaszek przefrunął z jednej gałązki na drugą, mącąc spokój rządzący w tym miejscu. Jedynie rytmiczny plusk wody był dotychczas jedynym źródłem dźwięku, ale był już tak znajomy, że powoli stapiał się z ciszą i nikt nie zwracał na niego uwagi. W tym miejscu czas jakby nie istniał, wszystko trwało własnym rytmem, starzejąc się bez pośpiechu, przez wiele wiele setek lat.
Miejscem tym był mały zagajnik, po środku którego znajdował się mały staw. Na jego brzegu rosły niezapominajki. Niewiele się tu zmieniło na przestrzeni wieków.
A wszystko za sprawą opiekunek.
Sevi podeszła do swojej towarzyszki, zniecierpliwiona czekaniem. Poruszała się z gracją i pewnością siebie, pomimo upływu lat niewiele się zmieniła.
- Nic tylko patrzysz w taflę. – szepnęła – Porozmawiałybyśmy trochę, popluskały się w wodzie...
Zarzuciła włosami, o lekko zielonkawym odcieniu blondu.
Kobieta, która dotychczas nie wypowiedziała słowa, odezw słowa się śpiewnym głosem:
- Próbuję się skupić, wiesz że to ważne. Iberion umrze, jeśli nic na to nie zaradzimy.
Po mimo wszystko nie rozumiem twojego nastawienia, mówisz jakbyś traciła nadzieję na powrót.
- A może już ją straciła...Nall.
Kobieta spojrzała na nią z niedowierzaniem w brązowych oczach. Jak dotąd jej spokojna twarz , przybrała cień wątpliwości.
Senny rytm, opadających kropli, tworzył na czystej tafli kręgi. Nall spojrzała na staw wyczekująco.
- Ktoś umarł. – rzekła zaciskając mocno powieki.
Łzy wolno płynęły jej z oczu.
Sevi wstała i przytuliła mocno towarzyszkę.
Mały ptaszek zaśpiewał smętną, żałobną pieśń.
__________________
Komentarze mile widziane, krytyka również.
I jeszcze mam takie pytanko. Czy zrobić opisy do każdej postaci, ponieważ niektórzy mogą się troszkę w nich gubić. Zważywszy na to że często, kiedy dana osoba coś mówi, nie piszę jej imienia tylko np.kolor włosów. Co o tym myślicie?
10.Trening, Batman i nieznani wędrowcy. Dodała James Junior Niedziela, 14 Września, 2008, 16:22
Wreszcie napisałam. Notka dziesiąta. Ocenę pozostawiam wam.
Bardzo dziękuję za tak miłe komentarze, choć tamta notka nie wyszła mi najlepiej.
Z dedykacją dla:
-Madeleine Halliwell,
-Nutria(Hanna Abbott),
-Lily,
-,
-Ann-Britt/ZKP,
-Pomylun@@ Lovegood,
-@nk@,
-Marta G/ZKP,
(kolejność przypadkowa).
A teraz zapraszam do czytania:
- Dlaczego?
- Przeznaczenie. Każdy człowiek jest do czegoś przeznaczony, musisz tylko w nich wierzyć.
- Ale...
- Zawiodłaś się. Według ciebie nie nadaje się do tego. Wiem. Cierpliwości, jeszcze dowiedzie swojej wartości.
- Dobrze.
- Masz jeszcze jakąś sprawę?
- Nie. To wszystko. Do widzenia.
- Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.
W ciszy panującej w pomieszczeniu rozległ się jedynie cichy szelest i głuche trzaśnięcie.
Księżyc prześwitujący przez zasłonięte firankami okna, roztaczał na niebie delikatną aurę. Było już po pełni i coraz bardziej ubywało go.
Ledwie widoczne tej nocy gwiazdy, zapowiadały jutrzejszą pogodę.
Był środek października, miesiąca w którym jesień zaczynała przejmować kontrolę. Pogoda ulegała znacznemu pogorszeniu. W dzień było wietrznie, w nocy zaś dość intensywny deszcz, zraszał błonia, Zakazany Las, zamek, odbijając się cichym stukotem od szyb.
Po parapecie, na którym siedziała ciemna postać, przespacerował się mały pająk. Zszedł z niego, a potem przez smugę światła księżycowego, przeszedł całą długość pomieszczenia, by zniknąć w cieniu równoległej ściany.
Osoba dotychczas patrząca na to zjawisko, westchnęła cicho i wyszła niosąc ze sobą prostokątny przedmiot.
***
Ranki od kilku dni były pochmurne. Sklepienie w Wielkiej Sali mieszało w sobie różne odcienie szarości. Niektórych wprawiając w stan melancholii, innych za to zupełnie ta zmiana nie interesowała.
Najstarszy z rodzeństwa Potterów wygłupiał się właśnie wraz ze swoimi przyjaciółmi i znajomymi.
Przy tej części stołu Gryfonów atmosfera była bardzo wesoła, co było zasługą ekipy w składzie:
- James Potter – pałkarz drużyny Gryffindoru, następca Huncwotów i braci Weasley”ów,
- Elliot Jordan – drugi pałkarz Gryfonów, syn Lee Jordana i Katie Bell, kumpel Jamesa od pierwszego roku, ciemnoskóry chłopak, posiadający dredy i nietuzinkowy charakter,
- Maxwell Novak– przystojny chłopak, o błękitnych oczach i krótkich blond włosach, zwykle zachowujący się przykładnie, ale wszystko zależy od jego widzimisie ,
- Kasandra Archer – szukająca Gryfonów, uciekinierka z oddziału zamkniętego szpitala św. Munga,
- Philip Archer – ciemnowłosy chłopak, aktualnie zaczytany w „Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć”, nie brał udziału w ogólnym poruszeniu,
- Lucy Weasley – rudowłosa, przyglądająca się wszystkiemu z niemą dezaprobatą, tylko jej mina wyrażała niezadowolenie.
Zaś powodem tej radości była wiadomość, iż dzisiejszego dnia odbędzie się pierwszy trening Quidditcha. Jak by to był dostateczny powód, no ale cóż, są różne zboczenia.
W końcu jej kuzyn zauważył jej spojrzenie.
- Lucy, dziś pierwszy Trening!!! – rozdarł się, nachylając ku niej twarz, z której biły wielgachne brązowe oczęta.
- A wam palma odbiła i kokos strzelił?! – powiedziała – Nie wiem co może być wesołego w tym, że Spencer funduje wam trzygodzinne tortury w zimnie, wietrze i deszczu. – dodała przyglądając się Maxowi, który parodiował właśnie kapitana Gryfonów.
- Dla sportu wszystko. – odpowiedzieli zgodnie członkowie drużyny.
Rudowłosa wzniosła swe niebieskie patrzałki ku szaroburemu sklepieniu.
Kasey próbująca połknąć właśnie ziemniaka, którego wpakowała sobie do ust, zakrztusiła się. Zapewne dotkliwie poparzył jej podniebienie. Jej twarz poczerwieniała. Phil widząc co dzieje się właśnie z jego siostrą, podał jej szklankę wypełnioną krystalicznym płynem, potocznie zwanym wodą. Po upiciu jednego łyku wszystko było jak przedtem. Niekontrolowane ataki głupawki zdarzały jej się dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, dwanaście miesięcy w roku.
Trwała właśnie pora obiadu, a w Wielkiej Sali było ciszej niż zazwyczaj, no może oprócz miejsca w którym znajdowali się owi Gryfoni. Uczniowie odpoczywali po pierwszej porcji lekcji w tym dniu, z upragnienie czekając na weekend i wyjście do Hogesmade. Jednak wyczekiwana sobota miała nastąpić dopiero nazajutrz.
Uczniowie skończywszy obiad udali się na ostanie lekcje, chcąc wcześniej zjawić się pod klasami z zamiarem jak najszybszego opuszczenia ich.
Szóstka przyjaciół wraz z resztą Gryfonów udała się na dwie ostatnie lekcje zielarstwa.
Kierując się do szklarni, poczuli na swoich twarzach i włosach zimny podmuch, lekko mrożący policzki. James opatulił się lepiej płaszczem i owinął szkarłatno złotym szalikiem.
Szukał wszędzie długich, brązowych włosów Ginger, lecz jak na złość nie zauważył ich w grupce szybko poruszających się Puchonek.
Zawiedziony spuścił wzrok na ścieżkę, wsłuchując się w chrzęszczenie żwiru pod stopami wielu nóg. Wysyłając w powietrze nikłe kłębki pary, zaparował sobie okulary osadzone na długim nosie.
Pożółkły liść pchany przez wicher musnął go w czoło, odwracając jego uwagę od ścieżki. Na do miar złego idąca za nim Kasey zaśmiewając się do łez z bliżej nieokreślonego powodu, wpadła z impetem na jego biedne, pogruchotane plecy. Po chwili leżał na Elliocie, mając na sobie Kas, której entuzjazm nie udzielił się teraz chłopakom. Obaj wydali z siebie zgodny jęk.
- Kanapka !- zapiszczała, mierzwiąc jamesowe włosy.
- Świetnie – rozległ przytłumiony głos Jordana spod Jima, na którym wciąż znęcała się blondynka. Jak na razie ona miała najlepszą miejscówkę z tej trójki.
- Mogłabyś już z nas zejść? – ledwo spytał Potter, jego płuca pompowały coraz mniej powietrza, a przecież to nie on miał mieć problemy z oddychaniem.
- A co jeśli nie zejdę?
- Oddamy cię na pastwę Atkinsowi, a pamiętaj że on ma znajomości w lochach. – pogroził Elliot, a nadzienie tej kanapki potwierdziło.
- Dobra EJ* tak ostro nie trzeba. – zapewniła, zwlekając się z chłopców.
- Moje kości. – stękał potem Jordan.
- EJ, jak myślisz, zemścimy się? – powiedział z perfidnym uśmieszkiem James.
Wyraz twarzy Elliota wystarczył. Kasandra w tempie natychmiastowym ewakuowała się jak najdalej od dwóch kosmitów w szalikach. Popędzili za nią.
Ganiali się po błoniach dobre dziesięć minut, a ludzie przyglądali się im z pobłażaniem.
- Kas, już dosyć! – krzyknął w pewnym momencie James, rozpinając guziki płaszcza. Ten bieg zdziałał chociaż to, że było mu o wiele cieplej.
- Mięczak. – odpowiedziała.
Przesadziła. Za to w Jima wstąpiły nowe siły. Znowu ruszył do ataku, a Elliot który przystanął razem z nim parsknął śmiechem.
Teraz biegli w stronę szklarni, lekcje jeszcze się nie rozpoczęły.
Odległość między nimi nadal była znacząca.
Gdzieś od strony w którą biegli rozległ się nieśmiały głos.
Kas przystanęła, przyglądając się osobie, która to powiedziała, a potem odwracając się w kierunku Jima.
- Wyglądasz jak Batman. – powiedziała brązowowłosa dziewczyna, w tej samej chwili jej zwykle blade policzki pokryły się czerwienią.
Wygląd Jamesa każdego wprawiłby w lekki szok.
Włosy sterczały, nastroszone we wszystkie strony dzięki rozwiewającemu je powiewowi. Na czerwonej od wysiłku twarzy, najwyraźniej prezentowały się okulary o okrągłych oprawkach, przez które zaglądały duże, brązowe oczy nadawały jej jeszcze więcej dziwności. Choć nie można było odmówić mu urody. A raczej, wśród płci przeciwnej postrzegany był jako przystojniak.
Płaszcz, który rozpiął, aby nie przeszkadzał mu w czasie biegu, powiewał obok niego, tworząc właśnie coś na rodzaj peleryny, wspomnianego przez Ginger bohatera.
Teraz to on wpadł na Kasandrę. Nie wyhamował, co gorsza potknął się przed przyjaciółką i przygwoździł ją do ziemi całym ciężarem swojego ciała.
Gdzieś w oddali słyszał rubaszny śmiech Maxa, lekko chrapliwe dźwięki wydobywające się z ust Elliota i ostentacyjne prychnięcia ze strony Lucy.
Zarył nosem proste w miejsce obok głowy Kas, jęknął rozgłośnie i spróbował podnieść się z blondynki. Pot spływał mu strużkami z czoła, żłobiąc błyszczący ślad na policzkach, ściekając do ust i pozostawiając w nich słony smak.
Uniósł się lekko zapierając dłońmi o grunt, wyczuwał w palcach miękkie jesienne liście i mokrą trawę. Zobaczył przed sobą dwa punkty, przypominające swoim kolorem dojrzały owoc awokado. Kasey patrzyła na niego, a jej oczy były zaszklone. Oddychała ciężko.
- Chyba złamałam rękę. – wychrypiała.
Szybko zwlekł się pomagając wstać, pomiętej przyjaciółce.
- Wy ewidentnie dzisiaj na siebie lecicie! – krzyknął do nich Max.
Tylko Lucy zreflektowała się natychmiast, z wystraszoną miną przybiegła do nich.
W tej samej chwili rozległ się przytłumiony prze wiatr dźwięk dzwonka od strony zamku.
- Co się stało? – w tej samej chwili ni stąd ni zowąd, zjawił się profesor nauczający zielarstwa.
- Panie profesorze jej ręka. – powiedziała łamiącym się głosem Lucy, spoglądając troskliwie na swoją przyjaciółkę, która była mniej wystraszona od niej.
- Do Skrzydła Szpitalnego. – zarządził nauczyciel.
***
Średniej wielkości dębowe drzwi były przed nim zamknięte. Sterczał jak kołek przed wrotami do stolicy zdrowia hogwarckiej młodzieży. Za towarzyszkę mając jedynie natrętną muchę, której obecność była całkowicie zbędna.
Zaprowadził Kas do Skrzydła, oczywiście pielęgniarka zabroniła mu wejść z nią.
A więc czekał.
Minuta, dwie trzy...
Piętnaście.
Czekając powolnego odchylania się wierzei.
Znudzony oparł się o ścianę, zaciskając w dłoniach materia płaszcza.
Wiedział co go czeka jak tylko jego kuzynka go dopadnie.
Fakt, to była jego wina. Ale nie tylko. Przecież obydwoje zachowywali się jak wariaci.
Jak zawsze zresztą. Cóż, jakoś przeżyje, złamana ręka to nic takiego. Chyba.
W tym samym momencie drzwi otworzyły się. Kasandra z ręką w gipsie, wyszła wreszcie, żegnana westchnięciem ze strony pani Pomfrey. Na jej twarzy widniał bardzo wyraźny grymas.
- Wszystko w porządku? – spytał, lecz sam nie wiedział skąd przeświadczenie, że doskonale zna odpowiedź i bynajmniej nie jest ona zadowalająca.
- Jak najgorszym, Jim jak najgorszym. – odpowiedziała, kierując swoje kroki do Pokoju Wspólnego Gryfonów, w końcu ostatnia lekcja właśnie trwała, a nie warto było już na nią iść. Poszedł razem z nią, milcząc. Przez cała drogę wysłuchiwała wyzwisk pod adresem służby zdrowia, dzisiejszej pogody i gotowanej marchewki z groszkiem.
Ni ma to jak zepsuć sobie dzień przez własne głupie pomysły.
***
- Czy wy możecie wreszcie zacząć myśleć!? – wrzeszczała na nich Lucy, gdy tylko dopadła ich na kanapach w Salonie.
Nic nie mówiąc Jim, gapił się na włosy swojej kuzynki, które w świetle padającym z kominka wydawały się jeszcze bardziej ogniste.
- Daj spokój Luc, nic się nie stało. – próbowała uspokoić ją blondynka.
- Jak to nic! Twoja ręka jest unieruchomiona na pięć tygodni i na dodatek nie będzie mogła wziąć udziału w meczu! – powiedziała grobowym głosem.
Kasandra wytrzeszczyła oczy, mimowolnie wstając. Przez to całe zamieszanie zupełnie zapomniała o Quidditchu. James wyglądał jakby miał się zaraz pochlastać.
- No to mogiła.- dodał Max, którego przywiało tam razem z rudowłosą.
Pomiędzy nimi zapanowało drętwa cisza.
- Idę do biblioteki. – powiedziała po dłuższej chwili milczenia zamyślona Kas. – Powiedz Spencerowi, wiesz co. – dodała, chwytając zdrową ręką swoją torbę leżącą obok jej nóg.
Trzasnęła portretem.
***
Blada postać wpatrywała się mętnym wzrokiem, w twarz swojego przyjaciela.
- To już Keene. Już.
Ściskający jego dłoń przyjaciel, zacisnął mocno powieki w bezsilnym geście.
- Nie możesz teraz się poddawać, Keene. – powiedział, widząc rozpacz na jego obliczu.
- Ale bez ciebie się nie uda.
Keene ogarnął wzrokiem sylwetkę przyjaciela. Gaeth, bo tak miał na imię, leżał na wpół oparty o pień omszałego drzewa. W ciemności jego białe włosy błyszczały nadając całej postaci majestatu. Jedną ręką zaciskał na nadgarstku przyjaciela, a drugą miętolił materiał swojego płaszcza.
Konał. Znużony życiem odchodził z tego świata.
- Nie zrezygnujesz. – poderwał się nagle. – Musisz ich znaleźć. Musisz. Ta godzina jest już bliska, jeśli się nie uda... Iberion zostanie na zawsze stracony. – wydyszał.
- Ach, gdyby to się nigdy nie wydarzyło. Gdyby ona... – ostatnie słowa nie przeszły mu przez gardło.
- Gdyby Tullia – rzekł Gaeth z naciskiem - nie zrobiła tego, gdyby nie wybrała jego, nie uciekła, nie poczulibyśmy nigdy, co znaczy strata. Musisz ich znaleźć.
- Nie wiem czy poradzę sobie sam.
- Zwróć się do Sevi i Naal. Pomogą Ci. Im zależy tak samo jak nam wszystkim.
Wiatr jaki targał konarami drzew, które dotychczas chroniły ich, wzmógł się niesamowicie.
W oddali było słychać szalejące morze. Trwał sztorm.
A zimny deszcz rosił im twarze. W tej samej chwili ciałem Keene, wstrząsnął dreszcz, jakby tysiące igieł wbijało mu się w ciało.
Uścisk na nadgarstku zelżał.
Gaeth odszedł. Na zawsze.
Opuścił Keene przed czasem, opuścił wygnanych.
A przecież to nie tak miało być, mieli dożyć późnej starości szczęśliwie, nie na obcej ziemi.
Gdyby tylko nie pojawił się ten śmiertelnik, gdyby Tullia...
***
Jim niechętnie oderwał wzrok od granicy Zakazanego Lasu, która czerniała, na tle ciemnego nieba. Trwał właśnie trening, a on siedział bezwładnie na swojej miotle, prawie w nim nie uczestnicząc. Bez kasy to już nie to samo i pomyśleć że to przez niego. Dręczyło go poczucie winy, bo kas nie mogła grać i nie mieli szukającego. Jak i również dlatego, że teraz siedziała w bibliotece, zapewne żałując dzisiejszego wybryku i pomstując na wszystko co żyje, chodzi i lata.
- Potter co z Tobą! – krzyknął Spencer, Kapitan Gryfonów, starając się przekrzyczeć wicher.
James ocknął się na chwilę przed, uderzeniem w niego tłuczka odbitego przez Elliota.
Uderzył bezwiednie pałką, zmieniając tor lotu piłki. Robił to za każdym razem, od paru dziesięciu minut.
- Dobra! Koniec! – usłyszał kolejny raz Spencera.
Wylądował gładko na mokrej powierzchni boiska, koło niego zaraz pojawił się Jordan.
Przez to długotrwałe wiszenie w powietrzu zupełnie zdrętwiał. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa, przez co o mało włos nie wylądował na glebie kolejny raz, dzisiejszego dnia.
Pałka przykleiła się to ręki, ledwo się jej pozbył. Skierował się do szatni.
Przebrał się w swoje zwykłe ubranie, opatulając się szczelniej szalikiem.
- Potter, zaczekaj chwilę. – dosłyszał, gdy miał zamiar udać się do wyjścia.
Posłusznie zatrzymał się, wpatrując się z wyczekiwaniem w kapitana.
Anthony Spencer przedstawiał widok człowieka, całkowicie załamanego. Być może, ba nawet na pewno miało to związek z utratą szukającej. W najbliższym meczu ze Ślizgonami polegną, tego był pewien.
- Znasz kogoś, kto mógłby cię zastąpić w najbliższym meczu na pozycji pałkarza? – spytał bez ogródek.
Zszokowany Jim, ledwo złapał się ściany. Ciśnienie mu podskoczyło.
- To znaczy że...wylatuje. - wykrztusił z niedowierzaniem.
Spencer parsknął ironicznym śmiechem.
- Nie. Po prostu awansowałeś właśnie na pozycję szukającego, w każdym razie do następnego meczu. Skoro, nie mamy Kas, co jest po części Twoją winą. – powiedział.
Odetchnął z ulgą, przywracając swojemu ciału poprzednie położenie. Puls wrócił do normy.
- Dlaczego ja?
- Bo na eliminacjach też byłeś dobry, nawet bardzo. Masz cela chłopie. –Anthony klepnął go przyjacielsko po ramieniu, najmniej delikatnie.
Potter już o nic więcej nie pytał.
Kilka minut potem, kroczył ciemnymi korytarzami Hogwartu, ciągnąc ze sobą miotłę. Miał już skręcić w skrót, gdy gdzieś z tyłu posłyszał głosy. Dwie dziewczyny rozmawiały, zmierzając w tą samą stronę co on.
Stanął za gobelinem zastawiającym przejście.
- Nie przejmuj się dziecinko. – ten głos ewidentnie należał do jego kuzynki.- Czas szybko zleci i już nie będziesz musiała chodzić w tym gipsie.
- Zanim się to stanie, Ślizgoni nas rozgromią. – powiedziała naburmuszona panna Archer. – Chodź tędy, tu jest skrót.
James znalazł się w fatalnym położeniu, rozglądnął się w poszukiwaniu ratunku. Niestety takowego nie znalazł. Gobelin uchylił się ukazując dwie postacie. Kas i Lucy patrzyły na niego zdziwione.
- James...co ty tu?
***
- Żegnaj przyjacielu. – wyszeptał cicho Keene.
Okrył się mocniej zieloną peleryną.
Białe włosy przykleiły się do poznaczonej zmarszczkami twarzy. Wiatr huczał w uszach, nieznośnie raniąc je chłodem.
Idąc po plaży, zostawiał ślady w mokrym piasku.
Jego celem było odnalezienie sojuszniczek, a do tego jeszcze długa droga.
Droga przez zimne, szare morze.
*EJ- przezwisko od inicjałów Elliota.
_____________________
Liczę na wasze zdanie co do jakości tej notki.
Pozdrawiam serdecznie
Laurelin
9. Zaczynamy? Dodała James Junior Piątek, 22 Sierpnia, 2008, 01:27
Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Po prostu po przyjeździe, wpadłam coś, sama konkretnie nie wiem w co.
Pozostaje mi tylko przeprosić.
Przepraszam.
Notka dedykowana wszystkim czytelnikom.
Możecie mnie ochrzanić, skrytykować, proszę bardzo, to wręcz wskazane. Bo notka na poziomie O/N.
Zaczynamy?
Miarowe oddechy uczniów wypełniały ciszę panującą w dormitoriach. Korytarze, zwykle gwarne, teraz świeciły pustkami. Tylko tu i ówdzie przechadzały się duchy, opanowane jakimś dziwnym letargiem lub rozlegało się ciche chrząkniecie portretu. Hogwart spał jeszcze nieświadomy tego co właściwie za chwilę miało się wydarzyć w jego murach. Kilka godzin przed świtem dwójka trzynastolatków, buszowała w jakiejś starej sali w poszukiwaniu...No właśnie, czego?
- Przecież pod koniec tamtego roku byłam pewna że to tutaj położyłam.
- A czy jest możliwe że wyrosły mu nóżki i się przemieściło?
- Eeee... No wiesz z logicznego punktu widzenia nie, ale to Hogwart tu wszystkie prawa zawodzą.
- Ej, czy różowe pudełko z żarówiasto żółtą czaszką na pokrywce powinno się znajdować w stosie starych, dziurawych skarpetek w kolorze... – tu nastąpiła chwili pauzy, mająca na celu określenie tegoż koloru - ...w kolorze... – ten chłopiec podjął kolejną próbę sprecyzowania tej barwy – No dobra. Poddaję się. Co to za kolor? – pytające spojrzenie Jamesa, zwróciło się w stronę ucieszonej Kasandry.
- Chyba wieloróżnołaciatobarwny. – odpowiedziała głęboko zamyślona – Ale wracając do sprawy to pudełko z czaszką stanowczo nie powinno znajdować się pod stosem starych skarpetek. Raczej na nim. – wielkie zielone oczy blondynki były lekko zamglone, a na nosie znajdowała się klamra do wieszania prania. Ten sam widok przedstawiała twarz Jamesa.
- Dlaczego ukryłaś to właśnie tutaj?!- spytał.
-Proste, bo nikt nie będzie szukał w prywatnym łóżku Starego Grzyba.* – wyszczerzyła się w odpowiedzi.
Jim wyjął pudełko które zagrzechotało, ale zaraz umilkło. Zaklęcie na złodziei działało nadal. Gdyby jakaś nieświadoma niczego, przypadkowa osóbka dotknęła go, lepiej byłoby nie oglądać skutków.
Z namaszczeniem położył je na jednym z wielu znajdujących się tam, zakurzonych stolików.
Otworzył powoli, unosząc prawie tylko opuszkami palców wieczko.
- Czuję się jak w jakimś filmie akcji, w którym głównym celem bohaterów jest rozbrojenie jakiejś bomby. – wypalił nagle, na co Kas zrobiła zdumioną minę.
- A co to są te filmy?
- Aaa, to takie ruchome obrazy, coś jak nasze zdjęcia. Tylko za każdym razem pokazuje inny obraz. – wytłumaczył nieporadnie – Tata zabierał mnie do kina w wakacje. To takie miejsce zbudowane przez mugoli, w którym wyświetlają filmy.
- Aha. – padła odpowiedź, lecz Kasey i tak chyba nie zrozumiała, przynajmniej na to wskazywał ton jej głosu – Musisz mnie kiedyś zabrać do kina.
- Dobrze. Ale teraz zajmijmy się rozwalaniem Hogwartu póki młodzi, zdrowi i piękni! – James niczym wojownik wyruszający na bitwę, stanął na spróchniałym krześle, uprzednio tego oczywiście nie zauważając. Krzesło zapadło się razem z chłopakiem, w kłębie kurzu, który wzbił się z podłogi. Zaraz ukazała się jego pokryta pyłem głowa, na nosie zawadiacko przekrzywiły się okulary. Leżał w stosie roztrzaskanego drewna, jęcząc cicho (zapewne potłukł sobie tylną część ciała).
Kas śmiała się jak nigdy, trzymając się za brzuch.
Nadmierne hałasy w godzinach ciszy nocnej mogły ściągnąć Starego woźnego lub jego pomocnika, Adama Atkinsa, który opętańczo szukał każdych łamaczy regulaminu (podobno zlecił mu to sam Lucyfer).
Potłuczony chłopak wstał szybko, klebnując roześmianą Kasey, ale tak aby się nie udusiła, nadal martwił się o jej zdrowie.
Gdy już dostatecznie się uspokoiła, powrócili do sprawy pudełka.
- Ty bierzesz część zachodnią, a ja lecę po Flo i działamy we wschodniej. – zarządziła Kasandra z miną stratega.
- Tak jest panie Kapitanie!- zasalutował Jim.
- Khem, khem...
- Kłaczek? – zapytał.
- Haahaha....Bardzo śmieszne. – rzekła sarkastycznie.
- No dobra. Pani Kapitan. – powiedział zrezygnowany – Feministka. – dodał cicho.
- Hej, to Luc jest feministką. Ja jej tylko pomagam. – blondynka zabłyszczała ząbkami, jakby miała pomiędzy nimi słońce.
- Jasne. Rozdzielamy się. – oboje opuścili salę, udając się w dwie różne strony.
***
Gdyby Philip Archer był swoją siostrą, często wpadałby w kłopoty, miewał zwariowane pomysły, łamał regulamin bez żadnych zahamowań, miał blond włosy, byłby dziewczyną.
Jednak Philip nie był swoją siostrą. Stanowił jej kompletne przeciwieństwo.
Zawsze opanowany, miły, uprzejmy. Nigdy nie wychylał się poza granice, które sam dawno temu sobie wytyczył. Uczył się bardzo dobrze, o czym świadczy tytuł kujona roku, który otrzymał jak na razie dwukrotnie i wszystko wskazywało na to iż po raz trzeci także się to zdarzy. Z jednego tylko był niezadowolony. Dziedziną najbardziej przez niego ulubioną była transmutacja, radził sobie z nią bardzo dobrze. Jednak była osoba która okazała się od niego lepsza, choć o wiele mniej od niego przykładała się do tego przedmiotu.
Lucy Weasley.
Odczuwał z tego powodu żal w stosunku do tej dziewczyny. Byli przyjaciółmi co prawda, ale nawet wśród najbliższych sobie osób występuje swego rodzaju zazdrość, o zdolności bądź wiedzę posiadaną przez drugie. I choć chłopak głęboko ją skrywał, nie mógł się jej całkowicie wyzbyć. Co też trochę utrudniało mu kontakty z Lucy.
Trzynastolatek aktualnie pogrążony w smętnych rozmyślaniach, siedział w szkarłatnym szlafroku na jednej z wielu kanap w pustym jeszcze Pokoju Wspólnym.
Wiele osób mogłoby uznać, że czwarta nad ranem to nie najlepsza pora na rozważania.
Lecz Philip po prostu nie miał czasu robić to w godzinach kiedy słońce znajdowało się nad ziemią. Zwyczajnie cały czas pochłaniała mu nauka. Nauczyciele dziwili się jak tak młody człowiek może prawie bezgranicznie się jej poświęcać.
Człowiek- zagadka mawiano najczęściej. Wiecznie z nosem w książkach, osoba niełatwo nawiązująca znajomości.
Uważano, że ten chłopak został stworzony do zbierania coraz więcej wiedzy, niczym sonda na Marsie.
W istocie tak nie było. Phil zawężał swoją przestrzeń, uciekając przed nękającymi go przykrymi wspomnieniami. Nauka była tylko wymówką.
Spokój jaki malował się na twarzy chłopaka, został zmącony przez nagłe pojawienie się istoty w miejscu jego przebywania. Zachowując się możliwie najciszej jak potrafił, odwrócił głowę w stronę portretu, który cicho zatrzasnął się za wchodzącą osobą.
No tak, mógł się tego spodziewać. Jak zawsze w najmniej oczekiwanych momentach zjawiała się jego siostra. Chociaż było do przywidzenia, iż może się na nią natknąć. Często urządzała sobie nocne eskapady po zamku.
Kasey szybko wspięła się po schodach do dormitoriów dziewcząt. Uchylając lekko dębowe drzwi swojej sypialni, zagwizdała cicho. Małe szare zwierzątko z nastroszonym, niczym głowa Jamesa Pottera, ogonkiem, przybiegło na wezwanie swej pani. Razem z wiewiórką na ramieniu, zawróciła do Pokoju Wspólnego.
- Gdzie idziesz? – usłyszała ostry głos, z rozkazującą nutą.
Obróciła wolno głowę w kierunku kanap. Bardzo dobrze znała ten ton. Wiedziała, że jeśli nie powie co planuje nigdzie jej nie puści. Przeszła więc do szybkiego działania.
- Lepiej nie wychodź teraz z wieży. – powiedziała szybko i zwiała.
Philip nie zdążył zareagować, nie był przygotowany.
***
James leniwie wpatrywał się w łyżeczkę gorącej herbaty. Oboje z Kas nie spali całą noc, przygotowując się do pierwszego (dopiero!) w tym roku kawału. Bojąc się wzięcia do ręki szklanki z resztą bursztynowego płynu, która zważywszy na jego zmęczenie mogła znaleźć się na jego szacie, przy tym boleśnie oparzając jego samego. Wolał nie ryzykować, a zdarzało mu się to nieczęsto. Naprzeciw niego Kasandra opierała blond główkę na ramieniu Lucy i jedynym dowodem na to że nie śpi były zielone błyski spod pół przymkniętych powiek.
Philip za to był wyraźnie podenerwowany. Czekał na siostrę kilka godzin, aż w końcu usnął na kanapie we wspólnym. Po prawdzie miał jej za złe niewygody jakie zapewnił swoim kościom. Jim jednak nie naraził mu się jednak, aż tak bardzo. Więc w stosunku do niego zachowywał się inaczej (tzn. nie chciał zamrozić wzrokiem).
- No dobra. – przerwał leniwe milczenie jakie panowało przy ich części stołu, podczas gdy reszta tonęła w ogólnym zgiełku. – Gdzie żeście się szwendali?
Kasy tylko wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, trwając w półśnie, Jimowi łyżeczka wypadła z ręki, potoczyła się krótko po stole, po czym zadzwoniła w stojący tam dzbanek z kawą. Kas słysząc ten hałas zerwała się nagle, potrząsając głową. Potter zamrugał kilkakrotnie, aby przywrócić sobie ostrość widzenia. Od długotrwałego wpatrywania się w łyżeczkę obraz miał trochę zamglony.
- Wypełnialiśmy swoje obowiązki. – zadeklamowała dziewczyna jak w amoku.
- Co się rozumie samo przez się. – dodała Lucy, tonem znawcy z wyczuwalnym sarkazmem, jednakże z powodu otępienia umysłowego, nie załapali aluzji.
- Mam tylko jedno zasadnicze pytanie. – zwrócił się do Jamesa, Phil.
- Wal, stary. – wolno powiedział tamten, wykonując ponaglający ruch ręką.
- Czy mamy ewakuować się z zamku?
Pozostała trójka parsknęła w swoje talerze.
- Ty naprawdę myślisz, że zrobilibyśmy coś klasie ciemiężonej, czyli uczniom do której sami należymy... no może oprócz Ślizgonów.?– spytał, szeroko otwierając oczęta starszy z braci Potterów.
- Po głębszym zastanowieniu, dochodzę do nieco mylących wniosków. Znając was śmiało mógłbym stwierdzić że tak, ponieważ nie spotkałem jeszcze ludzi tak destrukcyjnych jak wasza dwójka i prawdopodobnie już mi się to nie zdarzy.
Dwójka przyglądała mu się w niemym niezrozumieniu.
- Dobra, nieważne.
- A wydawało mi się, że właśnie powiedziałeś komplement pod moim adresem! – wykrzyknęła po chwili Kasey.
Jak widać niewyspanie dawało jej się we znaki. Jej mózg przeciążony podczas wykonywania nocnego planu, rejestrował z opóźnieniem i nie pełne informacje.
Lucy przyglądając się swojej przyjaciółce i walniętemu kuzynowi, stwierdziła iż dzisiejszego dnia nabawią się nie lada kłopotów. Gdyby wiedziała jak bardzo się nie myli, pewnie zadałaby sobie pytanie, dlaczego nie zapisała się na wróżbiarstwo.
***
Wygodnie ułożył się na ławce, jak to miał w zwyczaju robić, na tejże lekcji. Obok niego Phil pisał zawzięcie każde słowo wypowiedziane, wciąż tym samym monotonnym głosem nauczyciela. Historia Magii może i nie należała do jego ulubionych przedmiotów, ale zawsze korzystał na niej z twardej ławki. Bite trzy kwadranse wtapiał wzrok w biurko profesora, na którym tańczyła cienka stróżka światła. Lekcję niezmiennie prowadził Binns.
Jak zawsze klasa, w tym roku składająca się z Gryfonów i Krukonów robiła wszystko tylko nie słuchała jego słów. Oprócz paru wyjątków, ale wyjątki jak powszechnie wiadomo zdarzają się zawsze, aby potwierdzić regułę. Jednak na tej lekcji miało zdarzyć się coś, co zainteresowało Jima bardziej dziejami świata czarodziejskiego.
Ciche pochrapywanie jednego z uczniów, w ostatniej ławce wyrwało go z odrętwienia.
Wzdrygnął się, potrącając przy tym rękę Philipa, którego notatkę zdobiło teraz dość duże granatowe maźnięcie. Na czole chłopak ukazała się delikatna kreska, będąc początkiem przyszłej zmarszczki.
- Czy Ty nie możesz chociaż raz posłuchać?! – syknął, kopiąc go pod stolikiem w kostkę.
James jęknął. Srogie były kary jakie Phil wymierzał za przerywanie mu, tak ważnych i ciekawych zajęć. Pod spojrzeniem zielonych oczu, w których czaił się mroź, nieobecny w oczach Kasandry, postanowił się zastosować do jego polecenia.
Poprawił się w krześle, po chwili wpatrując się w wątłą postać ducha. Zaczął słuchać.
Co jak co, ale to był wysiłek ponad miarę dla zwykłego ucznia.
- ...żyją na ogół w stadach. Przystosowane są do życia zarówno słodkiej jak i słonej wodzie... – jednostajny ton przerwało dość głośne parsknięcie.
- Młoda damo, czy byłabyś łaskawa nie przeszkadzać w lekcji? - powiedział wolno duch.
-Tak, profesorze. Jednak zdziwiła mnie jedna kwestia. – w rzędzie po lewej ręce Jima, w drugiej ławce od katedr, siedziała Isleen i gdyby widział, teraz wyraz jej oczu zdziwiłby się. – Ale czy na Historii Magii powinno nauczać się o trytonach i syrenach? Sądziłam raczej, że te ...hmm istoty pasują bardziej do Opieki nad Magicznymi Stworzeniami.
- Moja droga, Trytony i Syreny to nie zwierzęta, więc nie rozumiem co ma do tego Opieka. Same stanowią o sobie, i żadna inna istota na ziemi nie rządzi nimi. A z Historią magii mają bardzo wiele wspólnego. Bowiem od ich magii pochodzą największe wodne Czary, jakich nie posiedli czarodzieje. To właśnie czarodzieje bojąc się, odizolowali je i kontrolują. – w głosie Binnsa jeszcze nigdy nie było tyle, irytacji i gniewu. Isleen zamrugała szybko.
W tym właśnie momencie w całym Hogwarcie dało się słyszeć straszliwy huk, jakby wiele armat zaczęło wystrzeliwać pociski, o tej samej porze. A potem wysoki krzyk. Już każdy wiedział co się święci.
***
Profesor Minerwa MacGonagall przechadzała się spokojnie korytarzami Hogwartu. Trwały lekcje nikt nie wrzeszczał, nie biegał i ogólnie panowała cisza i spokój. Pani Dyrektor, swe kroki kierowała do kuchni, w celu jak najszybszego skonsumowania kawy z mlekiem i ciastkami.. Zawsze miała pudełko w gabinecie, jednak dziś ich zabrakło.
Przechodząc koło jednej ze zbroi, tak licznych w tym zamku, usłyszała cichy stukot. Odwróciła się i w tej właśnie chwili na kamienną posadzkę spadła przyłbica. Podniosła ją i odstawiła na miejsce. Gdy tylko usłyszała głuchy chrzęst metalu, chciała cofnąć ręce. Jednak nie zdążyła. Zbroja wybuchła jej w rękach, tworząc przy tym kłęby mlecznobiałej pary, która już zaczęła rozchodzić się po korytarzu. Po opancerzeniu pozostał tylko drobny pył.
Wybuch tej jednej był niczym alarm dla pozostałych. Wszystkie zbroje w zasięgu wzroku pani profesor eksplodowały, robiąc przy tym niemiłosiernego hałasu i coraz to nowej mgły.
Krzyknęła przeciągle.
Tego im nie podaruje.
Po czym kierując się na oślep, starała się dotrzeć do klasy Historii Magii, w której Ci uczniowie mieli akurat lekcję.
Wtargnęła do klasy, z osmolonymi brwiami i brudnymi od sadzy policzkami. Jej szata była tu i ówdzie podarta.
Twardo i bez najmniejszego załamania w głosie powiedziała dwa słowa.
***
Przed dużym biurkiem dyrektora szkoły, stało dwoje nastolatków. Jedno wbiło wzrok w ziemię i usiłowało z wszelką cenę się nie śmiać, drugie z podniesionymi oczyma obserwowało wysoką postać, szybko przemieszczającą się po pomieszczeniu. Ręce zapletli z tyłu, próbując przybrać na twarz wyraz nieświadomości.
- Tego już za wiele! Jak śmieliście zrobić coś podobnego! – wrzeszczała przechodząc z konta w kąt dyrektorka. Zdążyła już ich zbluzgać, zmaltretować psychicznie, sponiewierać (oczywiście, tylko w przenośni). Teraz tylko wrzeszczała, wypominając wielokrotnie skutki ich karygodnego czynu i że jest już na to za stara. Co prawda już wiekowa, jednak ciągle żwawa.
- Macie coś na swoje usprawiedliwienie? – spytała w końcu, mierząc ich palącym spojrzeniem.
- Ale pani profesor, to nie my. – powiedziała cicho, acz wyraźnie dziewczyna.
- Jak to nie wy! A kto inny w tej szkole posunąłby się do czegoś takiego?! – powiedziała już spokojniej, aczkolwiek nie bardzo cicho.
- Niestety musi pani znaleźć sobie innego winowajcę. Tonie my! – powtórzył chłopak.
- I ja mam w to uwierzyć!
- A ma pani na to jakiekolwiek dowody? – zapytała blondynka, przyglądając się profesorce.
Fakt. Minerwa dowodów nie miała, oprócz wiedzy że to na pewno oni.
- Szlaban! Miesięczny! Minus pięćdziesiąt punktów!– wrzasnęła.
- Ale za co?
- Za zadawanie głupich pytań i nie przyznanie się do winy! –zgasiła ich natychmiastowo. – A teraz żegnam.
Uczniowie bez słowa opuścili gabinet, przy akompaniamencie huków z głębi zamku.
Została sama.
Przetrzymała Huncwotów, braci Weasley’ów, ale ta dwójka była ponad jej siły.
***
Kasandra Archer i James Potter wyszli właśnie z gabinetu dyrektorki. Po zamknięciu się dużych dębowych drzwi przybili sobie piątkę.
Przeszli koła gargulca, strzegącego przejścia, zagłębiając się tym samym w mgłę którą sami zgotowali. Drogę do Pokoju Wspólnego znają przecież na pamięć, szczególnie od miejsca w którym się przed chwilą znajdowali.
Szlaban im nie straszny, mieli ich już z setkę na koncie. A zabawa była przednia, gdyż para po godzinie zmieniała kolory, jeszcze bardziej ograniczając widoczność.
Podążyli do Wieży z zamiarem zaproponowania Gryfonom zabawy w chowanego.
______________
Miałam napisać o więcej o Isleen. Nie mogę. Pomęczę to dłużej jak i niektórych z was. I tak wiecie już o wiele więcej.
Pozdrawiam serdecznie,
Laurelin
8. Nocne przemyślenia, przyczyną wielu "dziwnych" wniosków. Dodała James Junior Środa, 09 Lipca, 2008, 00:13
A więc tak. Dawno mnie tu nie było. To znaczy dawno nie było notki. Pisała się bardzo długo, nie wiem, nie oceniam. To wy od tego jesteście. Zauważyłam, albo raczej wywnioskowałam z waszych komentarzy iż podobał wam się opis snu. chciałabym tutaj podziękować MarcieG, ponieważ pod wpływem jej komentarza napisałam ową cześć notki. Także serdecznie Ci dziękuję.
A tę notkę dedykuję Lunie Lovegood, która skomentowała prawie wszystkie moje poprzednie notki, chociaż wcale nie musiała, podnosząc tym samym moje morale jako autorki, oraz osobom które czytają tę pisaninę.Podziękowania również dla was.
Gwiazdy. Miliony rozświetlonych punkcików na granatowym niebie. Drgające lekko, jakby mrugały do zagubionych wędrowców wskazując im drogę. Tej nocy było je świetnie widać. Z gzymsu Wieży Astronomicznej spoglądał na nie, nie mogąc nadziwić się ich piękności. Małe, a kryjące w sobie świetlne refleksy, których nie można było wyczarować nawet różdżką. W tej chwili obraz nieba skojarzył mu się z książką, z którą Isleen nigdy się nie rozstawała. To właśnie na tej wieży otworzyła ją i zatrzasnęła, jakby kryła w sobie olbrzymi ból. Nie mógł zrozumieć wyrazu jej twarzy. Był zdziwiony. Zdziwienie to najbardziej neutralne słowo jakie przychodziło mu na myśl. ,,Zdziwienie jest tą przyczyną, przez którą ludzie zaczęli filozofować.”
- No ładnie James. Jeszcze trochę i całkowicie sfiksujesz. Już zaczynasz intelektualizować. Aaaa, znowu to samo...– zbeształ sam siebie na głos.
Nadal myślał o co mogło jej wtedy chodzić.
Skąd tak dobrze go znała?
Miał wiele myśli, co do tego, ale żadna nie wydawała mu się dość prawdopodobna.
Nie znalazł dobrego wytłumaczenia.
Jeszcze ten sen. Następny, miał ich już sporą kolekcję, jeśli tak można byłoby to określić.
To dziwne miejsce, o którym śnił każdej nocy. Inny świat.
Opuszczony. Martwy.
Tylko ten krzyk, ten wiatr, ta woda i trawa porastająca ścieżkę do drzewa. Będącego swoistym posągiem.
Znowu wpatrzył się w gwiazdy, a granat nieba przywiódł mu na myśl jeszcze jedno skojarzenie. Wspomnienie ze szczęśliwego dzieciństwa.
***
Rudowłosa kobieta w granatowej sukience do kolan siedziała na ogrodowym krześle. Wokół niej zgromadzonych było wiele osób, spokrewnionych bliżej lub dalej. Spora grupka dzieci biegała po trawniku raz po raz się potykając. Uśmiechnięci małoletni najzwyczajniej w świecie bawili się:
- Berek. Teraz Ty gonisz. – krzyknęła mała dziewczynka z mnóstwem piegów na ślicznej buźce. O wiele za mocno szturchając swojego kuzyna. Czarnowłosy pięciolatek lekko zatoczył się i upadł. Przybrudzając swoje jeansowe ogrodniczki.
- James, ostrożnie. – krzyknęła kobieta w granatowej sukience, będąca matką brzdąca.
Malec jakby nie słysząc słów rodzicielki, nadal bawił się tak samo żywiołowo.
Wśród osób zajmujących się rozmowami, obserwowaniem pociech, bądź konsumowanie brakowało jedynie ojca tegoż chłopca.
Roczna dziewczynka z rudą kępką włosów na głowie siedziała na wysokim krzesełku, a obok niej na podobnym siedzisku usadowiony został chłopiec w jej wieku. Oboje przyglądali się wszystkim z wielką uwagą.
Nagle za niskim płotkiem z nikąd pojawiła się postać w pelerynie. Przybysz ściągnął ją z siebie i westchnął. Odgarnął jedną ręką z czoła przydługie, ciemne włosy odsłaniając bliznę w kształcie błyskawicy. W drugiej natomiast trzymał jeden długi pakunek i kilka mniejszych. Ten sam pięcioletni chłopiec zobaczywszy mężczyznę, przerwał zabawę i pobiegł do niego, przeskakując niski płotek.
- Tata!!! – krzyknął rzuciwszy się ku niemu.
Przytuliwszy się do ojcowskich nóg, zwrócił wyczekujące spojrzenie wielkich brązowych oczu, które w przyszłości miało oczarować nie jedno damskie serce. Mężczyzna pogłaskał syna po czuprynie i przyklęknął. Podał mu pakunek owinięty brązowym papierem, który następnie mały szybko rozpakował. W jego drobnych rączkach ukazała się miotła, nie dziecięca. Marzył o niej od kiedy pierwszy raz zobaczył ją na wystawie sklepowej. Teraz pozostało mu tylko, nauczyć się na niej latać. Z uśmiechem przytulił rodziciela i wraz z nim udał się do zgromadzonej rodziny i przyjaciół.
***
Wysoki, szczupły chłopiec przechadzał się korytarzami rozległego zamku. Niedawno dostał pelerynę dzięki której stawał się niewidzialny. Postanowił ją wypróbować w taki właśnie sposób. Łamanie zasad ustalonych przez innych zawsze mu odpowiadało, co więcej uwielbiał to. Gdzieś z bocznego korytarza doszedł go cichy szept. Poszedł w tamtą stronę. Przy ścianie stało dwoje jedenastoletnich dzieci. Dziewczynka trochę wyższa od chłopca. Wyraźnie słyszał poirytowanie w głosie chłopca, który zawzięcie tłumaczył coś swojej siostrze. Ta, jednak niewiele się tym przejmując rozglądała się wokoło.
- Gdyby nie Twoje głupie pomysły, nie siedzielibyśmy teraz tu, zastanawiając się którędy wrócić. A Cacper* mnie ostrzegał pilnuj aby nie wpakowała się w kłopoty pierwszego dnia.
- Mnie za to powiedział: „Zaklebnuj go, jak będzie ci przeszkadzał.”. Oj, Phil nie marudź, nie moja wina że ten zamek jest taki poplątany. Powinni poustawiać drogowskazy. Zaoszczędziłoby to wysiłku Twojemu językowi i moim nerwom. – powiedziała dziewczynka.
James na te słowa cicho się zaśmiał. Wyraz twarzy dzieci zmienił się. Patrzyły niespokojnie na teren wokół. W końcu korytarza pojawił się błysk latarki i ciężkie kroki.
- Cholera. – zaklęła dziewczyna, na co brat zwrócił jej karcące spojrzenie. Byli w sytuacji bez wyjścia. Przyłapani na gorącym uczynku na pewno dostaliby szlaban. James niewiele myśląc ściągnął z siebie pelerynę i zwrócił się ku rodzeństwu:
- Szybko, właźcie. – oboje stanęli jak wryci, ale będą w strachu przed wykryciem przez woźnego, szybko się otrząsnęli. Cała trójka przyległa do ściany, oddychając cicho. Po niespełna trzech minutach mogli już spokojnie ściągnąć niewidkę. Niebezpieczeństwo oddaliło się.
- Ja cię kiedyś wypatroszę Kas. – szepnął chłopiec.
- Ale i tak mnie kochasz braciszku. – w świetle księżyca przebijającym się przez wielkie gotyckie okna można było dostrzec śliczny uśmiech na smukłej twarzyczce dziewczynki. Jej brat musiał się przed tym ugiąć.
- A tak w ogóle skąd ty się tu wziąłeś? – spytała, spoglądają na Jamesa.
- Zwiedzałem zamek. – powiedział. –
- Tak też myślałam.
- To czemu się pytasz?
- Wiesz nie często spotykam w ciemnym korytarzu osobę z peleryną-niewidką, w dodatku pomagającą mi się ukryć. Muszę trochę pomyśleć. Ochłonąć.
- Widziałem was już gdzieś. – rzekł chwili namysłu.
- To chyba jasne. Jesteśmy na tym samym roku. – powiedział chłopiec, który do tej pory tylko się przysłuchiwała. – James Potter, prawda?
Jim skinął krótko, nawet nie pytają skąd o tym wie.
- A wy? – zapytał.
- Kasandra Archer. – przedstawiła się entuzjastycznie dziewczyna, ściskając mu dłoń - Ale mów mi Kas.
- Philip Archer. – odpowiedział trochę sztywno chłopiec.
- W skrócie Phil. Nie przejmuj się on zawsze taki drętwy.
- Miło poznać, choć okoliczności są ciut niesprzyjające dłuższej rozmowie.- skomentował na wzór Lucy.
Nadal stali w tym samym korytarzu rozmawiając beztrosko. A przecież był środek nocy. Pora w której wszystkie grzeczne dzieci smacznie śpią. No właśnie. Rzecz w tym że te dzieci nie zaliczały się do grzecznych.
Następnego dnia wybrał się na nocną wyprawę razem z Kasey. Philip nie przejawiał żadnych pozytywnych uczuć co do tego pomysłu.
Kas przewróciła się o starego kota woźnego, złamawszy przy tym rękę. Zarobili szlaban. Na szczęście zdemaskowania peleryny-niewidki udało się uniknąć. Za to mieli świetną zabawę przy sprzątaniu sali do eliksirów. Takie wybryki zakończyły się długotrwałą przyjaźnią.
***
Teraz przypominał sobie liczne chwile szczęści, które przeżył. Dlaczego ostatnio jakby spoważniał, przestał żartować razem z Kas. Przecież w tym roku nie zrobili ani jednego żartu.
Przypomniał sobie słowa Isleen: „Nie myśl o tym. Staraj się żyć normalnie.” Wiedział dobrze, choć znał ją bardzo krótko że więcej ponad to usłyszał się na razie nie dowie. Poniekąd miał zamiar się zastosować do jej rady.
Chłodny podmuch zmierzwił mu i tak nastroszone włosy. Za sobą usłyszał ciche stukanie obcasów o twardą posadzkę. Odwrócił głowę. Wysoka sylwetka o dziewczęcych kształtach zmierzała ku niemu od drzwi, w ręku trzymając kawałek pergaminu. Gdy znalazła się już dostatecznie blisko mógł zauważyć krótkie „zwariowane włosy” okalające buzię, na której gościł szeroki uśmiech. Kas usiadła obok niego bez słowa.
- Jak zawsze potrafisz mnie znaleźć. – powiedział.
- Tym razem skorzystałam z pomocy. – odpowiedziała, machając Mapą Huncwotów przed jamesowymi oczętami.
Siedzieli tak kilkadziesiąt długich minut nic więcej nie mówiąc.
- Zmieniłeś się ostatnio. – przerwała milczenie blondynka.
- Tak.?
- No nie patrz tak na mnie, jakbyś nie wiedział o co chodzi! – wybuchła nagle, prostując się.
- No dobra. Załóżmy że wiem o co chodzi. A jeśli nawet to co to zmieni? – w ciemności zmierzył ją irytująco-pytającym wzrokiem.
- A to, że wiesz że robisz źle i możesz to naprawić. James używaj czasem mózgu człowieku!
- Przykro mi ale takowego nie posiadam.
- Oj chłopcze, mózg każdy ma, nawet Ty, tylko rozumu czasem brak. – skwitowała.
- Wiesz, czasem potrafisz być strasznie upierdliwa., z tym swoim gadaniem.
- A Ty co?! Kryzys wieku średniego jakiś przeżywasz! Upodabniasz się z tymi humorkami to Philipa! A przecież to ja z Luc jesteśmy dziewczynami!
- Spokojnie dziewczyno!
Mina Kas ze wzburzonej natychmiastowo zmieniła się na szczere zdziwienie i zaciekawienie. Popatrzyła w dal pytająco.
- Czasem zastanawiam się czy poziom testosteronu w naszych rodzinach rozłożył się odpowiednio. Zachowujecie się jak baby!
James przypatrzył się cieniowi uśmiechu na jej twarzy. Sam nigdy by nie doszedł, że można coś z tym zrobić. Głupota. Głupota! I jeszcze raz Głupota!!! Ta panna zwykle królowała, nie dając dojść do głosu panu Rozsądkowi i pannie Rozwadze. Logiczne myślenie było mu obce. Może dlatego miał takie fatalne oceny z eliksirów?
Właśnie przed chwilą James uświadomił sobie rzecz naprawdę ważną w życiu.
Myślał.
Jego mózg wreszcie ruszył do działania, choć dawno nie używany zacierał się boleśnie o ściany czaszki. Trzeba byłoby go trochę naoliwić.
Roześmiał się szczerze rozśmieszony tą myślą. Kasandra zaczęła śmiać się razem zanim, choć dokładnie nie wiedziała z czego. Wszakże okazje do śmiechu, gdy się znajdą trzeba skrzętnie wykorzystywać. I tego się trzymała.
On lubił jej śmiech. Czasem słychać było jakby się dusiła, a w parze z roześmianą buzią wyglądało to komicznie. Był pewien że ta osoba na pewno kiedyś nabawi się poważnych kłopotów z oddychaniem. A teraz śmiała się jakby rzadziej, przynajmniej nie w jego towarzystwie. Już dawno nie mieli ku temu okazji. Choć może tydzień to mały okres czasu.
Postanowił, że nie będzie tak przejmował się sprawom o której tak naprawdę nic nie wie.
Zapewnienie że wszystkiego dowie się w swoim czasie, musiało mu wystarczyć.
A Isleen, jest przecież znów człowiekiem. Zrozumie.
Poczuł przypływ euforii.
James, ten prawdziwy, który ostatnio skrył się głęboko powrócił.
Z rozmachu przytulił Kasey, której śmiech zamarł na ustach. Puścił ją szybko, w obawie o jej przyszłe problemy z drogami oddechowymi, do których oprócz ciągłego śmiechu, może dołączyć również stres, stany przedzawałowe spowodowane zaskakującymi zdarzeniami lub czymkolwiek.
- Działamy?!- zapytał z iście huncwockim uśmiechem (odziedziczonym).
*Cacper- czyt. Kasper ( tak dla formalności)
_____________________
Za literówki przepraszam (jak zawsze) le chyba jestem ślepa...no dobra raczej napewno (w nocy tym bardziej).
Na koniec chciałam jeszcze poinformować, że wyjeżdżam osiemnastego. Mam nadzieję że uda mi się jeszcze do tego czasu coś dodać.
Otoczaczunie
Notka numer siedem. Nie chciałabym niektórych martwić, ale tu wiele o Isleen nie będzie. Nie mogłabym tak od razu napisać historii tej dziewczyny i wyjaśnić wątków, które zaczęłam w przedostatniej notce. Tę notkę dedykuję moim kochanym przyjaciółkom: Ance-Grzance, Karolince (przeprosiny na szczęście przyjęła), Agusi, Kini i mojej kochanej Charlie. Rodzeństwo to wielki skarb, trzeba więc go głęboko zakopać!
Dedykacja również dla: Cho Chang, Lary, poli, Tamary Black, Dz. B., Meg Dimen, Kary(powodzenia w prowadzeniu pamiętnika), @nk@, MartyG, Ann-Britt, hermiona18, Kimberly L. za skomentowanie poprzedniej notki, a także dla tych którzy nie skomentowali. I tak was kocham, za wszystko. A teraz kończę moje osobiste wywody (mogę tak jeszcze długo) i zapraszam do czytania:
Widział zieloną krainę. Nie, raczej szeroką ścieżkę przechodzącą między wodami jakiegoś rozległego jeziora. Słońce odbijało się w mętnej wodzie, na której raz po raz pojawiały się kręgi, spowodowane zapewne przez stworzenie które czaiło się pod tonią. Nie za bardzo mu się tam podobało. Sam widok może tak bardzo nie odstręczał, ale było tam coś takiego co napawało go lękiem. Pomyślał, że w lepszych czasach ta kraina zapewne była ostoją szczęśliwości, a teraz jakby oddychała w zwolnionym tempie czekając wyzwolenia. Rozejrzał się niepewnie. Stał właśnie na kępie starej trawy, która zarosła całą ścieżkę, dobiegającą daleko, daleko za horyzont. Widział tam jakieś ciemne kształty, w oddali majaczyły góry, bardzo wysokie. A dalej nie było już nic. Nagle usłyszał przeciągły krzyk, właściwie jęk, jakby ktoś bardzo cierpiał. Dźwięk ustał i znów zapanowała cisza, mącona ledwie cichym szemrzeniem wiatru w wysokiej trawie. Cofnął się lekko, a jego palce natrafiły na delikatne, acz twarde tworzywo. Przejechał po nim dłońmi. Odwrócił się, jednak za szybko, uderzając o materie ciałem. Mokra substancja spadła mu na głowę, zamazując widok. Przetarł szybko rękawem okulary, a to co zobaczył zmroziło go. Przed nim stało drzewo, mocno stare. W nikłym blasku słońca ujrzał, iż było prawie całkowicie czarne, tylko gdzie niegdzie widział plamy szarości i startej bieli. Na poczerniałych gałązkach, wisiały smętnie małe listki, z których skapywał deszcz, w postaci zielonkawej cieczy. Ten swoisty widok wspominał potem do końca życia, bo drzewo wyglądało jakby płakało. Na wprost siebie zobaczył wnękę, w którą z łatwością mógłby się zmieścić. Osobliwe przejście na drugą stronę, jednak zamknięte. Obszedł je dookoła, mimo wszystko nie zobaczył nic po przeciwnej stronie, oprócz tego samego rozległego jeziora, które zachodziło aż za widnokrąg, choć teraz miał wątpliwości czy to było jezioro. Tylko ta ścieżka zataczała koło, wokół drzewa w kierunku jego przyjścia. Teraz mgła zasnuła cały ten tajemniczy świat, a gałązki przedziwnej bramy zaszeleściły złowieszczo. Wiatr zepsuł dotąd ledwo naruszoną taflę, uderzając o twarz chłopaka chłodnym powiewem. W powietrzu czuł napiętą ciszę, duszny oddech dawał mu się we znaki. Podmuch, którego bynajmniej nie można było nazwać łagodnym, stawał się coraz bardziej natarczywy. W końcu tak jakby wszystkie siły tego miejsce sprzysięgły się przeciw niemu. Pomyślał, iż nie chce tam być. Zamknął oczy. To miejsce coraz bardziej go przerażało. I wtedy właśnie zdał sobie sprawę, że leży w dormitorium trzeciego roku Gryffindoru, mnąc pościel w spoconych palcach. Rozejrzał się wokoło. Jego towarzysze spali smacznie. Sięgnął po szklankę wody, stojącą na szafce nocnej. Przypomniał sobie znów wielkie jezioro wypełnione zielonkawą cieczą. Tak, to też była woda. Tylko, jakby dawno nie używana? Sam nie wiedział. Dysząc, położył głowę na białej poduszce, okrywając się szczelniej szkarłatnym kocem. Zasnął spowrotem. Kolejne sny, o tym przedziwnym, ale jakże fascynującym miejscu miały go nękać jeszcze przez wiele nocy.
***
W Wielkiej Sali jak co dzień przy śniadaniu panował ogólny rozgardiasz i hałas. James wolno poruszał ustami, żując jakąś potrawę na którą zbytnio nie zwracał uwagi. Patrzył cały czas na stół Krukonów, na Isleen. Dziewczyna jednak nie zwracał na niego uwagi. Obok jej talerza leżała granatowa książka. Widząc iż dziewczyna nie przejawia większego entuzjazmu do chociaż jednego spojrzenia w jego stronę. Odwrócił wzrok w kierunku panny Ginger Scott.
Brązowo włosa Puchonka siedziała prosto, przeglądają notatki z wczorajszych lekcji. Dziś Gryfoni mieli mieć obronę przed czarną magią właśnie z Puchonami. Cieszył się że będzie mógł choć trochę poobserwować Gine, ale również z powodu lekcji z nowym nauczycielem, którego metod jeszcze nie znał. Spojrzał na swoich przyjaciół. Lucy prowadziła konwersację z coraz bardziej zdenerwowaną Kas, której wyraźne próby zakończenia jej nie działały na rudą. Philip jak zawsze z rozdwojoną uwagą czytał książkę, jadł i wymieniał pojedyncze zdania z Kevinem Astonem, prefektem Gryffindoru. Po krótkim rozpoznaniu sytuacji, wywnioskował iż są zbyt zajęci i nie będą jeszcze długo zwracać na niego uwagi. Spokojnie powrócił do uprzednio przerwanej czynności.
- Spróbuj z nią porozmawiać. – usłyszał po pięciu minutach. Napotkał przyjazne spojrzenie Phila. Lucy i Kasandra przerwały swoją rozmowę.
- Właśnie Jim, pogadałbyś z nią. – odezwała się siostra bruneta.
- To staje się coraz bardziej denerwujące. Gapisz się na nią prawie bez przerwy od trzech dni i nic nie zamierzasz zrobić. – dodała Luc, patrząc na niego z niezadowoleniem.
- To nie moja wina. Jestem po prostu nieśmiały. – bronił się jak mógł, James.
- Ty i nieśmiałość?! – zaśmiała się cicho Kas.
- A niby co w tym takiego śmiesznego? – rzucił wojowniczo.
- Paradoks. Zaskakująca sprzeczność. James, w tobie nieśmiałości jest mniej niż rozumu. – wyraził swój pogląd Philip.
- A dajcie mi już spokój! – prawie krzyknął, a jego twarz wykrzywiła się w grymasie.
Trójka przyjaciół widząc, iż dalsze uświadamianie go w tym nie ma sensu zrezygnowała, powracając do poprzednich zajęć. Wszyscy wstali słysząc dzwonek, wzywający ich na lekcje.
***
Klasa siedziała cicho, z uwagą wpatrując się w biurko. Choć lekcja trwała już od dziesięciu minut, nauczyciel nie raczył się zjawić. Niektórzy z nudów czytali podręcznik albo rysowali znaczki na czystych pergaminach. Znalazło się też kilka siedzących nieruchomo, zamyślonych osób. Drzwi trzasnęły głucho i do klasy wszedł nauczyciel. Dziś ubrany był w malinową szatę, wyzywaną fioletową nicią, co świetnie pasowało do jego oczu. Omiótł klasę trochę sztucznie wściekłym spojrzeniem. Podszedł do biurka na którym nie leżało nic, oprócz szklanki niebieskawego płynu. Gryfoni i Puchoni patrzyli na niego oczekująco. Odwrócił się do nich, opierając ręce na blacie.
- Obrona przed czarną magią – wypowiedział wolno, trochę tajemniczo – Przedmiot którego od dziś ja będę was nauczał. Jak poinformowała was wczoraj szanowna pani dyrektor nazywam się Adamus Kern. Macie jakieś pytania? – zakończył.
Uczniowie wydawali się nieco zdezorientowani. Właściwie nie powiedział im nic nowego.
Jedna osoba podniosła rękę. Lucy zawsze chciała wiedzieć dokładnie wszystko. Po przyzwalającym geście profesora zapytała:
- Preferuje pan raczej teorię obrony czy może praktykę?
- Słusznie, że o to zapytałaś panno .....Weasley – dodał po podpowiedzi dziewczyny – Wolę bardziej praktyczne metody. Skoro już tu jesteśmy może zaczniemy. Wstańcie. – polecił.
Rozległo się szuranie krzesłami i ciche rozmowy. Pan Kern wyciągnął różdżkę i machnął nią krótko. Wszystkie stoliki i krzesła ustawiły się równo pod ścianami.
- Dobierzcie się w pary i wyciągnijcie swoje różdżki. Poćwiczymy rozbrajanie. Jest to podstawowe zaklęcie używane w pojedynkach czarodziejów. A teraz powtórzcie za mną: Expelliarmus!
- Expelliarmus! – krzyknęła chórem klasa.
- Dobrze, a teraz spróbujcie rozbroić przeciwnika. Machnijcie różdżkami dokładnie tak... – tu pokazał odpowiedni ruch – i wypowiedzcie formułę. Proszę bardzo panna....
- Scott. – powiedziała twardo Ginger.
- Scott i pan ....Archer. – wybrał Philipa.
Obydwoje stanęli naprzeciw siebie. Ręce Puchonki drgały niepokojąco. Philip natomiast wydawał się zupełnie spokojny.
- A teraz rzućcie na siebie zaklęcie. – podpowiedział nauczyciel.
- Expelliarmus! – krzyknęli oboje celując w siebie różdżkami.
Siła zaklęcia odrzuciła dziewczynę dwa metry do tyłu. Wstała rozcierając sobie obolały krzyż.
- Brawo panie Archer, doskonale rzucone zaklęcie jak na pierwszy raz. Choć w prawdziwych pojedynkach stosuje się bardziej odrzucanie różdżki przeciwnika, nie również jego samego, aby mieć satysfakcję. Jednakże gratuluję. Panno Scott, dobrze się pani czuje? – zapytał.
Dziewczyna pokiwała twierdząco.
- Więc może panna spróbować rozbroić pana Archera? – Ginger rzuciła mu wściekłe spojrzenie, jednak zgodziła się. Poprawiła włosy, które przy upadku zakryły jej twarz i stanęła w pozycji bojowej. Krótko wypowiedziała zaklęcie. Różdżka w dłoni Philipa lekko drgnęła, ale nie odrzuciło jej, ani samego chłopak nie wyrzuciło w powietrze.
- Coś mi się wydaje panno Scott, że w pani przypadku przydałyby się dodatkowe ćwiczenia. Proszę się do mnie zgłosić dziś o siedemnastej. – powiedział nauczyciel – Poćwiczcie teraz ze sobą, pokaz już się skończył.
James razem z Kasandrą na przemian rzucali na siebie zaklęcie, a różdżki wyskakiwały im z rąk, upadając niedaleko. Traktowali to jak zabawę. W końcu oboje byli znani jako lekkoduchy, nie robiące sobie nic z ograniczeń. Czasem wpadali na bardzo ciekawe pomysły, nie zawsze bezpieczne, za które już nieraz obrywali szlabanem. Teraz gdy obok peleryny-niewidki pojawiła się Mapa Huncwotów, nie było już na nich mocnych. Dodatkowo do tych dwóch rzeczy dołączyła mała wiewiórka Kasndry, Flo (która imię zawdzięcza pewnej znanej czarownicy o imieniu Florencja) która w tejże chwili spała smacznie ukryta pod kołdrą swojej pani w dormitorium.
Zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec lekcji. Zbierając swoje rzeczy Jim, zauważył jak Kern wypił ten niebieski napój, który znajdował się w klasie od początku. Wyszedł wraz z Lucy, Kas i Philipem.
Na korytarzu wyminęła ich szybkim krokiem Ginger, której torba dyndała na prawym ramieniu.
- Jak wam się podobała lekcja? – zapytała nagle Lucy.
- Lekcja nawet, nawet, tylko nauczyciel trochę niezrównoważony. – odpowiedział jej Jim. – a tak w ogóle skąd wiedział jak się nazywasz Philip?
- Nie wiem.
- Pewnie słyszał od pani Harley, pochwały na temat ,,tego uroczego, zielonookiego młodzieńca”. – powiedziała Kasey, parodiując głos nauczycielki. Lucy i Jim roześmiali się.
- Przestań siostrzyczko, bo nie dam Ci spisać zadania domowego na zielarstwo. – zagroził jej brat.
- A widzieliście co on pił, ten niebieski płyn? – spytał James, który od jakiegoś czasu we wszystkim widział coś tajemniczego.
- Zapewne eliksir na wściekliznę. – podpowiedziała Kas – Nie zdziwiłabym się gdyby przez to właśnie, nosił tą okropną perukę.
- To jest peruka? – Jimowi odebrało mowę. Już w myślach układał sobie plan związany ze spotkaniem sam na sam z Ginger. Pewnie po eliksirach, z szóstorocznymi został eliksir wielosokowy. A dziś o siedemnastej... . Zgasła już w nim ta nadzieja, gdy blondynka potwierdziła.
- Czyli jest łysy? A to się Miksturka* zdziwi, jak się o tym dowie. – powiedziała z chytrym uśmieszkiem Lucy. – A ty jak to poznałaś? – dopytywała się przyjaciółki.
- Zsunęło mu się trochę, d razu widać. Nie zauważyliście?
- Wyobraź sobie słońce, że bardziej byliśmy zajęci lekcją niż przyglądaniem się mu.
- Skoro nie macie podzielnej uwagi jak ja. Widać nie jesteście aż tak zdolni. – na buźce Kasey zakwitł cwany uśmiech.
- Nie przechwalaj się, młodsza.
- Wcale nie jestem młodsza braciszku!
- Dobra, dobra. Czy wy naprawdę zawsze musicie się o to kłócić? – przerwała rodzeństwu Lucy.
- Promyczku, my to kochamy! – wykrzyknęła Kas, przytulając swoją przyjaciółkę, czym zwróciła na siebie uwagę osób przechodzących obok nich.
- Ehh, nie rozumieją nas. – skwitowała, gdy jakieś dwie Ślizgonki, na ten widok uśmiechały się głupawo.
Akurat dotarli do Wielkiej Sali na rozpoczynający się obiad. Napełnili brzuchy, smacznymi potrawami. Po czym wyraźnie niechętnie udali się do biblioteki w poszukiwaniu materiałów potrzebnych do zrobienia prac domowych. Zwykle wszystko robili razem, ale ich charaktery różniły się od siebie kompletnie. No może oprócz tego, że cała czwórka miała zamiłowanie do przygód. U Lucy i Philipa może nie było to tak widoczne jak u Jima i Kas, ale wkrótce miało się objawić. Powoli, aż do tego dojrzeją. W każdym razie ważne było to, że byli przyjaciółmi, już od trzech lat. Choć niekiedy zdarzały im się głębsze kłótnie.
_______________
Ależ się napisałam. to za moją długą nieobecność.
6. ,,Jestem znów człowiekiem..." Dodała James Junior Niedziela, 11 Maja, 2008, 00:05
Hej. Kolejna trochę późno, ale wcześniej nie udało mi się. Zatem pozdrawiam i dedykuję tą notę: Karolinie F, Karze, Ann-Britt, MarcieG, Meg Dimen, Samancie, Dz. B., Agnes, Lilly, Victorie, Jenny, Tamarze Black za poświęcenie czasu i czytanie tego opowiadania i komentowanie oraz wszystkim którzy czytają, ale ie komentują. Dzięki Wam serdeczne
Nie rozumiał. Chciał, ale nie mógł. Dziewczyna nadal stała naprzeciw.
- Kim jesteś? – powtórzył. Teraz nie patrzyła mu w oczy tylko, na książkę którą trzymała. Otworzyła ją, pierwsza strona była obficie zapisana srebrnym atramentem. Nigdy takiego nie widział. Oczy już znajomej nagle posmutniały. Spowrotem ją zatrzasnęła.
- Jestem znów człowiekiem. – powiedziała. James z niezrozumieniem pokręcił głową.
- O co Ci chodzi? – spytał. Isleen tylko lekko się uśmiechnęła. Podeszłą bliżej. – To Ty mnie obserwowałaś? – Czarnowłosa skinęła głową. Ta sytuacja bardzo go dziwiła, wręcz obawiała się jej. Patrzył na nią w niemo oczekując, aż znów się odezwie. Głuche milczenie od czasu do czasu przerywane było nagłym podmuchem wiatru w drzewach, w Zakazanym Lesie.
- Jestem tu, ponieważ... – przerwała. James posłał jej wyczekujące spojrzenie. -....wszystko w swoim czasie James. To nie jest takie proste.
- Wytłumacz mi. – Isleen westchnęła. Coraz to natarczywsze spojrzenie chłopak skłoniło ją w końcu do odpowiedzi.
- To bardzo zawiła historia. Nie nadaje się do opowiadania od tak. Jednak zważywszy na okoliczności...Wiesz już że nazywam się Isleen. – krótką chwilę milczenia urwała w końcu zaczynając – Jestem znów człowiekiem.
- To już przerabialiśmy. – zirytowany zakłócił jej wypowiedź.
- Rozumiem że się denerwujesz, ale czy możesz mi nie przerywać? – karcące spojrzenie szarych oczu, zgasiło go – Wracając do poprzedniego jestem znów człowiekiem. Znów mam ciało, żyję, chodzę, jestem. Ale nie mogę spokojnie cieszyć się życiem po raz drugi mi darowanym.
- Że co, proszę?! – był co najmniej skołowany tym co usłyszał ,,Znów człowiekiem” . O co w tym chodzi i co on ma do tego.
- Będziesz pytał później. Teraz mnie posłuchaj. – na twarzy dziewczyny, malowało się oczekiwanie – Musisz mi pomóc. Jesteś synem człowieka, który uczynił wiele dobrego, dlatego Cię wybrał. Dlatego ja tu jestem.
- Wybrał, ale kto? – spytał.
- Literat.
- Kto to?
- Prosiłam Cię, Jim.
- Ale co to za książka? – zirytowany prawie krzyknął. Dziewczyna zmrużyła powieki.
- Moja historia. Nie pytaj. Dowiesz się wszystkiego w swoim czasie. Musisz ochłonąć. Nie wiesz co masz o ty myśleć, jesteś zdezorientowany.
- Skąd wiesz co czuję?
- Znam Cię James. Lepiej niż ktokolwiek. Nie teraz. – dodała pospiesznie widząc jego spojrzenie, pełne zdeterminowanego wyczekiwania.
Wyminęła go wolnym krokiem, kierując się do wyjścia. Stał chwilę wpatrując się w pustą przestrzeń wokół. Słowa dziewczyny bardzo go zaintrygowały. Miał jej pomóc. Niewiedział w czym. Odwrócił się i pobiegł za nią. Nie oddaliła się jeszcze zbytnio.
- Chcesz abym Ci pomógł, ale w czym? – zawołał lekko zdyszany.
- Wiem, że mi pomożesz. Nie martw się porozmawiamy jeszcze. Czasu jest jeszcze dużo, wszystkiego dowiesz się po kolei. Teraz muszę już iść. Nie myśl o tym. Jak na razie staraj się normalnie żyć, o ile to możliwe. – odpowiedziała, posyłając mu nikły uśmiech.
Nie gonił jej, gdy poszła. Wiedział, że i tak nic więcej się nie dowie. Ona wiedziała że jej pomoże, choć nie wie w czym i co się z tym wiąże. Gdy to mówiła czuł że po prostu musi. Jest mu to przeznaczone. A teraz właśnie się coś zaczęło. Odliczanie czasu do jakiegoś ważnego wydarzenia, jakie miało nastąpić w jego życiu. Wiedział jak nieznajoma miała na imię, ale nadal nie mógł zrozumieć kim była. ,,Znów człowiekiem” tłukło mu się po głowie, gdy kierował się w kierunku wieży Gryffindoru. Na wróżbiarstwo i tak był spóźniony, a po za tym bez przerwy myślał o tym czego właśnie się dowiedział.
***
W Pokoju Wspólnym było trochę tłoczno. Piątoklasiści odrabiali nawał prac domowych jaki zadli im nauczyciele na powitanie. Usiadł na sofie i odetchnął głęboko. Skrzypienie piór i odgłos cichych rozmów, nie przeszkadzało mu zbytnio. Rozłożył się wygodniej, kładąc zmęczone nogi na pufie, która stała nieopodal. Przymknął oczy, nasłuchując. Po pewnym czasie zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec ciężkiej mordęgi uczniów. Potocznie znanej lekcją. Wreszcie mogli odpocząć, jednocześnie przygotowując się na następny dzień. James usłyszał głuche trzaśnięcie portretu, uchylając lekko powieki zdołał zauważyć, iż do Salonu wpadła niska blondynka. Roziskrzone spojrzenie zielonych oczu zwróciła na niego. Była wyraźnie wkurzona.
- Gdzieś Ty był!!! – wrzasnęła tuż nad jego głową Kasandra, podpierając ręce na biodrach.
- Spokojnie Kasey. Bez zbędnych emocji. To przyczynia się do zawałów serca, a w efekcie zgonu. Zarówno jak niewłaściwe odżywianie się lub używki. – wyrecytował James.
- Co Ty gadasz? A zresztą mniejsza o to. Gdzie żeś się wałęsał przez cały czas. W chwili gdy ja wysłuchiwałam rzekomych przepowiedni tej starej wiedźmy, która wróży mi rychłą śmierć poprzez skręcenie karku, po upadku z miotły. – dziewczyna nie mogła opanować swej namiętnej gestykulacji, prawie łamiąc Jamesowi nos. Teraz wiedział, że szybko się nie uspokoi. – Ona się na mnie uwzięła, od początku lekcji, gdy weszłam do klasy już słyszałam milion wypowiedzi na temat mojego zejścia.
- Sama chciałaś się zapisać na tą lekcje.
- Wiem, tylko ta wściekła sowa, w okularach niczym denka od słoików przyczepiła się akurat do mnie. A zresztą Ty miałeś tam być ze mną. Gdzie się podziewałeś?
- To tu, to tam. Coś mnie zatrzymało.
- A może ktoś? – spytała blondynka siadając obok i przyglądając mu się badawczo.
- Nie ważne. Gdzie reszta?
- Zapewne spokojnie przechadzają się korytarzem, wracając z lekcji numerologi. Mój mądry, acz nie jedyny brat zdążył uświadomić już moją skromną osobę, iż przedmiot ten jest wart uwagi. Jak według niego każdy.
- A moja ukochana kuzynka zapewne mu towarzyszy. Sądząc po jej umiłowaniu wiedzy. Jednym słowem...
- Kujony. – dopowiedziała za niego panna Archer. – Słuchaj masz może przy sobie tą Mapę?
- Tak, chyba tak. – powiedział. Sięgnąwszy po torbę, którą wcześniej rzucił na podłogę obok kanapy, na której siedzieli. Wyciągnął z niej podręcznik do transmutacji autorstwa Wilberta Steina. Mapa Huncwotów leżała między stronicami, nadal nie zamknięta. Pełno kropek poruszało się po korytarzach Hogwartu. James wymienił krótkie spojrzenie z Kasandrą. Odwrócił Mapę na drugą stronę, która była czysta. Wziął pióro, wystające mu z torby i zaczął pisać. ,, Witajcie”. ,,Witaj mały, witaj” pojawiło się po chwili. Na twarz Kasandry wstąpił wyraz szczerego zaciekawienia. ,, Jestem właśnie w Hogwarcie, razem z moją przyjaciółką i zastanawiamy się jak zamknąć Mapę, tak aby nikt jej nie odczytał.” Napisał. ,,To proste, wystarczy tylko powiedzieć ,,Koniec psot” a Mapa będzie pusta.” ,,Jak ma na imię przyjaciółka?” zaraz pojawiło się obok. ,,Oj Łapa, a Ty tylko o jednym.” Znów pojawiło się na Mapie. Kas wyrwała pióro z ręki Jamesa, odpowiadając: ,,Kasandra Archer jestem, miło mi poznać”, ,,Nam również.”
James podskoczył. Do Salonu napływało coraz więcej Gryfonów.
,,Niestety, ale musimy już kończyć. Nie jesteśmy sami.” Odwrócił Mapę jednocześnie ją zamykając. Oboje rozejrzeli się dookoła. James zobaczył zbliżającą się ku niemu rudą czuprynę Lucy, która popychała przed sobą jego rodzonego brata.
- Walczył z Malfoyem. – powiedziała dziewczyna, siadając obok Kasndry. Albus patrzył znudzonym wzrokiem na swoją kuzynkę.
- Aha. A co się stało ze Ślizgonem? – spytał starszy brat winowajcy.
- Phil odprowadził go do Skrzydła Szpitalnego. Miał sadzonkę wierzby zamiast głowy.
- Brawo Al. Jednak coś z Ciebie wyrośnie! – krzyknął James.
- Dostał szlaban. A ty go jeszcze chwalisz. – Lucy nie aprobowała entuzjazmu Jima.
- Pobiłeś mnie. – czarnowłosy nie zwrócił na nią uwagi, spoglądając na zegarek – Dokładnie o trzydzieści sześć minut.
- Masz całkiem nie po kolei w głowie, Jim. – skwitowała to Luc.
- O ile w ogóle mam coś w głowie.
Albus uśmiechał się szeroko, nie przeszkadzała mu w tym nawet rozcięta warga. James odczuwał dumę, patrząc na brata. Lucy wypuściła głośno powietrze. Kasandra tylko kiwała w zrozumieniu głową, a Philip który wszedł do Wspólnego usiadł na pufie patrząc na paczkę przyjaciół w niemym pobłażaniu. W końcu jego przyjaciele byli szurnięci. Każdy na innym punkcie, ale lubił ich i rozumieli się bez słów. Czasami.
____________________
Proszę o szczerą krytykę. Myślę, że zasłużyłam. A za wstawienie notki jednak w niedzielę bardzo przepraszam.
Mua
Związek Krytyków ...!
