Następnego dnia na śniadaniu w sali wspólnej.
-Proszę o uwagę!!!-Dyrektor zadzwonił łyżeczką w swój kielich.
-Mam do ogłoszenia ważną wiadomość!!!-Twarze wszystkich zebranych zwróciły się w stronę stołu nauczycielskiego.
-Jak pewnie wiecie, zbliża się ważna dla Hogwartu rocznica oraz połączona z tym wydarzeniem koniunkcja...-spojrzenie z nad okularów połówek-...i związane z tym atrakcje. Cichy szmer wśród uczniów...
-Wasi opiekunowie pouczą was co do waszych obowiązków i ostrzegą- po raz kolejny!!-znaczące spojrzenie- O wiążących się z koniunkcją zagrożeniach.
Po tych słowach kilkoro z uczniów widocznie spuściło smutno głowy...Niewielka blondynka z pierwszej klasy Huffelpufa cichutko zapłakała...Pałkarz z Revenclawu- Carad uśmiechnął się smutno do swojej dziewczyny-siedzącej obok zmartwionej Sollay, poza nimi jeszcze kilkoro osób miało zatroskane twarze, a wśród nich...
-Remus, stary niema strachu, będzie dobrze-James klepał kolegę po zgarbionych plecach. Chłopak próbował uśmiechnąć się dzielnie ale jakoś słabo mu wyszło.
-Damy radę!-dodał Black-Jak nie damy jak damy!
Dumbeldore nie skończył jeszcze przemawiać...
-Niema strachu moi mili!- uśmiechnął się szeroko- Dawaliśmy sobie rade w trudniejszych sytuacjach!Poza tym- tu puścił oczko- ta rocznica będzie wyjątkowa...Ale to już tajemnica!
Miałam wiele wolnego czasu w nadchodzący weekend, więc wybrałam się do Homesgate na drobne zakupy. Po drodze spotkałam Amelię Bones i jej brata Edgara lubiłam ich, byli bystrymi, zdolnymi uczniami, poza tym Ame dała sie lubić...miała w zwyczaju najpierw wysłuchać dopiero pojąć decyzje po czyjej stronie stanie....tak właśnie sie poznałyśmy. Kłóciłam sie z Bellatrix (nie przepadałyśmy za sobą), kuzynką Syriusza na temat charłaków no i gdyby nie Ame to chyba by wyszedł z tego pojedynek w środku korytarza, a Ona tak poprowadziła dyskusję że po chwili cała klasa, nie wyłączając profesora Flitwicka, który właśnie przechodził, tkwiła w debacie na ten temat -pokojowej debacie...
(Stąd też przyszedł mi do głowy pomysł, z którego chciałam później skorzystać...Opiszę to przy pierwszej wolnej chwili...)
... która nie w smak była naszej drogiej Bi Bi (oh jak ona nie znosiła tego zdrobnienia ];-P), tak Ame dostała przydomek "Rozjemca".
Namówili mnie na butelkę piwa kremowego, po której poprawił mi sie humor...
Miałam ochotę na dzień beztroski. Keyl nie pojawiał się od dłuższego czasu, co dawało mi cień złudzenia że wszystko jest tak jak w normalnym życiu....prawie...
Po pożegnaniu się z rodzeństwem, pomaszerowałam z zamiarem zajrzenia do księgarni Esy Floresy gdy nagle...
-Ej!Gdzie się włóczysz...-odwróciła się w stronę, z której okryty szarym płaszczem mężczyzna, wołał na kogoś stojącego tuż za rogiem sklepu pana Olivandera. Głos miał niski, niepokojąco uprzejmy i niebezpieczny-...miałeś coś dla mnie zrobić...Już miała się odwrócić i odejść kiedy z za rogu wyjrzała wystraszona twarz jednego z uczniów....Błysnęło pasmo białych włosów...Hmmm. Malfoy....
Co tym razem knujesz?!Niech tam wolny dzień!Trzeba pilnować spraw...
*Zobaczymy co chowasz przedemną.....*
Stanęłam jak wryta....poczułam jak impuls przeskakuje w powietrzu między chłopakiem i nieznajomym...On mu czytał w myślach....
Niewielu ludzi posiadło tak trudną sztukę ligilimencji, łatwiej było nauczyć się tworzyć bariery myślowe, aby taką penetracje utrudnić, lub ją zniweczyć,co innego umieć tak łatwo i płynnie wnikać w czyjś umysł....co innego Ja, lecz jak dla mnie, ten rodzaj siły był zbyt wielkim wyzwaniem...niewiedząc z kim mam do czynienia...postanowiłam się nie zdradzać. Po chwili poczułam inny impuls cichy i prawie nieuchwytny...prawie..bądź co bądź byłam jego uczennicą.
Odwróciłam się, upewniając wcześniej czy nieznajomy go nie wyczuł...W porządku. Odwróciłam się, Kot stał dwie ulice dalej...W pobliżu nikt się nie kręcił, więc podeszłam i spytałam normalnie.
-Co się dzieje?-z właściwą sobie,trochę irytującą-nonszalancją odparł...
-Nic co nie przebiega zgodnie z planem....
*1 2 3 4...tylko spokojnie...*
-Możesz mi zatem powiedzieć, dlaczego nie pozwoliłeś mi dowiedzieć się czegoś o tej rozmowie-spytałam w wyrzutem-przecież wiesz, że tam był ktoś, o podobnych mocach do moich...Ktoś silny...
-Zbyt silny jak dla Ciebie....-uciął tonem kończącym rozmowę-Na razie... A teraz pozwól że udam się tam gdzie tobie nie radzę. Wiesz dlaczego...-dodał jadowicie i odszedł w stronę gospody Pod Świńskim Łbem. Spojrzałam jeszcze w którą stronę poszedł podejrzany jegomość- Nokturn. Co za niespodzianka!
"Wiesz dlaczego". A pewnie że wiem! Wiem że On tam jest...przecież od niego tyle zależy....a ten chce żebym czekała...Ja i tak będę musiała z Nim porozmawiać, a Keyl mi w tym nie przeszkodzi. Ugh! Dalej traktuje mnie jak smarkulę! A przecież jestem...kobietą...no tylko że...w ciele osiemnastolatki.....
Dalsze zakupy, raczej zeszły na inny plan, bo narastające poczucie lekceważenia przez preceptora, były delikatnie ujmując drażniące. Postanowiłam więc wrócić do Hogwartu.
Oczy mu zapłonęły
-Chciałbym się dowiedzieć, bo nie widziałem nigdy czegoś takiego!
*Niby nikt a widzi to co ponad percepcyjne...Albus to inna sprawa ale uczniak....Zaskakują mnie te roczniki. ...Niedobrze....Daje się zaskoczyć...Cholera za długo tu siedzimy...*
-Czy ty mnie w ogóle słuchasz?!-pytanie wyrwało mnie z zamyślenia.
-J-jasne- byłam już gotowa odpowiedzieć- Ot zwykłe sztuczki!- prychnęłam niedbale machnąwszy ręką- Mugole nawet takie znają. A różdżkę miałam, ale da się przenieść po prostu Moc na dłoń odpowiednio wcześniej. Rzucasz "przeniesienie" i już.
Patrzał mi dłuższą chwilę w oczy szukając czegoś wreszcie odparł...
-Kłamiesz!Przeniesienie jest tylko chwilowe i nie na taką moc. A Ty dłuższą chwilę nie robiłaś żadnych ruchów niemówiąc już o machaniu różdżką. Mówiąc to spąsowiał.
-Tu Cię mam -wypaliłam mając czym się odkręcić- Śledzisz mnie!- wycelowałam oskarżycielsko trzymany w dłoni zbierak prosto w jego pierś- Od jakiegoś czasu za mną łazisz, taak teraz pamiętam....błonia kiedy potraktowałam Blacka, biblioteka....Ej co ty zboczony jesteś?!
-Nie przeginaj!- podniósł się i rzucił swój zbierak na stół- Jak ktoś się znajdzie za blisko i za często koło Ciebie to od razu zboczony! Nic dziwnego że nie masz przyjaciół!-podniósł głos- Jak ktoś tylko bliżej podejdzie to oberwie Co??!!
Też wstałam wkurzona. Nie będzie mnie smarkacz rozpracowywał!
-A Ty to niby Co??!!Psycholog się odezwał a sam tylko w cieniu przemykasz jak szczur i trujesz co młodszych bo brak ci odwagi żeby się z równymi popróbować!!
Zbladł, ale zacisnął pięści.
-Za równych sobie uważasz widzę tych przygłupów z Gryfa!No to gratuluję!
-A co!-ponosiło mnie już. Co sobie ten gówniarz (że na tym samym roku, to szczegół ) myśli!-zazdrosny jesteś?!
-Może!!- wyrwało mu się i zadławił się tym co powiedział, bo posiniał- z wyrazu jego twarzy wyczytałam że ganił się za brak opanowania.
Mnie też zatkało. Spojrzałam na niego uważniej. Szczupły, średniej budowy chłopak lat 17, raczej przeciętna twarz, ostre rysy oraz bijąca z niej duma, upór i smutek ale głęboko skrywany. Nadawały mu specyficznej męskiej urody, nie klasycznej ale przyciągającej myśli...Miał życie podobne do mnie- był sam z wyboru czy z musu... ...nieważne...Ciągła czujność bo ktoś może podłożyć nogę dziwadłom...miał rację...oboje nie byliśmy specjalnie zachęcający do bliższego poznania...ale...
-Dlaczego?- zaryzykowałam. Nie zrozumiał. Patrzył tylko. Czarne oczy...
-Nieważne....- odpuściłam...
-Bo masz... starą duszę i... ciemny blask....-pożałował swoich słów, to było aż nazbyt widoczne.
Otępiałam. On Widzi Aury!
-Dobra zapomnij....to nie takie trudne...-uśmiechnął się gorzko zabierając się z powrotem do obierania- ...wystarczy chcieć.
Wbrew wszystkiemu, to właśnie te słowa wywołały we mnie sympatię do tego mrocznego młodego mężczyzny.. ..Przecież to właśnie była moja droga...zapomnienie...
Otępiała słowami, które jakby dopiero do mnie docierały usiadłam przyglądając mu się.
Postanowiłam trochę rozładować napięcie, bądź co bądź mieliśmy spędzić jeszcze trochę czasu wspólnie....
-Trochę łagodna kara jak na taki "wybryk"...nie sądzisz?!Kilka wieczorów na babraniu się w tych paskudztwach?
-A kto powiedział że kilka?- spojrzał na mnie z cynicznym uśmieszkiem. Pomyślałam, albo jest taki twardziel, albo tak dobrze potrafi kontrolować swoje uczucia. Hmm...
-Poza tym, Ja nawet lubię te szlabany...-no, to faktycznie czubek!-...przynajmniej jestem tu sam, a i często mogę coś podwędzić z tych składników i eksperymentować.
Spojrzenie czujne...
-Chyba mnie nie wydasz?
*Jasne! A później będę musiała uważać na każdy kęs jedzenia...Oj głupia nie jestem.*
-Dobra...-odpowiedziałam i uśmiechnęłam się. Zastanowił się chwilę i nieśmiało odwzajemnił uśmiech.
===============================================
Po skończonym na ten wieczór piekiełku udaliśmy się spać.
Przebrawszy się w pidżamę, usiadłam na parapecie jednego z okien sypialni dziewcząt. Wokół mnie, słychać było tylko spokojne oddechy koleżanek i ich delikatne pochrapywania. Było już dość późno, i prawie cały zamek już spokojnie spał...prawie...
Rozmyślałam nad Snapem...Niezłe talenty mnie tu otaczają...Swoistość geniuszów...Nic dziwnego że ten etap jest jednym z najważniejszych. Tu się wszystko rozstrzyga...Pomyślał by kto, jak bardzo drobne zdarzenia, wpływają na nasze późniejsze drogi. Czas spać...
*Patrzyła na mnie wprost,wzrok miała spokojny, dumny i mądry. Jej włosy, niegdyś splecione w gruby warkocz, teraz czarnymi pasmami, spływały z pleców i odsłoniętego, potarganą suknią ciała. Ręce, związane za palem o który się opierała, stojąc wyprostowana i górująca nad tłumem....
....Szepty...Trzask ognia....Suche polana i chrust, zebrany wokół podestu na którym stała, zapłonął jasnymi głodnym językami ognia, które zaczęły piąć się w górę jak węże....tysiące węży....syk....Dym pali, wyciska łzy...lecz Ona patrzy wprost w moje oczy....a Ja nie mogę odwrócić wzroku...jestem...zaczarowana...to magia?..Czy to ta Jej siła i obojętność wobec zbliżającej się okropnej śmierci?
...I wtedy zaczyna krzyczeć. Przeraźliwie głośno i długo...
Krzyk przeradza się w nie ludzki skowyt zwierzęcia.... ....Patrzy na mnie....*
Zerwałam sie z pościeli rozdygotana na granicy krzyku...Cholera, chyba nie dam dłużej rady....Jak te sny się nie skończą, to niedługo będę nieprzytomna, jak kret i nic nie zrobię.....Snape....
-Dobra Kocie....Nie mogę się magicznie znieczulać, więc co powiesz na eliksir.....
Uśmiech... i postanowienie, że przy jutrzejszym szlabanie poprosi nowego kolegę o pomoc.
-I coś czuję że nie odmówi...
Zdaje się, że będę musiała rzadziej wstawiać notki ...ale nie wiem jeszcze w jakich odstępach. Pozdrawiam czytających. Cmoki.
Mam nadzieję, że podoba wam się klimat...będzie mroczno, emocjonalnie i tajemniczo...
Zajęcia odbywające sie w lochach, nie należały do przyjemnych...w rzeczy samej były uczniom najwstrętniejsze. Wilgoć i odór stęchlizny mieszał się z "zapachami" mikstur,formaliną i zalanymi nią...różnościami....dodatkowo dotkliwe zimno. A Czyrako-bulwy były...ohydne, śmierdziały i bez rękawic dotkliwie parzyły...nie..one po prostu rozpuszczały powoli skórę, niezbędne były więc nieodzowne w pracowni rękawice ze smoczej skóry. Problem w tym że co bardziej sadystyczni profesorowie nie dawali lub po prostu chowali owe niezbędniki by trochę"umilić"uczniom pracę. Praca szła mi dość sprawnie, a wspomnienie sukcesu z "oswajaniem"Huncwotów działało jak środek przeciwbólowy....
================================================
-Normalnie Extra!-emocjonował się Black gdy wracali przez błonia do zamku w jak najlepszej komitywie.
-Wow-dołączył się Peter-oni normalnie wyglądali jak Lustrzane Bliźniaki!
-Bajek dla charłaków się naczytałeś głupku-Remus palnął go otwartą dłonią w tył głowy-niema na świecie takich dzieci!Bajuś,bajuś!
Oburzony chłopak przyspieszył kroku, ale nie oddalał się chcąc słyszeć każde słowo pozostałych...
-Trzeba przyznać młodemu rację, niezłe show daliście!-dodał Lupin
-Gdy skręcaliście,już myślałem że się poddasz mała, ale nagle jakbym zobaczył dwie identyczne błyskawice... pomknęliście jak strzały.
Rozpierała mnie duma i samozadowolenie, na ustach drzemał uśmiech.
-Jednego żałuję....-westchnął James, przyciągając wzrok pozostałych.
-...i to nie tego że nie wygrałem z dziewczyną...bo przegrać z tak dobrym jak Ja zawodnikiem byłby jednak honor...-zdziwienie uniosło moje brwi, czyżby w tym smarkaczu naprawdę była odrobina godności....
-..tak naprawdę żałuję że że nie mogłem oddać mojej wygranej przyjacielowi...-tu wskazała ręką na idącego obok Syriusz. Ten w odpowiedzi odrzucił w -przyznam- bardzo sexowny sposób włosy z czoła i spojrzał mi odważnie niemal wyzywająco w oczy.
*Nie!-...pomyślałam-...myliłam się Potter-jesteście tylko napalonymi młokosami!* Westchnęłam...i uśmiechnęłam się wytrzymując spojrzenie.
-Szkoda że nie wygrałeś...-...zrobiłam znaczącą minę-...jestem zorientowana co do pewnych Bardzo Ciekawych "Aspektów" Blacka...-przyśpieszyłam nieco i dokończyłam przez ramię-... i myślę że byłoby dość Ciekawie. Uśmiechy chłopców i czerwień na twarzy Syriusza świadczyła o znajomości tematu. Dziw brał że Blackowi nie poszła krew z nosa. Roześmiałam się dźwięcznie wbiegając na korytarz prowadzący do pokoju wspólnego w wieży Krukonów.
W niszy jednej z wielu obok posągów stał ciemnowłosy Ślizgon...Oczy błyszczały mu w blasku płonących łuczyw, gdy odprowadzał dziewczynę wzrokiem....
================================================
Następnego wieczoru oprócz czyrako-bulw czekała mnie jeszcze jedna niespodzianka...drugi szlabanowicz ....Ślizgon.... ..................Severus Snape...................
Woźny przyprowadził go do lochów trzymając za kołnierz. Chłopak wyraźnie wściekły faktem takiego pomiatania....mruczał coś pod nosem.
-Ofiara nr.dwa przybyła!-rzucił woźny z uśmiechem odrażającej przyjemności gnojenia gówniarzy.-Żeby mi robota była wykonana!Bo sprawdzę!
Snape niepewnie popatrzał na mnie, i z buntem wypisanym na pochmurnej twarzy obejrzał się na wychodzącego Filcha. Milczenie wisiało w powietrzu....Nie miałam specjalnej ochoty na towarzystwo. Szczerze powiedziawszy zawsze wolałam samotność. To i tak, była już wystarczająca udręka żeby tu przebywać, a tu Masz ci! Następny uczniak...oj, niech ten wieczór się wreszcie skończy!
-Bierz i zasuwaj!
-...
-Mowę ci odebrało?!
Spojrzenie...wahanie....podszedł....
Usiadł z dala ode mnie ale tak by widzieć moją twarz....dziwny chłopak.
Obieranie szło nam nie źle (wniosek: musi być nie pierwsze Jego obieranie tego cholerstwa-czyt. nie pierwszy szlaban-bądź co bądź Ślizgon) ale za to konwersacja na poziomie komórkowym...
-Za co Ty?-nie wytrzymałam tego milczenia....nawet oddech miał cichy, jakby go tu w ogóle nie było, każdy ruch wykonywał jakby był przyzwyczajony do schodzenia ludziom z oczu...znikania...Całkiem znajome uczucie.
-.......
-Może nie jesteśmy na herbatce ale grzecznie spytałam...
-.....
-No dobra, przecież nie polecę z tym do dyrektora...to by było bez sensu.
-...
-Ok nie chcesz-niemów
-Zrobiłem ...-uniósł dumnie głowę-...eliksir zbliżony w działaniu do"Szkiel-wzro" tylko że po mojej przeróbce działa odwrotnie...-czekał na reakcje
-I użyłeś go na?......
-Pierwszoroczniaku który chciał się wykazać w Slitherinie....
-I?...prawdopodobnie leży teraz u Pomfrey?
-Nooo...-uśmiechnął się na wspomnienie figla....
-Odrastanie. Będzie cholernie bolało! Nienormalny jesteś?!
-Tak?!A Ty może lepsza jesteś?! Lucjusz ma zmiażdżoną krtań i jest....
-Tleniony!
-Tleniony!
Wypowiedzieli chórem!I zaśmiali się szpetnie.
-Jakby nie było to nasi....hmmm....koledzy...no nie?-zastanowiłam się
-Zasłużyli sobie!
-Młody czym ci niby podpadł?!Bo Malfoy to kanalia.
-Nooo....na kimś muszę próbować no nie?
Zdolniacha pomyślałam...Fakt był zawsze najlepszy z eliksirów, ale żeby majstrować przy zmianie...to już wyższa szkoła jazdy....talent.....
Przez jakiś czas zastanawiał się nad czymś. W końcu spytał...
-Skąd znasz takie sztuczki?No wiesz te z dłońmi...Bo różdżki nie użyłaś.
Zesztywniałam myśląc *Oj! Niedobrze!...*
Cmoki i miłego czytania!
Słowniczek:
Ropa z nie dojrzałych Czyrako-buw- nie dojrzałe okazy tej "egzotycznej" rośliny miały przeciwnie do dojrzałych egzemplarzy, ropę podobną do palącej kwasem smoły.Wykorzystywane były do sporządzenia maści o płynów o działaniu bardzo skutecznie odkażającym rany po ukąszeniu jadowitych stworzeń takich jak Likantrop.
Wstawiłam opis chodzenia Lil i Lucia a najpierw miało być to....
Więc wstawiam jeszcze raz całość, żeby było już dobrze.Pa.
W wielkiej sali...
-Zbieranie Ropy z Niedojrzałych Czyrakobulw na zajęcia z Eliksirów przez tydzień co wieczór!!!Przesadził!-skarżyłam się Lily przy kolacji.
-A Ty przesadziłaś z tym co zrobiłaś temu-nie przeczę-dupkowi!-głos miała co najmniej chłodny
Spojrzałam na nią ze zdziwieniem.
-Za to co powiedział?!-Zaperzyłam się!-Poza tym to tylko kolor włosów.
Lily wstała zza stołu w Wielkiej Sali i odchodząc powiedziała
-Zachowałaś sie dokładnie tak samo jak tamci debile!
No to mam co chciałam....
Swoją drogą nieco zrozumiały był dla mnie wybuch Lil...Kiedyś chodziła z Malfoyem...ale to było zanim się okazało że to żmija...zanim sie okazało że to głupi....po prawdzie muszę to opisać, a później chcę dokończyć resztę wydarzeń z tego wieczoru.
A'propos Lil i Lucia - trochę to było propaprane ale można by na upartego nazwać chodzeniem...tyle że nie do końca...jeśli te tygodnie nadskakiwania pana L. naszej szkolnej kujon-nieśmiało-hebanowej piękności zaliczają się do "chodzeń"...
Lil naprawdę była ładna. Nie klasycznie-wedle kanonów ówczesnej mody na to co jest piękne-nie miała blond złocistych kaskad lśniących długich włosów koloru bladego złota...ani błękitnych oczu...jej sylwetka nie była zwiewna i eteryczna jak nimfy..ble! Narcyza B. była w kanonie urody ale co do inteligencji i życia...hm...no coment
Lily miała w sobie coś, co wspominało sie z uśmiechem na ustach na długo po tym, jak sie z nią rozmawiało, gdy o bladej blond piękności zapominało się już następnego poranka.
Pani L.Miała ładna figurę o krągłych kształtach skrywanych pod zawsze obszernymi ciuchami. Pięknie mieniące się gęste włosy, które opierały sie jakiemukolwiek innemu upięciu niż koński ogon. Miała też dość realne podejście do życia i nauki. I dość surowe zdanie na temat tych, którzy żyli wyłącznie po to by łamać regulamin szkolny. Może trochę z przekory, (bunt żeby dopiec Jamesowi kwitł w jej umyśle od dłuższego czasu) może trochę bo miło by było sie w końcu pokazać z chłopakiem... zgodziła sie na spacer z Lucjuszem tamtego popołudnia. Niebywałą sensacją było wtedy to wydarzenie. Niewiele mówiła po powrocie ze spaceru. Był to dodatkowy ból dla pana J. bo miał on w tym czasie długie treningi z drużyną. Z tego co wiem były one (dzięki wiadomościom dostarczanym mu przez Potegriew) niezbyt udane przez roztargnienie owego Mistrza. Hehe. Miał palant nauczkę.
Mimo wysiłków ze strony pana M. jego ofiara(zraz wyjaśnię) nie dała sie do końca omamić jego słodkim słówkom. Bądź co bądź, nie mógł tak nagle zmienić zdania co do osób pół-magicznych. Chwała Merlinowi przejrzała go i dzięki zbiegowi przypadków, gdzie odkryłam że chodziło tu o zakład między nim a panną Bellatrix B.!! I dzięki swemu sprytowi i mnie, wybrnęła z tego tak, że wszyscy byli przekonani iż to ona dała jemu kosza, a On- co bardziej szokujące- nie zaprzeczył! Uwierzyłby kto?!
A jednak. Ale o tym... sza! Powiem tylko że widziałam jak szanowny pan Luciusz M. raczył był przebywać w towarzystwie szanownej pani Petience S.-uczennicy szóstej klasy- obywatelki Huffelpufa, w dość jednoznacznej sytuacji w jednej z przybocznych salek laboratoryjnych.
Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że jego przyszła żona( tak tak wiedziałam o przymierzy rodów na temat mariażu tych dwojga!) Narcyza nie mogła by znieść takiego poniżenia i zapewne (co było by nie na rękę Panu M) wieść doszła by do rodziców a co za tym idzie zerwania paktu. Dlaczego niby?!
A już mówię! Ponieważ Patience była czarownicą z Mugolskiej rodziny! Bardzo urodziwą -dodam, ale jednak Mugolką. A to samo w sobie było hańbą! Koniec końców doszli do porozumienia i uzgodnili że nie wyjdą na jaw upokarzające dla obojga sytuacje.
Dla mnie tajemnicą pozostało jak Lil po tak upokarzającym odkryciu potrafiła na tego padalca jeszcze spojrzeć a co dopiero bronić go! No ale bądź co bądź to przecież ona była w tej naszej przyjaźni głosem rozsądku i dobra.
Muszę przyznać że nie źle się uzupełniałyśmy.
A to właśnie Lily
===========================================================
Po odejściu od stołu Lily
Rozparty na ławce obok w niedbałej pozie Black spojrzał na mnie z dziwnym uśmiechem i rzucił krótkie
-Cześć Corvus!
Spojrzałam na niego gaszącym wzrokiem. Uniósł ręce w geście poddania.
-Ok, wygrałaś, jestem twoim sługą!Pani!-skłonił się z galanterią
Uniosłam brwi...trochę zbyt łatwo mi to poszło...
-Nie kuś Black.....
Uśmiechnął się, dostrzegłam lekki pąs, odwzajemniłam uśmiech. Przysiadł się bliżej.
-To co, szlaban masz pewnie dość paskudny za to cudo które Lucuś przeżył?-przystojną twarz przeszedł paskudnie wredny grymas.
-Cała przyjemność po mojej stronie-moja kolej na ukłon. Jego, na wzniesione brwi.
-Oj zapewniam że nie...-znów lekki pąs.
-Kusisz Black, kusisz...-podejmie grę?...
Uważne spojrzenie, zastanowienie.... podjął...
-A dasz się skusić?
Łup!Coś ciężkiego, upuszczonego przez sowę pocztową, upadło nagle przed moim nosem. No w samą porę...
-Hej!Czy mnie oczy nie mylą?!-oczy Syriusza zwiększyły swoją powierzchnię o 100%
Keyl miał wyczucie czasu...Miotła którą obiecał mi podesłać, właśnie leżała zapakowana przed nami, a zauroczony towarzysz, zapominając o całym świecie, wpatrywał się w nią maślanym wzrokiem...
Gdy odwijałam pakunek nadciągła pozostała trójca.
-Hej Corvus co widzą moje piękne oczy! Czyżbyśmy tu mieli Srebrną Strzałę Super w wersji limitowanej, z Księżycowym Srebrem w okuciach.-wyrażając podziw dywagował James przysiadając się, jak i pozostali. Znawstwo w temacie dawało mu prawo do pierwszego pytania.
-Znaczy się mamy tu smakosza w szybkich lotach, jak mniemam?
-Elokwencją i kwiecistością wymowy, chcesz nadrobić w konkretnym przypadku braku pomysłu, na rozpoczęcie konwersacji. Sugeruję jednak, żeby bez zbędnych ceregieli udać się na błonia, i dopóki jeszcze mam wolny od szlabanu wieczór, wykorzystać go na spróbowanie się w tym temacie.
Ewidentnie zatkało ich wszystkich, skinęli tylko głowami.
Słońce jeszcze wisiało nad horyzontem, niemogąc się zdecydować czy wpaść do jeziora czy nie. Blask czerwonopurpurowy nadawał okolicy bajeczne kolory. Powietrze było ciepłe, ale rześkie. Zrzuciłam pelerynę i dosiadłam miotły. Okucie na końcu zalśniło srebrnym blaskiem...Remus zareagował na to dziwnym, skupionym wyrazem twarzy...starał się coś sobie przypomnieć. Nie mógł...
-Który chce się spróbować?-podrzuciłam dumnie głowę
-James mistrzu!-Syriusz skłonił się przed nim-Czyń honory przed naszym wybitnym gościem.
Uśmiechnięty od ucha do ucha młodzieniec w okularach, dosiadł miotły i skinął mi głową.
-Peter da znak-Zadecydował Potter-lecimy do boiska, omijamy pętle i wracamy. Kto pierwszy dotknie ziemi....zamyślił się-Spełni prośbę drugiego! -puścił oczko Blackowi.
*O Ty szelmo!...*-pomyślałam-...niedoczekanie wasze!
Zaczęło się!
Ruszyliśmy ostro. Świst...adrenalina coraz ostrzej buzowała w żyłach...pęd...byle dalej...szybciej! Wiatr szumiał w uszach, plątał włosy, wyciskał łzy... Podniecenie było z każdą sekundą większe....Jazda!
Pętle zbliżały się jak w zwolnionym tempie...kadr...za kadrem...jak nie swoimi oczami obserwowała ich lot...było w tym coś dzikiego...wolność!W zakręt weszli łeb w łeb...
*Za ostro Mała!Za ostro*...Jeden zbyt nagły ruch trzonkiem w prawo...
A może by tak mała pożyczka...*Czemu nie*-pomyślałam.
Poczuła jego pewność, jakby On i miotła byli jednym...oni żyli sobą...Poczułam uścisk w dole brzucha, skupienie, uśmiech...ciepło zaczęło ją ogarniać jakby stała obok płonącego ogniska...sama była ogniem...oooo tak!Yeah!!!
Przyśpieszenie...perfekcja...pęd...zbliżająca się ziemia...odgłos nóg jednocześnie uderzających o ziemię...satysfakcja z przeżytej dawki podniecenia....oddech już trochę spokojniejszy...powoli zwalniała szalona gonitwa serca...spojrzenie w oczy...i...Nagły wybuch śmiechu...radosny, pełen szczęścia...przyjacielski...
"Dwa zero..."
Pozostali odzyskawszy głos, podnieśli hałas którego nie powstydziłby się nawet plemię młodych Indian. Podskoki, dzikie hałałkowanie i gwizdy...słychać było w ostatnich promieniach, zachodzącego czerwonego słońca...
Sorki za zamieszanie teraz jest tak jak miało być....wybaczcie.Cmoki.
W gabinecie dyrektora...... Dodała Artanis Wtorek, 29 Maja, 2007, 18:22
Po zdarzeniu z Malfoyem zostałam wezwana do dyrektora...oj, jak Ja nie lubię tych ryzykownych rozmów...
-Jak sądzę to co wydarzyło się na podwórzu ma jakieś logiczne usprawiedliwienie w Twoich oczach Joy Corvus- pytanie Dumbledora było uprzejme i pełne chęci pomocy.
Stałam przed biurkiem, za którym siedział, i wpatrywałam się w dobrotliwą twarz dyrektora. Starannie unikałam takiego rodzaju spotkań, w cztery oczy. Po raz drugi byłam zmuszona przebywać w tym gabinecie...u Tego dyrektora...
-Co więc zaszło?-ton głosu nadal był pełen dobroci
-Przecież Pan dobrze wie.
Spojrzenie z ponad okularów połówek...dobrotliwe błyski w oczach...
Ból....te oczy...tak niebieskie...
-Świadkowie twierdzą, że prawie zmiażdżyłaś krtań Malfoyowi....-uniósł znacząco brwi-...tylko nikt nie wie jak
Wzruszyłam ramionami.
-Nie powiem że taki przypadek jak ten, jest mi dziwny, mam na myśli używanie przemocy wobec siebie wśród uczniów. Nie powiem również, że nie jest to w tej szkole surowo zabronione i karane. Musze jednak przyznać, że rzeczą niespotykaną jest używanie Magii Gestów, w tej części świata a w szczególności przez tak młode osoby...
Szczęka mi opadła, nie dosłownie ale na moment zabrakło mi tchu...
*Jak to możliwe?!Przecież to jest niewykrywalne!Czyżbym naprawdę go nie doceniła?!*
Wyuczona kontrola oddechu, panowanie nad najmniejszym nerwem...
*...jak długo sie już tego uczyłam?...*
Przyglądał mi się cały czas, tak samo spokojny, jakby mi właśnie oznajmił że wie o istnieniu różdżek.
Nie odpowiedziałam.
-Mam nadzieję że wiesz, o zakazie używania w Hogwarcie czarów, wobec innych w jakiejkolwiek postaci. Mam też nadzieję, że był to przypadek całkowicie odosobniony. -Jeżeli nie chcesz -zrobił przerwę, milczałam - nie musisz mówić, skąd znasz tę technikę, ale niestety musisz mi obiecać, że to się więcej nie powtórzy. Po pierwsze, w tej szkole używamy różdżek, a po drugie, przemoc chyba nie leży w twojej naturze...Nie doczekawszy się mojej reakcji dodał. -tak czy inaczej...szlaban jak ci teraz przydzielam nie będzie miał żadnego sensu jeżeli się nie zrozumieliśmy, a co za tym idzie będzie musiał być powtarzany...
-I jeszcze jedno...- zawiesił na chwilę głos wpatrując sie we mnie...myślę że lepiej dla Ciebie, i dla uczniów, jeśli nikt nie dowie sie o Tym sposobie używania czarów.
Zmieniłam zdanie jeśli będzie innym pismem to są to myśli lub wspomnienia które zobaczyłam u kogoś...Miłego czytania...
Pewnego słonecznego dnia...
Siedząc nad jeziorem rozmawiałam z Keylem o planach na następne dni.
-...to zależy tylko od Ciebie...-powiedział-...z resztą -ziewnął i zerknął na nią spod półprzymkniętych powiek- to jest takie"ponadprogramowe" przedsięwzięcie-Spojrzałam na niego z nieukrywanym zdumieniem. Czasami naprawdę zaskakiwał. Tak jak teraz, poczuciem humoru?Uśmiechnęłam się do siebie.
-Oj uważaj! - szepnął wycofując się-nadchodzą Twoje "problemy"
Z za otaczających tę stronę jeziora zarośli, szedł powoli w moją stronę czarny pies...nie odwracałam się, tylko uśmiechając czytałam dalej książkę.
Pies przystanął, powęszył, po czym powoli podszedł z boku, i polizał mnie po policzku. Podniosłam wzrok i pogłaskałam psa po łbie.
-Cześć kolego. Zgubiłeś się? Malutki...-kontynuowałam pieszczoty, poklepując go po boku. Zwierze wyraźnie zadowolone, przewróciło się na plecy i dało się drapać po brzuchu.-Lubisz takie pieszczoty, co?
Najwyraźniej...bo nagle w zupełnym zatraceniu, pod wpływem czułości pies, zaczął się zmieniać w ...ciemnowłosego chłopca!
Zupełnie nie speszona, czekałam na całkowitą przemianę młodego animaga.
-Witaj Black, widzę że lubisz pieszczoty....-uśmiechnęłam się stojąc nad młodzieńcem, który w zupełnie już ludzkiej postaci całkiem nagi (!) leżał u moich stóp.
Przyjrzałam się krytycznie i bez żenady, leżącemu przede mną, zupełnie zdezorientowanemu chłopcu (a raczej-młodemu mężczyźnie) i dodałam.
-Nawet mi to schlebia Black... -spoglądając znacząco na pewien " atrybut " bardzo obecnie wyraźny - ...ale jak masz ochotę na całusy i inne "zabawy" to wiedz że nie jestem zoofilką i wolę prawdziwych mężczyzn, a nie szczeniaki i bezmyślnych gówniarzy. To mówiąc odeszłam zostawiając zawstydzonego i bezskutecznie chowającego się za skąpymi zaroślami Syriusza, klnącego na czym świat stoi.
-Jeden zero dla mnie Huncwoci!!!-Wesoło podśpiewując, szłam w stronę szkoły.
Po drodze minęłam młodego Sneypa zaskoczonego, i wyraźnie ucieszonego z pohańbienia w taki sposób swojego wroga. Jakby pod wpływem dobrego nastroju, puściłam do niego z uśmiechem oczko, i nieświadoma jego reakcji na ten drobny gest pomaszerowałam dalej.
===========================================================
Jedno z wspomnień Remusa z tamtego dnia...na błoniach...Wiem nie powinnam ale musiałam. On jest inny...Czasem nie mam innego wyjścia, jak zajrzeć do czyjejś głowy...
-Czego tam tak wypatrujesz za tym oknem Remus?-James leżący na łóżku w sypialni chłopców, przeglądał katalog najnowszych mioteł sportowych ,a leżący na łóżku obok Peter podrzucał i łapał na przemian piłeczkę ćwicząc chwyt.
-Hej stary!Ogłuchłeś?-krzyknął James-w odpowiedzi, szatyn przy oknie wzruszył tylko ramionami.
-Ej,on tak coraz częściej...-dodał drugi-...chyba wypatrzył tam jakąś sztukę. Zachichotał.
James wstał z łóżka i podszedł do przyjaciela, przyglądając się mu z zainteresowaniem.
Remus pogrążył się na tyle w swoich myślach, że nawet tego nie zauważył...Myślał o ostatnio powtarzającym się co noc śnie...
Biegł przez okrytą mrokiem polanę, przylegającą do Zakazanego lasu...Rosa moczyła mu nogi, krótki urywany oddech i strach, sprawiał że ciemniało mu w oczach. Czuł że Obecność jest tuż za nim...Czuł oddech ciemności na karku, bojąc się obejrzeć pędził w stronę świateł Hogwartu....Tak bezpiecznego....tak odległego...potyka się...upada...twarda ziemia i kamienie obdzierają mu ręce i twarz...Coś się zbliża...jest tuż za nim.....I nagle błysk...srebrne światło...czyjaś dłoń chwyta go za rękę mocnym uściskiem i podrywa z ziemi. Pociąga go w locie na miotłę.
-Trzymaj się!-słyszy glos, przyjazny i silny, i te oczy szare jak niebo o wchodzie słońca....te oczy...
-Hej!-szturchnięcie w ramie wyrywa go ze snu na jawie-No ja teraz kumam że to twoje przezwisko jest jak najbardziej trafne Lunatykujesz nawet za dnia. A tak na marginesie co ten pies tam wyprawia?...i Oooooo no pięknie pięknie!!! -Dobry futrzak -wlepił uśmiechnięte oczy w dwie sylwetki, spacerujące po błoniach, poklepując energicznie Remusa po głowie-Dobry futrzak, dobry! Wytropił moją damę i....zmrużył oczy zza okularów....tę dziwną Joy.
-Jak Ci się podobało przedstawienie z Blackiem w roli głównej?-Spytałam przyjaciółkę, odrzucając do tyłu głowę, śmiejąc się głośno i szczerze.
-Wspaniałe!-zawtórowała śmiechem Lily-chętnie zobaczyłabym taką scenkę z Panem-co-to-ja-nie-jestem!
-Ja myślę!-spojrzałam z ukosa na czerwieniącą się koleżankę. Ciekawe kiedy przyzna przed samą sobą, że ten laluś się jej podoba. Swoją drogą, ciekawe co te łobuzy jeszcze ukrywają przed światem, bądź co bądź bycie animagiem nie przychodzi samo, ani łatwo....zdolne bestie...Spojrzałam w stronę okien Gryfońskiego dormitorium...sypialnia chłopców. W jednym z okien, ujrzałam twarz młodzieńca....przyglądał się właśnie mnie...
Schowaną w kieszeni szaty dłonią, ułożyłam palcami Znak skupiłam Wolę i wysłałam Echo...czekałam....
Impuls był silny. Lupin zatoczył się do tyłu...Byłby upadł gdyby stojący za nim James nie chwycił go w porę...
-Co ci?-spytał zaniepokojony.
Chłopak nie słyszał następnych słów kolegi..nie czuł...nic ogarnęło go uczucie pustki i wrażenie jak by tysiące promyków, z szumem skrzydeł przeczesywało jego myśli...zrobiło mu się zimno...zemdlał...
=============================================================
Wiem że to co potrafię nie jest normalne, nawet w świecie, gdzie granica miedzy możliwym a nie możliwym jest ledwie dostrzegalna. Ale jak w każdym świecie i czasie, rodzi sie odstępstwo od wszelkich reguł, tak mam coś, czego często nawet Ja nie rozumiem. Dlatego jest On Keyl...opiekun przewodnik...
Następnego dnia na przerwie...
*Jak myślisz czy to możliwe...zastanawiałam się...że On może..no wiesz ze względu na swoją...hm...inność...myślisz że moja ingerencja może na niego inaczej działać?*
*Możliwe Artanis...w końcu jest pół-wilkołakiem, przez zmianę a nie urodzenie...możliwe odstępstwa genetyczne...zaburzona synaptyka...*
*Co robić?*
*Zdobądź Jego przyjaźń, ich czterech....*
*.....*
*Nikt nie powiedział że Twój udział w tej historii będzie układał się po Twojej myśli*
*Tak a'propos myśli...*
*Hm...Taak?*
*Pochwal mnie wreszcie!*
*....Jesteś bardzo zdolną uczennicą, w tak krótkim czasie opanowując liglilmecje i oklumencje...*
*...dziękuje....*
*Idź już...przyglądają Ci się. Nie możesz tak w milczeniu gapić się na mnie....*
Podniosłam oczy na grupkę Ślizgonów z ostatniego rocznika. Przyglądali mi się z kpiną w oczach.
-No, no!Patrzcie tylko-odezwał się zaczepnie przywódca grupy, wysoki długowłosy chłopak.
-Nie dość że zawsze z boku to jeszcze zakochana w swoim kocie! Widzieliście jak mu w oczy patrzyła?!-zwrócił sie do grupki towarzyszących mu dziewczyn, które w odpowiedzi prychnęły z uśmiechem pogardy.
Ale to mu wyraźnie nie wystarczyło...
-Co my tu mamy....-podszedł do mnie i wyciągnął rękę, jakby w zamiarze pogłaskania kota...niestety Kayl nie był zwykłym kanapowcem. Wyczuł złe intencje zbliżającego się i jak tknięty nagłym impulsem, skoczył z ławki na której siedzieliśmy oboje uchylając się przed ręką długowłosego. Zdziwiony i zniesmaczony zachowaniem zwierzęcia Lucjusz spojrzał na mnie i wypluł...
-Dziki jak właścicielka...nie normalna, jak każda Szlama .
Nie zareagowałam od razu...wstałam poprawiając szatę....i wykonałam szybki zawiły gest dłonią który dla niewprawnego oka zdał się odganianiem natrętnej muchy. Młodzieniec nagle zakrztusił się i upadł na kolana...Spojrzał na mnie z przerażeniem w oczach trzymając się za gardło, towarzyszki rzuciły się by mu pomóc ale odgonił je ręką. Dusił się...krew powoli odpływała z przystojnej twarzy, oczy powoli zaczęły wychodzić z orbit, żyły na twarzy i karku nabrzmiały.....Patrzyłam na to z chłodną obojętnością...
Niespodziewanie, wykonałam odwróconą wersję gestu, i po zastanowieniu dodałam jeden. Czar ustąpił, Ślizgon zaczął gwałtownie kaszleć, a jedna z dziewczyn nagle przeraźliwie krzyczeć....Piękne długie włosy Luciusza stały się...całkowicie białe...
Uśmiechnęłam się do siebie...."Polecenie wykonane" Z sąsiedniej ławki tuż przy wejściu z rozdziawionymi malowniczo ustami, obserwowali całe zajście Huncwoci....
=============================================================
Kroki rozbrzmiewały echem po pustym korytarzu...Wspomnienia również...Szłam powoli...Na wprost przedemną, było wejście do gabinetu dyrektora. Dwa głębokie wdechy...opanuj się kobieto!
=============================================================
Kiedyś...
*Poddasze pustego wiekowego, opuszczonego domu.
-Jak mam się skupić kiedy słyszę wciąż ten szum w uszach!Zaraz oszaleje!To jest zbyt trudne...odejdź!
Kot siedział przed nią, owinąwszy łapki ogonem, spokojnie wpatrywał sie w drżące dłonie klęczącej na podłodze uczennicy.
-Jak mam czerpać, przecież założyłeś mi tę cholerną blokadę!
Mrok oblepiał pokój wkradając się oślizgłym zimnem do myśli...tysiące węży...szelest łusek...trzask ognia...jęki kobiet...ból....Zadrżała...Jasny promyk pośród ciemności...głos...
-Jak nauczysz się przenikać i blokować bez względu na barierę nie będę musiał cię już skanować...nie będzie bolało...
Spojrzałam ze zdziwieniem i nadzieją w jasne bezdenne oczy...mamił Ją?!
Zamknęłam oczy...skupiłam się...energia zatańczyła pod powiekami... błysk...ból...Gest...błysk...ból....Wytrzymam....
-Wzmocnij! ...błysk...ból...Ciemność....*
No i jak! Tylko szczerze...Wiem Arwen- miało być mniej "bohaterstwa" ale nie potrafię sie oprzeć kilku pomysłom...
Pozdrawiam was serdecznie i cieszę sie że czytacie. [b][/b]
A z boku.... Dodała Artanis Niedziela, 27 Maja, 2007, 14:10
Stojąc z boku przyglądałam się zza grupki gapiów całej scenie.
-Jak widzę Huncwoci szaleją-stwierdziłam posępnie- ktoś im powinien uświadomić że nie są pępkiem świata!
- I to masz zamiar być Ty?-sarkazm w głosie stojącej obok przyjaciółki był nader wyraźny.
-Czemu nie?!-podłapałam-Może i nawet mam kilka pomysłów
-Już się boję- zadrżała w udawanym strachu.- Ale wprowadź je proszę dopiero po lekcji historii magii - powiedziała Lily.
Śmiejąc się dwie tak różne od siebie koleżanki z wyglądu i charakteru, weszły pod rękę na korytarz prowadzący do klasy. Ktoś cały czas je obserwował....
Tuż po lekcjach historii i zielarstwie był czas wolny, więc większość uczniów wyległa na błonia, by nacieszyć sie pierwszymi słonecznymi dniami późnej wiosny. Niektórzy jak Lily i Joy zszywały się w bibliotece by trochę nadgonić program. Bądź co bądź, były już w ostatniej klasie, co wszystko rozstrzygało.
Właśnie tłumaczyłam Swojej Gryfońskiej przyjaciółce, zadane z histori magii relacje poszczególnych frakcji czarodziejskiej ligi kobiet, przeciw nagonkom we wczesnych latach pogromów na czarownice...Gdy w cichej jak zawsze sali czytelni, dał się słyszeć łoskot spadających książek z pobliskiej półki.
Wyjrzałyśmy rozglądając się za sprawcom, ale nikogo tam nie było.
-Może to Irytek-podsunęła Lily- z powątpiewaniem pokręciłam głową.
-To nie jego rewir. To mi wygląda na Twojego cichego wielbiciela-uśmiechając się podnosiłam właśnie upuszczoną przez kogoś, w tamtym miejscu rękawiczkę. Obejrzałam ją krytycznie i powąchałam marszcząc nos.
-Jak myślisz. -Nieprzestając się uśmiechać spytałam
-Kto nosi tak zniszczoną i pachnącą wszelkimi rodzajami mikstur odzież?Popatrzałyśmy na siebie w zrozumieniu.
Wracając do stolika Lily uważnie przyjrzała się szarookiej Krukonce.
Ja w odpowiedzi uniosłam brew w niemym pytaniu.
-A skąd ta pewność... -spytała, naśladując moją minę Lily-...że to Mój wielbiciel...?! I jak niby nigdy nic wróciła do studiowania woluminów, co chwila zerkając na mnie -osłupiałą jej słowami.
===========================================================
" Nie wolno mi się z nikim przyjaźnić ani wiązać!" Tę zasadę ustanowiłam sobie sama..On nigdy mi nie zabraniał, mówił że powinnam przebywać z ludźmi,to dobrze robi na stabilność psychiczną...gorzej tylko z psychiką, gdy bliska Ci osoba umiera na Twoich rekach....
Lepiej dla wszystkich gdy będę żyła sama...Tylko że z czasem samotność ciążyła jak koło młyńskie u szyi...Szłam więc między ludzi i znowu cierpiałam, bo żegnając ich sama pamiętałam...A to boli....
===========================================================
Raz Lily spytała trafnie odgadując nastrój przyjaciółki( Z zadziwiającą precyzją trafiała w samo sedno)
-Dziwny jest ten wasz układ...-gdy pytająco uniosłam brew dodała-..między Tobą a tym twoim kotem. Stężałam.
-Niby twój kot a jakbyś to Ty była Jego....-ciągnęła w zamyśleniu- Pojawia się od czasu do czasu a wtedy Ty się tak jakoś zmieniasz...Nie wiem może mam tylko takie wrażenie ale, to wygląda jak bys była mu coś winna...Ok wiem Za dużo nauki- zaśmiała się do siebie -
-Chodźmy lepiej nad jezioro bo tu nas jeszcze znajdzie ten rąbnięty Potter i jego podnóżki.
Zaśmiałam się podłapując temat.
-Jasne jasne...- zakpiłam- ...niby On taki palant a jak nikt nie widzi to wodzisz za nim oczami!
-No coś ty!!!-oburzyła się pąsowiejąc. Szłyśmy więc wolnym krokiem w milczeniu które nie było wcale krępującym. Właśnie dlatego się przyjaźniłyśmy. Dobrze było tak po prostu milczeć, zatopić się w swoich myślach, uczyć się razem w ciszy i obgadywać kolejne wybryki huncwotów.
Wracając myślami do rozmowy Ja Artanis- znana jako Joy westchnęłam niezauważalnie. Masz racje kochana co do naszych relacji...a co do długu...Zawdzięczam mu więcej nisz myślisz....
===========================================================
Kiedyś...
* Życie uciekało ze mnie w każdym oddechu, z każdym uderzeniem pulsu było we mnie coraz mniej krwi....Rany na przegubach nawet nie bolały, czułam tylko lekkie szczypanie....westchnęłam "W końcu wolna"....myśli stawały się coraz bardziej przeźroczyste...rzadsze....słyszałam tylko ciche tykanie zegara...Tik, tak....kończył się mój czas....dokładnie tak jak mi obiecał...Kiedy tylko zechce...
Wtedy usłyszałam coś jeszcze...cichą miękką obecność, niemal bezgłośne stąpanie kocich łapek po drewnianej podłodze....w zupełnych ciemnościach zobaczyłam płonące oczy....
-Jeszcze nie teraz malutka, jeszcze nie...-zaśpiewał.....
Poczułam ucisk na klatce piersiowej i mruczenie delikatne miarowe uciski na mostek...mówiło"Żyj!Żyj!..." "NIE!!!"
Nie mam siły nieeeechceeeeee!...Błyski iskierek od delikatnego stąpania miękkich łapek, zaczepiania pazurków o ubranie....Powolna ciężka ciemność....
Obudziły mnie refleksy kolorowego światła na twarzy...Słońce świecące przez witraż okienka na poddaszu, tworzyło ferie barw kładących się na drewnianej podłodze na której leżałam. Świadomość wracała z powolną ociężałością...rany na przegubach zapiekły...krew już nie upływała...Powoli obróciłam głowę, tuż obok niej leżał On...Słyszałam jego urywany oddech...z otwartego pyszczka sączyła się maleńka odrobina krwi...Przestraszyłam się...Przez nią On, Oni mogli nie żyć...Nagle przeraził mnie fakt, że mogłabym nigdy więcej nie usłyszeć jego Głosu, nie poczuć Jego Obecności. Jaka jestem samolubna- pomyślałam i zapłakałam bezgłośnym suchym płaczem bez łez...*
===========================================================
Dobra nie lubię opisywać moich notatek datami i godzinami. Czy to ważne...niedługo nikt nie będzie pamiętał tego co sie zdarzyło, a to co piszę jest tylko dla poskładania moich poszarpanych myśli. Z braku myślodsiewni, niestety, muszę się zadowolić papierem. Dobrze że obłożonym zaklęciem, bo było by ciepło gdyby ktoś przeczytał że mam trochę więcej lat niż sie podaje.
Mieć osiemnaście lat...i duszę o wiele starszą. Dzięki siłom potężnym....oj gdyby nie Kayl i jego sztuczki, pewnie już dawno bym zwariowała. Czy tylko ja mam wrażenie, że gdyby wymazać pewne wspomnienia z naszej głowy, było by łatwiej iść dalej?!...
Pamięć wszystkiego pewnie by mnie zabiła...chociaż On przeżył tak wiele i nadal ma te błyski w oczach po których można poznać jego "rogatą" duszę, w jego wiekowej postaci... braciszku....Ech...
Pamiętam zawody lotu na miotle... dużo mnie kosztowało żeby nie użyć mocy...oj trudno jest ustąpić jeśli wiesz że jest sposób żeby wygrać. Nie mogłam jednak. Wiedziałam że ma to na celu wyszukanie zawodników do drużyny...szukających i ścigających. Nie powiem nawet jak bardzo lubię szybką jazdę. Ten pęd, wiatr, adrenalinę....nie potrafię nawet tego opisać. A tu musiałam z rozmysłem ustąpić, wiem że spytacie dlaczego...nie łatwo jest żyć udając ze wszystko jest OK, a jednocześnie, rezygnując każdego dnia z siebie. Odpowiedź jest prosta...
Jak najmniej mnie, może być zapisane na kartach historii, jak najmniejszy ślad musi pozostać po mnie gdy odejdę....
Zawody odbywały się pod okiem nauczycieli...brali w nich udział tylko Ci którzy mieli jakieś szanse...wybrani przez kapitanów drużyn na eliminacjach. Boli że nie mogłam wygrać ...więc...wiem, wiem... porażką nie jest przyjemnie sie chwalić. Ale Ja tego nie odbieram jako porażki, raczej jako coś po czym było mi bardzo przykro...kocham latać...
Zawodników było wielu lecz tylko kilku dobrych. Nie było żadnych rewelacji.... Dobra może i było co opisać ale JA, mam żal do całego świata, że nie mogę być normalna i nie opiszę zawodów.... W takich momentach nawet wyjątkowość i wytęskniona przez innych możliwość dokonywania "cudów" staje się brzemieniem i ciągnącym Cię za nogi na dno kamieniem. Agh! Jak ja mam tego dość! Mogę być sobą tylko na uboczu, bez widowni, bez oklasków bez pochwały....ok naginam to jak mogę...hehe ...lubię sie czasem przed kimś popisać...fajny jest wyraz twarzy, kiedy robię coś, czego po zwyczajnej uczennicy nie można by było się spodziewać. A kto tego nie lubi? Przynajmniej chciałoby się spróbować. Co z tego że wiem więcej niż przeciętny człowiek....dzięki Kylowi, mogę trochę tę wiedzę zacieśnić i skupić sie na kolejnym etapie naszej wędrówki...
Ok...kończę bo zaraz mam zajęcia...
Pozdrawiam i dziękuję za opinie i krytykę...postaram sie.
Znak * wstawiony na początku zdania w większości daje do zrozumienia że to są wspomnienia lub wyczytane myśli innych bohaterów. To tak dla porządku. Dziękuje, przepraszam i zapraszam do czytania.
- Arti !- tak znajomy głosik, tak miły dla ucha...- Arti! No idziesz?!...-chciałam by nie przestawał brzmieć.
Dał się słyszeć szybki tupot małych nóg. Po chwili do wypełnionego rupieciami poddasza, zajrzała rozkopana błąd czupryna, a za nią zajrzało do pomieszczenia radosne spojrzenie prze-niebieskich wielkich oczów należących do sześcioletniego chłopca. Chłopiec kochał swoja starszą siostrę, była jego idolem i wzorem ale nie mógł zrozumieć co Ona widzi w tych wszystkich, strasznie nudnych zdjęciach. Widząc że wołanie na nic się zdało i że siostrzyczka nadal siedzi skulona nad starym albumem, wydął usta w podkówkę i tupnął - Jeżeli zamierzasz tak siedzieć cały dzień, to twoja sprawa ale Ja biegnę puszczać latawca.-zawołał. Nie było reakcji na jego słowa wiec fuknął tylko i zbiegł z powrotem po schodach prowadzących do domu, a potem dalej na werandę i wielki ogród opadający łagodnie po zboczu, którego podstawy tonęły w okalających całą posiadłość i dolinę trawiastych łąkach.
Było to nie wątpliwie piękne miejsce, ciche, spokojne i pełne miłości rodziców oraz odwzajemnionej miłości dzieci.
Tylko że musiałam stąd odejść...zabiłam...chociaż nie umyślnie bez użycia jakiejkolwiek broni, i co było najdziwniejsze "ofiara" stała wśród innych osób oddalona od swej zabójczyni o jakieś dwadzieścia kroków...
"Ja po prostu chciałam żeby pękł"-tłumaczyłam mu, gdy przyszedł i zaczął swoje śpiewne nauki....tłumaczył mi kim jestem i co muszę zrobić...Bałam się i było mi tak strasznie żal....Musiałam się pożegnać.....Tylko inaczej.....
Chwyciłam i mocno przycisnęłam stary album rodzinny do piersi. Zamknęłam oczy i westchnęłam -Żegnajcie! -powiedziałam i pomyślałam, tak jak kazał.
Poczułam mrowienie które przeszło mnie od stóp do głowy.
Już?! - tylko tyle...
Cóż byle nie płakać...Bądź co bądź byłam już przecież czarownicą i to nie byle jaką...mówił że mam misję...
Wstałam i otrzepałam spódnice z kurzu. Było tak ciepło...
-Ciekawe jak dziś wygląda niebo-pomyślałam po czym zeszła schodami do domu. Zegar w korytarzu wskazywał 15: 30 niedługo wrócą rodzice, i znów dom wypełni się przyjaznym gwarem rozmów i chichotów...Tyle że bez Jej udziału...Wyszłam na zewnątrz...Drzwi na werandę skrzypnęły tak swojsko i przyjaźnie...żegnaj...powtarzały za nią...żegnaj....Minęłam furtkę i skierowałam się do ogrodu. Słońce uparcie przedzierało sie przez gęste konary, pokryte bogactwem liści, powietrze szumiało i tętniło życiem owadów. Szłam powoli, wciągając w płuca zapach żywicy i ciesząc się upałem, zapachem kwitnącej trawy- w końcu była pełnia lata. Na polance tuż za ogrodem bawił się chłopczyk....latawiec szarpał nim, i co rusz opadał nieposłusznie na ziemię, ale chłopiec nie sprawiał wrażenia zmartwionego niepowodzeniem. Dalej biegł i podrywał do lotu pięknego latawca w kształcie motyla, którego zrobili wspólnie w trójkę, wczoraj wieczór razem z ojcem. Po chwili jego wzrok spoczął, na obserwującej go postaci dziewczyny.
- Dzień dobry!-krzyknął - Przepraszam ale rodzice za raz wrócą a mnie nie wolno rozmawiać z nieznajomymi.
Nie spodziewałam się że te słowa sprawią mi tyle bólu. I ten obcy, obojętny i nieufny wyraz oczu. Zmartwiałam, coś się we mnie ułamało, jakiś okruszek mojej duszy po prosu upadł jak zeschły liść.
-Dziękuje-zmusiłam się do uśmiechu-To Ja może przyjdę później. Chłopiec tylko wzruszył ramionami, przyjmując słowa nieznajomej do wiadomości po czym pobiegł dalej bawić się latawcem który zrobił wczoraj wieczór sam z ojcem.
Popatrzałam tylko na tę małą sylwetkę i odwróciłam się do stojącego za mną w cieniu drzew Kota.
-Możemy już iść- powiedziałam jakby nie swoim głosem.
Popatrzył na mnie w zrozumieniu. Nie musiał nic mówić. Bądź co bądź był przecież kotem....
===========================================================
-Ile razy mam Ci powtarzać?! Nie pójdę z tobą na ten cholerny bal!-Krzyk szarookiej dziewczyny -czyli mnie -potoczył się echem po błoniach. Nieliczni uczniowie zaciekawieni zajściem spojrzeli w stronę kłócącej się pary nastolatków. Chłopak, przystojny ciemnooki brunet przewyższał mnie o głowę ale w tej rozmowie to Ja byłam górą...
-Nie musisz tak krzyczeć!-odburknął speszony widowiskiem
-Ja po prostu pytam.
-Ile można!? Przecież pytałeś mnie już przed śniadaniem -nie rozumiesz słowa NIE!-wkurzył mnie już nie na żarty.-Jeszcze raz spytasz a doniosę dyrektorowi Dippetowi o wczorajszym zajściu w lochach- zagroziłam.
Efekt był natychmiastowy, chłopak zbladł, oczy zwęziły mu się w szparki i wysyczał
- Nie odważysz się!-Zebrałam z trawy książki z zamiarem opuszczenia miejsca rozmowy i odwróciłam się do chłopaka plecami.
-Ssssssss-usłyszałam za sobą dźwięk podobny do syku węża-odwróciłam się i spojrzałam na twarz niebezpiecznie spokojną i mroczną.
-Mnie sie nie odmawia. -jego głos stał się zimny i ostry- Wybrałem Cię tylko dla tego że jesteś czystej krwi a do tego z domu Slitherina. A To powinien być dla Ciebie zaszczyt.
Spojrzałam na niego z obojętnością
-Innych możesz straszyć Tom, ale Ja znam Twoją prawdziwą naturę. Zaczęłam z wolna odchodzić
-A poza tym...-dodałam nie zatrzymując sie- To zaszczytem dla mnie na pewno nie jest.
Wzrok Riddla dźgał mnie w plecy ostrymi sztyletami, gdyby wzrok potrafił zabijać już bym pewnie nie żyła-pomyślałam uśmiechając się do siebie."Możesz być ze mnie dumny..Kocie....Pierwsza część wykonana..."
-Z czego się tak śmiejecie!?!-usłyszałam za plecami, po czym dało się słyszeć płacz jednej z dziewczyn stojącej nieopodal. Obejrzałam się i zobaczyła odchodzącego Toma z różdżką w ręku, a na trawie niedaleko klęczała dziewczynka z pierwszego roku...ciemnowłosa okularnica trzymała się za brzuch, płacząc bardzo żałośnie. Biedne dzieci- przemknęło mi przez myśl- Niewiedzą co je tu czeka....
Profesor Dumledore stał w korytarzu przed pokojem nauczycieli i rozmawiał z jakaś uczennicą. Przystanęłam i spojrzałam tęsknie w jego stronę.
*Minęło tyle lat-pomyślałam a sztylety kłuły w samo serce. Ile to już? 60lat a może więcej....Jesteś zastępcą dyrektora...Kto by pomyślał...Jeden z gorszych łobuziaków...*
Uśmiechnęłam się do wspomnień. Spojrzał...skinęłam głową...odwzajemnił uśmiech..kolejny sztylet...odwróciłam się odchodząc w stronę lochów.
Patrzył za nią...dziwne uczucie ...De Ja Vu?....
Musiałam wykonać polecenie On czekał a Ja była posłuszna Bądź co bądź chciałam dziś w nocy zasnąć...kolejna bezsenna noc mnie wykończy....Wszędzie syk i szelest łusek na posadzce.....tysiące węży...ogień..krzyki...Jeszcze miesiąc do zakończenia roku szkolnego....Będę mogła zapomnieć. Pożegnać się....W pokoju wzięłam do ręki album Szkolny Hogwartu. Tyle twarzy...."Kiedy to się skończy?" Kiedy tylko zechcesz...powiedział. Jak zawsze....
-No młody pokaż co potrafisz! -śmiech chłopaków rozległ się na podwórzu przed szklarniami.-Rzuć we mnie jakimś zaklęciem. Co tchórzysz?-głośniejszy śmiech, spora już grupka uczniów zebrała się, żeby popatrzeć jak słynna paczka huncwotów "znów umila" życie pewnemu ciemnowłosemu uczniowi z Ślizgonów.
Gryfoni po raz kolejny mieli swoje pięć minut.
-Ile razy się spotykamy Ty znów popełniasz te same błędy-przemawiał przywódca grupy- Przecież wiesz że Masz unikać przebywania w pobliżu MOJEJ Dziewczyny! Nie dociera?! -Levicorpus!!!-jeden ruch różdżki i ciemnowłosy chłopak w przyniszczonej szacie zawisł nad ziemią w pozycji odwróconej.
-James Potter!!!Głos profesor MacGonagall huknął niczym grom- opiekunka Gryfindoru pojawiła się z nagle znikąd
-NATYCHMIAST PRZESTAŃ!!!
-Oczywiście pani profesor-niespeszony popatrzał na swą
ofiarę- Natychmiast.-Złośliwy uśmiech satysfakcji przebiegł po jego przystojnej twarzy. Jeden gwałtowny ruch ręką i zaklęcie przestało działać. Efektem był nagły upadek chłopca z wysokości na głowę.
-Ups!-powiedział przystojniak w okularach. Na co jego przyboczni zareagowali chichotem.
-Potter natychmiast do dyrektora Dumbeldora, Gryfindor traci pięć punktów.
Głośne buczenie pozostałych zebranych Gryfonów.
-A Ty chłopcze idź do skrzydła szpitalnego, niech pani Pomfrey opatrzy ci głowę i nos. Acha i jeszcze jedno!-odchodzący chłopak odwrócił się z wyrazem buntu na twarzy.-Jeżeli to się powtórzy to natychmiast masz mi dać znać....
Nie słyszę odpowiedzi, możesz głośniej Severusie....
-Oczywiście...pani profesor...-mruknął trochę głośniej, patrząc na uśmiechających się oprawców. I dodał tylko do siebie -....że nie....Jeszcze nie zgłupiałem.
Mam nadzieję ze każdy następny odcinek opowiadania da wam coraz jaśniejszy obraz całości....pamiętnik to przecież skrawki myśli i wspomnień...trzeba przeczytać całość żeby zrozumieć choć fragment.
"Sen to marzenie na które mnie nie stać...od jak dawna? Nie pamiętam...
Dziś mam to samo wrażenie co wczoraj...ja tu już byłam.
Ciepłe kolory, promyki światła padające w niemym tańcu na drewnianą podłogę...taniec kurzu przy najmniejszym ruchu powietrza,obrazy....
Eee tam! Jak zwykle mi się wydaje...chociaż zbyt często ostatnio, jak na mój gust.
A poza tym On ciągle jest ze mną. Przy mnie...szkoda tylko że nie wtedy gdy go akurat potrzebuje. No cóż, pewnie by powiedział " Powinnaś się już do mnie przyzwyczaić" a co jeśli ja nie umiem?
Inna sprawa że bez tego spokojnego głosu ciężko mi zasnąć a obudzić się znów z krzykiem i stwierdzić że Jego Obecność Jest Mi Niezbędna żeby po prostu znów zacząć oddychać.
Pomyślał by ktoś że opisuje ukochanego - nic bardziej błędnego!
Co innego że Nie wyobrażam sobie życia bez Słów z Ciemności i cichego stukania w oparcie fotela.
Ukochany?!Opiekun ...przekleństwo..błogosławieństwo..."
* "There's a nother world in side of me that You may never see...
There secrets in this life that I cant hide..."
"Jest we mnie inny świat, którego możesz nigdy nie dostrzec...
Są w tym życiu sekrety, których nie potrafię ukryć..."
Jest takie miejsce do którego lubię zaglądać...album...są tam zdjęcia tych o których mam zapomnieć. Dlatego uczę się tych twarzy na pamięć. Wśród nich jest jedna...Czy będę umiała zapomnieć?...
Umiejętności jakie posiadałam ustanawiały mnie jako jedną z rzadszych
istot jakie rodziły się wśród czarodziejów-jedną z najgroźniejszych.
"Budząca się" w pełnej gotowości magicznej w późniejszym
wieku niż inni magiczni, lecz z dokładnie ukierunkowanymi zdolnościami. Ja miałam dwie - mogłam zmieniać masowo pamięć i miałam niespotykaną umiejętność przejmowania zdolności znajdującego w pobliżu maga. Dane też było mojemu "rodzajowi" wybrać sobie czas i rodzaj swojej śmierci.
Same plusy myślicie -nic bardziej błędnego....
Był też On...Przewodnik, nauczyciel, poskramiacz i
opiekun...Keyl-tak pozwolił do siebie mówić ale wątpiłam iż było to
jego prawdziwe imię, a na pewno nie jedyne jakie posiadał....
Czasem zadawałam mu pytania...a prawie zawsze On milczał...prawie, bo przeważnie Śpiewał po swojemu hipnotyzował i mamił.
Wkładał mi w głowę obrazy i fakty które zasługiwały na miano "plejady horrorów".
Twarze martwych, historie żywych którzy mieli umrzeć ,czasem tych których znałam... te bolały najbardziej....
Z czasem znajomych twarzy zostawało coraz mniej...tak było łatwiej...
Dlatego starałam się nie mieć nowych przyjaźni ani żadnych "bliższych kontaktów"
Bałam się że zobaczę ich kiedyś....
===========================================================
Przyszedł jak zawsze cicho, przystając tuż koło drzwi..."Jak znowu zaczniesz krzyczeć,odejdę!" Zagroził prawie szeptem, wyprzedzając moje myśli...Nie odezwałam się ani jednym słówkiem, bałam się bądź co bądź, że spełni groźbę. Deszcz miarowo bębnił o dachówki...oddychałam. Wciągałam zapach otoczenia ciesząc się z każdego jej smaku i koloru....żyję...
Słodki zapach stęchłego powietrza i mokrego kociego futerka...." Znowu to samo...nie umiem tam wejść..." Odezwałam się po chwili która trwała wieczność...
Deszcz nie przestawał padać.... Westchnął niezauważalnie..."Wiem...jak Ci mam wytłumaczyć że wcale nie o to chodzi że masz tam wejść..."
Złościłam go, wiem, ale nie życzył mi źle, to wiedziałam na pewno. "Kiedy to się skończy?..." Ile razy zadawałam już to pytanie?.... Podszedł i kładąc głowę na moim kolanie spojrzał na mnie bezdennymi oczyma bez tęczówek.
"Kiedy tylko zechcesz..." Jak zawsze....
=====================================================
To że miałam dar dowiedziałam się dopiero gdy na moich oczach, moja własna złość i upokorzenie zrobiły coś strasznego z rozumem chłopaka który miał być mi wierny aż do śmierci... przynajmniej tak obiecywał..Był bądź co bądź moim pierwszym chłopakiem.
Nie od razu dotarło do mnie że rozerwałam na kawałeczki jego świadomość On po prostu upadł przekręcając tak dziwnie oczami....już był roślinką praktycznie nie żył. Miałam 16 lat i pierwszego trupa na swoim koncie.
Później przyszedł On i zaczął mnie uczyć...
Później przyszedł list i zrozumiałam że to nie sen....
Później przyszła bezsenność i tylko brzmienie Jego głosu i wykonywanie poleceń przynosiło ukojenie....
Mam na imię Artanis, choć jak tak dłużej myślę to też mogła być jedna z Jego bajek...
...dlatego wolałam zbyt dużo nie myśleć...
===========================================================
No i co wy na to? Proszę o komentarze i opinie.
Jestem początkująca...proszę o wyrozumiałość. Pozdrawiam i zapraszam do nie kończącej się opowieści...
"Najpiękniejsza przyszłość jest zawsze uzależniona od dawno zapomnianej przeszłości."
* Three Dors Down- tekst niekoniecznie napisany bezbłędnie
Związek Krytyków ...!
) myśli!-zazdrosny jesteś?!
...ale nie wiem jeszcze w jakich odstępach. Pozdrawiam czytających. Cmoki. ![[image]](http://republika.pl/blog_vb_782382/1521594/tr/notatki.jpeg)
A to właśnie Lily 