Jest notka... Czytajcie :]
*****
Szedł jasnym korytarzem, wyraźnie widział zarysy ścian. Przed nim znajdował się otwór przypominający drzwi, świecący jasnozielonymi płomieniami. Zatrzymał się i odwrócił. Za nim był taka sama wnęka jak w ścianie z przodu, lecz spowita fioletową mgłą. Spojrzał do góry. Zwykły sufit, a pod stopami zwykła podłoga... Więc trzeba wybrać kolor. Zdecydował się na barwę oczu Lily. Lily... gdzie ona teraz jest? Co robi? W ogóle, gdzie są wszyscy...? Usiadł na zwyczajnej, drewnianej podłodze. Nie denerwował się, był spokojny. Rozważał sytuację. Zauważył, że kolorowe otwory po jego obu stronach stają się coraz większe, powoli pochłaniając całe ściany... Nie zbliżały się do niego, mimo to coraz wyraźniej widział zielone płomienie i fioletową mgłę...
Zrezygnował z przejścia przez ogień koloru trawy, nie miał również ochoty skakać w lawendową poświatę...
Więc czekał.
W końcu zasnął... A we śnie... przeszedł przez zielone płomienie... wrócił i skoczył w mgłę... lecz nie wylądował... spadał i spadał... zdenerwował się... zaczął krzyczeć, bo coś krzyczało, zaczął się szarpać, bo coś szarpało jego... w końcu coś dało mu w łeb.
-Pobudka, wstać! Hipogryfom wody dać...! – zaintonował Black, szarpiąc Jamesa za włosy.
-Już świta, panie kapitanie, pora na trening! – James powoli się budził, wciąż nie otwierając oczu... mgła i płomienie zdawały się krzyczeć... co one mówiły...? zaczekaj, muszę się dowiedzieć, czego one chcą, zaczekaj...
-Stój!!! – Syriusz zamarł. Jim wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, z twarzą przy jego twarzy, z rękami ściskającymi jego koszulkę.
Zobaczył twarz przyjaciela, puścił go i opadł na poduszki.
-Syriusz, ty trepie, co do ciężkiej...?! – Black odzyskał dobry humor.
-Ćśśś... nie przeklinaj, do cholery... dzisiaj jest taki piękny dzień... – przerwał Jimowi Syr i opadł obok niego, cały w uśmiechach.
-Taa...? A co się stało takiego pięknego...? – burknął kapitan drużyny Gryfonów, wciskając poduszkę pod głowę i przewracając się na drugi bok.
-Umówiła się ze mną, czujesz to...?! Umówiła się ze mną! Ze mną! Ona...! – wrzeszczał najlepszy przyjaciel kapitana drużyny Gryfonów, waląc wspomnianego z zapałem w plecy. James westchnął i usiadł.
-Która się z tobą umówiła...?
-Lepiej mu nie mów... – rzucił Lunatyk ze swojego łóżka.
-Tak myślisz...?
-Mhm. Jeszcze zabije cię teraz, a nie dopiero po randce...
-Z kim się umówiłeś...?!
-eee...
-Gadaj!!! – złapał Blacka za kołnierz.
-Puść mnie, ciężki trepie. Najpierw się odsunę...
-A, idź ode mnie... łajno mnie obchodzi, z kim się umówiłeś... – James wyskoczył z łóżka i wbiegł do łazienki. Black wybuchnął śmiechem i podszedł do drzwi, za którymi zniknął Jim.
-A co panienka dzisiaj taka humorzasta...? Zazdrosna...? – nadal śmiał się Syr.
-Spadaj...! Nie mam o co być zazdrosny...! – doszło zza drzwi.
-Nawet nie wiesz, z kim się umówiłem...!
-Nie chcę wiedzieć...! Pewnie kolejny odmóżdżony babsztyl... różdżkę ma pewnie po to, żeby mieć czym manicure robić...
-O, właśnie, James... Powiem ci to prosto w oczy... – Black kopniakiem otworzył drzwi. Rogacz patrzył na niego z powątpieniem, siedząc na brzegu wanny. Syriusz wycelował w niego palec.
-I w tym momencie cholernie się mylisz, Rogasiu. Rozłożyłaby cię z zamkniętymi oczami i związanymi rękoma. Umówiła się ze mną...
-Teraz następuje scena, kiedy rzucasz Łapie zaciekawione spojrzenie... – podpowiedział Lunatyk, stając w drzwiach. James posłusznie wykonał zadanie.
-A więc przerwę tę pełną napięcia ciszę, aby więcej was nie denerwować, abyście odetchnęli z zazdrością...
-Black, nie zapędzaj się tak... – rzucił, szczerząc zęby, Remus.
-Psujesz mi kwestię... – warknął Syriusz. Najmądrzejszy z Huncwotów uniósł ręce w geście poddania, nadal susząc zęby.
-No więc, umówiła się ze mną, w końcu, po wielu trudach...
-... jesteśmy tu dopiero jeden dzień...
-Gnomia mać by was wzięła...! Spadajcie... – wściekł się Łapa.
-Przepraszam, już będziemy absolutnie...
-No dobrze, dobrze... No więc... – Najprzystojniejszy z Huncwotów wskoczył na łóżko Peter’a...
-Umówiła się ze mną...
-Doberek! Przyniosłem śniadanie...! – wrzasnął Peter wchodząc do pokoju. James natychmiast wybiegł na spotkanie tostom i kiełbaskom, a Black zmełł w ustach przekleństwo. Remus roześmiał się i poklepał kumpla po plecach.
-Widocznie ktoś chce, żeby dowiedział się później. Zrób z tego tajemnicę... – poradził Lunatyk i złapał wycelowany w niego tost.
-Rzucić ci sos...?! – wrzasnął z pokoju James.
-Nie, już idę... Nie dam ci okazji to zrobienia mi darmowej, truskawkowej kąpieli...
-O ołoziłoy uj aratter, yniu... – rzucił z pełną buzią Jim.
-Rogacz, ile razy mam ci powtarzać, że nie mówi się...
-Z pustymi ustami, bla bla bla, reguła któraś tam savoir vivru...
-Co wcześniej mówiłeś...?
-Że kąpiel w soku truskawkowym osłodziłaby twój charakter, cyniku... – Lunatyk zatrzymał idealny trójkącik idealnego tosta idealnie posmarowany truskawkowym sosem tuż przed ustami i uważnie spojrzał na przyjaciela.
-Savoir vivr...? Cynik...? Co się z tobą dzieje…? Zaraz... – Remus odsunął od siebie talerz z tostem.
-Czy ten sos nie jest przeterminowany...? Albo...
-Nie, nie jest ani przeterminowany, ani zamagiczony...
-Zamagiczony to neologizm*, nie baw się w tworzenie języka, ciole. Mów co się dzieje...?
-Czytam mugolskie słowniki. Niedługo wezmę się do książek... – Lunatyk pokręcił głową i znowu zabrał się do jedzenia.
-Lily cię nie docenia... – mruknął.
-Hej, nie mówi się z pełnymi ustami. Jak to robisz, że wychodzą ci wyrazy...? Ja nie umiem...
-Przestań. Jem.
-Wiesz co, chyba zacznę od „Dumy i uprzedzenia”... Ta Austin to podobno świetna... Luni...? – Lunatyk zrobił się na twarzy cały czerwony i zaczął strasznie kaszleć.
-Luni, przybywaaaaaaaam! – do pokoju wbiegł Syriusz i walnął Remusa w plecy tak, że temu aż spadły okulary...
-Cholerka, Lunatyk, następnym razem uprzedź, jak będziesz się dławił...
-To ty uprzedź, zanim będziesz wygadywał takie bzdury... „Duma i uprzedzenie” ?! Skąd to wytrzasnąłeś...?!
-No, zacząłem od encyklopedii, a Jane zaczyna się na A...
-Jane zaczyna się na J... – zauważył Black marszcząc brwi.
-Prawda, Luni...? – chciał się upewnić.
-Lu...?
-ZAMKNIJ SIĘ!!! – wrzzasnęli jednocześnie James i Remus.
-No ok., ok., ja tylko pytałem... Podobno kto pyta, nie błądzi... – Lunatykowi opadły ramiona
-Następny kretyn...
-Kto tu jest kretynem...?!
-Hej, ludzie, za 10 min. Mamy lekcje, spakujmy się... – rzucił Glizdek.
-Jestem za... kto ma pierwszy... Obronę...? – rzucił James wygrzebując spod łóżka torbę, książki i plan.
-Ja. – rzucił wesoło Remus, wybierając podniszczone książki z równo ułożonej kupki.
-I ja... niestety. – westchnął Black dając nurka pod łóżko.
-Mówiłem wam, kładźcie książki gdzieś indziej, nie pod łóżkiem... na przykład koło łóżka...
-A ja ci mówiłem, że obok łóżka mam setki potrzebniejszych i przydatniejszych rzeczy, niż książki...
-Wiesz co, Luni...? Zrobiłeś się gnomio-marudny przez te wakacje... Czyżby jakaś panna...? – zażartował James. Na szczęście, głęboko zakopany w zgniłych Fasolkach Wszystkich Smaków, zbutwiałych czekoladowych żabach i wyświechtanych czasopismach o quditch’u, przez co nie mógł zobaczyć szkarłatnego rumieńca na twarzy przyjaciela.
-Chodźcie, bo się spóźnimy... Glizdek, a ty co masz pierwsze...?
Weszli do sali.
-Kto w tym roku, bo nie pamiętam...?
-Cicho... Tam siedzi... – Syriusz oderwał oko od dziurki w drzwiach i wyprostował się.
-OK., teren czysty... Idziemy. – otworzył drzwi i pewnie wszedł do klasy. Oczy wszystkich dziewczyn skierowały się na niego. Słał uśmiechy, w końcu doszedł do swojego miejsca. Usiadł i odwrócił się do dziewczyn za nim.
Remus i James spojrzeli na siebie, wzruszyli ramionami i spokojnie weszli do sali, zajmując miejsca obok Blacka. Lupin szturchnął go różdżką w plecy.
-Otworzyły się drzwi... – Black natychmiast się odwrócił. Drzwi były rzeczywiście uchylone, przez szparę sączyła się lawendowa poświata. James doznał niemiłego skurczu, mgła tego koloru źle mu się kojarzyła.
Najpierw usłyszeli ciche kroki. Zbliżały się. Zatrzasnęły się wszystkie okna. Remus bezwiednie zacisnął rękę na różdżce. Z mgły wyłoniła się postać, za nią biegł wielki, złamany na pół, czerwony prostokąt. Jedna połowa unosiła się kilka cali nad drugą, tworząc paszczę. Prostokąt kłapał nią i gonił postać... była zawinięta w niebieską pelerynę, nie było widać głowy.
-Ratujcie mnie! Ratujcie...! – zawył skrzekliwy głos. Czerwony prostokąt gonił kobietę, ona przed nim uciekała... Wtedy było to za straszne, by zacząć się śmiać.
Nikt nie zareagował... nikt, oprócz Syriusza. Szybko wycelował różdżką w Prostokąt i wrzasnął:
-Riddikulus! – Prostokąt przestał kłapać paszczą, skleił się w całość, a na powierzchni pojawił się...
-BUHAHA...!!! – zawyła klasa. Black odwrócił i skłonił się przed ludźmi, szarmancko zawijając szatą.
Bogin znikł.
Rozległy się brawa. Ciche, prawie niedosłyszalne wśród śmiechu kilkudziesięciu nastolatków. A jednak wszyscy je usłyszeli i zamilkli.
Klaskała Postać. Gdy tylko na nią skierowała się uwaga uczniów, szybko zdjęła niebieską pelerynę. James zauważył, że Black mimowolnie się uśmiechnął.
Bardzo szeroko.
*****
Austen, Jane - autorka powieści opisujących życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku;
"Duma i uprzedzenie" - powieść społeczno-obyczajowa, opisująca historię miłości ludzi żyjących na przełomie XVIII i XIXw. Tytuł książki odnosi się do postawionej przez autorkę tezy, że pierwsze wrażenie często bywa mylące, a bliższa znajomość potrafi diametralnie zmienić opinię o innej osobie;
neologizm - słowow tworzone najczęściej z potrzeby nazwania rzeczy lub zjawisk dotąd nie występujących w rzeczywistości danego języka;
*****
Tak, to na początku to sen we śnie. :]
Komentarze:
@nk@ Wtorek, 01 Lipca, 2008, 20:02
poprostu brak słów.. to było cos tak cudownego pod niemalże każdym względem że nie ma co się wypowiadać tylko rządać następnej notki! świetne kocham Twój styl... opis, humor, interesujący dialog... czego chcieć więcej?
KOCHAM HUNCWOTÓW!
Uśmiałam się z tego dialogu. Masz bardzo ciekawy styl, naprawdę. Nie mogę się doczekać następnej noty.
Zapraszam do mnie
Ann-Britt Środa, 09 Lipca, 2008, 22:17
bardzo, naprawdę bardzo fajna notka! Tylko ten fragment na początku wydawał mi się lekko zagmatwany. Poza tym super, byle tak dalej! Kilka literówek. Masz bardzo dobry styl i zamieściłaś dużo opisów. M<am nadzieję, że na następną notkę nie trzeba będzie czekać tak długo!
Pozdrowienia!;*
Super, dla tych kilku chwil śmiechu warto tu wchodzić^^. Trochę tylko nie wiedziałam podczas dialogu w pokoju chłopaków który co wypowiedział. Pogubiłam się.
Pozdrawiam!!!
i oczekuję kolejnej notki jak, i zapraszam do mnie
Lucy Sobota, 12 Lipca, 2008, 15:39
Hej!
Tu Luna Lovegood.
Zmieniam nick na Lucy.
Pozdrawiam!
PS. Jeśli ktoś chce wiedzieć dlaczego, nie jest to tajemnicą. Może napisać do mnie, email w nicku.
madziq Sobota, 19 Lipca, 2008, 11:43
zgadzam sie z reszta twoje notki sa swietne tylko dlaczego tak zadko je dodajesz.? :/
pozdrawiam ;*
<<<3 Poniedziałek, 21 Lipca, 2008, 20:43
Świetny opis Huncwotów! Tylko niestety prawie wcale nie zrozumiałam notki Zupełnie się pogubiłam! Najpierw w dialogu, a potem nie połapałam się czy oni są na lekcji, czy gdzie. Dopiero pod koniec zrozumiałam.
Musisz pisać bardziej spójnie.
Życzę weny i czekam na nową notkę!
Lily Piątek, 01 Sierpnia, 2008, 19:33
Świetna nocia!!! Tylko plisss dodawaj notki częściej bo ja nie mam już czego czytać... A tak to wszystko super!!!
real levitra lo Niedziela, 29 Marca, 2020, 21:48
egzp jcthe very unobstructed convertible catch cannot oligoclase with still a tympanic flushed with http://brandpviagra.com/ - purchase generic cialis online
Związek Krytyków ...!
świetne
kocham Twój styl... opis, humor, interesujący dialog... czego chcieć więcej?
Zupełnie się pogubiłam! Najpierw w dialogu, a potem nie połapałam się czy oni są na lekcji, czy gdzie. Dopiero pod koniec zrozumiałam.