Jak widzicie, nowa notatka. Tym razem i o Jamesie, i o Lilly. Mam nadzieję, że już nie tak chaotyczna, jak poprzednia.
***
Zabrzmiał dzwonek, uczniowie niechętnie zaczęli pakować swoje rzeczy.
-I nie zapomnijcie o pracy domowej...! – krzyknęła za wychodzącą młodzieżą nauczycielka.
-Taak, taak, spokojnie, kobieto... – mruknął Black przechodząc przez próg klasy. James uśmiechnął się szeroko. Nie wiedział czemu, lecz napełniła go dziwna radość...
-Czemu się uśmiechasz...? Masz jakiś nowy plan podbicia serca Rudej...? – Syriusz zlustrował kumpla wzrokiem. Temu od razu znikł z twarzy uśmiech, a cała radość wyparowała. Poprawił torbę na ramieniu.
-Nie... ale... – zamilkł, nie kończąc. Black ponownie spojrzał na twarz przyjaciela.
-Ale...? – ponaglił.
-Ale... wiesz, że staram się już od 5 lat... i to... nic nie dało... – Syriusz zatrzymał się gwałtownie, słysząc te słowa.
-I co? Zamierzasz się poddać? Bo ci nie wyszło? Może po prostu źle się do tego zabierasz? – James westchnął.
-Nie, nie zamierzam się poddać... Po prostu... odpocznę... Wymyślę jakiś nowy, dobry plan...
-Wiesz co, Jim? – Syriusz założył ręce za głowę i wpatrzył się w sufit. Rogacz spojrzał na niego z lekkim zaciekawieniem.
-Myślę, że chyba ci ta piękna, prawdziwa miłość przeszła. Chyba przestałeś Rudą kochać... o ile kiedykolwiek ją kochałeś. – Łapa poszedł dalej, zostawiając zaskoczonego Jamesa na środku korytarza, z mętlikiem w głowie.
„prawdziwa miłość... przestałeś kochać... o ile ją kochałeś... o ile ją kochałeś... o ile...”
-James, wszystko w porządku...? – zobaczył przed sobą twarz Lunatyka. Dotarło do niego, że nadal stoi na korytarzu, że obok przechodzą ludzie... Uśmiechnął się gorzko, ruszając z Remusem do sali zaklęć.
-Nic nie jest w porządku... zaraz, zaraz... – James znowu się zatrzymał, łapiąc przyjaciela za rękaw szaty.
-Ty też uważasz, że ja jej...? – Lunatyk westchnął.
-Jim, to naprawdę nieodpowiednia chwila...
-A kiedy będzie odpowiednia?!- krzyknął Rogacz, szukając w twarzy przyjaciela oznak skruchy. Nic takiego nie znalazł, a zamiast tego... gniew...? Puścił jego rękaw.
-Ty... ty też tak myślisz! – odsunął się od Remusa, ze złością patrząc mu w oczy.
-Rogacz, to naprawdę...
-Powiedz!- Lunatyk wyprostował się i spojrzał na Jamesa.
-A więc dobrze. Myślę, że naprawdę jej nie kochałeś. Nie kochasz. I nigdy nie będziesz w stanie. Zadowolony...?! – i nie czekając na reakcję Rogacza, z wściekłością osoby zmuszonej do wyznania prawdy, puścił się biegiem do klasy zaklęć.
„nie kochałeś jej... nie będziesz w stanie... prawdziwa miłość... nigdy... nie będziesz w stanie.... przestałeś... nigdy... nigdy...!” – ktoś go potrącił i do Jamesa dotarło, że przecież jeszcze jest na korytarzu... że zaraz ma lekcję... że jak się spóźni, to pewnie zarobi szlaban... wzrokiem poszukał okna. Podszedł do niego i otworzył, wciągając głęboko do płuc zimne, wrześniowe powietrze.
Musiał się zastanowić. Nad wszystkim... teraz. Ale nie tutaj... Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z jakąś dziewczyną. Spiorunował ją wzrokiem.
-Sorry, śpieszy mi się... – i przeszedł obok.
-James...
-Sorry, laska, ale to naprawdę nieodpowiedni czas na rozdawanie autografów... – burknął i przyspieszył, nie oglądając się za siebie. Doścignęła go i złapała za koszulę.
-Jeszcze raz powiesz do mnie „sorry, laska”, to...
-Nie kończ... Hej, ja cię znam! – spojrzał na nią uważniej. Puściła go.
-No no no, robimy postępy, brawo...- zakpiła. James zmarszczył brwi.
-Skąd cię znam? – westchnęła.
-Nieważne. Idź na zaklęcia. Już!- nachmurzył się.
-Nigdzie nie idę... Muszę coś przemyśleć...- burknął znowu. Dziewczyna roześmiała się.
-Ależ oczywiście. Ale to później. Wieczorem. Na szczycie wieży albo nad jeziorem. Ale nie w środku dnia, kiedy powinieneś być na lekcjach. A teraz rusz swoje szanowne cztery litery i zasuwaj do klasy zaklęć.
-Ale...
-JUŻ...!!!- krzyknęła ostro. James żachnął się.
-Wiesz, mam 16 lat...
-Więc powinieneś być na tyle dojrzały, aby wiedzieć, że mam rację. A teraz IDŹ JUŻ! – i popchnęła go w stronę klasy Fliwicka. Sam nie wiedział czemu, ale pobiegł tam nie oglądając się za siebie.
Miała rację.
* * *
-Minus pięć punktów za spóźnienie, panie Potter. Przykro mi. – profesor wskazał mu ruchem głowy, że ma usiąść, i wrócił do objaśniania zaklęcia.
James, szurając butami, podszedł do przyjaciół. Peter spojrzał na niego z podziwem.
-Rogacz, nawet nie dostałeś szlabanu! Tylko punkty! Ale masz szczęście...- westchnął ze źle ukrywaną zazdrością. Lunatyk prychnął na te słowa nie przerywając pracy. James z nadzieją skierował wzrok na Łapę, lecz ten udawał, że go nie widzi, zawzięcie wymachując różdżką.
Do najlepszej partii w Hogwarcie właśnie dotarło, że jest sam. Spuścił głowę i westchnął cicho.
Cały dzień upłynął mu na próbach odpędzenia tego smętnego nastroju, który wisiał nad Huncwotami. Tylko Peter zdawał się niczego nie zauważać i jak zwykle podziwiał głośno Jamesa, na co Lunatyk gniewnie prychał lub w geście powątpienia wysoko unosił brwi. Jim za każdym razem wbijał sobie paznokcie e wierzch dłoni, aby nie wybuchnąć. W końcu, po wyjątkowo długiej godzinie, jaką były eliksiry ze Ślizgonami, James szybko się spakował i prawie wybiegł z klasy. Lilly odprowadziła go zdziwionym spojrzeniem.
-Co z nim dzisiaj...?- spytała pozostałych Huncwotów, wskazując podbródkiem na drzwi, za którymi właśnie zniknął James. Remus wzruszył ramionami i wyszedł. Peter z trudem oderwał wzrok od Lilly i ruszył za przyjacielem.
Syriusz westchnął. Założył ręce za głowę i wpatrzył się w sufit, co powoli zaczęło już wchodzić mu w nawyk.
-Przepraszam za nich... Mamy... to się chyba nazywa „złe dni”...- rzucił ciężko. Dziewczyna ze zdziwieniem zauważyła, że był całkiem miły... Zawsze miała go za nadętego kretyna przekonanego o swoim powalającym uroku, a okazał się być zwykłym człowiekiem z problemami. Uśmiechnęła się do niego miło.
-Nie martw się, przejdzie im. Każdy ma czasem „złe dni”, a to nie twoja wina, że Potter i Lupin mają je w tym samym czasie. – Syriusz spojrzał na nią przenikliwie.
-Czy ty właśnie jesteś... miła? Dla mnie? Czy ty mnie prze chwilą pocieszyłaś? Dobra, to gdzie Flitch z rozkazem przykucia mnie za ręce do ściany w jakimś zatęchłym lochu...? – rozejrzał się uważnie, a Lilly się roześmiała.
-Naprawdę macie mnie za taką złą?- zapytała z iskierką rozbawienia w oczach, ale Syriusz wiedział, że pyta poważnie. Wzruszył ramionami.
-Tak jakoś się złożyło... że zawsze to przez ciebie mamy kłopoty.- rzucił, nadal patrząc w sufit. Spodziewał się, że na niego nakrzyczy, że to nie jej wina, ale ona tylko westchnęła.
-Przepraszam. Powinnam mu była czasami odpuścić, w końcu to jeszcze dziecko...- w ręku miętosiła rąbek szaty. Zauważył to i zatrzymał się przy jakimś parapecie. Otworzył okno i usiadł.
-Naprawdę cię to gryzie?- spuściła głowę.
-Zmieniłaś się.- po raz pierwszy odkąd wyszli z klasy na nią spojrzał.
-To dlatego, że już nie kumplujesz się z Frankie...? – zdziwiona uniosła głowę. Zauważył...!
-Chyba tak. A raczej na pewno...
-Wiesz co? – podniosła wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Syriusz uśmiechnął się leniwie.
-Na dobre ci to wyszło.- rzucił i oddalił się szybko, jakby przestraszył się tego, co powiedział.
Lilly usiadła na parapecie. Syriusz okazał się fajnym facetem. O Lupinie wiedziała od początku, że jest porządny, nie miała pojęcia, czemu trzyma z tymi ofermami... A Potter...
-Ruda...!- zawołał ktoś. Uniosła głowę. To Black odwrócił się i przez ramię krzyknął jeszcze:
-Jim też zyskuje przy bliższym poznaniu...!- i zniknął za rogiem korytarza. Lilly z uśmiechem wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął. „A więc w każdej plotce jest ziarno prawdy”- myślała. „Black rzeczywiście jest pewny siebie... Ale nigdy nie posądziłabym go o inteligencję...!”
***
Ktoś powiedział, że to nie w porządku wobec Arweny, że tak dużo piszę o Lilly. Ale jak mam o niej nie pisać, jeśli to jej pamiętnik...? Od jakiegoś czasu piszę na zmianę - Lilly, James, Lilly, James... przykro mi jeśli tego nie zauważyliście, ale Jamesa i Lilly jest tu tyle samo.
Związek Krytyków ...!