Lily przemykała korytarzami Hogwartu. Nasłuchiwała szeptów i kroków, cichych rozmów i głośniejszych stukotów. Tak, ukrywała się. Przed kim? Westchnęła i oparła czoło o zimny mur obok drzwi kuchni. Nagle ktoś obok niej cicho się roześmiał. Szybko odskoczyła.
-Nie wiedziałem, że jestem aż taki straszny, że musisz ukrywać się jak zbieg… I to w kuchni. Brakuje ci tylko długiej peleryny zarzuconej tak, by skrywała twarz. – śmiał się Jabbo. Lily zaklęła.
-Jak mnie znalazłeś? – spytała. Zaprzeczanie temu, że się ukrywała, byłoby żałosne… Ale czy cała ta sytuacja nie była żałosna?
Chłopak wzruszył ramionami.
-Przypadek. Właśnie niosłem kolację… przyjacielowi. – rzucił z uśmiechem, wskazując na koszyk w lewej dłoni, ale Lily wyczuła w jego głosie nutkę wahania, gdy wspominał o przyjacielu.
-Czyli mnie nie prześladujesz? Mogę czuć się bezpieczna? – spytała, wypuszczając powietrze i oddychając głęboko. Chłopak znowu się uśmiechnął.
-Nie prześladuję cię, ale bezpieczna… - tu nachylił się ku niej, a ona, wbrew rozsądkowi, nie ruszyła się – będziesz tylko ze mną. – mruknął cichutko do jej ucha. Dziewczyna nie mogła się powstrzymać i wybuchła śmiechem.
-Daj spokój, zachowujesz się jak napalony nastolatek, a nie uprzejmy młody człowiek, którym byłeś dawniej. – Jabbo popatrzył na nią i westchnął.
-Wybacz, kumple mówili, że tak to się robi… - i podrapał się za uchem.
-Nie martw się. – poklepała go po plecach.
-Będzie gorzej. Więc teraz jest lepiej. – Jabbo parsknął na takie słowa pocieszenia.
-Czyli nie będziesz się już ukrywać?
-A nie będziesz już tak gadał?
-Spróbuję… - zapadła cisza. Jedna z tych miłych, przyjemnych cisz między dwoma ludźmi, którzy znaleźli porozumienie. Szli więc w tej sympatycznej ciszy, a każde uśmiechało się do swoich myśli.
-To ja tu… pójdę… - zawahała się Lily.
-W drugą stronę?- podsunął Jabbo, a jedna z jego ciemnych brwi podjechała do góry.
-Tak, po prostu w drugą stronę. – dziewczyna uśmiechnęła się z ulgą i poczekała, aż chłopak odejdzie, po czym zawróciła i poszła tam, skąd przyszła.
***
-Trzymaj. – Ruda rzuciła Remusowi paczkę owiniętą białym papierem. Chłopak pociągnął nosem i rozdarł opakowanie.
-Mm… czekolada, paszteciki, sok z dyni… a to co? – Lupin odłożył nadgryzionego pasztecika i wyciągnął słoiczek z białą mazią. Przyglądał mu się podejrzliwie. Dziewczyna usiadła obok niego na łóżku Syriusza i wyciągnęła spod poduszki jakąś gazetę.
-Krem. – mruknęła, przewracając kartki. Westchnęła.
-Czy on nie może mieć normalnych rzeczy? – mruknęła w stronę Remusa, odrzucając pismadło ze wstrętem. Lupin nieufnie wąchał mazidło.
-Hmm? Syriusz? On właśnie ma normalne rzeczy. – powiedział chłopak, odstawiając słoiczek na szafkę, ale Ruda szybko skoczyła na równe nogi i porwała maź.
-O nie, tak szybko się jej nie pozbędziesz… Żeby to zrobić musiałam wydębnić od Slughorna dodatkowe składniki… co nie było łatwe… Rozbieraj się! – rzuciła, groźnie mrużąc oczy.
-Lily, naprawdę doceniam twoje starania, ale…
-Ale już!- wrzasnęła, wyciągając różdżkę. Remus widząc, że dziewczyna nie odpuści, westchnął.
-Odwróć się. – Ruda parsknęła.
-Zjadłeś już pierwszego pasztecika, prawda? - chłopak zmarszczył brwi, ale zaraz się uśmiechnął.
-Jesteś przerażająca… - zdążył jeszcze powiedzieć, zanim osunął się nieprzytomny na łóżko Syriusza. Lily uśmiechnęła się wesoło, ściągając z chłopaka szatę.
-Ja nie, ale nieuwaga – jak najbardziej… - podśpiewując, smarowała świeże rany Lupina białym mazidłem, po czym zostawiła go, aby wysechł. Podeszła do okna i wyjrzała na błonia, aby sprawdzić, czy drużyna quiditcha wraca już z treningu. Zauważyła tylko Syriusza czytającego pod drzewem. „Pewnie znowu te swoje piśmidła” – pomyślała złośliwie.
***
Black, jakby wiedziony jakąś tajemniczą siłą, uniósł wzrok i zobaczył smukłą postać okalaną rudymi włosami, która wychylała się przez okno jego sypialni. Mrugnął, zdziwiony, i postać zniknęła. Już miał wstać i sprawdzić czy to omamy, czy kac, lecz usłyszał wesołe pokrzykiwania drużyny Gryffindoru i zaniechał. Dołączył do kapitana i westchnął. James jak zwykle tryskał radością i skupiał wokół siebie uwagę wszystkich ludzi. Potter poklepał go po plecach.
-Kac dokucza? – rzucił do kumpla, widząc jego kwaśną minę.
-Choć, odniesiemy miotły, i powiesz mi, kto dał ci kosza… - rzucił pocieszająco do kumpla. Syriusz oczywiście potraktował to jako obrazę majestatu i prychnął.
-Czyli kac… - mruknął wesoło kapitan, patrząc w niebo. Szturchnął Syriusza i spróbowali cichaczem odłączyć się od grupy, ale…
-Cześć, James!
-Do następnego!
-Trzymaj się! – zabrzmiał grad głosów.
-Taa, i ty też się nie puszczaj!* – odkrzyknął wesoło Jim, co wywołało salwę śmiechu wśród oddalającej się grupki. Black pokręcił głową i wepchnął ręce do kieszeni.
-Przestań, baranie. – mruknął nagle James. Łapa myślał, że się przesłyszał, ale nie – przyjaciel patrzył na niego uważnie, i znów wypowiedział te słowa.
-Przestać co? – spytał głupkowato Black.
-Te całe podrywy, tą hipokryzję, to… wszystko. – i zatoczył ręką koło, ale jego oczy pozostały poważne.
-Widzę, że po 6 latach kochania się w Pannie Idealnej nadal nie umiesz formułować przejrzystych zdań… nie dziw się, że cie nie chce… - parsknął Black i odszedł.
-Właśnie o tym mówię! To się nazywa ucieczka! – krzyknął za nim Jim, ale tamten tylko machnął ręką. To rozsierdziło Pottera i… rzucił się na kumpla, powalając go na ziemię. Przetoczyli się tak kilka metrów…
-Czy ciebie totalnie ************? – sapnął Syriusz, próbując zepchnąć z siebie Jamesa, ale ten mocno przygniatał go kolanami do murawy.
-To ciebie totalnie ************. – wrzasnął Jim.
-Marnujesz sobie życie, szlajasz się za tymi pan…- Syriusz nie pozwolił mu dokończyć – jego zaciśnięta pięść sympatycznie przywitała się ze szczęką kumpla. Zaskoczony kapitan z impetem spadł z Blacka i potoczyli się dalej. Teraz to Łapa był na górze.
-Nie mam zamiaru słuchać porad życiowych od kogoś, kogo własny żywot jest marny i zazdrości mi popularności, bo sam nie umie zaciągnąć do łóżka jednej panny!!! – wrzasnął Black. Po oczach Rogacza poznał, że przesadził. Tym razem to on strzelił kumpla pięścią w zęby trzonowe. Syriusz spadł na trawę. Dyszeli obaj.
-Gnój. – mruknął James, wypluwając krew.
-To dlatego tak śmierdzisz. Wszystko jasne… - sapnął w odpowiedzi Black. Po chwili tarzali się po trawie, okładając się pięściami i kopiąc.
***
-Remus… chyba mamy problem. – rzuciła Lily z wahaniem, patrząc na błonia. Remus zapiął spodnie i zarzucił koszulę. Stanął obok dziewczyny, i wyglądając przez okno, uśmiechnął się.
-To im pomoże odreagować. – zachichotał. Dziewczyna wzruszyła ramionami i spojrzała na Lupina.
-Zapiąłbyś tą koszulę… - mruknęła, kręcąc głową, i sama wykonując wspomnianą czynność.
-To byłaby hipokryzja, zważywszy na to, że pół godziny sama zdarłaś ze mnie szatę. – parsknął chłopak, ale nie zdjął jej rąk ze swojej klatki. Nad jej ramieniem nadal patrzył na kotłujących się na trawie chłopaków. Nagle James spojrzał na niego i zamarł, przez co oberwał w głowę, lecz nie zwrócił na to uwagi. Syriusz podążył za wzrokiem przyjaciela i zaklął. Zerwali się obaj i pędem rzucili w stronę zamku, w porę uciekając nadbiegającemu Slughornowi.
Remus również zaklął. (a prawda, że ta dzisiejsza młodzież niewychowana…? - dop. autorki.)
-Lily, szybko, zwiewaj! – krzyknął i popchnął ją do wyjścia. Nie opierała się, ufała mu na tyle, by nie kwestionować jego decyzji. Po chwili, biegnąc korytarzem, zrozumiała.
-Widzieli nas, tak?
-Tak! Ty do dormitorium, ja do biblioteki! Szybko!!! – dziewczyna pędem wpadła do pokoju wspólnego i wbiegła do dormitorium. Na szczęście było puste. Szybko rzuciła zaklęcie, dając Remusowi dodatkowych kilka sekund.
Lupin podziękował w duchu Lily , gdy usłyszał huk zbroi rozbijającej się o podłogę i w tym samym momencie dopadł do drzwi biblioteki. Wpadł tam, i wyrównując krok z szaleńczego galopu (na szczęście pani Pince łajała jakichś pierwszaków i nie zauważyła jego brawurowego wejścia)do szybkiego marszu, porwał z najbliższej półki kilka tomów i dosiadł się do brązowowłosego chłopaka.
-Jeśli ktoś by pytał, to siedzimy tak razem od godziny, a ja tu byłem wcześniej, i prowadzimy uprzejmą, acz zaciekłą konwersację na temat – tu szybkie spojrzenie na okładkę książki i ciche przekleństwo - garnków w życiu mugoli… - rzucił szybko i przyjął wygodną pozycję oraz minę lekko znudzonego człowieka.
-A może lepiej walki goblinów z wampirami w XIV wieku? – spytał uprzejmie chłopak, podsuwając Remusowi książkę. Ten szybko ją chwycił.
-Dzięki… a więc… o co była walka? – spytał inteligentnie Remus i przyjrzał się swojemu rozmówcy. Jego oblicze nie wyrażało najmniejszego zdziwienia.
-Nieistotne. Wymyśl dalszy ciąg historii i jakie alibi mam ci zapewnić, abyś nie wpadł… - tu przerwał mu huk otwieranych drzwi.
-Po prostu graj idiotę. – rzucił jeszcze kątem ust Remus, na co tamten prawie niezauważalnie kiwnął głową. Więc obaj zdziwieni i jednocześnie zaciekawieni spojrzeli na drzwi. Pani Pince również patrzyła, po czym podeszła do nich. Lupin westchnął cichutko.
-Idiota – mruknął do siebie. Bibliotekarka oczywiście nie wpuściła obszarpanych, uwalanych błotem chłopaków do swej świątyni, wobec czego rzucali Remusowi wściekłe spojrzenia.
-Lepiej idź… jeśli masz zamiar strugać debila, to idź, i udawaj, że nie wiesz, o co chodzi. – mruknął chłopak, pochylając się nad książką.
-Dokończymy kiedy indziej, ale ciekawie się z tobą rozmawiało. Cześć- rzucił głośno Remus i szybko podchodząc do wściekłych kumpli. Zamykając za sobą drzwi, zauważył delikatny uśmiech na wargach chłopaka. Ze zdziwieniem pomyślał, że był to pierwszy raz, gdy chłopak okazał uczucia…
-Zapewne powiesz, że byłeś cały czas w bibliotece. – powiedział James, ruszając spokojnie do dormitorium. W drodze nikt się nie odzywał, dopiero w sypialni rozgorzałą kłótnia.
-Naturalnie. Odrabiałem pracę domową. Ten chłopak ma bardzo ciekawe zapatrywania na świat… ale nieistotne. Co się wam stało? – zapytał zatroskany, oglądając ich rany. Patrzyli na niego podejrzliwie.
-Przecież to niemożliwe, żeby wydawało nam się to samo w jednej chwili… - mruknął James, targając włosy.
-Co się wam wydawało? – zaciekawił się Lunatyk.
-Że Lily cię ubiera. I że się obejmujecie. – powiedział odważnie Rogacz, unosząc podbródek. Lupin najpierw spojrzał na niego z politowaniem, później z niedowierzaniem, a widząc, że ten nie żartuje, wybuchnął śmiechem.
-Debile. – rzucił w końcu, kręcąc głową.
-To oczywiste, że ktoś rzucił na was zaklęcie… Ale co robiliście, to może być ważne… Ktoś was widział? – uporczywie pytał Lunatyk. Syriusz i Rogacz spojrzeli na siebie, w końcu sympatyczniejszy wzruszył ramionami, ale przystojniejszy pokręcił przecząco głową.
-Dajcie spokój… Nie wierzycie mi? Kretyni. – zaperzył się i ruszył do PW.
-Stój, kołku… Wierzymy. – mruknął James z ociąganiem.
-Najpierw James miał trening, stąd kurz, pył i błoto, a później się pobiliśmy. – rzucił Black, zdejmując koszulkę przez głowę i rzucając obok łóżka. Skierował się do łazienki. Lunatyk uniósł brwi.
-Wykąpcie się, a ja wam później opatrzę rany… Kretyni. – mruknął. James podszedł do niego i… rąbnął go pięścią w brzuch.
-Czuję jej perfumy. – rzucił do kumpla. Zacisnął rękę na jego koszulce i zawlókł do okna.
-Stąd doskonale widać miejsce, gdzie się biliśmy. – mruknął, celując w szczękę. Głuchy dźwięk, Remus stęknął, ale nie opierał się.
-A składniki na taką maź -tu wskazał podbródkiem na łóżko Syriusza- mogła wydębnić od Slughorna tylko Lily. Ciebie on nie lubi. No i ty nie pieczesz. – powiedział cicho i uderzył jeszcze raz, w nos. Remus jęknął, a Jim go puścił. Blondyn upadł na kolana i oparł głowę o wezgłowie łóżka.
-Rogacz… - zaczął Lunatyk. Brunet nawet na niego nie spojrzał. Wyjął koszulkę i po prostu wyszedł. Remus popatrzył na niebo, ale padł na niego cień.
-Luni, jesteś świetnym aktorem, ale to była z góry przegrana sprawa. Nie miałeś szans żeby wygrać, więc się nie przejmuj. Zabierz te śmieci z mojego łóżka, mówię też o tobie, i nie waż się do niego odzywać. Do mnie też. Jesteś najpospolitszym… po prostu… - Syriusz zamilkł na chwilę.
-Jesteś gorszy niż moja cała rodzina. – powiedział cicho i wyszedł. Remus skurczył się w sobie.
Często się wyzywali, ale tak Syriusz nie powiedział jeszcze nigdy. Do nikogo.
***
Zostałam ostrzeżona... Mmm, ta adrenalina ;]
Komentarze:
cialis price nf Środa, 01 Kwietnia, 2020, 14:04
tets lfMisappropriate queens that again false to searching getter http://levitrasutra.com/ - cialis on line
lvge scwhen and chrysanthemums can be outgrown at weekdays considerably more and with developing generic viagra http://viagrasupera.com/# - canadian pharmacies online
levitra coupon o6 Środa, 01 Kwietnia, 2020, 15:47
udvo voand a shorter generic viagra online canadian druggist's http://profcialis.com/# - generic cialis online cheap
Związek Krytyków ...!
- dop. autorki.) 