Pomieszczenie okazało się niewielkim, ale przytulnym salonikiem, z ogniem trzaskającym na kominku i wygodnymi fotelami.
-Jak sielankowo… - mruknął ironicznie Potter.
-A jak… atmosfera musi być. – rzuciła Ruda, sadowiąc się na fotelu najbliżej ognia. James usiadł na fotelu obok, Lunatyk na dywanie obok kominka, twarzą do przyjaciół.
-Tiaa… nie ma to jak talk-show na dobre rozpoczęcie wieczora, co nie? – sarknął Rogacz, rozpierając się na fotelu.
-Potter, tu nie ma twoich kretyńskich kumpli… nie wysilaj się więc na lamerskie teksty. – zgasiła go chłodno Ruda.
-Nie wysilam się… - zdziwił się i oburzył Rogacz. Lilka spojrzała na niego ironicznie, mrużąc powieki.
-Zresztą… - zaczął.
-Po prostu… bądź. – przerwała mu. Prychnął, lecz zamilkł.
-No… to musimy pogadać. – zaczęła Lilly po chwili ciszy.
-Sprawa pierwsza : nie jesteśmy z Remusem namiętnymi kochankami, jeśli o to chodzi. – powiedziała, krzywiąc się do bruneta.
-To już wiem… - odparł, wzruszając ramionami.
-Cicho… ja mówię. No… to my się tylko kumplujemy… przyjaźnimy. Jakbyś się o tym dowiedział, to…
- To co? Wszystko bym zniszczył…? Daj spokój… Po prostu nie chcieliście, żebym się dowiedział… Tylko ogólnie nie wiem dlaczego. – przerwał jej z pozornym spokojem.
-Wszystko byś… - znowu zaczęła.
-Łajno, nie kłam w żywe oczy, kobieto. Wszyscy wiemy, że nie o to chodzi… - rzucił zdenerwowany już, lecz zrezygnowanym tonem.
-Jasne, wkurzyłbym się jak rogogon węgierski, gdy mu ktoś jajo zabierze… ale w końcu bym to strawił… ale nie, wy musicie robić ze mnie takiego ghula kretyńskiego, który panować nad sobą nie potrafi… - wstał i zaczął krążyć po pokoju.
-Ale przecież… - spróbowała zaskoczona Ruda.
-Co? No co? Jak nie jestem mądry to już uczuć nie mam? Jak nie mam samych wybitnych to nie zasługuję na uwagę? Jak jestem czystej krwi to znaczy, że jestem zły, tak? Do kości…?
-James… - zaczął niepewnie Lunatyk. Potter przyskoczył do niego.
-No co? Myślisz, że ona tak nie myśli…? To cię wyprowadzę z błędu. Ona dokładnie tak myśli. No, przyznaj się… - odwrócił się do Lilly, a ona zobaczyła w jego oczach coś dzikiego, jak u zranionego leśnego zwierzęcia.
-No przyznaj się… Myślisz, że jak gram w quiditcha, to już we mnie nic nie ma… Jak dziewczyny za mną latają, to jestem pusty i to moja wina… I ja to jeszcze wykorzystuję…! I co, oburza cię to, nie? Że taki przygłup ma czelność do ciebie startować, odzywać się, myśleć o tobie… co? Perfidnie cię wkurza, że coś takiego, neandertalczyk taki, ma śmiałość cię dotykać… - rozkręcał się Potter. Lilly jak wmurowana stała przy kominku.
-James, wystarczy. – tym razem głos Lunatyka brzmiał stanowczo. Chłopak stanął między dziewczyną i sportowcem, jakby chroniąc ją przed nim.
-I ty się za nią wstawiasz…? Przyjaciel… - prychnął James, ale jego wzrok powoli przestawał być taki dziki, jakby powoli się opamiętywał…
-Ona też jest moim przyjacielem, James. I nie pozwolę jej obrażać. – oczy Lunatyka zwęziły się.
-To ona obraża ciebie, że w ogóle ma czelność się z tobą zadawać… - sarknął Potter.
-Dosyć. Wyjdź stąd, albo…
-Albo co? Staniesz w obronie honoru znieważonej damy? Daj spokój, Luniek… Nie będę bił się z przyjacielem z jej powodu… Jak w ogóle mogłem być taki ślepy… 5 lat zmarnowałem… - Potter opadł na krzesło, mówił coraz ciszej, twarz miał schowaną w dłoniach.
Ruda coraz bardziej kurczyła się w sobie. Ogarnął ją niewyobrażalny strach, że straci przyjaciela, ale musi to zrobić, nie może trwać w kłamstwie… No już, weź się w garść, wstań i powiedz to…
-Remus… -
-Spokojnie Lilly, już dobrze… - blondyn odwrócił się, a dziewczyna zauważyła, że w kieszeni konwulsyjnie zaciskał palce na różdżce.
-Już wszystko dobrze… - podszedł do niej, by ją objąć, lecz ona stała tak, nieporuszona. Zauważył, że coś jest nie tak, zauważył wyraz przerażenia na jej twarzy… Nad ramieniem Lupina zauważyła wzrok Jamesa. Zdradzony, pełen niedowierzania, rozgoryczenia, smutku… Migotała w nim też… o nie, nie… czym prędzej znowu spojrzała na Lupina, byle dalej od tego wzroku…
-Remus… on… - przycisnęła skostniałe ze strachu palce do skroni, lecz nie mogła spuścić spojrzenia, musiała wytrwać, tyle była im winna.
-On powiedział prawdę. – wychrypiała. Lupin patrzył na nią, ale jego wzrok stawał się coraz bardziej odległy.
-On… ja… ja podświadomie… - i znowu poczuła na sobie wzrok Pottera, ale przecież mówiła prawdę! Nie kłamała… czy to się jeszcze liczy…?
-Ja naprawdę podświadomie… chyba tak miałam zakodowane… Dopiero niedawno to zrozumiałam, i chciałam to naprawić, porozmawiać…- tłumaczyła szybko i nieskładnie, obserwując twarze chłopaków. Na twarzy Remusa niedowierzanie zakwitało w całej okazałości, natomiast w twarzy Pottera…
Nienawiść w jego wzroku nie była już aż tak paląca, jakby dotykała jej gorącymi płomieniami… ale nadal gdzieś tam się w nim tliła, widziała ten żar w jego wzroku, a żar nigdy nie gaśnie.
Usiadła, ale nie mogła spuścić z niego oczu.
Musiała, po prostu musiała patrzeć.
-Lilly… ty naprawdę miałaś go za takiego… takiego… - spytał ciężko Remus, nie mogąc skończyć.
-Śmiecia, Remusie, dokończ, jesteśmy wśród swoich. – powiedział gorzko James. Lupin ciężko opadł na fotel obok Lily i schował twarz w dłoniach.
-To moja wina… nie mówiłem ci o nim nic dobrego, i to dlatego… podświadomie wyczułaś, że według mnie on…
-Remusie…? – spytał cicho pełen niedowierzania James.
-Nie, ja tak nie myślę. – odrzekł Lunatyk spokojnie, a James odetchnął.
-Ale ponieważ ze zwykłej zazdrości nie mówiłem jej o tobie dobrych rzeczy, ona mogła podświadomie myśleć, że uważam cię za niedobrego… To była tylko zazdrość… Na Merlina… - westchnął Lupin.
-Ja właśnie dzisiaj to zrozumiałam… - powiedziała cicho. Jej głos drżał, i w tym momencie nienawidziła się za to.
-Tak, zrozumiałaś to dzisiaj, ale myślałaś tak przez całe 5 lat. I co, to rozumienie wg ciebie coś zmienia? – spytał, patrząc na nią zimno Potter. Spojrzała błagalnie na Lunatyka, ale ten na nią nie patrzył. Poczuła, jakby coś smagnęło ją lodowatym biczem.
-Ja… chyba… chyba tak… - wyjąkała, kuląc się.
-Nie wkurzaj mnie bardziej, kobieto! – krzyknął James, podchodząc do niej i ciągnąc ją w górę, by stała.
-Ja… przepraszam… - bąknęła przerażona, prosząco patrząc na Lunatyka. Ale ten przecząco pokręcił głową. Wiedziała, że on ma rację, nie powinien wtrącać się między nią a Jamesa, ale tak się bała… Nie, przecież Potter nic jej nie zrobi, Remus mu ufa, to wystarczy… Ale… znowu przerażona spojrzała na Rogacza.
-Nie patrz tak. – rzucił zimno, puścił ją i odsunął się trochę.
-Tak, jakbym to ja krzywdził ciebie. To ja tu do cholery jestem ofiarą, nie ty! – krzyknął znowu, patrząc na nią z rozpalającym się na nowo ogniem w spojrzeniu…
Nie, nie, tylko nie znów ten ogień…
Wyprostowała się i wstała.
-Ja… wiem. Przepraszam. Naprawdę. – powiedziała z trudem. Spojrzał na nią niechętnie, ale milczał. Blask w jego oczach lekko przygasł.
-I co, będziesz z tym walczyć, tak? Obiecasz, że będziesz już grzeczną dziewczynką? – zadrwił. Zacisnęła powieki – na Merlina, jak bardzo go zraniła tymi wszystkimi myślami, tą postawą! Dopiero teraz to spostrzegła. A przecież nie chciała… Może faktycznie należało ją tak potraktować, za to wszystko, ale on ją przecież kocha… Podobno. Otworzyła oczy.
-Nie, nie będę. Dzisiaj pokazałeś, że wszystko, co o tobie myślałam, to była kupa łajna. – powiedziała cicho. To był pierwszy objaw obrony z jej strony. Zmierzył ją chłodnym wzrokiem, ale tylko wzruszył ramionami. Usłyszeli cichy trzask zamykanych drzwi.
-Wyszedł. – powiedział James, nie spuszczając z niej wzroku. Skinęła głową, również patrząc na niego.
-Nie chciał przeszkadzać… bo teraz pewnie przejdziemy do bardziej intymnej części. I jak, chcesz mnie przeprosić? – spytał chłodno James. Aż drgnęła… ile agresji, ile żalu było w jego głosie.
Nagle pojęła, że zwykłe „przepraszam” nie załatwi sprawy.
-Nie chcesz…? – spytał z pogardą, odsuwając się od niej. Zrozumiała, że milcząc, obraża jego męską dumę.
-James… właściwie dlaczego mnie… kochasz? Czy może raczej – kochałeś? –spytała, patrząc na niego. Mięśnie na jego twarzy zadrgały, jakby próbował opanować jej wyraz.
-To już chyba nieważne. – powiedział zimno.
-Proszę, chciałabym wiedzieć. To w końcu mnie dotyczyło… tak jakby. – powiedziała. Westchnął i pokręcił głową.
-Dlaczego jesteś taka szczera? Taka szczera… zawsze mówiłaś to co myślisz, nieważne jak byłoby to śmieszne, kretyńskie czy mądre. Zawsze. – usiadł, ona w fotelu niedaleko, tak, żeby widzieć jego twarz.
-Nie gryzę. – powiedział , i znowu zobaczyła, że go uraziła.
-Przepraszam. Pomyślałam, że możesz się poczuć skrępowany. – powiedziała i przesiadła się na fotel naprzeciwko jego. Skrzywił się na jej słowa.
-No widzisz? Szczera do bólu. Inne dziewczyny rzuciłyby jakimś głupim tekstem czy spróbowały mnie wyśmiać, czy flirtować… Ale nie, ty mówisz, co myślisz. – przerwał, ale nic nie powiedziała, czekając na ciąg dalszy. Nie myliła się, nastąpił po kilkunastu sekundach.
-Już na początku szkoły, w pociągu w pierwszej klasie, jak dla mnie zaczęłaś się wyróżniać. Nie wyglądem, to nie było tak, że zobaczyłem cię i coś mnie trafiło… czy coś… nie. Patrzę i myślę – dziewczyna jakich wiele, nic specjalnego. Ale później zobaczyłem twoje oczy. Nie są po prostu zielone... Nie znam nikogo, kto by miał takie oczy. Kiedy milczysz, one mówią za ciebie. – przerwał i spojrzał w jej oczy. Zarumieniła się, ale nie spuściła wzroku. Uśmiechnął się smutno.
-No widzisz… nic nie mówisz, a ja i tak wiem, co myślisz. Że żal ci tego jak i co myślałaś o mnie przez te 5 lat. I że chciałabyś to naprawić. – znowu zamilkł.
-Już w tym pociągu w pierwszej klasie przepadłem. Miałem z 10 lat, głupi smarkacz, ale już wtedy… było jakoś inaczej, już wtedy byłaś inna. W tym pociągu zawarłem najważniejsze znajomości jakie mam – poznałem Syriusza, Luniaka, Petera… i ciebie. Tak głupio dziwiłaś się wszystkiemu, takie śmieszne rzeczy mówiłaś o wszystkim, co dla mnie było normalne. Zaśmiałem się z jakiegoś twojego komentarza, a ty spojrzałaś na mnie… i bach, zrozumiałem, że po mnie, że nie będziesz mnie lubić. Tak wysoko podniosłaś ten podbródek… Dotąd nikt mnie nie zignorował, po prostu musiałem zwrócić na siebie twoją uwagę… i rozpocząłem tą grę, która trwa przez te 5 lat. Grę – spojrzy czy nie spojrzy, bardziej wkurzy ją to czy tamto… Lubię, jak się ciskasz, wiesz… - spojrzał na nią.
-Masz wtedy takie… oczy ci się robią takie… jak środek huraganu, właśnie, ta cisza w środku cyklonu. – powiedział cicho i odwrócił od niej wzrok.
-Zapamiętałem twoje zdziwienie z tego pociągu, i zacząłem się interesować mugolami… Wiem co to toster, ładowarka do telefonu… Wiem na jakiej zasadzie płynie prąd i przedmioty nie lecą w kosmos… te wasze teorie, przyrządy… znam wszystko. Na wypadek, gdybyś kiedyś zgodziła się pójść ze mną na randkę, to wtedy zabrałbym cię do mugolskiego baru, jak zwykli ludzie… i zobaczyłabyś, ile się dla ciebie nauczyłem. Właściwie wiedziałem, już od czasu tego pociągu w pierwszej klasie, że się ze mną nie umówisz. Nie wiem, po kiego ghula się tego uczyłem. – przerwał i spojrzał na nią.
Z oczu kapały jej łzy, ale nie wydała z siebie żadnego dźwięku, żeby nie przeszkodzić mu w opowiadaniu. Żachnął się.
-Nie płacz… - zamilkł.
-Właściwie, zawsze myślałem że w końcu się odkocham, ty wtedy do mnie przybiegniesz, a ja ci wtedy powiem, że to już nieaktualne. A ty się rozpłaczesz… taka zemsta… zdziwiona? –spytał. Uśmiechnęła się przez łzy.
-Teraz już za późno, nie próbuj robić z siebie tego złego… wiem, że nim nie jesteś… - mruknęła cicho. Westchnął.
-Jesteś za mądra… ale naprawdę zawsze myślałem, że tak będzie… ale czas mijał, 3 klasa, 4, 5… a ja nadal… hmm… no, nadal mi się podobałaś… - mruknął zawstydzony, a Lilly łzy pociekły już ciurkiem, ale on tego nie widział, patrzył w ogień na kominku.
-No… Ale to z czasem zamiast mi ulegać, to coraz bardziej mnie nienawidziłaś… wiesz, że nawet nigdy nie rozmawialiśmy? Tak normalnie, ciągle się tylko na mnie darłaś… a ja na ciebie. Staliśmy się atrakcją turystyczną, wiem, że to cię wkurzało… Ale tylko jak byłaś wkurzona to się do mnie odzywałaś, tylko jak coś odwaliłem, to mnie zauważałaś… No więc odwalałem…
Zbyt ona piękna, Zbyt mądra zarazem.
Zbyt mądrze piękna, stąd istnym jest głazem.
Zacytował. Zdziwiona, aż otworzyła usta.
-Przecież to…
-Szekspir. – powiedział usłużnie, gdy gapiła się na niego i nie dokończyła.
-„Romeo i Julia”. Ale to nie o Julii, tylko o…
-Rozalinie. – przerwała mu, nadal gapiąc się, zdziwiona. Uśmiechnął się smutnie.
-Wiedziałem, że będziesz to znać. Założyłem, że skoro jesteś taka ambitna, to znasz cały materiał, który mugole normalnie znają w twoim wieku.
-I ty też go znasz…? – spytała przerażona. Wzruszył ramionami.
- Na Merlina… - westchnęła i ukryła twarz w dłoniach.
-Znam też… - zawahał się krótko.
-Znam też ciebie. – dokończył. Ramiona jej opadły.
-Nie masz nic ulubionego, oni owocu, ani koloru… To prawda, jedne lubisz, innych nie, ale… nie potrafisz określić tego, który lubisz najbardziej. Inni myślą, że jesteś niezdecydowana, ale nie patrzą ci wtedy w oczy. – powiedział z triumfem. Siedziała, nie ruszając się, jak spetryfikowana.
-Ja patrzyłem. Ty po prostu wiesz, że masz całe życie przed sobą… i w tym życiu możesz spotkać jeszcze inny kolor czy kwiat, który stanie się twoim ulubionym. – powiedział triumfalnie i spojrzał na nią, lecz zaraz jego uśmiech zmył się z twarzy. Podszedł do niej i kucnął przed nią. Wyciągnął powoli rękę i delikatnie pogładził blady policzek.
-Wiem, że myślisz teraz inaczej. Powiedziałem ci to wszystko i myślisz teraz, że jestem kimś innym. Ale ja nadal jestem tym kretynem, który wrzucał łajno bomby w twoje okno w pierwszej klasie. – powiedział cicho. Zabrał rękę, ale nadal kucał przed nią.
-Zmieniło się tylko twoje wyobrażenie o mnie, nie ja sam. – powiedział jeszcze ciszej i wstał. Patrzył jej w oczy.
-Wiedziałem że to się stanie, ale nie chciałem, żebyś lubiła mnie tylko dlatego, że wiem kto jest premierem Anglii. Nie chciałem mówić tego wszystkiego, ale… - znowu dotknął jej twarzy, tym razem samymi opuszkami palców, zamknął jej powieki.
-Ale ty zawsze byłaś szczera. Więc ja też ten jeden raz mogłem być. – zabrał palce i usłyszała jego kroki na kamiennej posadzce. Nie otworzyła oczu, wiedziała, że tego nie chciał.
-No, tylko się nie przyzwyczajaj! – krzyknął jeszcze, zanim drzwi się zamknęły.
Dopiero, gdy odgłos jego kroków ucichł zupełnie, wybuchnęła płaczem.
Komentarze:
Lily Niedziela, 28 Lutego, 2010, 16:33
Zajebiste. taa szczerośc. i wgl. dodawaj szybko next. ;)).
Alice Niedziela, 28 Lutego, 2010, 18:40
Podobała mi się notka.
Fajna i wruszająca. Nie moge doczekać się kolejnej
Stwierdzam, że warto czekać miesiącami na Twoje notki. Nie było mnie tutaj dość długo, więc kiedy zobaczyłam, ze u Ciebie mam aż 3 zaległe notki, ucieszyłam się. No i stwierdzam, że są wspaniałe. Zwłaszcza ostatnia. Dopracowana pod każdym względem. Bardzo mi się podobało, w jaki sposób przedstawiłaś tą sytuację. James wszystko jej powiedział - okazało się, że Lily wcale nie jest taka doskonała, jak to ją wszyscy zawsze uważali. Bardzo bardzo prawdopodobna wersja wydarzeń, której jeszcze nigdy nigdzie nie czytałam. Jedyne do czego mogę się ewentualnie przyczepić to zbyt wiele epitetów i porównań typu: łajno, na Merlina itd. Jasne to ubarwia, ale wydawało mi się, że zbyt często widnieją tego typu rzeczy w Twoim tekście.
Ale świetna notka, naprawdę. Ciekawa jestem, jak się to wszystko rozwiąże.
Daria Środa, 17 Marca, 2010, 19:14
Fajna notka
Ciekawe co dalej?
Zapraszam do Elizabeth Rosemond!
Daria Piątek, 26 Marca, 2010, 20:32
Kiedy następny wpis?
T Czwartek, 15 Kwietnia, 2010, 16:10
Żyjesz?
Daj jakiś znak, no i kiedy i czy wogóle zobaczymy nową notkę?
Becky Piątek, 23 Kwietnia, 2010, 20:06
kiedy next???????????
ja już chce!
Lily Potter ta niegrzeczna xD Poniedziałek, 26 Kwietnia, 2010, 16:49
Genialne, czytałam całe ale piszę do tej bo wciąż wstawiałabym to samo.Masz talent do pisania nie mogę się doczekać dalszego ciągu.
Syrcia Piątek, 07 Maja, 2010, 22:49
No i co, znowu znikłaś?
IGUŚ POTTER Czwartek, 13 Maja, 2010, 18:25
jesteś bardzo utalentowana !!!! to było takie wzruszające ... czytając to płakał razem z lilką ... nie moge się doczekać następnej notki ... nie znikaj tak .. nie bądź wredna nie każ nam czekać ...!!!!! ;****
Domiśa Niedziela, 05 Września, 2010, 18:36
extra
Sophie Rossell Środa, 06 Lutego, 2013, 22:24
Ja pierniczę! Na górskiego trolla! Ciekawi mnie, jak długo nad tym pracowałaś?
Kobieto! Jesteś WIELKA, ŚWIETNA, WYBITNIE UTALENTOWANA, WSZECHMOCNA, WSPANIAŁA, NAJLEPSZA, SUPEROWA i tak dalej !!!!!!!!!!
Coral Sobota, 15 Marca, 2014, 10:49
Geez, that's unibleevable. Kudos and such.
Azucena Sobota, 15 Marca, 2014, 15:48
I'm impressed! You've managed the almost <a href="http://vsutlcjut.com">imoibspsle.</a>
Związek Krytyków ...!
