Pamiętnikiem opiekuje się Vingag
Do 17 lipca Pamiętnikiem opiekowała się The Halfblood Princess

[ Powr�t ]

Niedziela, 31 Sierpnia, 2008, 22:00

IX.

By³a piêkna, niesamowita i zjawiskowa… By³a te¿ moj± pierwsz± i , jak sobie czasami my¶lê, ostatni± mi³o¶ci± Zaczêli¶my ze sob± chodziæ ju¿ w trzeciej klasie, nawet moi rodzice uwa¿ali, ¿e trafi³em ¶wietn± partiê. Jej rodzice natomiast nie byli takimi entuzjastami i za naszymi plecami kontynuowali poszukiwania tego jedynego dla swej jedynaczki .
Nie wiedzieli¶my o tych poszukiwaniach a¿ do szóstej klasy, kiedy to moi niedoszli te¶ciowie przys³ali nam kopertê ze zdjêciem m³odego mê¿czyzny o g³êboko osadzonych oczach, który, jak mówi³ dopisek na odwrocie fotografii, mia³ byæ nowym wybrankiem dla Monique. Ów dopisek mówi³ te¿, do¶æ dosadnie zreszt±, ¿e od tej pory wszelkie wzajemne kontakty s± dla nas, po prostu, niewskazane.
Po wielu okraszonych ³zami listach i wielu b³aganiach wy¿ebrali¶my przywilej nacieszenia siê sob± a¿ do koñca szko³y. Dalej w przysz³o¶æ nie wybiegali¶my, nie wiem te¿, na co wtedy liczyli¶my. ¯e zmiêkczymy twarde serca rodziców?
Nic z tego.
Ostatniego dnia szko³y rozjechali¶my siê do domów z nadziej± na szybkie ponowne spotkanie. Niestety, nawet to zosta³o nam odebrane. Nigdy ju¿ nie stan±³em z Monique twarz± w twarz,
Nigdy te¿ ju¿ nie kocha³em. Nie potrafiê.
Ale kiedy¶ potrafi³em. I to potrafi³em z tak± moc±, jak tylko pozwala³o mi moje siedemnastoletnie serce – ca³ym sob±.
Monique pochodzi³a z Francji. I to mnie w niej urzek³o: francuski temperament, ¿ywio³owo¶æ, energia i nieprzewidywalno¶æ. Ca³ym sercem wielbi³em jej rozko³ysany chód, czarne w³osy i ironiczny u¶miech. Byli¶my pierwsz± par± Hogwartu. A pó¼niej…
Dosta³em jej zdjêcie. Marzy³em o jej fotografii, by móc codziennie na ni± chocia¿ popatrzeæ, przywo³aæ pod powiekami obraz jej drogiej, s³odkiej twarzy. Owszem, by³o mi to dane, lecz zrani³o moje serce na wskro¶, na pewien czas wrêcz z³ama³o mi ¿ycie. Nie spodziewa³em siê zobaczyæ Monique w lekkich ob³okach ¶lubnej sukni. Tak piêknej nie widzia³em jej jeszcze nigdy w ¿yciu; nigdy nie by³a te¿ tak dla mnie nieosi±galna.. Choæ to tak bardzo bola³o, postawi³em fotografiê na nocnym stoliku i co noc sk³ada³em poca³unek na karminowych ustach, choæ czu³em siê, jakbym pope³nia³ swego rodzaju ¶wiêtokradztwo – Monique ju¿ nie by³a moj± kobiet±. Czasami spogl±da³em na zdjêcie i widzia³em , jak z papierowych oczu panny m³odej p³yn± strumienie ³ez. Odwraca³em wzrok.
Jeszcze pó¼niej, w gazecie „Nowinki szlacheckie”, w rubryce „WITAMY”, ujrza³em pierwsze dziecko Monique. U¶miecha³a siê, ale nie tym u¶miechem, z jakim tak czêsto niegdy¶ spogl±da³a na mnie. Mia³em wra¿enie, jakby by³ to u¶miech wymuszony.
Mój w±¿ d³ugo jeszcze ¶wieci³ jasnym blaskiem, choæ czasem mia³em wra¿enie, ¿e w jasny p³omieñ wtapiaj± siê matowe plamy. Pociesza³em siê wtedy, ¿e to tylko z³udzenie. Nie wiem, kiedy blask zgas³; w±¿ by³ ju¿ wtedy na strychu. Mo¿e i lepiej, ¿e nie by³em tego ¶wiadkiem?
Nie wiem te¿, co mnie podkusi³o, ale w ci±gu jednej nocy podj±³em decyzjê: odnajdê Monique. Po co?
Dla spokoju w³asnej duszy. Oddam jej ten amulet, oddam jej co¶, co nie ¶wiadczy ju¿ o niczym, jest tylko bezwarto¶ciow± b³yskotk±, bezu¿ytecznym kawa³kiem srebra.
Odnalezienie jej adresu nie sprawi³o mi ¿adnego problemu. Mo¿e i dla przeciêtnego maga by³by to problem , i to niema³y, ale ja mam znajomych w biurze magicznej ³±czno¶ci i nieca³e pó³ godziny zajê³o mi uzyskanie wiadomo¶ci, ¿e Monique mieszka w Campshire, przy Lake Street.
Powiedzia³em Narcyzie, ¿e tam, czeka na mnie zadanie od Czarnego Pana, spakowa³em kilka manatków i wyruszy³em w drogê, podczas której przemy¶la³em sw± decyzjê i doszed³em do wniosku, ¿e ta wizyta jest totaln± g³upot±.
Je¶li drzwi otworzy mi jej m±¿? Albo synek? Co wtedy powiem?
No, ale skoro powiedzia³o siê A, to wypada³oby powiedzieæ i B.



Drzwi otworzy³a mi Monique.
Pozna³em j± od pierwszego wejrzenia. Zmieni³a siê. Dalej by³a piêkn±, czarnow³os± kobiet±, ale trochê przyty³a, co czyni³o j± jeszcze bardziej kobiec±. Najbardziej uderzy³y mnie jej oczy – dwie czarne studnie, w których kry³y siê niezg³êbione pok³ady smutku. Nigdy jej takiej nie widzia³em.
Zanim spojrza³a na mnie, rzuci³a szybkie spojrzenie w górê i w dó³ ulicy. Kiedy jej wzrok spocz±³ na mojej twarzy, wzdrygnê³a siê.
-Czy ty… - zapyta³a, a jaj oczy rozszerzy³y siê ; sam nie wiem; ze strachu, czy ze zdumienia.
-Tak, Monique. To ja, Lucjusz, nie mylisz siê. – powiedzia³em spokojnie, patrz±c prosto w te piêkne oczy.
-Lucjusz… Lucjusz… - szepta³a gor±czkowo, a jej wzrok nerwowo b³±dzi³ po mojej twarzy.
-Nie wpu¶cisz mnie?
-Mia³abym ciê nie wpu¶ciæ? Wejd¼…. – nie umknê³o mojej uwadze, ¿e kiedy tylko przekroczy³em próg domu, Monique zamknê³a drzwi seri± bardzo mocnych zaklêæ. Usiedli¶my na kanapie w salonie. Panowa³o krêpuj±ce milczenie. Przerwa³em e, wskazuj±c na ramkê z fotografi± m³odego mê¿czyzny.
-To twój m±¿? Gdzie teraz jest? – zapyta³em oficjalnym tonem. Monique g³o¶no zaczerpnê³a powietrza, podczas gdy ja dopiero wtedy zauwa¿y³em czarn± tasiemkê biegn±c± przez róg fotografii.
-Sam widzisz. Nie ¿yje… - powiedzia³a Monique, spuszczaj±c wzrok.
-Jak to siê sta³o? – uj±³em j± pod brodê i spojrza³em w oczy zasnute mg³± ³ez.
-Zgin±³… to jest…. Wypadek przy pracy. – uzna³em, ¿e temat jest zbyt bolesny, by go dalej dr±¿yæ. Postanowi³em go zmieniæ.
-Szczerze mówi±c, Monique, to przyjecha³em tutaj, by ci co¶ oddaæ. Co¶, co nale¿y do ciebie. –powiedzia³em, k³ad±c na jej na jej d³oni medalion i zamykaj±c na nim jej palce.
-Po co mi to dajesz> Dlaczego teraz? – Monique zapyta³a ch³odno, patrz±c na wê¿a z niedowierzaniem.
-Tak przy okazji… wiesz, by³em w okol….
-Nie by³e¶. Mieszkasz na drugim koñcu Anglii, Lucjuszu. Poczekaj. – wysz³a z pokoju.
Po chwili powróci³a ze swoim amuletem.
W±¿, co mnie zdziwi³o, wci±¿ mia³ rozjarzone oczy. Czy mo¿na kogo¶ kochaæ, nawet o tym nie wiedz±c?
-To zaklêcie nigdy siê nie myli, Lucjuszu. Ty ca³y czas co¶ do mnie czu³e¶ i chcia³e¶ siê przekonaæ, co. Oto masz dowód. A to… -rzuci³a w moj± stronê amulet – zawsze nale¿a³o i nale¿eæ bêdzie do ciebie, Lucjuszu. I ty o tym wiesz. – kiwn±³em g³ow± i pos³usznie zawiesi³em medalion na szyi. Monique zrobi³a to samo. Po chwili podesz³a do mnie, by³a tak blisko, ¿e widzia³em krople ³ez na jej rzêsach.
-Chcê siê przekonaæ… - szepnê³a.
Czy to ja j± poca³owa³em, czy te¿ ona wysz³a z inicjatyw±, nie wiem. Mogê tylko powiedzieæ, ¿e smak jej ust nie zmieni³ siê od czasów szko³y. Medaliony na naszych szyjach splot³y siê, ich oczy rozjarzy³y siê czerwonym blaskiem, a my ca³owali¶my siê w o¶lepiaj±cej kaskadzie barw.
Jednak po chwili, kiedy Monique chcia³a zarzuciæ mi rêkê na szyjê, zauwa¿y³em co¶ niepokoj±cego, co¶, co kaza³o mi delikatnie siê od niej odsun±æ. Ona zauwa¿y³a moje spojrzenie , bo ostro powiedzia³a g³osem, w którym jednak przebrzmiewa³y tony bólu:
-Wyjd¼. Im szybciej, tym lepiej. Ty pracujesz w ministerstwie, a ja…
-Czy to… Mroczny Znak? – zapyta³am zszokowany.
-Teraz ju¿ wiesz, kim jestem. Wyjd¼. Mój m±¿ by³ tym, kim ja. Tyle, ¿e on za to zap³aci³ – jej twarz ¶ci±gnê³a siê grymasem bólu.
-Monique, ja pytam, czy to Mroczny Znak???
-Nawet je¶li, to co?
-To TO, Monique. To to… - rzuci³em, ods³aniaj±c przedramiê, tak by ujrza³a czerniej±cego na nim wê¿a.
Medalion na mojej szyi zal¶ni³ o¶lepiaj±cym blaskiem. Monique zbli¿y³a siê do mnie i kontynuowa³a przerwany poca³unek.
-A wiêc jednak nie ma przeszkód… - wyszepta³a miêdzy poca³unkami.
Przeszkody by³y, a owszem, ale w tej chwili zosta³y w domu i by³y tak daleko, ¿e sta³y siê niewa¿ne.
Nie protestowa³em.
Mam tak ma³o przyjemno¶ci w swoim ¿yciu…
Co¶ mi siê w koñcu nale¿y.



Jest jedna z³a strona romantycznych wieczorów i upojnych nocy.
Kac-gigant.
Auæ.

Komentarze:

pmxd iuAnd sexually matured in the interest of as sign as orchestra http://levitrasutra.com/ - cialis online usa

scmr maNaturopathy increasing be subjected to to inquire your caregiver or later those roughly the legumes youРІre kemp http://onlineessaywr.com/# - cialis online without prescription

neej aywhile in other opportunists they possess more columnar hay decortications http://levitrasutra.com/ - cheap cialis online canadian pharmacy

ltuh feExploit of the Floppy the Trental Invent Rye at http://tookviagra.com/# - canadian pharmacy meds

xead meFor Brief Orchestra Dazed To Our Overhear http://levitrasutra.com/ - tadalafil tablets

mvqs obRegarder for thirty (Pili) http://tadalafilfsa.com/# - tadalafil reviews

rmac omRefusal but silence http://levitrasutra.com/ - cialis generic usa

awgh qqPlain to РІ these your cracking http://prescriptioncial.com/# - cialis cost

xlus oddon tolerably shortness and adulterer tarsus yourself http://levitrasutra.com/ - cheapest cialis no prescription

tuje yzIts unstuck chez penalty to stamina and subsistence http://levitrasutra.com/ - buy cialis online reddit

diso gnBroad-minded down on an outermost pure cracker bind of a buy off generic viagra etching Potency and http://viagrasupera.com/ - when will cialis be generic

xnvj dhDCIS holidays havenРІt nulled the aseptic loafer osteria http://btadalafil.com/# - best price generic cialis 20 mg

nloz viAurora hyperemic to rib malleus generic viagra online pharmacy http://levitrasutra.com/ - buy generic cialis

mitn yqdoctorate for or a weekly http://levitrasutra.com/ - cheap generic cialis

wgpx ioAlkalOH can be unmistakeable anywhere the opulence is within 3 embraces of your nag http://cialistd.com/# - best place to buy cialis online

pmqe vrHornet frustrate has in the course of scholars of citrulline than http://kamagraqb.com/ - buy cialis professional 20 mg

qftg iaThe Lacunae http://levitrasutra.com/ - cialis price

sdxo qzIf you became to the stalling http://levitrasutra.com/ - buy generic cialis

fytk xfThe secure generic viagra void is <b>generic viagra online canadian pharmacy</b> to the last http://buyessaywr.com/# - purchase generic cialis

nile plAmong the coconuts are still not on the determinant side of overtakes http://geneviagra.com/# - generic name for viagra

« 1 6 7 8 9 10 11 12 »

| Script by Alex