Tak, mieliście trzymac kciuki. Albo nie macie magicznych mocy, albo tych kciuków nie trymaliscie.
Za karę notka dopiero teraz^^
Beznadziejna, ale zawsze, ot co...
Czas mija bardzo powoli, kiedy człowiek się czegoś boi…
Każde uderzenie zegara informuje, że kolejna godzina tego potwornego strachu już minęła, a przed tobą rozpościera się perspektywa następnych minut wypełnionych przerażeniem i obłędem. I nie wiadomo wtedy, co jest gorsze: dzień, który spędzasz w fotelu z głową ukrytą w dłoniach, czy noc, kiedy leżysz z oczyma nieruchomo wpatrującymi się w sufit, od czasu do czasu śledząc spod półprzymkniętych powiek przewijające się po suficie cienie. Każda sekunda twego życia wydaje się męczarnią, momentami krzyczysz z rozpaczy, że nie możesz tej męczarni zakończyć. Bo – albo jesteś tchórzem, albo też – zwyczajnie nie możesz sobie na ten luksus pozwolić.
Tak wyglądały mniej więcej dwa tygodnie po ataku. Dwa koszmarne tygodnie, które spędziłem na chorobowym, minuta po minucie śledząc napływające z całego kraju informacje: złapano kilku z moich towarzyszy, w tym paru kolegów z pracy. Ludzi, których mijałem regularnie na korytarzach, ludzi, którzy, choć o tym nie wiedziałem, maszerowali wraz ze mną, ramię w ramię, ukryci pod czarnymi maskami, wreszcie – ludzi, których nigdy bym nie podejrzewał o to, że z ich warg mogą paść mordercze zaklęcia. Czekałem, aż do moich drzwi zapuka ktoś z Biura Aurorów i poinformuje mnie, że wiedzą, kim jestem, że, mój Boże, ja o tym momentami marzyłem, zabiorą mnie do Azkabanu, gdzie będę wreszcie wolny, będę po prostu sam na sam ze swoim umysłem. Nie tylko ja o tym myślałem. Ilekroć rozlegało się kołatanie do drzwi dworu, widziałem nerwowe spojrzenia Narcyzy rzucane w kierunku drzwi i wyraźną ulgę malującą się na jej twarzy, kiedy się okazywało, że to tylko jej ojciec lub któryś z sąsiadów.
Z niepokojem oczekiwałem na list z terminem przesłuchania, jednocześnie jednak odczuwałem coś w rodzaju euforii na myśl, że mogę zostać odkryty i uwolniony od tej męczarni, że od tej pory odpowiedzialność za moje życie stanie się zmartwieniem strażników, a nie moim. To była rozkoszna myśl, szczerze mówiąc, stało się czymś w rodzaju mojego pragnienia, zostać ubezwłasnowolnionym i całą tę męczarnię utrzymania mnie przy życiu przenieść na kogoś innego.
W końcu przyszedł. List z terminem mojego przesłuchania przed komisją. Zwyczajna, pergaminowa koperta z kawałkiem zielonkawego papieru w środku. Przyozdobiona wielką pieczęcią Biura Aurorów i zamaszystym podpisem Warrena Guy’a, szefa tej całej bandy.
Szanowny Panie Malfoy,
Informujemy, ze w związku z ostatnimi wydarzeniami w miasteczku Blueberry jest Pan zobowiązany stawic się na przesłuchanie w Ministerstwie Magii, Biuro Aurorów, III piętro, w celu wykluczenia Pańskiego udziału w w/w wydarzeniach.
Szef Biura Aurorów,
Warren Guy.
Dopiero teraz zacząłem się bać. Kiedy się nad tym zastanowiłem i wreszcie stanąłem w obliczu realnej groźby ograniczenia mej wolności, dotarło do mnie, że wcale tego nie chcę. Wszystko pięknie, koniec z obowiązkami, koniec z myśleniem i odpowiedzialnością, ale co za tym idzie – koniec z życiem. Przecież setki razy bywałem na inspekcjach w Azkabanie, widziałem, jak kończy się choćby najkrótszy pobyt w twierdzy. Najgorsi są strażnicy – bezcielesne istoty, spowite w czarne płaszcze z wielkimi kapturami. Nikt nie wie, co kryje się pod tymi kapturami. A nawet jeśli ktoś się o tym dowie, nie jest potem w stanie o tym nikomu opowiedzieć, gdyż strażnicy zrzucają kaptur tylko wtedy, kiedy chcą obdarować skazańca swoim śmiertelnym pocałunkiem – śmiertelnym nie dla ciała, lecz duszy. I to jest najgorsze – gorsze nawet od śmierci, egzystować tak bez duszy, jedynie ciało wykonuje swoje wszelkie biologiczne funkcje, lecz jest to jedynie pusta skorupa. Człowiek bez duszy nie jest już człowiekiem – nie jest w stanie Myślec, nic nie czuje, nie wie nic, niczego nie jest w stanie zapamiętać bądź się nauczyć. Może tylko czekać na śmierć, a i wtedy nie jest świadom, że na coś czeka – po prostu jest. I to wszystko.
Ilekroć byłem na inspekcjach w Azkabanie, zawsze wracałem stamtąd chory. Natychmiast kazałem rozpalać we wszystkich piecach i w kominkach i nawet jeśli w domu było gorąco jak w piekle, to ja i tak nie mogłem wchłonąć w siebie choćby odrobiny z tego ciepła. Nie byłem w stanie się ogrzać przez wiele godzin, miałem drgawki…
Przez wiele dni dźwięczały mi w uszach rozpaczliwe krzyki skazańców, wrzaski, które na wskroś wwiercały się w moją duszę, zapadały w pamięć i dręczyły po nocach. Widok pustych oczu, śledzących mnie spod każdej ściany, tak jak zwierzyna śledzi swoją ofiarę… Niektórzy z nich nie potrafili już krzyczeć, a ja byłem dla nich jedyną osobą z zewnątrz, którą widzieli w ciągu ostatnich tygodni, czasami miesięcy.
Wcale nie chcę tak skończyć, a Wizengamot na swoim posiedzeniu postanowił, że każdy schwytany Śmierciożerca bez procesu może być natychmiast odesłany do Azkabanu. Także, jeśli komisji na przesłuchaniu cokolwiek wyda się w moich zeznaniach niespójne bądź niezgodne z faktami - wygrywam bilet do Azkabanu. Narcyza też to wie – chodzi po domu, co chwila ocierając czerwone zapuchnięte oczy. Jej brzuch jest już całkiem wypukły – taka śmieszna wysepka na środku ciała z wydętym pępkiem na środku. Jeśli nie będę miał szczęścia, nie doczekam chwili, kiedy z tej wysepki wypłynie moje dziecko…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Już po wszystkim. Żyję, choć sam nie mogę pojąc, jak udało mi się wytrwać przez tyle dni straszliwego stresu. W sumie, to był tylko tydzień, który jednak dłużył mi się w nieskończoność, tydzień, którego każda minuta napawała mnie dzikim strachem. Przerażenie osiągnęło kulminację w momencie, w którym stanąłem przez wielkimi dębowymi drzwiami prowadzącymi do Sali przesłuchań. Nogi drżały mi tak, że bałem się, czy będę w stanie się na nich utrzymać. Od rana z rąk wypadało mi wszystko, cokolwiek w nie chwyciłem. Wiedziałem, że stając przed komisją w takim stanie, wzbudzę ich podejrzenia. Przecież, gdybym był niewinny, a takiego przecież miałem udawać, nie miałbym się czego obawiać. Więc westchnąłem kilka razy przez otworzeniem tych cholernych drzwi, po czym z jakąś desperacją w ruchach nacisnąłem na klamkę.
Wszedłem do pomieszczenia. Odetchnąłem z ulgą, przy stoliku pod przeciwległą ścianą siedziała mała grupka moich kolegów, ponadto dwóch, których w ogóle nie znałem.
-Spóźniłeś się, Lucjuszu… - Andrew Blay powstał ze swojego miejsca i uścisnął mi jowialnie dłoń. Ku mojemu własnemu zaskoczeniu, mój głos zabrzmiał czysto w ciszy pomieszczenia:
-Andrew, cóż znaczy te dziesięć minut w obliczu wieczności? – Zapytałem, siadając w krześle naprzeciwko krzeseł sędziów. Po kilku standardowych pytaniach, na które odpowiedziałem dosc przekonująco, używając wcześniej wymyślonego alibi, rozluźniłem się.
-Uaaaa…. - Andrew ziewnął donośnie. – Wiemy wszystko, co chcemy. Do Azkabanu w każdym razie nie trafisz. – mrugnął do mnie. – Mamy na Ciebie jeszcze pół godziny, więc myślę, że po prostu sobie posiedzimy i pogadamy. – Co u Narcyzy? Który to już miesiąc?
-Ależ panie, Blay… - zaprotestował przeciwko takim rozluźnieniom naszych stosunków młody czarnowłosy facet siedzący w kącie z podkładką do notowania – Czy nie powinniśmy….?
-Ochłoń trochę, Potter… Lucjusz to stary wyjadacz, pracuje tu od dawna – uśmiechnął się do mnie Andrew, a młody chłopak w kącie wyraźnie się zmieszał. – Potter jest z Biura Aurorów, przysłali nam go do komisji, sam nie wiem dlaczego, nie pracuje u nas długo… - dodał cicho Blay.
Spojrzałem na Pottera spod oka, akurat w tym momencie, w którym on spojrzał na mnie. Dziwne to było spojrzenie. Z jego orzechowych oczu wyczytać mogłem, że on WIE…
Komentarze:
viagra sale gi Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 13:36
zzth kkand a shorter generic viagra online canadian rather http://cialisdos.com/ - cialis 20 mg film-coated tablets tadalafil
mail levitra ik Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 14:35
toxm vpslovak simples go through http://tadalafilfsa.com/ - best place to buy generic viagra online
Związek Krytyków ...!