Z każdym dniem wiosny jest coraz cieplej i ładniej. Dzisiejszy dzień również był pogodny, więc siedziałam sobie na wysokim głazie nieopodal jeziora, tuż pod skrajem lasu, i nizałam nowe kapsle od butelek po piwie kremowym na mój naszyjnik. Było bardzo miło i przyjemnie, a tafla jeziora mieniła się w blasku słońca. Z daleka od szyderczych Ślizgonów i wszystkich, którzy wytykają mnie palcami... Przymknęłam oczy i zaczęłam marzyć o jedynej, niepowtarzalnej fasolce Berty'ego Botta, która mieni się wszystkimi kolorami i co za tym idzie, ciągle zmienia swój smak. Stworzyłabym całą serię takich fasolek, a później założyłabym cukiernię - kawiarnię "U Luny" i dostałabym Order Wszystkich Słodkości za specjalne zasługi w dziedzinie cukiernistyki magicznej.
Nagle, kiedy w myślach przecinałam czerwoną wstążkę na otwarciu Wielkiego Centrum Fasolkowego, usłyszałam jakieś śmiechy, chichy i głośne tupanie. Gwałtownie wyrwana ze świata marzeń i historyjek, otworzyłam oczy i z brzękiem upuściłam kapsel, który trzymałam w ręce. Podniosłam go, nałożyłam na naszyjnik i spojrzałam przed siebie. Po drugiej stronie jeziora stała grupka - o nie! - roześmianych Ślizgonów.
- Co, piszesz artykuł o niezwykle interesujących szarych głazach dla Żonglera?! - Wrzasnął niski, otyły chłopak.
- Nie, jest chyba w trakcie tworzenia nowej linii biżuterii, niezwykle modnej...Hej, Pomyluna, jak ją nazwiesz, może "Pomylony Kapsel"? - Krzyknęła dziewczyna w jaskrawozielonym swetrze. Cała banda zarechotała głośno. Uśmiechnęłam się do nich miło, chociaż troszkę mnie to zdenerwowało, i zaczęłam nizać kolejne kapsle.
- Biedaczysko, siedzisz tu, taka samotna...Może pójdziesz poszukać chrapaków krętorogich i założysz ich hodowlę? Zamawiam jednego do kupienia. Dam nawet sykla na zaliczkę, bo rozbawiłabyś mnie przy tym tak bardzo, Pomyluna, że aż żal nie zapłacić takiemu komikowi! - To mówiąc, osiłek stojący dotychczas w tyle, wyciągnął z kieszeni srebrną monetę i wrzucił do jeziora. Natychmiast opadła na dno, tworząc kilka kręgów na tafli wody.
Dziwny jakiś ten Ślizgon, pomyślałam. Zaczęłam okrążać jezioro i powoli podchodzić do grupki.
- Ty idioto! - Ryknęła dziewczyna o krótkich, czarnych włosach. - Zmarnowałeś sykla na marne wygłupy?
- Myślałem, że naprawdę zacznie szukać tych chrapaków...
- To źle myślałeś - odezwałam się nagle. Wszyscy odwrócili się przestraszeni w moją stronę. - Będę szukała chrapaków krętorogich tylko wtedy, kiedy będę miałam na to ochotę. Teraz nie mam, więc wybacz. - Podeszłam do chłopaka, który pierwszy się odezwał i oznajmiłam - Może tamten głaz nie jest interesujący, ale lepiej popatrz na swoje sadło, a potem krytykuj zachowanie innych. - Po czym zwróciłam się do dziewczyny w jaskrawozielonym swetrze. - No a kapsle? Może nie są modne, ale rażący kolor swetra też nie.
Chciałam odmaszerować do zamku, pozostawiając ich z otępiałymi minami, ale chłopak, który wrzucił sykla do wody, zawołał:
- Hej, skoro jesteś taka mądralińska, to może wyłowisz sobie tego sykla?
- A tobie się nie chce, co?
- Nie. Możemy zanurkować razem. Kto zdobędzie sykla i pierwszy wypłynie z nim na powierzchnię, stanie się jego posiadaczem.
Powoli i niepewnie podeszłam do Ślizgona i podałam mu rękę. Coś mi podpowiadało, że to jest na pewno nieuczciwy spisek...No i bałam się, bo przecież umiałam tylko średnio pływać...Aha, no i Wielka Kałamarnica oraz inne wodne potwory mogą czyhać w ciemnej głębi na takich głupców, jak ja...
Stanęliśmy na brzegu jeziora. Zdjęłam bluzę i mocno chwyciłam różdżkę, trochę drżąc w samym T-shircie i dżinsach.
- Trzy, dwa, jeden, start! - Krzyknęła nieoczekiwanie jakaś Ślizgonka z boku. Odbiłam się od brzegu, nabrałam potężny haust powietrza i wskoczyłam do wody.
Promienie słońca odbijające się na tafli jeziora okazały się mylące. Woda była tak przeraźliwie zimna, że z początku chciałam zawrócić i skapitulować. To samo działo się z moim rywalem. W końcu, widząc, że ja się przełamuję, również i on ruszył w niewielki labirynt wodorostów, znajdujący sie nieopodal.
Powoli oswajałam się z wodą. Czujnie rozglądając się na boki, wypatrywałam błysku srebra na dnie. Ślizgon odpłynął gdzieś dalej. Szukałam i szukałam, nie tracąc wiary w siebie, ale po niedługiej chwili ubranie całe aż napęczniało od wody i zaczęło ciążyć, ciągnąć w dół. Do tego zaczynało mi brakować powietrza. I gdzieś w oddali śmignęło jakieś zwierzę! Popłynęłam do góry i wynurzyłam głowę. Odetchnęłam kilka razy, nabrałam powietrza, kątem oka dostrzegając zaniepokojone twarze Ślizgonów na brzegu, rozejrzałam się - tak, gdzieś tutaj musi być moneta! - I zanurkowałam z powrotem. Jednak kiedy tylko masa zimnej wody na nowo zanurzyła mój tułów, natknęłam się na tego Ślizgona. Miał dziwny wyraz twarzy i widać było, że i jemu zaczyna doskwierać brak tlenu, jednak w ręce ściskał upragnionego sykla. Chciałam już godzić się z porażką i wypłynąć po raz kolejny na powierzchnię, po pojedynku, ale w tym samym momencie ręka chłopaka zaplątała się w wodorosty. Chwilę szamotał się, aż w końcu moneta wypadła mu z ręki. Śmignęłam po nią niczym błyskawica - po chwili miałam już ją w garści. Ślizgon z przerażeniem patrzył, jak wypływam na powierzchnię i triumfalnie wymachuję syklem. Rozległy się pojedyncze owacje - nad jeziorem zebrało się już kilku uczniów zainteresowanych widowiskiem.
Tymczasem ja zanurkowałam jeszcze raz, by pomóc Śizgonowi wyplątać się z wodorostów i wyszłam na brzeg byłam przemoczona do suchej nitki i cała skostniała z zimna, ale zadowolona. Z tłumku wyłonili się Hermiona i Ron.
- Co ty zrobiłaś, Luno? - Zapytała natarczywie Hermiona z odrobiną wyrzutu w głosie. - Nie musiałaś podejmować tego wyzwania, a zwłaszcza, jeśli chodziło o jednego głupiego sykla. Ci Ślizgoni wszystko nam opowiedzieli.
- Daj spokój, Herma. Dobrze, Luna, pokazałaś im, kto tu rządzi! - Oznajmił pogodnie Ron. - A tak w ogóle, to cała jesteś sina - dodał.
- No właśnie. Chodźmy do pani Pomfrey po Eliksir Rozgrzewający. No i trzeba cię przecież wysuszyć. - Powiedziała Hermiona i razem z nimi skierowałam się do zamku.
A oto fotka mojego (już osuszonego) sykla:
Związek Krytyków ...!
