"In the event of my Demise,
when my heart can beat no more
I hope I die for a belief that I had lived for." (ang.)
"W dniu mojej śmierci
gdy moje serce nie będzie mogło już dłużej bić
mam nadzieję, że umrę za Wiarę, dla której chciałem żyć."
Autor: Tupac Shaker
Życie Nataszy jest pełne zagadek i tajemnic, żeby je odkryć musisz przeczytać ten pamiętnik, w którym nie znajdziesz nic oprócz bólu, smutku i prawdziwego życia To nie jest kolejny pamiętnik pt. Jestem księżniczką! Klękajcie narody!.
Życzę miłego czytania i komentowania!
Witam! Notka miała być już wstawiona w piątek ewentualnie w sobotę, jednak brak czasu i "akcja ratowania średniej Niki" uniemożliwiło mi to. Pracę nad tą notką zaczęłam 24 maja i zawsze tak jakoś bywało, że brakowało mi czasu i myśli bywały ulotne... Notkę wstawiam, jednak zastrzegam, że to na odpowiedzialność niejakiej Nadii, która bardzo chcę ją przeczytać i wszelkie zażalenia proszę do niej kierować (żart). Możeliwe, że w połowie wyłączycie to stronę z krzykiem, bo jest ona średniej jakości. Dziękuję, że zechcieliście to przeczytać, chociaż nie musieliście .
***
- Lily, spokojnie…
- Jak mam być spokojna, James?! – Krzyczała Lily ubierając płaszcz. – Przez Harryego Natasza leży w Skrzydle Szpitalnym!
- To nie jest nic poważnego.
- Tak?!
- Tak… jesteś przewrażliwiona na jej punkcie. – James starał się uspokoić Lily, która właśnie przeczytała list ze szkoły powiadający o wypadku Nataszy i wybryku ich syna. – Jak tam dotrzesz wszystko już będzie okej.
- Może i jestem przewrażliwiona, ale wolę chuchać na zimne i szybko zapobiegać. – Lily usiadła na krześle w kuchni. – James… ja nie chcę, żeby ona cierpiała. – Głos rudowłosej kobiety załamywał się coraz bardziej. Łzy mimowolnie zaczęły spływać po jej policzkach. – Wolałabym przeżyć wszystko za nią…
- Lily… - Wysoki, chudy mężczyzna podszedł do kobiety i objął ją. Głaskał jej plecy bardzo delikatnie. – Zrobiłbym to samo, jednak wszystkiego nie można mieć…
- Wiem, dlatego chcę być przy niej. – Lily wyswobodziła się z uścisku męża i spojrzała na niego wzrokiem pełnym bólu. – James, Rogaś… Ja i tak tam pójdę. Nawet bez ciebie…
*** - Mówiłem wam, że nie chcę mieć nic z tym wspólnego! – Mówił szeptem Justyn. – I co z tego wyszło? Harry! Twoja siostra leży w skrzydle szpitalnym i to przez kogo?!
- Ścisz ton głosu, bo zaraz wpadnie pielęgniarka i zacznie się wydzierać na nas, że przeszkadzamy „chorym”. – Uciszył go Mick. Spojrzał na śpiącą Nataszę. „Jeżeli miałbym wybierać pomiędzy śpiącą Nataszą a pomiędzy nią nie śpiącą, wybrałbym to pierwszą… Ciekawy jestem czy teraz śpi, czy udaje... Gdyby nie była aktoreczką, może bym i się w niej zakochał, chociaż… Mick uspokój się! Ona nie jest dla ciebie! Nie wierzysz w miłość, a zakochujesz się?! Jak tak można, bo czym jest miłość? Puste słowo „kocham” jest wg mnie niczym. Miłości nie da się wyrazić słowami…”
- A wy co tutaj robicie?! Natasza śpi, a wy jej tylko przeszkadzacie! – Madame Pomfrey kiedy tylko zobaczyła zbiorowisko przy łóżku chorej od razu ich stamtąd wygoniła.
- Już mieliśmy wychodzić. – Powiedział David. Chłopcy wstali i powolnym krokiem zmierzali ku wyjściu.
- Bla, bla… Proszę wyjść.
- Mick, a tobie co dzisiaj? – Zapytał Harry swojego najlepszego przyjaciela. Mick tylko coś bąknął pod nosem i przyspieszył kroku.
- Nie powiesz, że przejmujesz się Nataszą? – Jak zwykle David zapytał bez ogródek.
- Posłuchaj mnie, bo nie lubię powtarzać! – Black odwrócił się w jego stronę. Twarz miał purpurową od złości. Podchodził do niego coraz wolniej, aż stali naprzeciw siebie i mierzyli się wzrokiem. Czarne oczy przeciwko zielonym Davida. – Nie powiem, że nic do niej nie czuję, bo to okazało by się kłamstwem. Jednak nie mam pojęcia, co to za uczucie i czy to nie jest moja kolejna zachcianka, chociaż to całkiem możliwe. Mówię to otwarcie, bo jesteście moimi jedynymi prawdziwymi przyjaciółmi. – Black spuścił wzrok. – I nie chcę, aby nic i nikt nie stanął na naszej nici przyjaźni… - Wyszeptał. – Jednak pragnę, abyście nie wtrącali się nigdy do moich uczuć i tego co łączy mnie z Nataszą. – Odwrócił się na pięcie i pognał dalej korytarzem.
- Co o tym myślicie? – Zapytał Harry, kiedy tylko Mick zniknął im z oczu.
- Jestem pewien, że to jest miłość. – Powiedział zdecydowanie David, który wciąż wpatrywał się w miejsce, gdzie zniknął Mick.
- Mick nigdy nie zakochał się, mimo że miał już wiele dziewczyn. Każda z nich była tylko „zabawką”. Czy to jest miłość? Ciężko ocenić, ale jednego jestem pewien.
- Czego?
- Tego że oboje jeszcze będą przez siebie cierpieli. – Dokończył Justyn. – Idziemy? Zaraz zacznie się przerwa obiadowa.
***
Zawsze, kiedy staram się myśleć o czymś innym, moje myśli wędrują do niej. Te jej oczy… zawsze w nich tonę. Jej uśmiech, usta, włosy i ten zapach… Tak. Po każdym naszym spotkaniu czuję jej zapach. Pachnie cytryną.
To nie może być „miłość”…
***
- Lily?
- Hę? – Lily podniosła głowę z łóżka, na którym leżała Natasza. – Coś się stało?
- Jesteś zmęczona. Wróćmy do domu.
- Jak chcesz to wracaj. – Szepnęła. Przeczesała palcami włosy i poprawiła kołdrę przykrywającą jej córkę. – Ja zostaję. – Powiedziała dobitnie.
- Przecież rozmawialiśmy z Madame Pomfrey i powiedziała, że Tasch jest tylko osłabiona i za kilka godzin się obudzi. – Lily spojrzała na niego jak na smocze łajno i spojrzała na Nataszę.
- Chcę być przy tym jak się obudzi, chcę usłyszeć jej głos… chcę porozmawiać z nią jak matka z córką i ty tego mi nie zabronisz!
- Rób jak chcesz! – James usiadł na pobliskim wolnym łóżku. – Jednak nie zrobię ci takiej przyjemności i nie zostawię ciebie tutaj samej.
- O co ci chodzi?
- Joseph został sam w domu. – Powiedział spokojnie James.
- Nie sam, przecież opiekuję się nim Remus. – Odpowiedziała spokojnie Lily i spojrzała na męża. Już niemłody mężczyzna leżał obok na łóżku i wpatrywał się wymownie w sufit. – Nie musisz tu ze mną siedzieć. Wracaj do domu.
- Nie.
- Dlaczego?
- Hmm… wrócę do domu tylko z tobą. – Lily kątem oka spojrzała na śpiącą córkę. – James?
- Co?
- Podaj mi płaszcz i torbę. – Rogacz, jakby został piorunem rażony, podniósł się natychmiast z łóżka i podał to, o co prosiła go żona. – Zostawię jej kartkę.
- Dobrze. – Mężczyzna w okularach zakładał płaszcz i wiązał szalik pod szyją.
- Śpij córciu… - Wyszeptała rudowłosa kobieta i ruszyła ku wyjściu wraz z mężem.
***
Zbliżała się już północ, kiedy czarnowłosy chłopak zbliżał się do Skrzydła Szpitalnego. Rozglądał się nerwowo bojąc, że ktoś go przyłapie. „Jeszcze tylko kilka kroków i będę na miejscu…” – Pomyślał. Otworzył ostrożnie drzwi i cicho skradł się do łóżka dziewczyny. Rozejrzał się wokoło i dostrzegł kartkę na szafce obok. Pismo poznał od razu. Byli tu jej rodzice.
Powoli zbliżył swoją twarz do jej i delikatnie usnął jej usta. Odsunął się i wpatrywał się w nią, jakby liczył, że zaraz się obudzi i powie: A co TY tutaj robisz? A on odpowiedział by, że: Nic. Tylko wpatruję się w piękną istotę, którą najprawdopodobniej kocham.
Chwycił jej dłoń i musnął ją delikatnie ustami. Gładził ją. Jeszcze raz pocałował ją, tym razem w policzek i odszedł.
Każda część ciała mnie boli. Pielęgniarka mówiła, że to skutek uboczny eliksiru. Już przywykłam do tego. Rano znalazłam na szafce kartkę od rodziców, żebym szybko wracała do zdrowia, i że nie mogli zostać przy mnie, bo Jo został sam w domu. I chwała im za to! Dzisiaj rano odwiedziła mnie Alex, na szczęście sama, i opowiadała mi jak to jest w Gryffindorze. Jednym uchem słuchałam a drugim wypuszczałam. Wyszła po pół godzinie.
W Skrzydle Szpitalnym miałam zostać do soboty, czyli jeszcze dwa dni. Jedynym pocieszeniem było to, że nie miałam przez chwilę spokój od tego „konkursu”. Spokój. Tego mi właśnie brakowało. Bardzo brakowało. Mogłam w spokoju obmyślić pan dotyczący „konkursu”. I już dochodziłam do kolejnego „rozdziału” pasjonującej książki pt. „Jak to Potterówna się zemściła”, kiedy do Skrzydła wprowadzili jakiegoś puchona z szóstego roku.
- Gdzie jest Madame Pomfrey? – Zapytał puchon podtrzymujący swojego kolegę.
- Tam. – Wskazałam podbródkiem pokój na końcu pomieszczenia.
- Dzięki. – Posadził swojego kolegę na łóżku naprzeciwko mojego i ruszył szybkim krokiem w stronę pokoju, który mu wskazałam.
Miałam okazję przyjrzeć się uważnie chłopakowi siedzącemu na łóżku naprzeciwko. Brązowe, proste włosy opadały mu na ramiona. Był niewiele wyższy ode mnie. Nie mogłam przyjrzeć się jego twarzy, bo miał ją spuszczoną. Ręce nerwowo zaciskał na brzuchu.
- Oj, kochaniutki. – Madame podeszła do niego i ostrożnie poprowadziła do tamtego pomieszczenia. – A ty zaczekaj tutaj chwilę. – Zwróciła się do tego puchona, który przyprowadził swojego kolegę. Wyraźnie uwidocznione kości policzkowe i przymrużone oczy dodawały mu uroku. Krótkie czarne włosy sterczały mu we wszystkie strony, co świadczyło, że nie miał dzisiaj szczotki w ręku. Usadowił się w tym samym miejscu, co jego kolega kilka minut temu.
- Czemu mi się tak przyglądasz zawzięcie? – Zapytał. Nawet na mnie nie spojrzał, bo był zajęty oglądaniem swoich butów. – Czy jestem w czymś wymazany?
- Robię to, co chcę i ty mnie do niczego nie zmusisz. – Nie spuszczałam z niego wzroku. On nic sobie z tego nie robił, ręką przeczesał swoje włosy, które i tak już sterczały do granic możliwości.
- Nudzi ci się? – Moje zachowanie przyniosło zamierzone skutki, w końcu na mnie spojrzał. – Wiesz, że jesteś strasznie blada?
- Taką mam karnację. – Przez ułamek sekundy spoglądaliśmy sobie w oczy, jednak on szybko spuścił wzrok. Jego oczy są koloru brązowego. – Jesteś bardzo płochliwy.
- Nie lubię, kiedy dziewczyna jest zbyt pewna siebie.
- Jaka więc powinna być wg ciebie? – Czyżbym bawiła się nim?
- Hmm… Czyżbyś nie miała nic lepszego do roboty, tylko zamęczanie mnie pytaniami? – On też gra. Kolejny z „konkursu”?
- Dlaczego zatem odpowiadasz?
- Bo to było by niegrzeczne z mojej strony. – I zapadała chwila milczenia, której oboje nie mieliśmy ochoty przerwać. – Pytaj.
- Przecież nie lubisz, jak ktoś męczy ciebie pytaniami. – Powiedziałam niewinnie.
- Tom Changer.
- Aha.
- A ty?
- Na pewno jakoś się nazywam, jednak jeżeli chcesz mnie poznać musisz najpierw dowiedzieć się jak brzmi moje imię i nazwisko. – Na głupiego nie wygląda i pewnie nie da się nabrać na tą niewinną prowokację.
- A może nie chcę ciebie poznać?
- Przekonamy się. – Spojrzałam w kierunku gabinetu pielęgniarki, aby się upewnić, że nie wejdzie niespodziewanie. Zsunęłam się z łóżka i na bosaka podeszłam do niego. Spojrzał na mnie zdziwiony, jednak nic nie powiedział. Wyprostował się. Położyłam ręce na jego ramionach i powoli zbliżyłam swoją twarz do jego. Delikatnie musnęłam jego usta i odsunęłam się. Były niewzruszony, jakby to wcale na niego nie zadziałało.
- I co to miało być?
- Pocałunek? – Odwróciłam się i już miałam wrócić na miejsce, ale zostałam gwałtownie złapana za rękę. Brutalnie przyciągnął mnie do siebie. Czułam jego oddech na policzku.
- I to miał być pocałunek?! – Wyszeptał mi do ucha. Zadrżałam. Nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Wolną ręką złapał mnie za podbródek. Spuściłam wzrok, jak jakaś smarkula. – Jesteś bardzo płochliwa. - Cały czas czułam jego wzrok na swojej twarzy. Co ja sobie durna myślałam?! Przecież wiadomo, że w „konkursie” biorą udział tylko ci, co wiedzą czego chcą. – Spójrz mi prosto w oczy i powiedz, czego ode mnie chcesz. – „Aktoreczka” – przecież i ja potrafię „grać”. Black ciągle mi to powtarza, że nigdy nie mówię prawdy, że zawsze ukrywam się pod maską dobrej, ba bardzo dobrej aktorki, więc niby dlaczego nie mam prawa do zabawy z tym jegomościem?
- Już mówiłam, że nie lubię, kiedy ktoś mi rozkazuję. I z łaski swojej puść mnie, bo chyba nie chcemy mieć problemów z pielęgniarką. – Spojrzałam w jego oczy. Nie czułam nic, oprócz lekkiego dreszczyku emocji, który dodawał mi pewności siebie. – Puszczaj! – Ponagliłam go. Zwolnił uścisk i teraz staliśmy na przeciwko siebie. – Tak jak mówiłam. Jeżeli chcesz mnie poznać, to najpierw dowiedz jak się nazywam. – Zamierzał coś już powiedzieć, jednak położyłam mu palce na ustach. – Żadnych pytań. – Pokiwał tylko głową. Wróciłam na swoje miejsce. Czułam, że cały czas mnie obserwuję.
Dalsze zajście nie ma żadnego znaczenia, dlatego sobie je odpuszczę. Jednak wspomnę, że podjęłam decyzję w sprawie tego „konkursu”. Nie poddam się tak łatwo! Jeszcze się przekonamy, kto wygra!
***
- Długo mamy jeszcze czekać? – Zapytał Nevan. – Jak zwykle czekamy na Black’a. Czy on wie do czego służy zegarek?
- Zamknij się i nie mlaskaj tym jęzorem niepotrzebnie. – „Jak tak dalej pójdzie, to będę na straconej pozycji w tym całym zakładzie” – Pomyślał Seth. Rozejrzał się. Sam wybrał to miejsce. Opuszczona sala lekcyjna na ostatnim piętrze. Nevan stał przy oknie, Tom siedział na ławce wesoło machając nogami, zaś Seth przechadzał się po pomieszczeniu, jakby to przynosiło mu ulgę. Wszyscy nerwowo spoglądali na drzwi. Black spóźniał się już od piętnastu minut.
- Ucisz się! – Warknął Seth do puchona stojącego przy oknie, który nucił piosenkę Fatalnych Jędz. Na korytarzu było słychać jakieś kroki. Ta osoba nie spieszyła się, szła bardzo wolno, jakby od niechcenia.
- Witam panów!
- Czy ty wiesz do czego służy zegarek?! – Zapytał Nevan, który strasznie nie lubił spóźnialskich.
-Oj, no. Tylko bez wrzasków. To po co tu się zebraliśmy? – Spojrzał pytająco na Setha, który stał na środku klasy i wpatrywał się w jakiś punkt na ścianie.
- Poznałeś już Potterównę? – Ślizgon nawet drgnął, kiedy zadał pytanie. Był zajęty badaniem ściany naprzeciw niego.
- Hmm… Można tak powiedzieć. – Mick usadowił się obok Toma na ławce.
- Jak to „można tak powiedzieć”? Albo tak, albo nie.
- Czepiasz się szczegółów. Seth.
- To nie są „szczegóły”! Każdy kto bierze udział w „konkursie”, musi „zapoznać się” z obiektem „konkursu”. Zrozumiałeś?
- Tak.
- Powtarzam pytanie. „Zapoznałeś się” już z Nataszą? – Seth nie lubi nigdy powtarzać czegoś dwa razy. Wszyscy skierowali wzrok na Blacka.
- Tak. To było jakieś dwanaście lat temu.
- Jak to?
- Znam ją od urodzenia...
Komentarze:
Nadia Poniedziałek, 09 Czerwca, 2008, 14:14
Mick się zakochał w Nataszy?! Wiesz, masz rację, on jest jeszcze bardziej pokręcony niż Potterówna! Notka...notka...notka bardzooo mi się podoba! Tak fajnie opisiałaś te wszystkie uczucia...no i jeszcze jestem ciekawa, jak im pójdzie z tym konkursem...ale to chyba każdy jest ciekawy... wiesz był taki moment, kiedy ten cały tom przyszedł do skrzydła, to Natasza od razu zaczeła podejrzewać, że jest w konkursie. Musisz uważać bo w końcu tak się w to wkręci, że wyląduje w psychiatryku , mnustwo ludzi tak miałao. widziało rzeczy, których nie było, miało urojenia...a ja chcę normalnej Nataszki!!! Po za tym, to jak z "Pamiętnika Miesiąca" w czerwcu dostaniesz miejsce w czołówce (czyli tak jak teraz) to musisz napisać notkę! Jedyne zastrzeżenie co do tej, to, to, że jest krótka. A u ciebie pojawiają się bardzo rzadko...
Buziaki
Nadia
Już wtedy, gdy przesłałaś mi fragment na GG, wiedziałam, że Tom nie może być aż tak nieśmiały, żeby zignorować pocałunek. Ostatnim zdaniem, jakie dostałam, było: "Były niewzruszony, jakby to wcale na niego nie zadziałało." Zostało mi tylko czekać, aż opublikujesz notkę i poczekać na ciąg dalszy. I nie zawiodłam się. Wydawałoby się, że to taki speszony, grzeczny chłopczyk... Świetny fragment
Coś mi się zdaje, że z Mickiem będzie małe zamieszanie... Jeśli zacznie okazywać swoje uczucia w stosunku do Nataschy, ona może pomyśleć, że to tylko przez konkurs... Być może źle kombinuję, ale nic ^^
Niko, jak zawsze, cholernie mi się podoba. Nie będę Cię poganiała, jeśli chodzi o kolejną notkę, bo sama wiem, jak to jest na koniec roku szkolnego...
Było cytrynowo! (Wiem, że bez sensu, ale pomyślałam, że skoro Tasch lubi cytrynę, to uznasz "cytrynowo" za najwyższy komplement, jakim mogłam Cię obdarować.)
Pozdrawiam, Słońce!
Za rzadko piszesz i przez to umykają pewne szczegóły, ale ogólnie zadowalająco, heh,
Zgadzam się z Belluśką co do relacji Mic-Natasza
Dobra już nie bredzę tylko czekam na kolejną notkę, pozdrawiam
[Sylvia] Wtorek, 10 Czerwca, 2008, 17:16
Och,Aurora,jak tu nie chcesz bredzić,to mi pobredź na gg,bo dawno tego nie robiłaś.
A co do notki:
WSPANIAŁA!!!
Normalnie extra,tylko za rzadko piszesz.To trochę wnerwiające,bo można zapomnieć co było w poprzednich notkach [przez,jak to nazwałaś, "akcje ratujące średnią"].
Dobra,ja też już nie bredzę,bo muszę się zająć "arś".
Nika1310 Wtorek, 10 Czerwca, 2008, 19:32
Ten komentarz jest kierowany do Was (patrzeć autorki komentarzy wyżej).
Jeżeli chodzi o Micka i Nataszę, to jest to bardzo skomplikowane. Nie da się tego wyjaśnić słowami. Aby zrozumieć całość trzeba będzie przeczytać wszystkie notki tego pamiętnika (aż skończy się historia Nataszy P. a napewno się skończy :P). Przesadzacie. Ta notka mogłaby by być dłuższa, jednak czas i ulotne myśli są główną przyczyną. Teraz będą wakacje, więc uda mi się może pisać cześciej, jednak nic nie obiecuję .
A teraz kilka słów do Belluś (a miało być do wszystkich, no patrzta jaka to Nika niedobra :P). Ach! Cytryny... Wiesz, że podsunęłaś mi pomysł na kolejną notkę, a przynajmniej na jej fragment? Pozdrawiam!
Pe esem, a co z tym naszym pomysłem ;).
Pe esem po raz drugi, masz rację, jest to bardzo miły komplement :P.
Belluśka! :P Środa, 11 Czerwca, 2008, 17:42
Heh, a jednak warto czasem pomyśleć ;) Poczułam się wyróżniona tym bezpośrednim zwrotem w stronę mojej skromnej osoby ;))
Milutko, że podsunęłam pomysł Cieszę się, że mogłam się na coś przydać
Nasz pomysł... Wiesz, do pierwszej części wprowadziłam już kilka zdań, które poprzedzą Twój fragment. Musimy kiedyś być o tej samej porze na GG, wtedy omówimy resztę, i być może oficjalnie rozpoczniemy działalność. Sama wiesz, że ostatnio nie było czasu, przez zakończenie roku, wystawianie ocen... Wakacje będą idealne na "oficjalne otwarcie". W weekend jakoś się zgadamy, choćby przez SMS-y, o której będziemy na Gadu
Doo(pam. Mary Ann) Środa, 11 Czerwca, 2008, 22:47
Nocia bardzo mi się podobała! A relacja Mick-Natascha, to najlepsze, co mogłaś wymyśleć!!!
Nie czepiam się, że dodajesz notki rzadko(choć przyznaję, że mi ich brakuje), ale nie rób tego, o czym ostatnio pisałaś-NIE OPUSZCZAJ TEGO PAMIĘTNIKA!!!
Pozdro. Zapraszam Cię do mnie.
K@si@@@ (ZKP) Czwartek, 12 Czerwca, 2008, 22:30
Notka bardzo fajna i nie zauważyłam żadnych przerażającycj błędów . POmysłów masz dużo, jedank ten "Mick + Natsza + ?" jest jednym z najpepszych. Zwrócę ci uwagę na jedną drobnostkę, którą będę ci wypominać przez długi czas, jeżeli tego nie zminisz: NIE PISZ KOLOREM! To strasznie rozprasza i nie jest konieczne. Jeżeli chcesz zaznaczyć, że to dzieje się w innym miejscu lub innym czasie po prstu napisz to na początku " Tymczsaem w ..." , "Godzinę póżniej" itp.
Nadia Piątek, 13 Czerwca, 2008, 13:08
K@siu, Nika zaznacza kolorami, nie inny czas czy miejsce, tylko to co się dzieje u innych bohaterów, dlatego to jest ważne. Mi to nie przeszkadza, ale w końcu każdy ma inne odczucia.
Aramil Sobota, 14 Czerwca, 2008, 13:59
Wiesz co? Powinienem ci wkopać, bo mnie o notckach nie informujesz. ^^
Ogólnie? Nieźle. Nadal się mieszam w tym wszystkim. Ale to nic. Oprócz błędów interpunkcyjnych i literówek, znalazłem jeden błąd. Źle sformułowane powiedzenie.
Zamiast:
- I nie chcę, aby nic i nikt nie stanął na naszej nici przyjaźni… ---> mogłabyś napisać "nie stanął na drodze naszej przyjaźni". Byłoby lepiej.
Elementy erotyczne. Świetne. ^^ Pisz dalej. ;)
Pozdrawiam.
Nika1310 Sobota, 14 Czerwca, 2008, 14:06
Aramilu, bałam się do Ciebie napisać, bo było by że "olewam inne zaczęte projekty".
Żeby Ci się nie mieszało przeczytaj wszystko od początku, chociaż teraz trzymam się tylko jednego wątku, tj. "konkursu"
Wiedziałam, że coś mi w tym miejscu nie pasi! No patrz!
O jaki zboczuch się odezał :P. Takich tekstów szukaj gdzie indziej :P.
Pozdrawiam!
K@si@@@ Wtorek, 17 Czerwca, 2008, 13:53
Zamiast zaznaczać kolorem mogłabyś napisąc "Tymczasem w..." lub coś w tym stylu.
Jeszcze raz powiem : Notka super!
Czekam na następną
[Sylvia] Środa, 18 Czerwca, 2008, 14:42
K@si@, Nadia ci już pisała,że kolory oznaczają to co się dzieje u innych bohaterów...a białym jest pisane przez Natashę...
Notka cholernie dobra! Wiesz, zagłosowałam na ciebie na pam. Maja, i teraz równiez zagłosuję na pam. Czerwca! Twój pam jest moim ulubionym, wogóle piszesz najlepiej . Niko, od początku wiedziałam, że Mick i Natasha coś do siebie czują. Od razu wiedziałam!!! Pamiętasz? Pozdro!
Zapraszam do swojego pam.
Cho Chang Niedziela, 22 Czerwca, 2008, 19:05
Notka wybuchowa, szalona, słodka, jednym słowem GENIALNA! Masz talent dziewczyno.
Szczerze mówiąc, jestem pod wrażeniem. Nie spodziewałam się, że potrafisz pisać aż tak dobrze, trafnie, słodko, brutalnie, bezpretensjonalnie, z rozmachem literackim. Bardzo mi się podobało i plus za świetny opis pocałunku. Zapraszam do pamiętnika Malfoya i myślodsiewni Snape'a.
Nika1310 Poniedziałek, 30 Czerwca, 2008, 11:26
Marto, nie spodziewałam się takich słów właśnie od Ciebie. Zawsze jestem niezadowolona z tego, co napiszę. Jednak bardziej dziwi mnie fakt, że ludzie to doceniają... Pozdrawiam!
GFT, kiedy najdzie mnie wena :P. A to najprawdopodobniej nadejdzie w połowie lipca.
Lauro, pamiętam. Bardzo się cieszę, że zagłosowałaś na mnie . Pozdrawiam!
[Sylvia] Środa, 02 Lipca, 2008, 22:04
Nika,ty piszesz świetnie i po wynikach konkursu na pamiętnik czerwca widać,że ludzie to doceniają.
Nika1310 Czwartek, 03 Lipca, 2008, 10:05
[Sylvia] widziałam wyniki i bardzo mnie cieszy fakt, że ludzie doceniają to, co piszę. Pozdrawiam!
Związek Krytyków ...!
.
