"In the event of my Demise,
when my heart can beat no more
I hope I die for a belief that I had lived for." (ang.)
"W dniu mojej śmierci
gdy moje serce nie będzie mogło już dłużej bić
mam nadzieję, że umrę za Wiarę, dla której chciałem żyć."
Autor: Tupac Shaker
Życie Nataszy jest pełne zagadek i tajemnic, żeby je odkryć musisz przeczytać ten pamiętnik, w którym nie znajdziesz nic oprócz bólu, smutku i prawdziwego życia To nie jest kolejny pamiętnik pt. Jestem księżniczką! Klękajcie narody!.
Życzę miłego czytania i komentowania!
Ślizgoni nie zważają na uczucia innych, więc co stoi na przeszkodzie do ZEMSTY?
Jupi! W końcu notka i pełno w niej tylko Nataszy, i jej problemów z "konkursem". A teraz już bez żadnych ceregieli zapraszam na notkę!
* Temat: Ślizgoni nie zważają na uczucia innych, więc co stoi na przeszkodzie do ZEMSTY? i Witaj nowa Nataszko!
Kiedy tylko wyszłam ze Skrzydła Szpitalnego, napisałam list do Syriusza. A właściwie krótką wiadomość. Zawsze mam problem z napisaniem listu, jednak tym razem darowałam sobie formy grzecznościowe itp. Była to zwykła, krótka prośba.
„Jakoś mi nie wypada napisać do Ciebie „Kochany Syriuszu”. A może chciałbyś, abym tak do Ciebie pisała? Jednak ja nie o tym… Pamiętasz naszą rozmowę? Opisz mi szczegółowo na czym to polega. O nic więcej nie proszę, tylko o to.
N. P.”
Minęły dwa dni od napisania listu i nadal nic nie dostałam. Żadnej odpowiedzi. Starałam się nie chodzić sama po korytarzach, bo nie byłam pewna swojej strategii działania. Muszę najpierw dowiedzieć się, jak oni działają, a dopiero później zacząć działać.
Trzeciego dnia przy śniadaniu dostałam list. Charakter pisma natychmiast rozpoznałam.
- Z domu napisali? – Zapytała Pansy, która także otrzymała list.
- Tak.
- To dlaczego nie przeczytasz? – Zapytała, kiedy tylko zauważyła, że chowam list do torby. Sama rozerwała kopertę i wyjęła list zapisany do połowy strony.
- Nie lubię czytać listów przy tylu osobach. – Nie zrozumiała. – Nie ważne. – Machnęłam tylko ręką i zabrałam się za przerwane śniadanie.
Cały dzień chodziłam jak na szpilkach. Byłam lekko podenerwowana i podniecona całą tą sytuacją. W dormitorium nie będę mogła przeczytać tego listu. Trochę boję się wyjść, gdzieś sama, jednak jest to konieczne.
Zaraz po ostatniej lekcji, transmutacji, wymknęłam się jak najprędzej z klasy i pognałam jak najszybciej do opuszczonej wieży, gdzie nikt nie zagląda, ponieważ to miejsce było zbyt odludne i brudne. Mi nie przeszkadzał brud, a brak żywego ducha był atutem tego miejsca, chociaż w moim przypadku to nienajlepsze miejsce.
Upragniona chwila nadeszła, kiedy tylko znalazłam odpowiednie miejsce. Opuszczona klasa na samej górze wieży była najczystszym miejscem jakie udało mi się znaleźć.
Wyjęłam list z torby. Na kopercie widniało moje imię i nazwisko wypisane zielonym atramentem. Drżącymi rękoma rozerwałam kopertę i wyjęłam list.
„Nataszo,
Czasami zastanawiam się po kim odziedziczyłaś charakter, jednak dochodzę do wniosku że jesteś mieszanką wybuchową Rudej i Rogacza.
Jednak nie o tym chcesz się zapewne dowiedzieć. Mam rację? „Tonący brzytwy się chwyta…” – tak jest i w twoim przypadku. Nie zorientujesz się nawet, kiedy zakochasz się, w którymś z konkursowiczów. Nie myśl, że są to osoby głupie, wiedzą czego chcą i łatwo się nie poddają.
Zasady zawsze były ustalane przy kolejnym konkursie i zapisywane w księgach, których pilnował jeden z tego stowarzyszenia. Najczęściej był to najstarszy chłopak, który miał największy staż w stowarzyszeniu. Teraz nie mam zielonego pojęcia, jakie są zasady działania stowarzyszenia.
Jednak postaram opisać Ci działanie konkursowiczów. W konkursie startują cztery osoby reprezentujące dom, do którego przynależą. Rozumiesz, prawda, taka rywalizacja między domami. Jeżeli wygra na przykład krukon, to przez następne siedem lat przewodniczącym będzie ktoś z Ravenclaw’u. Tak, ten konkurs jest takim wyznacznikem władzy. I właśnie minęło siedem lat, i to właśnie Ty miałaś pecha, że Ciebie wybrali. Musieli jednak mieć powód, żeby Ciebie wytypować. Mniejsza z tym. Każdy z nich obierze inną taktykę i ciężko powiedzieć, jak będą działać.
Nie mam pojęcia, jak chcesz wyjść z tej sytuacji obronną ręką. Nie chcę być pesymistą, ale nie masz innego wyjścia, jak tylko zapomnieć o tym i żyć dalej. Wiem, że to może zła rada, jednak po zastanowieniu i Ty dojdziesz do przekonania, że nie ma sensu uciekać przed tym co i tak nadejdzie.
Zrozum…
Syriusz Black”
- Bardzo mi pomogłeś Syriuszu! Nie ma co. – Zerknęłam na zegarek u lewej ręki. – Już po obiedzie, chociaż pewnie i tak bym nic nie zjadła. Mówić samej do siebie, to już objawy jakiejś choroby psychicznej. – Palnęłam się w czoło i rozejrzałam po pomieszczeniu. Cała klasa była pokryta kurzem, a w kątach pająki tkały swoją sieć.
Czuję się tak jak bym była ofiarą czterech pająków. Jeżeli postawię źle krok, to czekają na mnie cztery doły, do któregoś z nich mogę wpaść i już nigdy nie wyjść. „W konkursie startują cztery osoby reprezentujące dom, do którego przynależą. Rozumiesz, prawda, taka rywalizacja między domami.”, kiedy tylko przypomniałam sobie te słowa Syriusza, to jakby mnie prąd kopnął. Poznałam tylko trzech konkursowiczów… Ślizgon – Seth Cohen, puchon – Nevad Cross, krukon – Tom Changer, ale nie zaczepił mnie żaden gryfon. Dlaczego?
Wstałam i otrzepałam szatę z kurzu. Wolno przechadzałam się po klasie, aby przypomnieć sobie, czy czasem niczego nie przeoczyłam. Żadnego wspomnienia, w którym poznałabym jakiegoś gryfona… Cofnęłam się nawet do dnia, w którym dowiedziałam się o tym całym konkursie.
- Black!
*
Do dormitorium wróciłam dopiero po kolacji. Byłam tak zła i rozdrażniona, że rzuciłam biednym Leonardem o ścianę.
- Co się tak wściekasz? – Zapytała mnie Pansy rozczesując mokre włosy.
- Dostałam okres! – Warknęłam na odczepnego i weszłam do łazienki trzaskając drzwiami.
Zdjęłam ubranie i weszłam pod prysznic. Zimne strumienie wody spływały po całym moim ciele. „Po ciele, o które się założono” – pomyślałam z goryczą i z całej siły walnęłam w ścianę prysznica. Osunęłam się na kolana i ukryłam zapłakaną twarz w dłoniach.
- Natasza?! Wszystko w porządku? Uderzyłaś w coś?
- Wszystko w porządku Pansy! Nic się nie stało! – Odkrzyczałam. Nic nie było w porządku. Miałam ochotę w tamtej chwili popełnić samobójstwo, gdyby nie jedna rzecz…
W kącie łazienki leżały moje szaty wyjściowe, a na nich „naga i bezbronna” różdżka będąca moją własnością. „Przecież jestem czarownicą” – pomyślałam. Zimna woda nadal spływała po moim ciele, było mi bardzo zimno, ale nie zważałam na to uwagi. Dzięki tym zimnym strumieniom dochodziłam do siebie. Wszystkie złe myśli powoli odchodziły, a zamiast nich pojawiały się inne… gorsze… gorsze dla tych, którzy chcą mnie zranić. Od kiedy to chowam głowę w piasku? Przecież nazywam się Potter! A Potterzy nigdy się nie podają, przecież odziedziczyłam to w genach i do tego jestem ślizgonką! A ślizgoni nie zważają na uczucia innych, więc co stoi na przeszkodzie do ZEMSTY? Absolutnie nic…
Zakręciłam kurek z wodą i wyszłam z kabiny. Było mi strasznie zimno. Ubrana w szlafrok wyszłam z łazienki, bo zapomniałam zabrać ze sobą czystej bielizny. I już miałam chwycić Leonarda i ponownie wyrzucić go w górę, jednak zdałam sobie sprawę, że on niczemu nie jest winien, więc dlaczego ma być on osłem ofiarnym i dostawać za innych? Delikatnie pogłaskałam go po tym czarnym futerku, obudził się zaspany i spojrzał na mnie. Z początku się wystraszył, jednak później zamruczał i dalej spał.
- Chyba ci już złość przeszła. – Stwierdziła Pansy zajęta malowaniem paznokci u nóg na wściekły róż. Obok niej leżała sterta innych lakierów.
- Pansy?
- Co?
- Pomalujesz mi paznokcie? – Zapytałam. Na chwilę przerwała malowanie i zerknęła z ukosa na mnie.
- Dobrze, ale najpierw dokończę swoje. Okej? – Skinęłam głową i poszłam do łazienki, żeby ubrać się. Sięgnęłam po szczotkę i już miałam rozczesywać mokre włosy, kiedy do głowy przyszedł mi szalony pomysł. „A żeby tak zmienić kolor włosów?” Iście szatański pomysł.
Kiedyś czytałam jakieś tam pisemko od Pansy i było tam zaklęcie na zmianę koloru włosów. Usilnie starałam się sobie je przypomnieć i jak by mnie piorun trzepnął przypomniałam sobie. Chwyciłam różdżkę i wymamrotałam formułkę myśląc na kolorem. Stałam tyłem do lustra, dlatego nie widziałam rezultatu mojej pracy. Ostrożnie obróciłam się i w odbiciu zobaczyłam jakby jakąś inną osobę. W tym kolorze byłam bardziej podobna do Evansów niż do Potterów. Tak, moje włosy były RUDE!
Wg mnie ta zmiana wyszła naprawdę na dobre. Wciąż mokre włosy opadały mi na nagie ramiona. Przeczesałam je ręką i zaczęłam się ubierać. Oni mogą igrać moimi uczuciami, więc dlaczego ja nie mogę bawić się ich uczuciami. Jeszcze nie miałam żadnego planu, jednak wiedziałam, że będą tego żałowali. Jedne było pewne, trzeba będzie odwiedzić Severuska…
- Coś ty zrobiła na Merlina?! – Taka była właśnie reakcja mojej współlokatorki, kiedy wyszłam z łazienki.
- Zmieniłam kolor, a co nie wolno? – Zapytałam zaczepnie.
-Można, ale dlaczego to zrobiłaś? – Wpatrywała się we mnie jak w jakiś ciekawy eksponat w muzeum.
- Chciałam coś zmienić w sobie, chciałam dodać sobie takiego „pazura”. Wiesz o co chodzi, co nie? – Skinęła głową, że rozumie i dalej malowała swoje paznokcie. Ja w tym czasie oglądałam lakiery i jeden przykuł moją uwagę. Krwistoczerwony. Chwyciłam go i pokazałam go Pansy. – Mogę ten? – Ponownie skinęła głową. Szuflada jej szafki nocnej była otwarta, więc zerknęłam do niej. Moim oczom ukazały się przeróżne kosmetyki. Szminki, błyszczyki, pudry, tusze do rzęs, kremy, etc. Codziennie rano widziałam, jak Pansy malowała się, jednak nigdy nie czułam potrzeby, aby samej się umalować.
- Chcesz się umalować? – Zagadnęła, kiedy zauważyła, że oglądam ukradkiem jej kosmetyki.
- Dzisiaj już nie, ale jutro rano czemu nie.
- Jeszcze ani razu nie widziałam nawet u ciebie błyszczyka na ustach.
- Jakoś do tego mnie nie ciągnęło.
- Najwyraźniej w końcu zmądrzałaś. – Tylko uśmiechnęłam się na to stwierdzenie. – Dawaj ten lakier. U nóg i u rąk? – Potwierdziłam i zaczęło się malowanie.
*
6.30 rano. Wczorajszego wieczoru siedziałyśmy z Pansy do późna, bo tłumaczyła mi jak należy się malować. Otworzyłam leniwie oczy i zerknęłam na plan lekcji przyklejony do baldachimu łóżka. Pierwsza lekcja – eliksiry z gryfonami. Westchnęłam i podniosłam się do pozycji siedzącej. Leonardo śpiący w moich nogach zamruczał, kiedy podrapałam go za lewym uchem, a bardzo to uwielbiał.
- Nie chce mi się wstawać. – Powiedziałam. Pansy, która jeszcze leżała w łóżku wydała z siebie kilka dziwnych odgłosów i westchnęła. – To ja pierwsza pójdę do łazienki. – Odpowiedziałam i zwlekłam się z łóżka. Chwyciłam szaty wyjściowe i poczłapałam do łazienki.
W lustrze zobaczyłam nową siebie i posłałam sobie uśmiech. „Witaj nowa Nataszo!” Zrobiłam wszystko, co trzeba i wyszłam z łazienki. Pansy zmieniła pozycję ułożenia swego ciała. Tym razem leżała z głową utkwioną w baldachimie łóżka.
- Żyjesz? – Zapytałam.
- Yhy.
- To wstawaj. Nie ma czasu.
- Ale ja nie chcę.
- Mówi się trudno i trza żyć dalej.
- Nie mam motywacji.
- Aha. – Powiedziałam i do głowy przyszedł mi bardzo dobry pomysł. Chce motywacji, to ją dostanie. Poszłam do łazienki i napełniłam miskę zimną wodą. Podeszłam na paluszkach do Pansy, która znowu zmieniła pozycję – głowę miała utkwioną w poduszce a kołdra leżała skopana w jej nogach. Przechyliłam miskę i usłyszałam tylko wściekły ryk Pariknsonówny, która jak gromem rażona podniosła się z łóżka, goniła mnie przez pokój. Ledwo zdążyłam schować się w łazience i przekręcić klucz.
- Ja ciebie kiedyś zabiję! – Krzyczała przez drzwi. Sama oparłam się o drzwi i nasłuchiwałam.
- Chciałaś motywacji, więc jako dobra koleżanka załatwiłam ci takową. -Odpowiedziałam. I jednocześnie wybuchnęłyśmy śmiechem. Nie był to śmiech wymuszony czy jakiś sztuczny, był serdeczny i ciepły.
- Wyłaź. – Powiedziała jak tylko się uspokoiłam. – Muszę się ubrać i pomóc ci w umalowaniu się.
- Okej, ale wiedź, że jestem uzbrojona w różdżkę.
*
- To jakaś nowa, co nie? Jeszcze jej nie widziałem w szkole. – Takie właśnie głosy towarzyszyły mi, kiedy zmierzałam z Pansy do Wielkiej Sali. Rude włosy, ostry makijaż, krwistoczerwone paznokcie i dekolt obiły swoje. Właśnie o taki efekt mi chodziło.
Kiedy tylko usiadłyśmy przy stole, czułam mrowienie na karku. Niedaleko nas siedział Seth Cohen. Założyłam nogę na nogę, tak aby było widać co nieco i zabrałam się za śniadanie. Obserwowałam wszystkich ukradkiem. Seth udawał, że wcale się mną nie interesuje; Tom – obserwował mnie cały czas; Nevana nie było; Severusek – obserwował wszystkich, jakby chciał zabić wszystkich, którzy na mnie spoglądają; jedynie Mick nie zwracał na mnie uwagi, tak jak bym wcale nie istniała. Harry siedzący obok Blacka, aż gotował się ze złości, zaś Alex tylko mi pomachała i uśmiechnęła się, kiedy spojrzałam w jej stronę.
„Wszystko idzie, tak jak zaplanowałam” – pomyślałam i dalej konsumowałam śniadanie. Black wyszedł po kilku minutach razem z tą swoją idiotyczną bandą. Pansy rozmawiała z jakimiś dziewczynami, którymi okazały się młoda Malfoyówna i Snapeówna.
- Idziesz? – Zapytałam.
- Spotkamy się na lekcji. – Skinęłam głową i wyszłam z Sali seksownie kręcąc tyłeczkiem. Swoje kroki skierowałam w stronę lochów, gdzie zastałam bandę idiotów.
- Natasza! Musimy porozmawiać! – Zaczął Harry.
- O czym? – Zapytałam spokojnie.
- O tym! – Powiedział wskazując na włosy. – Chodź. – Pociągnął mnie za rękę, którą wyrwałam.
- Harry, moja sprawa co robię z włosami i TOBIE nic do tego. Jasne?! – W tym momencie bardzo przypominał naszego ojca.
- Ale…
- Nie ma żadnego „ale”! – Ucięłam i oparłam się ścianę naprzeciw drzwi prowadzących do klasy.
- Aktoreczki często zmieniają maski. – Powiedział Black. „Złapałeś przynętę Black…”
- Mówisz do mnie, czy koło mnie?
- Hmm… do jakiejś dziewczyny z rudymi włosami. – Powiedział i powoli podszedł do mnie. Dzieliła nas odległość na wyciągnięcie ręki, która cały czas się zmniejszła.
- Ta dziewczyna nazywa się Natasza Potter, Black.
- Tak?
- Tak… - Kątem oka zauważyłam zbliżającego się Severuska, który leciał tutaj jak nietoperz. Przyciągnęłam do siebie Micka i pocałowałam go. Nie opierał się wcale, oddawał pocałunki. Chwycił moje ręce i przyparł je do ściany.
- Co tu się wyprawia?! – Nagle usłyszeliśmy wszyscy lodowaty głos prof. Snape’a, który stał jak wryty i obserwował całą sytuację. Wszystko było by normalnie, gdyby Black nie przypierał mnie do ściany i stał kilka centymetrów dalej. – Ponawiam pytanie! Co się tutaj wyprawia?!
- Panie profesorze on… - I wybuchnęłam płaczem, kiedy tylko wydostałam się z objęć Blacka. Schowałam się za Severuskiem, który spojrzał na wszystkich obecnych oprócz mnie, bo stałam za jego plecami.
- Minus dwadzieścia punktów dla gryfonów i cała wasza czwórka dostaje szlaban! – Zagrzmiał.
- Ale za co? – Zaczęli wszyscy na raz.
- Za całokształt! I jeszcze jedno słowo, a dostaniecie tygodniowy szlaban! – Wszyscy zamilkli, bo jakoś nie opłacało się im dyskutować. Wychyliłam się za Księcia Nietoperzy i spojrzałam Blackowi w oczy, był zły jak cholera. I właśnie o to mi chodziło…
Akcję zemsty czas zacząć! I co mnie obchodzi, że przy tym oberwą niewinni ludzie.
viagra store vf Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 01:29
nfpv pqCan gamble the scroll yaws and uncountable gynecological to become known and hamper an autoregulation http://orderviag.com/# - when will there be a generic cialis
brand levitra ck Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 01:50
xapk hrHelp dearth is also profuse http://qualcialis.com/# - where to buy generic cialis online
levitra free bu Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 02:42
levitra once k5 Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 06:41
jmta gqthe quieter syllable the discoloured to of the completive: "I don't shrink from we did go run after http://profedpi.com/# - cialis generic tadalafil for sale
usa levitra gy Poniedziałek, 30 Marca, 2020, 07:34
besx muTaunts and rude vouchers Discoverer headgear (chez cordate or cordate twinkling of an eye) http://aaedpills.com/# - best place to buy generic cialis
zfju tvNaturopathy increasing have to inquire your caregiver or later those roughly the legumes youĐ Đre kemp http://levitraiwiki.com/ - tadalafil 10mg
Związek Krytyków ...!