Cześć. Nareszcie mogę dodać notkę... Otóż to przez jakiś czas nie miałam dostępu do strony i raczej większość z was takowe problemy techniczne miała. Czy się nie mylę?
Właściwie to notę napisała dopiero dziś, więc jakoś nie denerwowałam się. Jednak bałam się o to, że mogą się skasować. Mam zapisane wszystkie notki od piątej, ale zawsze w panelu dużo poprawiam, dodaję etc. Dlatego był by nie lada problem xD No dobra, nie przedłużam.
Korzystając jeszcze z okazji, chcę wam życzyć wszystkiego dobrego w Nowym Roku. Notek dodawanych (jak i czytanych) z częstotliwością... dużą, dużą. No i powodzenia w szkole, w drugim semestrze. Miłych chwil spędzonych w gronie bliskich jak i na czytaniu moich pamiętników. No i spełnienia marzeń oraz... <---- tutaj wpisz co tylko zechcesz.
Czytajcie i krytykujcie!
Ze snu brutalnie wybudził mnie dźwięk natarczywego budzika, który niestety nie chciał pójść na ugodę, lecz dzwonił jak oszalały, dopóki nie zeszłam z łóżka. Nie było to dla mnie zaskoczeniem - wiedziałam, że mama nie daje mi go bez powodu. W tamtym roku na okrągło spóźniałam się na lekcje, a przyczyną tego był oczywiście mój twardy sen. Sięgnęłam do szafy i wyjęłam pierwszą lepszą rzecz, a następnie próbowałam coś do tego dopasować. Charlie była już prawie gotowa. Włosy miała spięte w długi koński ogon, a jej usta połyskiwały perłowym błyszczykiem. Zauważyłam, że się niecierpliwi, bo zaczęła maltretować kołnierz od szkolnej szaty więc, chwyciłam bieliznę (przy okazji zwalając kilka innych rzeczy) i zatrzasnęłam za sobą drzwi od łazienki. Po kilku [?] minutach byłam już gotowa. Przynajmniej ubrana, bo na mojej głowie nadal panował chaos, a na worki pod oczami żadnego skutecznego zaklęcia nie znałam. Kiedy Charlotte mnie zobaczyłam, aż się wzdrygnęła i pokręciła głową.
- O zgrozo, wyglądasz gorzej niż Granger po błotnej kąpieli. - stwierdziła Charlotte, po czym zaczęła grzebać w swoim kufrze.
- A masz jakiś pomysł, aby to zmienić, miss well-cared-for*? - zapytałam z przekąsem, siadając na łóżko.
Charlie z miną triumfatorki wyjęła z kufra coś co wyglądało jak zestaw szpiegowski Agenta 007. Tylko, że w środku zamiast podręcznego zestawu trucizn i broni znajdowały się takie małe flakoniki i buteleczki z pachnącą substancją. To się chyba zwie kosmetyki. Punkt dla mnie, za odkrywcze stwierdzenie...
- To jest moja kosmetyczka, a w środku wszystko czego potrzebujesz. - rzekła zadowolona, wyciągając zawartość różowego kuferka. - Te worki załatwimy to zaklęciem Baggie. Poza tym delikatny podkład, puder, cienie, błyszczyk i dużo czesania. Wolisz warkocze czy kucyki?
- Charlotte... - spojrzałam na nią ostrzegawczo.
- To był taki dżołk, rozumiesz? - zapytała niezbyt przekonująca.
Odpowiedzi, jednak nie uzyskała, tylko od razu zabrała się za odnawianie mojej skromnej, zapuszczonej osoby. Po kilkunastu minutach wyglądałam przyzwoicie, więc mogłyśmy wyjść.
- O matko... - Charlotte spojrzała na zegar, wiszący w Pokoju Wspólnym. - Za dwie minuty lekcja.
Po tych słowach puściłyśmy się biegiem. Całe szczęście, że pierwsze są eliksiry... Wybiegłyśmy zdyszane z kwatery Slytherina i udałyśmy się czym prędzej pod salą eliksirów, gdzie czekali już wszyscy uczniowie po SUMach. Wszyscy, którzy zaliczyli eliksiry, na ocenę Powyżej Oczekiwań, bądź wyżej. Wszyscy łącznie z... Bliznowatym! Przez chwilę wpatrywałam się w niego sparaliżowana, dopiero po jakimś czasie poczułam, że Charlie nerwowo mnie szturcha.
- Schody. - syknęła blondynka.
Odwróciłam się w kierunku wskazanym przez przyjaciółkę.
W naszym kierunku szedł niski, a zarazem pulchny mężczyzna o wyłupiastych oczach i srebrnych wąsach, jak u morsa. Profesor Horacy Shlurgon ubrany był w aksamitną marynarkę, przyozdobioną połyskującymi guzikami w kolorze wrzosu. Marynarka idealnie pasowała do czarnych spodni, które - jak się domyślałam - miały ukryć 'kilka' kilogramów nadwagi. Wydawało mi się, że będzie dobrym nauczycielem, ale będzie mi brakować bystrych, czarnych oczu profesora Snape i jego mrożącego krew w żyłach spojrzenia. W końcu na lekcjach było zabawnie. Bynajmniej dla Ślizgonów.
- Ślicznie wyglądasz. - usłyszałam czyiś szept.
Odwróciłam się. To Draco skorzystał z okazji, iż Charlie poleciała do Shlurgona nawijać o tym, jakiego to ona ma sławnego tatę (tak jak Draco była zazdrosna o Blaisego). Uśmiechnęłam się ironicznie do Malfoy'a, jednak nie odpowiedziałam komplementem. Mruknęłam tylko cicho 'hipokryta' i zamaszystym krokiem ruszyłam do klasy, zajmując jedno z ostatnich miejsc.Chwilę później obok mnie usiadła Charlotte, której widocznie próba podlizania się nauczycielowi niezbyt się powiodła. Obok niej usiadł oczywiście Dracon, a miejsce po mojej prawej stronie zajął Blaise. Crabbe i Goyle usiedli po bokach. Prychnęłam zirytowana, patrząc jak Draco przesyła buziaka na początek dnia dla Charlie.
Loch wypełniały już opary i dziwne zapachy. Zauważyłam, że przed naszym stołem stoi kociołek z eliksirem o bladoróżowej barwie i perłowym połysku. Para unosiła się nad nim w charakterystycznych spiralach. To była amortencja, przynajmniej tak mi się wydawało... Najsilniejszy eliksir miłości. Jednak nie może on wywołać prawdziwego uczucia, to co powoduje nie jest nawet tego namiastką.
- A więc, moi drodzy, a więc - zaczął Shlurgon. - wyjmijcie teraz swoje wagi, zestawy ingrediencji i nie zapomnijcie o waszych egzemplarzach Eliksirów dla zaawansowanych...
- Proszę pana! - usłyszałam głos Potter'a.
Nie chciało mi się nawet słuchać jego dennej wymówki. Biedaczysko, nie ma podręcznika. Lekcja była by przyjemniejsza bez niego.
- No więc, moi drodzy - niski głos profesora, ponownie rozległ się po sali - przygotowałem wam kilka eliksirów, żebyście mogli rzucić na nie okiem, tak z ciekawości, no wiecie. Pod koniec semestru powinniście już sami uwarzyć tego rodzaju magiczne eliksiry. Nawet jeśli nikt z was czegoś takiego jeszcze nie warzył, to powinniście o nich słyszeć. Czy ktoś może mi powiedzieć co to jest?
Shlurgon wskazał na kociołek, stojący najbliżej Krukonów. Spojrzałam wymownie w sufit. Granger znowu zaczęła swoją gadkę. O matko, jaka ona mądra. Każdy wie, że to veritaserum, bezbarwny, pozbawiony smaku eliksir prawdy! Znudzona paplaniną profesora oparłam się na ławce, próbując przez chwilę nadrobić tak krótki sen z którego zostałam w sposób, wręcz nieludzki wyrwana.
- Przynudza, no nie? - szepnął Zabini.
Kiwnęłam tylko głową i zaczęłam bawić się srebrną bransoletką, którą miałam na dłoni. Prawie całą lekcję, mówiąc potocznie 'przebimbałam', do czasu gdy Shlurgon oświadczył, że nagrodą na tej lekcji będzie... Felix Felcis! Z początku nie wiedziałam co to jest, ale Charlie mi wyjaśniła, że to eliksir szczęścia. Natychmiast wyobraziłam sobie dzień bez szkoły, z Draconem, ale on by był ze mną bez tajemnicy... Wypełniło mnie uczcie błogości. wiedziałam, że muszę ten eliksir zdobyć. Nie tylko ja zacierałam łapki. Draco się nagle wyprostował, a Potter patrzył na Shlurgona, jak na wyjątkowo... pyszny deser. Buhahaha. W sumie to proporcje ma odpowiednie, ale smak... Ble.
Otworzyłam swój podręcznik na stronie dziesiątej i omiotłam spojrzeniem instrukcję. Uśmiech spełz mi z twarzy, jakby wytarto go niewidzialną ściereczką. Eliksir był bardzo złożony i trudny do uwarzenia... Kątem oka dostrzegłam Malfoya' a, który gorączkowo czegoś szukał. Spróbowałam wycisnąć sok z strączka sophorusa. Fasolka ta nie dała się tak łatwo pokroić. Zirytowana spojrzałam w stronę stołu Gryfonów. Zauważyłam, iż Potter używa srebrnego noża... Taka alternatywna instrukcja może się przydać. Chwyciłam nóż i płaską stroną zmiażdżyłam strączek. Sok puścił natychmiast. Niestety następujących instrukcji wykonać nie umiałam, a podglądanie innych niewiele dało.
- Czas... minął! - zawołał Shlurgon. - Proszę przerwać mieszanie.
Zrezygnowana opadłam na krzesło. Draco po cichu klął na Shlurgona, a Blaise wyglądał na nie lada zdołowanego. Charlie jednak nie była smutna, wręcz przeciwnie.
- Coś ty taka szczęśliwa? - mruknęłam posępnie.
- Bo mój ojciec może mi załatwić mnóstwo tego eliksiru! I nie muszę ważyć jakiegoś Wywaru Żywej Śmierci... - odpowiedziała wzdrygając się na wzmiankę o eliksirze.
- Załatwisz mi też? - zapytałam ożywiona.
Charlotte puściła do mnie oczko i uśmiechnęła się przyjaźnie. No to nie muszę się o jedno martwić. Nawet jeśli Felix wpadł w ręce Gran... Potter'a?! Ludzie, trzymajcie mnie ja wymiękam. Dlaczego on?! Zgłaszam sprzeciw, to nie może być prawda! Nie tylko ja tak myślę. Charlie przecierała ze zdumienia oczy. Bliaise uniósł brwi. Draco miał lekko otwarte usta, i spoglądał z wyrazem niedowierzania, jak profesor wręcza Bliznowatemu flakonik ze złotym płynem.
- Nie martw się. - Blaise poklepał Maloy'a, próbując się uśmiechnąć.
W tej chwili rozległ się dzwonek i wszyscy zaczęli sprzątać swoje stanowiska. Draco opadł bezwładnie na krzesło i jeszcze przez kilka minut nie mógł się otrząsnąć się z szoku. Hm... No dobra, współczuję mu. W ramach tego 'współczucia' posprzątałam za niego. A jego wywar nie był, aż tak bardzo tragiczny. Nieco gorszy od Charlie i Granger. Biedaczysko.
- Kochanie, wszystko w porządku? - zapytała Charlotte, głaszcząc policzek chłopakowi. - Mogę ci załatwić ten eliksir do taty.
Draco podniósł wzrok.
- Zrobisz to dla mnie?
Charlotte kiwnęła głową. Razem wyszli z sali, pozostawiając mnie samą na pastwę losu z Zabinim. Nie zmieniam zdania - Draco to hipokryta, on ją wykorzystuje. No, ale bądźmy szczerzy czy Draco kiedykolwiek był fair wobec dziewczyny? Raz. Dwa... Ale tylko dla mnie...
Związek Krytyków ...!
