"Pamiętnik Wiktorii Fynn"
Pamiętnikiem opiekuje się Alarice

[ Powrót ]

Wtorek, 10 Lutego, 2009, 22:04

Czê¶æ 14

- Jeste¶ sierot±, tak? – sykn±³, rzucaj±c w ni± pogniecionym skrawkiem pergaminu. – Mia³a¶ chyba nieziemskie szczê¶cie, ¿e trafi³ ci siê jednoosobowy sierociniec ze skrzatk± w roli prze³o¿onej. Bo domy¶lam siê, ¿e ta ca³a B³yskotka to skrzat domowy?
- To nie tak, Draco… - wymamrota³a, nie odrywaj±c wzroku od widoku za oknem. – Nic nie rozumiesz. Ja musia³am k³amaæ.
- Dlaczego musia³a¶? – spyta³, zbli¿aj±c siê do niej. Nadal by³ na ni± w¶ciek³y, ale z nieznanych sobie powodów chcia³ czuæ jej blisko¶æ.
- Nie mogê ci tego teraz wyt³umaczyæ – odpar³a, odwracaj±c siê gwa³townie w jego stronê. Zadar³a g³owê, aby spojrzeæ w lodowate, stalowe têczówki. – Mo¿e kiedy¶. Ale nie teraz.
Oczy ¦lizgona zwêzi³y siê niebezpiecznie. Wiktoria chcia³a go wymin±æ i jakby nigdy nic odej¶æ, ale z³apa³ j± za nadgarstki i ¶cisn±³ tak mocno, ¿e dziewczyna syknê³a z bólu.
- Pu¶æ… - szepnê³a nadzwyczaj ³agodnie. Jej ton zbi³ go z tropu, ale nie na d³ugo.
- Powiedz mi! – za¿±da³ podniesionym g³osem.
Ciemnow³osa, uwiêziona miêdzy jego cia³em a oknem patrzy³a mu hardo w oczy, milcz±c. Wyra¼nie zignorowa³a jego rozkaz. Nagle na jej usta wyp³yn±³ ironiczny u¶miech.
- Wiem, co sobie my¶la³e¶… - mruknê³a niespodziewanie nawet dla samej siebie. – Wiem, ¿e widzia³e¶ mnie w roli drugiej Pansy. Tylko mo¿e trochê… £adniejszej. No i zdecydowanie m±drzejszej. Tylko widzisz, miêdzy mn± a Pansy jest jedna podstawowa ró¿nica: ona, jak pies, jest ci wierna. A ja… - za¶mia³a siê – ja jestem jak kot. Chadzam w³asnymi ¶cie¿kami…
- Zada³em pytanie! – krzykn±³, wzmacniaj±c u¶cisk swych d³oni. – I oczekujê odpowiedzi!
- A co… - zmru¿y³a oczy – co, je¶li nie odpowiem? Zabijesz mnie?
Pu¶ci³ jej rêce z nag³ym obrzydzeniem, spojrza³ jeszcze raz i odszed³. Tak po prostu.
To takie do ciebie niepodobne, Draconie Malfoyu…
***
Przez przera¿aj±cy u³amek sekundy naprawdê chcia³ j± zabiæ. Nie rozumia³ dlaczego, ale bardzo mu zale¿a³o, aby wiedzieæ czemu sk³ama³a.
Musia³a.
Tylko czemu?
Skoro powiedzia³a, ¿e musia³a, to to znaczy, ¿e musia³a! , wrzasnê³a nieznana mu czê¶æ jego duszy. Musisz zawsze wszystko wiedzieæ? A mo¿e… Mo¿e lepiej ¿yæ w niewiedzy?
Znów siedzia³ w ³azience Jêcz±cej Marty. Znów patrzy³ w oczy samemu sobie i próbowa³ znale¼æ w nich cokolwiek. Nie znalaz³ nic. Kompletna pustka.
I to chyba by³o nawet gorsze od tego, co obieca³ mu zrobiæ Voldemort, je¶li nie wype³ni rozkazów…
Mówi siê, ¿e oczy s± zwierciad³em duszy. Wiêc jego zwierciad³o jest chyba jako¶ wybitnie zabrudzone. Albo… A mo¿e on ju¿ nie ma duszy?
Wiêc dlaczego tak bardzo boli go serce?
- Masz duszê. – znajomy g³os rozleg³ siê za jego plecami. Nawet nie drgn±³, staraj±c siê nie pokazaæ, jak bardzo go zaskoczy³a. – Tylko ukry³e¶ j± bardzo g³êboko, bo siê ba³e¶. Cholernie przera¿a³a ciê mo¿liwo¶æ, ¿e kto¶ jeszcze poza Voldemortem móg³by j± skrzywdziæ.
- Jak ¶miesz… - wycedzi³, odwracaj±c siê w jej stronê. – Jak w ogóle ¶miesz wymawiaæ JEGO imiê?!
Wiktoria powoli podesz³a do blondyna. Ku jego zdumieniu wyminê³a go i z koci± gracj± wskoczy³a na kamienny blat miêdzy jedn± umywalk± a drug±.
- Kim ty jeste¶? – spojrza³ na ni±, jakby zobaczy³ j± po raz pierwszy w ¿yciu.
- Ja… - Fynn zaj±knê³a siê. – Draco, czy ty wiesz, co najlepszego chcesz zrobiæ?
- O co ci chodzi? – ¦lizgom odsun±³ siê o krok i rzuci³ jej nerwowe spojrzenie.
- O Dumbledore’a. Ty… Ty mo¿esz z tego zrezygnowaæ…
- Sk±d wiesz? – jego g³os sta³ siê piskliwy. Wpad³ w panikê. – Kto ci powiedzia³?!
- To nie gra roli. Mo¿esz siê wycofaæ. Mo¿esz powiedzieæ Snape’owi, ¿eby zrobi³ to za ciebie. Mo¿esz jeszcze uratowaæ swoj± duszê… - ciemnow³osa pos³a³a mu prosz±ce spojrzenie.
- Nie znam ciê… Nawet nie wiem, jak siê naprawdê nazywasz. Dlaczego mam ci wierzyæ? – Malfoy opar³ siê plecami o ¶cianê i osun±³ po niej powoli. Wpatrywa³ siê têpo w kamienny sufit. Wygl±da³ jak ma³e dziecko, któremu siê powiedzia³o, ¿e ¦wiêty Miko³aj nie istnieje. Ta sama dezorientacja…
- Jestem Wiktoria. – dziewczyna przymknê³a oczy, próbuj±c u³o¿yæ sensown± przemowê. – Naprawdê nazywam siê Wiktoria. Chcê ci pomóc… Zrozum: jeste¶ jeszcze m³ody, wszystko przed tob±. Dlaczego chcesz siê naznaczyæ piêtnem morderstwa? Przecie¿ wiem, ¿e tego nie chcesz.
- Ale nie mogê siê wycofaæ! – wrzasn±³, uderzaj±c raz po raz g³ow± w kamienny mur. – On zabije mnie i moj± rodzinê!
- Snape z³o¿y³ przysiêgê twojej matce, ¿e zrobi to za ciebie. Wystarczy, ¿e zabije go twoj± ró¿d¿k±. Jest bardzo dobry w oklumencji, uda mu siê ukryæ prawdê przed Voldemortem.
- Kim ty jeste¶? – spyta³ jeszcze raz blondyn. Teraz w jego wzroku poza strachem by³a jeszcze ciekawo¶æ.
- Nie mogê – Wiki pokrêci³a g³ow±. – Teraz nie mogê ci powiedzieæ. Lepiej, ¿eby¶ nie wiedzia³. Mo¿e kiedy¶…
Malfoy nie odpowiedzia³, zaciskaj±c kurczowo usta.
Dziewczyna nie odrywa³a wzroku od ¶ciany przez jak±¶ minutê. A¿ w koñcu, niespodziewanie, spojrza³a na Draco i wyci±gnê³a ku niemu rêce.
- Chod¼ do mnie… - szepnê³a, patrz±c na niego dziwnie miêkko.
Malfoy, bez namys³u, zrobi³ dwa kroki w jej stronê i ukry³ twarz w ciemnych, miêkkich w³osach. Ciemnow³osa opar³a policzek o jego szatê na wysoko¶ci klatki piersiowej i przymknê³a oczy.
- Powiedz mi… - wymamrota³ prosz±co w kruczoczarne pasma. – Proszê…
- Zrozum, ¿e nie mogê – jêknê³a Wiktoria, obejmuj±c go ciasno rêkami.
Draco odsun±³ j± od siebie delikatnie, uj±³ twarz w d³onie i spojrza³ prosto w oczy. Fynn rozchyli³a lekko usta, nie wiedz±c co powiedzieæ ani co zrobiæ. ¦lizgon pochyli³ siê i delikatnie musn±³ jej wargi. Dziewczyna zarzuci³a mu rêce na szyjê i przytuli³a siê do niego mocno.
- Draco?
- Mhm? – spojrza³ na ciemnow³os± i u¶miechn±³ siê tak… dziwnie.
- Przepraszam. – odsunê³a go od siebie, zeskoczy³a z blatu i wysz³a z ³azienki, nie ogl±daj±c siê za siebie.
***
Opad³a na miêkkie poduszki, spogl±daj±c na baldachim swego ³ó¿ka. Powinna spakowaæ rzeczy. W koñcu to wszystko, co teraz ma…
Z ciê¿kim sercem podnios³a siê na ³okciach i rozejrza³a po pustym dormitorium. Nied³ugo wróci Pansy i jej przyjació³ki Do tego czasu powinna siê wynie¶æ.
Zatoczy³a d³oni± ko³o w powietrzu, a wszystkie jej rzeczy niespodziewanie zaczê³y frun±æ do kufra.
- No i co? Kolejne po¿egnanie? – zapyta³a sam± siebie, u¶miechaj±c siê lekko.
Kolejny delikatny ruch rêki i wieko skrzyni zatrzasnê³o siê. Jeszcze jeden – i kufer zawis³ w powietrzu, gotów do drogi.
Rzuci³a na siebie zaklêcie zwodz±ce i wysz³a z dormitorium, staraj±c siê opanowaæ to niezno¶ne szczypanie pod powiekami.

Komentarze:

Notka cudowna , ale wed³ug mnie to za ma³o akcji.

Wpis ciekawy, zaczê³o siê co¶ dziaæ i wychodzisz poza kr±g tego, co by³o dot±d. Bardzo dobrze napisana scena w ³azience. Ca³o¶æ niezmiernie intryguj±ca, czekam na kolejne notki Pozdrawiam, a za tê wstawiam P.

Chyba komu¶ bardzo spodoba³ siê twój blog (albo kogo¶ blog spodoba³ siê tobie,ale ja stawiam na to pierwsze bo ty masz wiêcj notek>
Wiêc tak:
Znalaz³am blog skopiowany s³owo w s³owo z twojego http://karawanaprzeznaczenia.blog.onet.pl/ i chcia³abym wiedzieæ czy która z was jest prawdziw± autork± bo historia jest super, ale kto powinien zbieraæ laury

No brawo. Pierwsze zdjęcia były takie sobie, każde kolejne coraz leszpe.(Bravo. First pictures was not more than decent, any subsequent is better and better)

Steve,I think it goes like this: Adalbertus Trupiło Rusticus rusticus imho <a href="http://daxutboyfyz.com">sholud</a> be translated as a peasant Marianna Markoska Coctrix de aula Ni[e]n[adoviensis] coctrix is a female form of coctor like doctor/doxtrix it means that she was a cook in a manor house in Nienadowa.

Hi Donna,I heard this story from Katarzyna's great-great granddaughter Kasia (Kasia and I think we are frtouh cousins, twice removed, but we are missing a marriage record that would prove the connection conclusively).I don't have many details about Franciszek and Marysia, but Franciszek married Stanisława Krannerwetter and the couple had two children, four grandchildren, and four great-grandchildren. Franciszek died in 1981 in Przemyśl, Poland, and Stanisława died in 1993 in Warszawa, Poland.As for Marysia, she was released from Siberian exile and became a soldier in the Tadeusz Kosciuszko Third Division. In an odd twist of fate, she ended up fighting on the side of the Russians the same government that had sent her into exile. After the war, Marysia was married.After World War II, the family farm in Packowice was on the Ukrainian side of the new border. Francisek and Marysia, being Polish,a0were not allowed to return to the farm, and so both settled on the Polish side of the border.Steve http://vnvoibr.com wjhwsh wofsnjuckr

auto insurance quote car insurance quotes ciales online term life insurance quotes online rating insurance auto

buy viagra auto insurance online canadian prices for viagra click here cheaper life insurance policy

cialis generic gen viagra life insurance quotes cheap insurance quotes life ins quotes

cheap car insurance nj life insurance quote buy cialis on line auto insurance quotes free genaric cialis viagra online without prescription mastercard

cialis for less best and cheapest car insurance nj free car insurance quotes for pa cheap life insurance for seniors car insurance business for

generic viagra order non generic cialis country insurance car insurance cheap mercedes viagra vs cialis Brand Name Viagra Online health insurance tricare

Florida homeowner insurance get car insurance now buy cheap car insurance Brand Name Viagra Online

rates auto insurance canada American Pill Online Viagra Erectile Dysfunction Catalog insurance cheap backpacker cipro

Lasix buy over the counter viagra car insurance auto owners free online car insurance quote

cheap car insurance news car insurance quotes share

car insurance reliant viagra online nj auto insurance quotes price of Lasix

online college degree auctions auto insurance insure my car Cipro online

insurance quotes auto viagra online click here insurance comparison tool

cheap auto insurance pa best affordable auto insurance viagra for Sall best of brand viagara

1 2 3 4 »

| Script by Alex