Czym kończy się słuchanie kobiecej intuicji... Dodał/a Lily lub JamesWtorek, 17 Lutego, 2009, 14:28
Dopiero wtedy Lily przypomniała sobie, że w drugim rogu Sali też ktoś stoi. Zmełła przekleństwo w ustach… Nie chciała, żeby rozmowa tych dwojga się rozniosła. I nagle poczuła, że ma nad tym władzę. Że mogłaby zapobiec plotkom i nieprzyjemnym sytuacjom.... Już miała się odezwać, kiedy usłyszała głos drugiej osoby.
-Wiem, że tam jesteś. Wyłaź, tylko bez żadnych sztuczek.- w dziewczynie zagotowała się krew. To ona będzie tu dyktować zasady, a nie jakiś chłystek! Z dumnie podniesionym czołem wydostała się spomiędzy śmierdzących puszek , i stanęła oko w oko z wysokim, szczupłym szatynem. Pamiętała, że widziała go kilka razy w bibliotece i w Wielkiej Sali, ale nie znała go bliżej, nie wiedziała nawet, jak się nazywa, a co dopiero jak wymusić na nim zgodę milczenia.
-No proszę, Panna Doskonała... - mruknął sarkastycznie na jej widok. Co prawda wiedziała, że młodsi, złośliwi czarodzieje nazywają ją w ten sposób, ale żeby odezwać się tak do niej otwarcie? Bezczelność.
-Co zamierzasz z tym zrobić? - nie silił się nawet na jakiś wstęp. Od razu oceniła go jako pyskatego, pewnego siebie, acz o małych umiejętnościach czarodzieja czystej krwi.
-Nie wiem. A ty? - przypatrywał jej się długo z zagadkowym uśmiechem.
-Jak wiele jesteś w stanie zrobić, żeby to się nie wydało?
-Ja? Mnie nic to nie obchodzi. - próbowała wykręcić się Ruda.
-I dlatego chowałaś się w tej śmierdzącej stercie śmieci? - zapytał ironicznie. Dziewczyna wzruszyła ramionami.
-A więc zapytam wprost. - zaczął się powoli do niej zbliżać, a Lily zacisnęła rękę na różdżce w kieszeni szaty. Widząc to, chłopak roześmiał się, lecz przystanął. Z tej odległości dziewczyna mogła policzyć delikatne piegi na jego jasnej twarzy.
-Przestań, przecież cię nie zgwałcę... Aż tak nisko nie upadłem. Ale rozumiem, to ten pierwotny instynkt kazał ci się cofnąć. Strach. A więc zabawmy się. Czy będziesz się ze mną umawiać, żeby kryć tego przygłupa?
- Nie boję się. A on nie... - zaprotestowała, lecz widząc jego zwycięski uśmiech, przygryzła wargi.
-Po pierwsze: tylko ze względu na Irene. Po drugie: żadnych zboczonych pomysłów. Po trzecie: tylko ja mogę go wyzywać! - rzuciła, zła.
-Oj, nie złość się, złość piękności szkodzi. - powiedział, znów się do niej zbliżając. Spiorunowała go spojrzeniem.
-Czyli się zgadzasz - spytał, okręcając sobie rudy lok wokół palca. Szarpnęła się i spróbowała wyjść. Ramieniem zagrodził drzwi.
-Powiedz to.
-Tak, umówię się z tobą, popieprzony palancie! - krzyknęła mu w twarz i wybiegła. Jego cichy śmiech gonił ją po schodach.
***
Lily siedziała samotnie na pomoście nad jeziorem. Był zimny, sobotni poranek. Drzewa zaczęły już tracić liście, nastał październik. Dziewczyna zastanawiała się nad wszystkim, co zdarzyło się w ciągu ostatniego miesiąca. A właściwie nad tym, co się nie zdarzyło...
Jabbo, jak nazywali go przyjaciele, zostawił ją na razie w spokoju. Co prawda rozpuszczał plotki, że się spotykają, ale na razie nikt ich razem nie widział, więc panował względny spokój. Gdy Jo lub Carmen pytały ją o szatyna, wzruszała ramionami i nie odpowiadała. Nic nie dawało się z niej wydusić.
Ruda nie marnowała tego błogosławionego czasu spokoju. Mianowicie, oprócz powolnego wdrażania się w subtelny świat dziewczyn, nauki i opędzania się od Pottera, znalazła jeszcze czas na zdobywanie informacji. O Jabbo, oczywiście. Dowiedziała się, że jego pełne nazwisko to Jacob Marcus Anderson. Był pół Brytyjczykiem, pół Amerykaninem, czarodziejem czystej krwi, Krukonem. Stopnie miał dobre, najlepsze z eliksirów, zielarstwa i OPCM. Według dziewczyn, które znały go bliżej, był sympatycznym, miłym chłopakiem. Podobno jeszcze nigdy nie był prawdziwie zakochany.
Lilly wyciągnęła pomięty list od jego byłej dziewczyny. Prosiła ją o kilka słów na temat ekschłopaka. Cynthia mówiła o nim ciepło, choć z dozą zawodu i rozżalenia. O dziwo, Ruda nie miała żadnych problemów z uzyskaniem od niej informacji na temat Jabbo. Nagle na list padł cień, o dziewczyna poczuła ciepło przy prawym ramieniu. Szybko schowała list.
-O, widzę, że posunęłaś się nawet do nękania Cynthi. Myślałem, że wystarczy ci samo szpiegowanie mnie. - rzucił Jacob Marcus, siadając obok niej i wystawiając twarz na nikłe promienie słoneczne. Lilly zarumieniła się, głębiej wpychając list w kieszeń.
-Samo szpiegowanie nie wystarcza, jestem subiektywna. Muszę się kogoś poradzić, aby zdobyć twój obiektywny, neutralny opis. - odparowała. Chłopak odwrócił ku niej twarz i wyszczerzył zęby.
-Brawo, kobieto. Byłby z ciebie dobry prawnik. A tak po drodze, to czego się dowiedziałaś na mój temat? - dziewczyna westchnęła.
-Otoczenie nie podejrzewa, że jesteś wysłannikiem szatana. Udało ci się zamydlić im oczy. Wszyscy zgodnie twierdzą, że jesteś miły i słodki. - chłopak zmarszczył brew.
-Słodki? - powtórzył. Pokiwała głową.
-Cóż, uznam to za komplement. Bynajmniej mi to nie uwłacza. - mruknął, jakby do siebie. Zapanowało milczenie. Dziewczyna zdusiła w sobie ochotę, by nie spytać, po co tutaj, do cholery, przylazł.
-Dlaczego mówisz tak... staroświecko? - spytała zamiast tego.
-Bo mam staroświeckie imię. - padła natychmiastowa odpowiedź.
-A ty? Dlaczego mówisz tak nowocześnie? - rzucił w jej stronę.
-Ja? Mówię normalnie. Jak normalni ludzie. - broniła się, zaskoczona.
-Również normalni ludzie używali staroświeckiego języka. Wszystko sprowadza się do psychologii...
-Przestań mi tu cytować Freuda! - przerwała mu, może trochę zbyt głośno. Echo rozniosło się po wodzie.
-Wedle życzenia. - znów odwrócił od niej głowę. Zrobiło jej się głupio.
-Przepraszam.
-Nie ma za co.
-Właściwie, skąd wiesz, kim był Freud? - zapytała, nagle marszcząc czoło. Wzruszył ramionami.
-Życie.
-Ale przecież jesteś czystej krwi!
-Czy to znaczy, że mam pogardzać mugolakami? - spytał spokojnie, ale w jego głosie czaiła się złość. Ruda wzruszyła ramionami, zmieszana.
-Kobieto, daj mi spokój. Chcę się tylko z tobą umówić. - Dziewczyna prychnęła na te słowa.
- Niewłaściwie się za to zabierasz... Ale dobrze. WIęc, kiedy? - rzuciła, unosząc głowę. Na jego twarzy zawitał tajemniczy uśmieszek.
-W tym tygodniu organizowany jest wypad do Hogsmeade. Czekaj na mnie przed szkołą o godzinie wyruszenia. - wstał, i otrzepując płaszcz, zaczął się oddalać. Lecz Ruda nie byłaby sobą, gdyby nie zawołała za nim ze złośliwym uśmieszkiem :
-Może jeszcze jakieś specjalne życzenia? - na te słowa Jabbo odwrócił się. Szalik delikatnie załopotał na wietrze.
-Tak. Ubierz się w coś zielonego, najlepiej z szafy Carmen. - zawołał z figlarnym uśmieszkiem. Lilly zagryzła wargi, i odwróciła się do niego plecami.
Kolejne ich spotkanie kończyło się jego śmiechem i jej złością.
***
Jamesa obudził zimny wietrzyk i ciepłe promienie słońca gładzące jego skórę. Ziewnął i potarł przekrwione oczy.
-Spertryfikowana Królewna się obudziła? Bez przystojnego medyka i krzyku mandragory? Hmm, to się dopiero nazywa ewolucja... - mruknął Black, nawet nie patrząc na kumpla. Siedział na parapecie, przy otwartym oknie. James mruknął coś w poduszkę i znowu zamknął oczy, nakrywając głowę kołdrą. Był przyzwyczajony do niemiłego porannego zachowania Blacka. Teorie na ten temat były różne... Peter twierdził, że to z powodu braku śniadania, Remus, iż jest to spowodowane kolejnym, czekającym Syriusza dniem i jego trudnościami. James natomiast... nie miał pojęcia. Brał pod uwagę wiele wersji, jak czekające na kumpla listy miłosne, randki lub ich brak, lub nawet liryczne piękno poranka. To ostatnie wydawało mu się najbardziej prawdopodobne, gdyż Syriusz zawsze stykał się z pięknem sztucznym, wymuszonym, wypracowanym. A cud wstającego słońca, różnokolorowych chmur, lekkiego wiatru na twarzy... Było czymś odmiennym, innym.
Naturalnym.
Czyli nie do zdobycia.
James westchnął w poduszkę i podniósł głowę. Przetarł jeszcze raz zmęczone oczy, wstał i podszedł do Blacka. Ten nawet nie drgnął. Słońce powoli wstawało zza horyzontu, ozdabiając chmury kolorami i zalewając świat złocistą poświatą. Patrzyli w milczeniu na najprostsze na świecie, a zarazem najtrudniejsze do zauważenia piękno. W końcu Black odwrócił głowę, krzywiąc twarz, i zeskoczył z parapetu. James poczuł woń damskich perfum.
-Mogłeś się chociaż wykąpać. - rzucił, podchodząc do swojego łóżka z zamiarem wygrzebania spod niego nieśmierdzącej koszulki.
-Bez wyrzutów. Sama się prosiła. Poza tym, lubię ich dotyk. Ciepło... - James szybko odwrócił się znów twarzą do przyjaciela.
-Przestań. Ty je wykorzystujesz. Dobrze wiesz, że one robią to tylko dlatego, że myślą, iż dzięki temu je... pokochasz. - powiedział, przekrzywiając głowę i mrużąc oczy. Syriusz parsknął.
-Zawsze je ostrzegam. Ich głupota, mój zysk. - mruknął, a na kąciki jego ust podniosły się delikatnie. James z niedowierzaniem podniósł brwi.
-Ja nie wiem, za co one cię. Przecież jesteś takim kompletnym gburowatym trollem bez uczuć. - pokręcił głową z niedowierzaniem. Kąciki ust Syriusza uniosły się jeszcze wyżej. Wzruszył ramionami.
-Widocznie lubią gburowate trolle bez uczuć. Koniec tych morałów, trzeba obudzić Luniego i Glizdę. - z tym zamiarem podszedł do łóżka Remusa.
-Z Irene było tak samo? wymsknęło się Rogaczowi. Ręka Blacka zawisła nad głową Lupina, ale Syriusz się nie odwrócił.
-Nie twój goblinowaty interes. Ale tak, było tak samo. Powiem ci więcej, była dobra w te klocki... - rzucił dobitnie chłopak, wzruszając obojętnie ramionami. James westchnął i wyszedł z pokoju, a Łapa z westchnieniem znów podszedł do okna. Otworzył je i wystawił twarz na wiatr, zamykając oczy. Lecz po chwili do jego uszu dobiegł szum skrzydeł, a obok jego ręki wylądowała sowa. Gdy zobaczył różową, zaadresowaną do siebie kopertę, złapał ptaka i cisnął nim w powietrze.
-Idźcie wszyscy do diabła...! wrzasnął w przestrzeń.
***
Przepraszam za tak długi odtsęp czasu. Nie będę tłumaczyć się szkołą czy pozaszkolnymi zajęciami, to byłoby nie fair. Zawsze trzeba znaleźć czas na to, co się kocha, prawda? Niezależnie od okoliczności.
Aha, i przepraszam za ewentualne błędy... Takowe mogą się pojawić, mimo iż korzystam z Worda
No i, oczywiście, chcę Wam podziękować, że jesteście. Każdy, kto przeczytał moje notki musi być naprawdę wytrwały. A każdy, kto chce więcej, samobójcą dzięki wielkie, jesteście wspaniali
Druga strona medalu Dodał/a Lily lub JamesPoniedziałek, 29 Grudnia, 2008, 19:28
Wszedł do WS i usiadł między Łapą a Lunatykiem. Ten drugi spojrzał na niego, unosząc brwi.
-A ty co taki rozanielony…? – zapytał sceptycznie. James, nie przestając się tajemniczo uśmiechać, wzniósł oczy do nieba, jakby w geście pogardy dla niewiedzy przyjaciela.
-Święta się zbliżają. – mruknął, wzruszając ramionami i łapiąc za talerz pełen kiełbasek. Łapa z Remusem wymienili zaskoczone spojrzenia.
-Rogacz… Święta są dopiero za kilka miesięcy… - rzucił ostrożnie Lunatyk. Syriusz delikatnie położył rękę na ramieniu Jima. Ten roześmiał się gardłowo, przyprawiając przyjaciół o przypływ niepokoju, a dziewczyny o rumieńce na policzkach. Strząsnął rękę Łapy, nadal uśmiechając się delikatnie.
-Nie czuliście tego rano? – spytał, lustrując ich wzrokiem. Pokręcili przecząco głowami, a on westchnął i oparł czoło o stół.
-Ten zapach… niepowtarzalny. Nikt takiego nie używa, tylko ona. Tylko ona… Musiała być u mnie w nocy… - szepnął tęsknie w półmisek wołowiny. Lunatyk ukrył twarz w dłoniach, a Syriuszowi zadrgały kąciki ust. Ledwo powstrzymywali się, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
James jak oparzony poderwał głowę z ławy.
-To nie jest śmieszne! Co, pewnie mi nie wierzycie…? – rzucił im cicho, i ku zdziwieniu kumpli uśmiechnął się leniwie, chwytając jabłko. Nachylił się ku nim i szepnął:
-Bo wy nie wierzycie w potęgę miłości, przyjaciele… - i, nadal szczerząc zęby, zaczął podrzucać jabłko. Lunatyk opuścił rękę, i nakładając sobie tosty, rzucił sarkastycznie:
-Nie, Rogacz. Ja nie wierzę w jej zaangażowanie.
-A ja w twój zmysł węchu… To pewnie skrzaty nie sprzątnęły jeszcze tej zeszłorocznej zapiekanki roboty Jamie... - rzucił Łapa, drapiąc się po głowie.
-Jane. Jamie zrobiła struclę. – odruchowo poprawił go Lunatyk, ale Syriusz nie zwrócił na niego uwagi, z łoskotem przesuwając w stronę Jamesa puchar soku dyniowego.
-Rogaś, ty po prostu ześwirowałeś. Z braku kobiet. Potrzebujesz jakiejś - miłej, ciepłej, no i pięknej, oczywiście… - stwierdził, rozglądając się po sali. Z triumfalnym uśmiechem zwrócił się do kumpla.
-Mam. Szatynka, niebieskie oczy. Stół Ravenclaw, czwarte krzesło na prawo.
-Chyba ze świrowałeś… Dla mnie istnieje tylko Lily. Ona jest wspa…
-Po prostu spójrz na nią. – szybko przerwał mu Łapa, odwracając Jamesa do stołu Ravenclow. Dziewczyna pomachała im, więc Potter zdobył się na uśmiech i znów odwrócił.
-No, Rogaś… tak dla treningu… - zachęcał o Syriusz.
-Nigdy w życiu. A jak Lilly się dowie…? – mruknął, kątem oka znów spoglądając na Krukonkę.
-Nie dowie się, bo niby skąd? To będzie szybka akcja… - kusił go przyjaciel.
-Nie, przestań… nie mogę… - rzucił, ale już bez tej niezbitej pewności. Lunatyk, widząc, jak opór Jamesa słabnie, wstał od stołu chwytając po drodze drugiego tosta.
-Ja umywam od tego ręce… Ale powodzenia, faktycznie jest niezła. – rzucił jeszcze przez ramię, zanim zupełnie oddalił się od stołu Gryfonów. James patrzył niezdecydowany w swój talerz.
-No, Rogaś… Bądź niegrzecznym chłopcem… widzisz, że ona aż się pali do tej znajomości… - mruczał Łapa. James jeszcze raz odwrócił się do Krukonki, i widząc jej zachęcający uśmiech i błysk w niebieskich oczach, ku swojemu przerażeniu, odmachał jej.
Lilly cichutko skradała się korytarzem do sowiarni. Przeklinając w duchu szósty zmysł Carmen, logikę Jo i własną ciekawość, zastanawiała się, jak nisko upadła, by śledzić chłopaka, który jej teoretycznie w ogóle nie obchodzi… No właśnie, teoretycznie, westchnęła. W sypiali Jamesa była tydzień temu. Od tej pory nic się nie zmieniło – Potter nadal był rozkapryszonym dzieciakiem, tylko że… nie był już dzieciakiem. Był rozkapryszonym… nastolatkiem. Przystojnym i popularnym. Z łobuzerskim błyskiem w oku. Z kosmykami spadającymi na czoło. Z orzechowymi… STOP. Potter to debil. Imbecyl. Kretyn. Totalny gumochłon. Porażka na całej linii… - próbowała przekonać samą siebie. W końcu jednak musiała przyznać sama przed sobą, że był przystojny. I dziewczyny na niego leciały. Ale nadal był rozpieszczonym bachorem… westchnęła.
W końcu dotarła pod drzwi sowiarni. Przysłały ją tu dziewczyny, „żeby poszła, zobaczyła, i coś sobie uświadomiła” , jak to powiedziały. Cóż, domyślała się, że to będzie miało związek z Potterem… Tylko jaki?
Stała chwilę pod drzwiami, nasłuchując. W środku nic się nie działo, więc cichutko, powoli otworzyła drzwi. Sowiarnia była pusta. Znów przeklinając, odwróciła się, gdy na schodach usłyszała kroki. Czym prędzej wbiegła do pomieszczenia i dała nura za środki do czyszczenia klatek, stojące w kącie. Po chwili do sali ktoś wszedł.
Lilly wstrzymała oddech. Słyszała ciche kroki, turkot powietrza, gdy sowa machała skrzydłami, szelest pergaminu, gdy ktoś przywiązywał list do nóżki ptaka. Potem nastała chwila ciszy. Serce dziewczyny przestało bić – „zauważył mnie” – pomyślała. Wiedząc, że jest na przegranej pozycji, powoli wyjrzała zza kufra wosku do klatek. Przy otwartym oknie stała jakaś postać z sową na ramieniu. Delikatnie gładziła ptaka po głowie, jakby myśląc nad czymś intensywnie… Nagle w jednej chwili wyrzuciła ramię w górę, a sowa odleciała.
I znów na schodach dało słyszeć się głosy. Postać na chwilę zamarła, a potem szybko wskoczyła za stertę starych, nieużywanych klatek stojącą na drugim końcu sali. Lilly odetchnęła – już bała się, że postać spłoszy Pottera i… kogoś jeszcze. Bo tego, że to Potter zbliżał się do sowiarni, była pewna, odkąd usłyszała stłumiony chichot dobywający się ze schodów.
Drzwi zaskrzypiały cicho i przez szparę w drzwiach zajrzała para niebieskich oczu.
-Pusto… Możemy wchodzić, Jimi. – mruknął ktoś i po chwili do sowiarni weszła piękna dziewczyna o ciemnych włosach. A za nią James Potter.
Dziewczyna podeszła do okna i usiadła na parapecie.
-Ostrożnie, bo spadniesz… - przestraszył się chłopak i podszedł do niej, kładąc jej rękę na ramieniu. Szatynka powoli odwróciła głowę i zbliżyła ją do głowy Rogacza. On, po chwili wahania, pocałował Krukonkę.
Dla Lilly te kilka sekund było wiecznością. Serce zatrzymało się, krew przestała krążyć, Ruda nie czuła już zapachu sowiego łajna. Dostrzegała tylko zamknięte oczy dziewczyny i ręce Jamesa opierające się o framugi okna po dwóch stronach głowy błękitnookiej. W końcu Krukonka delikatnie odepchnęła Pottera i westchnęła, kręcąc głową. Odwróciła się, posunęła, robiąc miejsce chłopakowi i wpatrzyła w horyzont. Rogacz usiadł obok niej.
-Nie chciałeś tego, co…? – do uszu Lilly dobiegł cichy, miękki szept.
-Przestań, przecież sam cię po… - próbował oburzyć się chłopak.
-Nie mówię o tym. Mówię o tym wszystkim… o tym całym… nazwijmy to randką. – milczał przez chwilę.
-Skąd wiedziałaś?
-Nie zachowujesz się swobodnie… Całujesz, jakbyś był zajęty. – nachmurzył się.
-Nie o to mi chodziło, całujesz wspaniale, ale… już chyba kogoś… - zreflektowała się, nie kończąc. James westchnął.
-To Black cię do tego nakłonił, co? – spytała. Nie odpowiedział.
-No, Jimi, przyznaj się… Ty jesteś zbyt szlachetny… Pewnie powiedział, że dawno nie miałeś dziewczyny i przyda ci się jakaś łatwa, i ładna w dodatku. Tak dla treningu. – rzuciła cicho.
-Nie powiedział „łatwa”. – mruknął. Dziewczyna uśmiechnęła się smutno.
-To nie robi różnicy. – przejechała ręką po twarzy.
-Piękny widok. – rzuciła, patrząc na swoje ręce.
-On… taki nie jest. On… on po prostu… po prostu potrzebuje…
-Wiem, Jimi, wiem, czego potrzebuje… - zaśmiała się gorzko. Lilly poczuła nagle odrazę do Blacka. Patrząc na skuloną postać w oknie, nie wierzyła, że jeszcze niedawno całkiem przyjaźnie rozmawiała z Syriuszem.
Rogacz westchnął i zacisnął pięść. Krukonka zauważyła to.
-Nie gniewaj się na niego, Jimi. To nie tak, że on nas wykorzystuje. Same się za nim uganiamy, same jesteśmy sobie winne.
-Ale…
-Nie, Jimi. On po prostu potrzebuje ciepła, o to mu chodzi. O nic więcej… Wiesz, że miał ciężkie życie. – chłopak rozprostował palce.
-Dziwisz się, skąd wiem, co? No właśnie, skąd ja to wszystko wiem… Bo jestem głupia. Jestem po prostu cholernie głupia. I koniec. – Lilly zaczęło zbierać się na płacz. Co za ****** z tego Blacka…
-Jimi, ty nic nie rozumiesz...? No tak, jesteś chłopakiem... Powiem ci, jeśli obiecasz, że nikomu nie powtórzysz… Obiecaj mi, Jimi. – chłopak skinął głową.
-Kocham go. Tak mi się wydaje, że to miłość. – chwila ciszy.
-Czemu mu nie…?
-Czemu mu nie powiem? – przerwała mu. –A jak myślisz? Ile on takich listów codziennie dostaje, co, Jimi? Pięć? Piętnaście?
-Remus wyliczył, że średnia na dzień to 12,4. – mruknął cicho.
-Ale ty jesteś inna…
-Dlaczego? Bo ci o wszystkim powiedziałam? Nie, Jimi. Jestem taka sama. A przy tym jeszcze głupsza, bo już na początku pierwszej randki wiedziałam, w co się pakuję… - zamilkła. Lilly podziwiała ją z całego serca.
-Irene…
-Tylko mi nie współczuj! – James uśmiechnął się lekko.
-Nie, to nie to… wiesz, nie chcę ci dawać nadziei, ale on powiedział… wtedy, kiedy mówił, żebym cię poderwał… że potrzebuję kogoś… kogoś ładnego. Miłego. I… i ciepłego. – szepnął cicho, obejmując ją. Mimo, że Lilly ich nie widziała, instynktownie wiedziała, że Irene płacze. A właściwie, że pozwala łzom płynąć.
-Oj, Jimi… czemu ja ci o tym powiedziałam? Mogłam udać, że nie widzę, że jesteś zajęty i cię wykorzystać.
-To ja bym cię wykorzystał…
-Wykorzystalibyśmy się nawzajem, zupełnie o tym nie wiedząc. – rzuciła, śmiejąc się cicho, jedwabiście. James też się roześmiał.
-Właściwie, to chodźmy już. – rzuciła, podnosząc się.
-Wychodzimy razem, żeby Hogwart huczał od plotek, że James Potter i Irene Diswright urządzają sobie harce w śmierdzącej sowiarni, czy osobno? – rzuciła wesoło, przystając przy drzwiach i spoglądając na nadal siedzącego chłopaka.
-A co będą mówić, jeżeli wyjdziemy osobno? – spytał, również z uśmiechem, odwracając się do niej twarzą.
-Hmm… albo nic, albo że VIPy boją się swoich uczuć… - mruknęła, krzywiąc się.
-Wolę wersję a. Przyzwyczaiłem się już do plotek. – puścił do niej oko, wstając i podchodząc do dziewczyny.
-A co z tą, którą…? – James westchnął.
- Jeśli cokolwiek ją to obejdzie, to najwyżej ucieszy się, że dam jej spokój. – rzucił, szerzej otwierając drzwi. W Lilly ścisnęło się serce.
Para zniknęła już za drzwiami, ale Ruda usłyszała jeszcze współczujący ton Irene :
-Nie wiedziałam, że jesteś cynikiem. I to małej wiary… Ale nie martw się, nie jesteś jedynym nieszczęśliwie zakochanym w Hogwarcie… Są nas setki…- głos powoli cichnął, aż w końcu ustał zupełnie.
Dopiero wtedy Lilly przypomniała sobie o postaci ukrytej za starym klatkami...
***
To jest magia...! Dodał/a Lily lub JamesWtorek, 04 Listopada, 2008, 20:23
Dzięki za wspaniałe komantarze, podnoszą na duchu w ciężkich chwilach :] Mam nadzieję, że ta notka też się Wam spodoba... nic nie mówię, sami oceńcie, jaka jest :] tylko szczerze
***
Ciepłe promienie słoneczne delikatnie pogłaskały go po policzku. Uśmiechnął się i otworzył oczy.
Lunatyk siedział na parapecie otwartego okna i patrzył na wschód słońca roztaczający się nad Zakazanym Lasem.
James, budząc się, założył ręce pod głowę. Miał taki piękny sen...
-Jeszcze trochę jest do pełni, Luni. Mamy czas...– mruknął cicho, by nie zbudzić przyjaciół. Remus odwrócił się i napotykając wzrok przyjaciela, szybko zeskoczył z parapetu, uprzednio zamykając okno.
-Hej, zostaw... podotleniajmy trochę mózg Łapy, on dawno tego nie robił... – rzucił Rogacz, szczerząc do Remusa zęby.
-Słyszałem...!- spod kołdry Blacka wydostał się zduszony pomruk. James puścił do Remusa oczko, a ten, przyjemnie zdziwiony, znów otworzył okno.
Rogacz wyskoczył z łóżka i dopadł kołdry Syriusza, ściągając ją ze śpiącego właściciela.
-BUHAHAHA...!- zaśmiał się triumfalnie James. Lunatyk odwrócił się od okna, i widząc czerwonego z wściekłości Blacka, zrozumiał dlaczego.
-Jaka gustowna bielizna...- rzucił Potter, szczerząc zęby, i zerkając na lawendowe* bokserki kumpla w pijane skrzaty.
-Za to twoja niegodna uwagi. Czyżbyś nie potrzebował się trudzić...?- sarknął Syriusz, nadal czerwony, lecz już nie próbował się zasłaniać.
Z twarzy Jamesa nie schodził uśmiech.
-Tak. Mam Lilly, a do niej... jeszcze długa droga. – westchnął rozmarzony, patrząc na wschód słońca.
-Potrzebna ci mapa. I lepsze gacie... – mruknął Łapa, wyrywając marzącemu Rogaczowi kołdrę, i z powrotem waląc się na łóżko.
-Tobie też...
-Moje przynajmniej mają styl...! – zaprotestował Łapa, kotłując pościel na łóżku i wrzucając stłamszoną kołdrę pod mebel.
-Tiaa, aż za dużo tego... stylu.- na te słowa Jamesa Lunatyk wybuchnął śmiechem, o mało nie spadając z parapetu. James znów spojrzał na wschód słońca.
-Która godzina...?- rzucił w przestrzeń, marszcząc brwi.
-Wpół do siódmej...- stęknął Black, patrząc na zegarek, a później na Rogacza. Na twarzy przyjaciela zobaczył uśmiech.
Ten uśmiech.
Lunatyk też go zauważył.
-To jaki mamy plan...?- zapytał, wzdychając.
***
-Muff...
-Nawet nie próbuj, czarna owco...- rzuciła, celując w niego różdżką. Zaskoczony, uniósł swoją do góry w geście poddania. To samo zrobił Remus, w którego celowała Joanne.
-Co jest, panowie...?- James właśnie wgramolił się do dormitorium dziewcząt. Jego kumple poszli przodem, aby zaczarować współlokatorki Lilly, ale...
-No właśnie, Potter, co się dzieje...?- przedrzeźniła go Carmen, nie spuszczając wzroku z Syriusza.
-Eee... tego się nie spodziewałem...- rzucił Rogacz, drapiąc się po głowie.
-No świetnie...- mruknął Black.
-Powiedzcie, o co chodzi. I nawet nie próbujcie kłamać...- zagroziła Latynoska.
-Chciałem... obudzić Lilly pocałunkiem... – szybki ruch nadgarstka i szybki lot spłoszonego ptaka. James przycisnął dłonie do ust, aby nie wrzasnąć.
Zwisał głową w dół.
Za oknem.
Kilkadziesiąt stóp nad ziemią...
-Błąd, Potter. Myśl, co mówisz... Gdybyś tak zrobił, to już byś nie żył... Nawet taki debil jak ty tak nie zaryzykuje...
-No dobra, dobra... chciałem zaczarować drzwi tak, żeby gdy Lilly je otworzy, ukazał jej się piękny wschód słońca. – rzucił szybko, spoglądając na stosunkowo małą z tej wysokości chatkę gajowego. Carmen znowu machnęła różdżką, a James zaczął zataczać w powietrzu kółeczka.
-Wow... nieźle, ja tak nie umiem...- mruknął z podziwem Black, ale dziewczyna nie zwróciła na niego uwagi.
-Gadaj, Potter...
-...a oprócz wschodu, siebie i mnie... przytulonych... nad jeziorem...- stęknął, zaciskając pięść tak mocno, że wbiły się w nią paznokcie.
Tym razem dziewczyna mu uwierzyła, i wylądował w pokoju z cichym stąpnięciem.
Nadal kręciło mu się w głowie.
Latynoska opuściła różdżkę i wstała z łóżka. Podeszła do leżącego Jamesa, pomogła mu wstać, i poklepała po ramieniu.
-Następnym razem ustal takie rzeczy z nami. –powiedziała, uśmiechając się lekko. Rogacz spojrzał na nią z niedowierzaniem.
-A ty się tak nie gap...!- skarciła szeptem Blacka. W jej oczach można dostrzec było iskry wściekłości. Syriusz z trudem oderwał od niej wzrok i wlepił go w sufit.
-No, to kontynuujcie, a my... przejdziemy się do łazienki...-mruczała, wygrzebując z szafy ciuchy i skierowała się do łazienki, ciągnąc za sobą Joanne. Zanim zamknęła drzwi, odwróciła się jeszcze do Łapy.
-Nawet nie próbuj podglądać...- syknęła. Syriusz podniósł ręce w geście poddania.
-To nie moja wina, że masz taką seksowną piżamkę...- mruknął jeszcze z uśmiechem, zanim za dziewczynami zamknęły się drzwi.
-No dobra, tego ostatniego nie musiałeś mówić... – rzucił cicho Lunatyk, ale Łapa tylko wzruszył ramionami, nadal się uśmiechając.
-Czy one nam właśnie...? - Jim patrzył tępo na zamknięte drzwi łazienki.
-Tak. Właśnie nam pozwoliły. – przerwał mu Remus.
-Właściwie, to czemu ona się jeszcze nie obudziła...?- spytał po chwili James, przenosząc swój wzrok z drzwi na uśpioną Lilly.
-Zdążyłem rzucić na nią Muffliato, zanim na nas napadły...- powiedział Syriusz.
Chwila ciszy.
-No dobra... to ruszmy się w końcu i to zróbmy...
***
Coś puchatego połaskotało Lilly po policzku. Otworzyła jedno oko i ze zdziwieniem zauważyła, że to jakaś nieznana jej sowa dostała się do pokoju przez otwarte okno. Przypomniała sobie, że nie zamknęła go wczoraj dokładnie... Uniosła się na łokciach i zauważyła, że to rzeczywiście była sowa. W dodatku z listem.
Z listem.
Zaciekawiona, gdyż na kopercie nie było nazwiska nadawcy, szybko ją otworzyła.
Idź do PW.
Kominek.
Podążaj za wskazówkami.
Lilly uśmiechnęła się, kręcąc głową. Potter już kiedyś tego próbował, i dała się nabrać. Lecz po chwili zastanowienia stwierdziła, że nigdy wcześniej nie powtarzał swoich numerów i zawsze byś dosyć oryginalny... Doszła więc do wniosku, że to nie on... Więc kto? Wiedziała, że to kompletnie pozbawione sensu, bo pewnie nikogo w środku nocy nie spotka w P.W., lecz postanowiła spróbować.
Szybko ubrała się, wyszła z dormitorium i weszła do Pokoju Wspólnego. Zgodnie z jej oczekiwaniami, nikogo nie zastała. Z ciekawości podeszła do kominka i obejrzała go ze wszystkich możliwych stron, lecz nic nie znalazła. Zła na siebie i na nadawcę listu, wróciła do dormitorium. Sowa nadal siedziała na parapecie okna. Lilly zaświtał w głowie pomysł i szybko napisała na odwrocie karteczki odpowiedź
O co chodzi? Co to za zabawa? Kim jesteś i czego chcesz?
I wyrzuciła sowę z okna w powietrze.
Długo nie czekała na odpowiedź.
Zaufaj nieznajomemu.
Uznała to za dziecinadę. Odpuściła sobie i nie odpisała, mimo, że sowa czekała, patrząc na nią z przekrzywioną głową, jakby czekała na skrzypienie pióra po papierze.
Nie usłyszała, mimo to została w pokoju.
-Siedź, jak ci dobrze. Nie mam zamiaru odpisywać. – i znowu poszła spać, nie zwracając na sowę najmniejszej uwagi. Jednak nie mogła już usnąć, z westchnieniem znów poszła do P.W. i usiadła w fotelu naprzeciwko kominka.
Zaufać nieznajomemu... zaufać... nieznajomemu... zaufać... Lilly znów westchnęła i przyklęknęła przy kominku. Lekko już zła, zanurkowała w palenisku i... poczuła lekkie szarpnięcie. Już chciała się cofnąć, gdy przypomniała sobie treść listu. Zaufać... Wbijając paznokcie w dłoń, pozwoliła się unieść... Przez chwilę jakby dryfowała... nagle poczuła, że wylądowała na czymś miękkim... pachniało całkiem przyjemnie... zaraz, zaraz... przecież ona zna ten zapach...! Szybko otworzyła oczy. Przycisnęła ręce do twarzy, żeby nie krzyknąć.
Leżała na łóżku Jamesa Pottera.
Razem z właścicielem.
Już wstawała, gdy chłopak poruszył się niespokojnie i wtulając twarz w poduszkę, wyszeptał jej imię. Mimo woli, uśmiechnęła się na to i uważniej przyjrzała jego twarzy.
Tuż nad prawią brwią miał maleńką bliznę. Wstrzymując oddech, dotknęła jej bardzo delikatnie... Nagle, jakby uświadamiając sobie, co robi, szybko zabrała rękę, i cała czerwona na twarzy, odwróciła głowę. Coś nie pozwalało jej wstać...
Przełamując strach, znów na niego spojrzała. Oddychał spokojnie, miarowo. Z całej siły wtulał się w poduszkę, jakby nie mając zamiaru nigdy jej puścić... Na policzkach miał lekkie rumieńce, oczy okalały wspaniałe rzęsy... Pierwszy raz widziała go z tak bliska. Wyglądał tak dziecinnie, a zarazem tak słodko... Uniosła rękę, by pod palcami poczuć miękkość jego włosów, gdy poczuła lekkie szarpnięcie. Opuszczając rękę, posłała jeszcze Jamesowi niewidzialny dla niego uśmiech. „Lilly, wyżej...” usłyszała jeszcze cichutkie stęknięcie stłumione poduszką. Mimo kosmatych snów Jamesa, nie była na niego zła. Nawet więcej, chciało jej się śmiać... Cały absurd sytuacji doszedł do niej dopiero, kiedy siedząc przed kominkiem w P.W., próbowała zdusić chichot... Dawna Lilly byłaby na Jamesa wściekła za takie sny... Nowa Lilly chciała tylko wiedzieć, o co chodziło z tym „wyżej”... Zachichotała. Zresztą, nie mogła być na niego zła, bo nie miała prawa być w jego pokoju... A on nie mógł się dowiedzieć o tej wizycie.
Całkiem miłej i owocnej, jak mieli się później dowiedzieć.
Późny wieczór, żeby nie powiedzieć środek nocy. Czas, w którym powinieneś być w dormitorium, jeśli choć trochę szanujesz regulamin lub nie chcesz narazić się nauczycielom.
Lub po prostu się boisz.
Pora spotkań, o których nikt nie powinien się dowiedzieć. Pora pojedynków. Pora przygód.
Pora rozmyślań...
Wiedziała, że on tam będzie. Dała mu trochę czasu na samotne rozmyślania, później do niego dołączyła. Nie był zdziwiony.
Nie tyle dostrzegł lub usłyszał, co poczuł czyjąś obecność. To dziwne uczucie, które jest nie w tobie, a dookoła ciebie, gdy wiesz, że ktoś jest obok. Ktoś, kogo go nie widzisz. Usiadła obok niego.
On leżał, a leżąc, patrzył w gwiazdy. Rozmyślał.
Nie czuli skrępowania, czy nawet najlżejszego zawstydzenia, mimo, iż byli sobie zupełnie obcy.
-Twoje rady zawsze są dobre?- spytał. Usiadła trochę dalej, ale na tyle blisko, by wszystko wyraźnie słyszeć. Nawet najcichszy szept. Też spojrzała w czarne niebo, usłane tysiącami świecących planet.
-Nie wiem. Najczęściej mam rację. Taka mała wada. – i znów chwila milczenia.
-To ty. Wczoraj, kiedy pomogłem ci z tą zbroją. I dzisiaj, przed zaklęciami... –zaczął.
-Mam potwierdzić...?
-Nie musisz. Wiem, że to ty, mimo, że nie pamiętam twojej twarzy. – powiedział pewnie.
-To zaleta. – uśmiechnął się na te słowa.
-Mów. – rzuciła cicho, melodyjnie, jakby nucąc starą, zapomnianą piosenkę. On jakby tylko czekał na to jedno, krótkie słowo. Zaraz w ciemną ciszę popłynęły wydarzenia, myśli, wnioski, postanowienia. Słuchała cierpliwie i w spokoju, nie ruszając się. Czasem, gdy lekko się zacinał, prowokowała go cichymi pytaniami.
Skończył. Znów nastała chwila ciszy.
-Co o tym myślisz?- zaryzykował postawienie pytania.
-Pytasz mnie o radę?- zamyślił się na te słowa.
-Chyba nie. Tylko o szczerą opinię...- odpowiedział po chwili.
-Brawo. Hmm... Zwątpiłeś. W miłość. W swoją pięcioletnią prawie, miłość. – przerwała, ale nic na to nie powiedział, więc zaczęła mówić dalej.
-Myślisz, że jak to wygląda? Jakbyś ją kochał? Nie. To wygląda, jakbyś starał się przez te pięć lat, i w końcu sobie odpuścił. Bo ci się nie udało. Wygląda na to, że szukający Gryffindoru, najbardziej pożądany...
-Odpuść sobie.- przerwał je zmęczonym tonem.
-Trochę ironii i krytyki nikomu nie zaszkodziło. A więc, wygląda na to, że szukający Gryffindoru, najbardziej pożądany wolny chłopak w Hogwarcie, znudził się zdobywaniem niemożliwego. Spełnieniem marzeń, jak twierdził. Zdobyciem swojej jedynej, prawdziwej miłości, o czym wszystkich tak gorąco zapewniał. Znudził się. Znudził. – zamilkła . Chłopak zwiesił głowę.
-Rozumiesz już, jak to widzą twoi kumple? – i znów brak odpowiedzi z jego strony.
-Chyba bym sobie przywalił, gdybym był na ich miejscu. – wykrztusił po chwili. Kiwnęła głową, choć nie mógł tego zobaczyć.
Cisza.
-A Lilly...?- jęknął cicho, gdy usłyszał, że dziewczyna wstaje. Chciał wyjaśnić jeszcze sprawę Rudej.
-I tu odpowiedź musisz znaleźć sam. – zaskoczyła go tym stwierdzeniem.
-To nie fair... – mruknął. Więc dziewczyna znów usiadła.
-James... nie fair jest to, że ci to wszystko tłumaczę. Sam powinieneś do tego dojść. A tymi wątpliwościami powinieneś dzielić się z przyjaciółmi. Nie z kimś obcym, kogo nie znasz, kto może być najgorszym śmieciem. Właśnie od tego masz przyjaciół. Od tego oni są. – powiedziała łagodnie, jakby mówiła do pięcioletniego dziecka. Nic nie odrzekł. Znów usłyszał, jak wstaje. Gdy jej kroki cichły w oddali, nie wytrzymał.
-Dziękuję...!- krzyknął.
Poczuł się dziwnie lekki i uśmiechnął się do siebie. Po raz pierwszy uśmiechnął się do siebie i do własnych myśli.
To cudowne uczucie, być wolnym.
***
Nie mogła skupić się na odrobieniu prac domowych. W końcu, po kilkudziesięciu minutach męczenia się i gapienia na puste kartki, udało jej się stworzyć szkice. Z westchnieniem odłożyła dokończenie pracy na później. Już miała zabrać się za czytanie książki, gdy przez okno dostrzegła samotną postać spacerującą po błoniach. Pod wpływem chwili chwyciła płaszcz i wybiegła z dormitorium.
Na parterze zwolniła krok. Chciała, aby to wyglądało na przypadkowe, a nie zaplanowane spotkanie.
W miarę zbliżania się do postaci, jej niepokój rósł. Wiedziała już, że chłopak i tak wiedział, że chce się z nim zobaczyć.
Powoli podeszła do stojącego nad brzegiem jeziora przyjaciela.
-Cześć, Sev. – rzuciła niepewnie do pleców omotanych czarną peleryną targaną wiatrem. Chłopak powoli odwrócił się, i spojrzał na nią. Od tego wzroku Rudej zrobiło się jeszcze zimniej.
-Lilly. – odszedł szybkim krokiem, nie patrząc na nią. Złapała go za rękę, nie potrafiła rozstać się z nim w ten sposób. Stali chwilę w milczeniu. W końcu Severus westchnął i odwrócił się do niej przodem. Nadal trzymała jego rękę.
-Mówiłaś, że nie chcesz mieć już ze mną nic wspólnego. – rzucił, patrząc na nią uważnie.
-Tak. Nie chcę mieć nic wspólnego z Severusem Snape’m, śmierciożercą. Chcę mieć coś wspólnego z Sevem, moim najlepszym przyjacielem... od dzieciństwa.- spojrzała na niego.
-Rzuć to. Odłącz się od nich, wycofaj... Proszę.
-I co będę z tego miał...?
-Moją przyjaźń! To się dla ciebie nie liczy?!- krzyknęła. Nadal patrzył na nią przenikliwym wzrokiem.
-Liczy się. Bardzo. Ale od Czarnego Pana nie da się tak po prostu uwolnić. Już za późno...
-Więc czemu dałeś się w to wciągnąć...? Przecież mówiłam ci tyle razy... – z trudem hamowała łzy. Severus mocniej ścisnął jej rękę.
-Chcę się do czegoś przydać. Mieć swój udział w tej sprawie.
-Ale to zły udział...! Chcesz zabijać, by było o tobie głośno?- zadrwiła.
-Źle mnie rozumiesz...- westchnął.
-Masz rację, w ogóle cię nie rozumiem.- odrzekła.
-Za to Pottera bardzo dobrze rozumiesz, co?- zakpił. Wyrwała rękę.
-A tobie nic do tego! – już spostrzegł swój błąd.
-Lilly, przepraszam...
-To... to się chyba nazywa koniec, Sev. – mruknęła, patrząc mu w oczy. Wiedział, że ma rację.
-Rozstańmy się jakoś... dobrze... Proszę, ten jeden raz... mogę...?– spojrzał błagalnie w zielone tęczówki. Kiwnęła leciutko głową. Zbliżył się do niej i objął. Oboje zamknęli oczy.
Na chwilę świat przestał dla niego istnieć, liczyła się tylko Lilly, jej mokra od łez twarz i rozwiane włosy.
Miękkie usta o smaku łez...
Po chwili oderwali się od siebie, a dziewczyna, z wypiekami na twarzy, puściła się biegiem do zamku.
Stał, nie ruszając się, i obserwując ją, dopóki nie zniknęła we wrotach Hogwartu. A wtedy zamknął oczy, opuszkami palców dotknął ust, i zapamiętywał ten jeden moment. Jeden moment, który miał mu starczyć na całe życie.
Biegła ile sił w nogach. Pędem minęła Wielką Salę, potrącając uczniów. Po schodach skakała tak szybko, że nie zdążały się przed nią ustawiać. W końcu dopadła portretu.
-Nicholas Flamel!- krzyknęła.
-Gdzie ci się tak śpieszy, kochanieńka...? Mamy taki piękny...
-Nicholas Flamel!- wrzasnęła.
-Już, już, kobieto...- Gruba Dama, obrażona, ukazała jej wejście do Pokoju Wspólnego. Przebiegła przez niego, kątem oka uchwyciła Huncwotów, znowu razem i znowu roześmianych. Black pokazał jej uniesiony kciuk. Przed rzuceniem się na schody prowadzące do dormitorium zdążyła jeszcze słabo się do niego uśmiechnąć.
Szarpnęła za klamkę od drzwi i dosłownie wpadła do dormitorium. Nikogo w nim nie było, więc zamknęła małe wrota i oparła się o nie.
Oddech powoli się uspokajał, ale rumieńce nie chciały zejść z twarzy. Nadal przed oczami stał jej Severus, jego cichy, spokojny głos i nieobecne spojrzenie.
I ten... to...
-Pocałowałam go. Na wszystkie butelki piwa Slughorna, naprawdę go pocałowałam...!- szepnęła do siebie i ręką dotknęła ust. Były jeszcze ciepłe...
Powoli podeszła do okna.
Jeszcze tam stał, czarna peleryna łopotała na wietrze. Szybko odsunęła się, tak, aby nie mógł jej zobaczyć, i wpatrywała się w niego. Powoli docierało do niej, że to była ostatnia, spokojna, jeśli można było tak ją nazwać, rozmowa z Sevem. Było jej strasznie żal końca ich... związku, ale uszanowała jego wybór. To była jego świadoma decyzja, świadome podjęcie drogi.
Westchnęła. Żałowała, że nie ma komu się zwierzyć... Przecież Fraknie już... i ona nie lubiła Seva...
Nagle drzwi otworzyły się. Do pokoju weszły Jo i Carmen. Latynoska delikatnie wzięła Rudą pod ramię i usadziła przed kominkiem. Jo podała jej poduszkę.
-To opowiadaj.- mruknęła brunetka, patrząc na Lilly uważnie. Ta spojrzała na ich twarze.
I nie myśląc wiele, zaczęła mówić.
***
-Czy... czy Lilly... czy ona... czy właśnie...?- jąkał się James, patrząc to na Syriusza, to na ciemne schody, na których zniknęła jego wybranka.
-Czy się do mnie uśmiechnęła...?- zapytał szelmowsko Black. Jim patrzył na niego szeroko otwartymi oczami i z głupią miną. Kiwnął głową.
-Taa, chyba tak... jakoś nie patrzyłem...- nonszalancko wzruszył ramionami. Rogacz wepchnął jego głowę pod swoją pachę, pocierając pięścią czaszkę (Syriusza xD dop. autorki).
-Gadaj, gnido!- wrzasnął. Syriusz zaczął krztusić się ze śmiechu. „Czyli jednak to była tylko chwila zwątpienia w swoje umiejętności, a nie oznaka znudzenia Evans” pomyślał Lunatyk, i ku zdziwieniu wszystkich obecnych w PW, dołączył do tarzających się po podłodze przyjaciół.
Było dobrze.
***
Noo, to jak...? Podoba się...?
@nko, ja naprawdę mam sklerozę
Dobra, kto mi powie, dlaczego nie moge wstaiwac zdjeć...? Mam takie śliczne Lillke i Seva, chciałam wstawić, a tu... ekhm. Lipa, mówiąc grzecznie :] czy może mi to ktoś wyjaśnić...? Nie wchodzi mi link :/
Humory Dodał/a Lily lub JamesNiedziela, 31 Sierpnia, 2008, 17:26
Jak widzicie, nowa notatka. Tym razem i o Jamesie, i o Lilly. Mam nadzieję, że już nie tak chaotyczna, jak poprzednia.
***
Zabrzmiał dzwonek, uczniowie niechętnie zaczęli pakować swoje rzeczy.
-I nie zapomnijcie o pracy domowej...! – krzyknęła za wychodzącą młodzieżą nauczycielka.
-Taak, taak, spokojnie, kobieto... – mruknął Black przechodząc przez próg klasy. James uśmiechnął się szeroko. Nie wiedział czemu, lecz napełniła go dziwna radość...
-Czemu się uśmiechasz...? Masz jakiś nowy plan podbicia serca Rudej...? – Syriusz zlustrował kumpla wzrokiem. Temu od razu znikł z twarzy uśmiech, a cała radość wyparowała. Poprawił torbę na ramieniu.
-Nie... ale... – zamilkł, nie kończąc. Black ponownie spojrzał na twarz przyjaciela.
-Ale...? – ponaglił.
-Ale... wiesz, że staram się już od 5 lat... i to... nic nie dało... – Syriusz zatrzymał się gwałtownie, słysząc te słowa.
-I co? Zamierzasz się poddać? Bo ci nie wyszło? Może po prostu źle się do tego zabierasz? – James westchnął.
-Nie, nie zamierzam się poddać... Po prostu... odpocznę... Wymyślę jakiś nowy, dobry plan...
-Wiesz co, Jim? – Syriusz założył ręce za głowę i wpatrzył się w sufit. Rogacz spojrzał na niego z lekkim zaciekawieniem.
-Myślę, że chyba ci ta piękna, prawdziwa miłość przeszła. Chyba przestałeś Rudą kochać... o ile kiedykolwiek ją kochałeś. – Łapa poszedł dalej, zostawiając zaskoczonego Jamesa na środku korytarza, z mętlikiem w głowie.
„prawdziwa miłość... przestałeś kochać... o ile ją kochałeś... o ile ją kochałeś... o ile...”
-James, wszystko w porządku...? – zobaczył przed sobą twarz Lunatyka. Dotarło do niego, że nadal stoi na korytarzu, że obok przechodzą ludzie... Uśmiechnął się gorzko, ruszając z Remusem do sali zaklęć.
-Nic nie jest w porządku... zaraz, zaraz... – James znowu się zatrzymał, łapiąc przyjaciela za rękaw szaty.
-Ty też uważasz, że ja jej...? – Lunatyk westchnął.
-Jim, to naprawdę nieodpowiednia chwila...
-A kiedy będzie odpowiednia?!- krzyknął Rogacz, szukając w twarzy przyjaciela oznak skruchy. Nic takiego nie znalazł, a zamiast tego... gniew...? Puścił jego rękaw.
-Ty... ty też tak myślisz! – odsunął się od Remusa, ze złością patrząc mu w oczy.
-Rogacz, to naprawdę...
-Powiedz!- Lunatyk wyprostował się i spojrzał na Jamesa.
-A więc dobrze. Myślę, że naprawdę jej nie kochałeś. Nie kochasz. I nigdy nie będziesz w stanie. Zadowolony...?! – i nie czekając na reakcję Rogacza, z wściekłością osoby zmuszonej do wyznania prawdy, puścił się biegiem do klasy zaklęć.
„nie kochałeś jej... nie będziesz w stanie... prawdziwa miłość... nigdy... nie będziesz w stanie.... przestałeś... nigdy... nigdy...!” – ktoś go potrącił i do Jamesa dotarło, że przecież jeszcze jest na korytarzu... że zaraz ma lekcję... że jak się spóźni, to pewnie zarobi szlaban... wzrokiem poszukał okna. Podszedł do niego i otworzył, wciągając głęboko do płuc zimne, wrześniowe powietrze.
Musiał się zastanowić. Nad wszystkim... teraz. Ale nie tutaj... Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z jakąś dziewczyną. Spiorunował ją wzrokiem.
-Sorry, śpieszy mi się... – i przeszedł obok.
-James...
-Sorry, laska, ale to naprawdę nieodpowiedni czas na rozdawanie autografów... – burknął i przyspieszył, nie oglądając się za siebie. Doścignęła go i złapała za koszulę.
-Jeszcze raz powiesz do mnie „sorry, laska”, to...
-Nie kończ... Hej, ja cię znam! – spojrzał na nią uważniej. Puściła go.
-No no no, robimy postępy, brawo...- zakpiła. James zmarszczył brwi.
-Skąd cię znam? – westchnęła.
-Nieważne. Idź na zaklęcia. Już!- nachmurzył się.
-Nigdzie nie idę... Muszę coś przemyśleć...- burknął znowu. Dziewczyna roześmiała się.
-Ależ oczywiście. Ale to później. Wieczorem. Na szczycie wieży albo nad jeziorem. Ale nie w środku dnia, kiedy powinieneś być na lekcjach. A teraz rusz swoje szanowne cztery litery i zasuwaj do klasy zaklęć.
-Ale...
-JUŻ...!!!- krzyknęła ostro. James żachnął się.
-Wiesz, mam 16 lat...
-Więc powinieneś być na tyle dojrzały, aby wiedzieć, że mam rację. A teraz IDŹ JUŻ! – i popchnęła go w stronę klasy Fliwicka. Sam nie wiedział czemu, ale pobiegł tam nie oglądając się za siebie.
Miała rację.
* * *
-Minus pięć punktów za spóźnienie, panie Potter. Przykro mi. – profesor wskazał mu ruchem głowy, że ma usiąść, i wrócił do objaśniania zaklęcia.
James, szurając butami, podszedł do przyjaciół. Peter spojrzał na niego z podziwem.
-Rogacz, nawet nie dostałeś szlabanu! Tylko punkty! Ale masz szczęście...- westchnął ze źle ukrywaną zazdrością. Lunatyk prychnął na te słowa nie przerywając pracy. James z nadzieją skierował wzrok na Łapę, lecz ten udawał, że go nie widzi, zawzięcie wymachując różdżką.
Do najlepszej partii w Hogwarcie właśnie dotarło, że jest sam. Spuścił głowę i westchnął cicho.
Cały dzień upłynął mu na próbach odpędzenia tego smętnego nastroju, który wisiał nad Huncwotami. Tylko Peter zdawał się niczego nie zauważać i jak zwykle podziwiał głośno Jamesa, na co Lunatyk gniewnie prychał lub w geście powątpienia wysoko unosił brwi. Jim za każdym razem wbijał sobie paznokcie e wierzch dłoni, aby nie wybuchnąć. W końcu, po wyjątkowo długiej godzinie, jaką były eliksiry ze Ślizgonami, James szybko się spakował i prawie wybiegł z klasy. Lilly odprowadziła go zdziwionym spojrzeniem.
-Co z nim dzisiaj...?- spytała pozostałych Huncwotów, wskazując podbródkiem na drzwi, za którymi właśnie zniknął James. Remus wzruszył ramionami i wyszedł. Peter z trudem oderwał wzrok od Lilly i ruszył za przyjacielem.
Syriusz westchnął. Założył ręce za głowę i wpatrzył się w sufit, co powoli zaczęło już wchodzić mu w nawyk.
-Przepraszam za nich... Mamy... to się chyba nazywa „złe dni”...- rzucił ciężko. Dziewczyna ze zdziwieniem zauważyła, że był całkiem miły... Zawsze miała go za nadętego kretyna przekonanego o swoim powalającym uroku, a okazał się być zwykłym człowiekiem z problemami. Uśmiechnęła się do niego miło.
-Nie martw się, przejdzie im. Każdy ma czasem „złe dni”, a to nie twoja wina, że Potter i Lupin mają je w tym samym czasie. – Syriusz spojrzał na nią przenikliwie.
-Czy ty właśnie jesteś... miła? Dla mnie? Czy ty mnie prze chwilą pocieszyłaś? Dobra, to gdzie Flitch z rozkazem przykucia mnie za ręce do ściany w jakimś zatęchłym lochu...? – rozejrzał się uważnie, a Lilly się roześmiała.
-Naprawdę macie mnie za taką złą?- zapytała z iskierką rozbawienia w oczach, ale Syriusz wiedział, że pyta poważnie. Wzruszył ramionami.
-Tak jakoś się złożyło... że zawsze to przez ciebie mamy kłopoty.- rzucił, nadal patrząc w sufit. Spodziewał się, że na niego nakrzyczy, że to nie jej wina, ale ona tylko westchnęła.
-Przepraszam. Powinnam mu była czasami odpuścić, w końcu to jeszcze dziecko...- w ręku miętosiła rąbek szaty. Zauważył to i zatrzymał się przy jakimś parapecie. Otworzył okno i usiadł.
-Naprawdę cię to gryzie?- spuściła głowę.
-Zmieniłaś się.- po raz pierwszy odkąd wyszli z klasy na nią spojrzał.
-To dlatego, że już nie kumplujesz się z Frankie...? – zdziwiona uniosła głowę. Zauważył...!
-Chyba tak. A raczej na pewno...
-Wiesz co? – podniosła wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Syriusz uśmiechnął się leniwie.
-Na dobre ci to wyszło.- rzucił i oddalił się szybko, jakby przestraszył się tego, co powiedział.
Lilly usiadła na parapecie. Syriusz okazał się fajnym facetem. O Lupinie wiedziała od początku, że jest porządny, nie miała pojęcia, czemu trzyma z tymi ofermami... A Potter...
-Ruda...!- zawołał ktoś. Uniosła głowę. To Black odwrócił się i przez ramię krzyknął jeszcze:
-Jim też zyskuje przy bliższym poznaniu...!- i zniknął za rogiem korytarza. Lilly z uśmiechem wpatrywała się w miejsce, gdzie zniknął. „A więc w każdej plotce jest ziarno prawdy”- myślała. „Black rzeczywiście jest pewny siebie... Ale nigdy nie posądziłabym go o inteligencję...!”
***
Ktoś powiedział, że to nie w porządku wobec Arweny, że tak dużo piszę o Lilly. Ale jak mam o niej nie pisać, jeśli to jej pamiętnik...? Od jakiegoś czasu piszę na zmianę - Lilly, James, Lilly, James... przykro mi jeśli tego nie zauważyliście, ale Jamesa i Lilly jest tu tyle samo.
Trzy dłonie Dodał/a Lily lub JamesPoniedziałek, 04 Sierpnia, 2008, 13:01
-Panno Evans, nie spodziewałam się po pani...
-Prawdę mówiąc, ja też się tego nie spodziewałam... – pani profesor podniosła brwi. To nie tak miało być. To nie ten typ ucznia... Powinna siedzieć skruszona, ze zwieszoną głową, zastanawiając się, jak mogła nie pomyśleć o skutkach swojego czynu... A tak nie jest. Młoda czarownica w oczach miała iskry, a z jej postaci biła niezachwiana pewność siebie i jakaś wiara... McGonnagal zastanawiała się, czy nie wiara w to, że Lilly postąpiła dobrze.
-No cóż, nie będziemy dyskutować nad powodami. Porozmawiajmy natomiast o skutkach...
-Pani profesor... Już tego nie zrobię. To był ten jeden raz.
-A skąd mam mieć pewność...? Przecież...
-Ten jeden raz wystarczył. – McGonnagal lekko się speszyła. Uczyła w Hogwarcie już kilka lat, mimo to... Uczniowie bardzo rzadko, właściwie prawie nigdy nie rozmawiali z opiekunem o swoich prywatnych sprawach. Dlatego pani profesor nie miała zbytniego doświadczenia, a już rozmowa z pewną siebie, szczerą, a przy tym w miarę grzeczną osobą przerastała jej możliwości.
-Pani profesor.
-Taak...?
-Ja... Nadal może mi pani ufać.
-Nie mogę. Pogwałciłaś mnóstwo zasad regulaminu szkolnego. Opuściłaś szkołę bez wiedzy i zgody nauczyciela. W czasie nauki...
-To był pierwszy dzień roku szkolego. Nie mieliśmy zajęć... Powiedzmy, że zapomniałam czegoś z domu... – McGonnagal westchnęła.
-Panno Evans, musi pani udać się do gabinetu dyrektora. Tam przedyskutujemy sprawę pozostania pani w szkole. – Lilly trochę zbladła, ale wiedziała, że da radę. Nie mogli jej wyrzucić. Jest, a właściwie była, wzorową uczennicą. Nigdy nie sprawiała kłopotów. Przecież nawet rok szkolny się jeszcze nie zaczął... Nie mogli jej wyrzucić.
Nie teraz...
W milczeniu przemieszczały puste już o tej porze korytarze. Lilly zastanawiała się, która może być godzina... do Hogwartu wróciła koło 2...
-Cynamonowy mus – rzuciła nauczycielka, krzywiąc się lekko. Wspięły się po schodach i czarownica zapukała do drzwi.
-Proszę... Witam, Minewro, panno Evans.
-Przyszłyśmy w sprawie...
-Wiem, wiem, Minewro. Nic się przecież nie stało... Zupełnie nic. – rzucił dyrektor z uśmiechem, patrząc na Lilly.
-Znasz sprawę...?
-Taak. Wiem, gdzie LillyAnne była, co robiła, kiedy wróciła... Słowem, nie trzeba mnie informować. Pomińmy ten fragment. – nadal uśmiechał się przyjaźnie, mimo to Lilly czuła, że jest lekko... zawiedziony...? dumny...? wszystko razem...? albo nic...? nie wiedziała. Pierwszy raz była w tym gabinecie z powodu swego nagannego zachowania... zachciało jej się śmiać.
-Czy chciałaby pani coś dodać? Wytłumaczyć się?
-Chyba... nie. – Dumbledore pytająco uniósł brwi.
-Nie... skoro wszystko pan wie...
-A co ja mogę wiedzieć...?- Lilly zdziwiła się.
-Przepraszam. Więc... to był pierwszy dzień roku szkolnego, jeszcze nie czas nauki... Nie mieliśmy zajęć... Nic mi się nie stało. – dyrektor zamyślił się, wpatrując się w uczennicę.
-Mogę cię za to wydalić ze szkoły... – zapadło ciężkie milczenie. Dla Rudej trwało i trwało...
-Ale oczywiście tego nie zrobię. Mimo to muszę cię jakoś ukarać... przyjdź do mojego gabinetu jutro o 20. Nie odejmę twojemu domowi punktów tylko dlatego, że jeszcze żadnych nie ma. I chyba nie muszę mówić, że było to bardzo nieodpowiedzialne i głupie. I że następnym razem...
-Taak, nie musi pan tego mówić. – Dumbledore uśmiechnął się szeroko.
-Dyrektorze... ja już pójdę... – pani profesor miała dość. Dość tego tonu. Tej uczennicy...
-Czy wszystko dobrze, Minewro...?
-Taak, po prostu... pójdę.- i zatrzasnęły się za nią drzwi.
-Jeszcze nie przywykła... – spojrzał na Lilly.
-Noo, to widzę, że warto było.- posłał dziewczynie uśmiech, a Ruda go odwzajemniła.
-Tak. I zrobiłabym to jeszcze raz, gdyby było trzeba...
-Brawo. A teraz idź spać. I pamiętaj, że następnym razem mogę cię wyrzucić.
-Dobranoc i... dziękuję. – szybko wyszła z gabinetu, by nie usłyszeć „dobranoc” dyrektora. Bo wtedy sumienie kazałoby jej iść spać, a na to nie miała najmniejszej ochoty. Musiała zrobić coś ważnego... Na szczęście w Londynie odpowiednio się ubezpieczyła...
***
-Lilly... czy cię normalnie pop...?!
-Cicho, Jo. Nie widzisz jej...? – przerwała wysokiej brunetce Carmen. Sama piłowała paznokcie, nawet na Lilly nie patrząc.
JoAnne posłusznie się zamknęła i spojrzała w twarz Lilly. Później na Latynoskę, sprawdzającą owal wytworu naskórka na ręku. Później jeszcze raz na Lilly. I klapnęła na łóżko.
-Mówcie co chcecie, jestem niedorozwój, debil,
-O, w końcu się przyznałaś... – Jo zlekceważyła zgryźliwy komentarz Carmen.
-... ale nie rozumiem, co się dzieje. Czy może raczej, co się stało... – Ruda patrzyła na nie w szoku. Właśnie wróciła z gabinetu dyrektora. Planowała zmodernizować szafę, najpierw rzucając na dziewczyny Zaklęcie Spokojnego Snu... W końcu było już koło 3, nie spodziewała się, że ktokolwiek będzie na nią czekał... a szczególnie ONE. Podeszła do swojego łóżka. Torby były rozpakowane, a ciuchy walały się po posłaniu.
-KTO to zrobił...?- zapytała, odwracając się. W jej oczach migotały zielone płomienie. Płomienie gniewu.
-Hej, hej, hej, spokojnie, nie zapowietrzaj się tak...- rzuciła Carmen.
-KTO...?!
-Ja. – Ruda odwróciła się w stronę, z której dochodził głos.
-Frankie...? – zapytała z niedowierzaniem. Szczupła postać wstała z posłania i podeszła do łóżka najlepszej przyjaciółki. W oczach miała łzy.
-Taak, to ja. Ja grzebałam w twoich rzeczach... To wszystko mi się strasznie nie podoba...
-Frankie...- rzuciła Lilly miękko.
-Nie ma już Frankie. Dla ciebie Francesca. – dziewczyna uniosła dumnie głowę. Rudą zatkało.
-Od kiedy...?
-Od kiedy znikasz na całe dnie i noce. Od kiedy lądujesz w gabinecie dyrektora za swoje przewinienia. Od kiedy pałętasz się nocą po zamku. Od kiedy kupujesz takie ciuchy. I, od kiedy zadajesz się z NIMI. – Fran wskazała podbródkiem za Jo i Carmen.
-A co to miało znaczyć...?! – zapytały razem dziewczyny. Frankie nie zaszczyciła ich nawet spojrzeniem.
-Lilly... zrywam z tobą. – po czym wyszła, trzaskając drzwiami.
Chwila niezręcznej ciszy.
Obok Lilly pojawiły się dwie postacie, a na jej materacu dwa szczelnie wypełnione zagłębienia. Na głowie i ramionach poczuła dłonie.
-Jej łzy... to były łzy wściekłości, nie smutku. – powiedziała cicho Jo.
-Nie martwiła się o ciebie, tylko o swoją reputację. – dodała Latynoska z troską. Ruda głowa ciężko opadła, opierając się brodą o mostek. Ciałem wstrząsnął szloch.
-Ale ty już nie musisz się nigdy martwić. – rzuciła Carmen, podnosząc delikatnie dyńkę Lilly.
-Taak. A wiesz czemu...? Bo masz nas. – Jo odgarnęła z twarzy Rudej tycjanowskie włosy i starła jej łzy.
Teraz poleciały ciurkiem, mocząc trzy dłonie złączone mocnym uściskiem.
***
Jane zaczyna się na A... Dodał/a Lily lub JamesPoniedziałek, 30 Czerwca, 2008, 16:43
Jest notka... Czytajcie :]
*****
Szedł jasnym korytarzem, wyraźnie widział zarysy ścian. Przed nim znajdował się otwór przypominający drzwi, świecący jasnozielonymi płomieniami. Zatrzymał się i odwrócił. Za nim był taka sama wnęka jak w ścianie z przodu, lecz spowita fioletową mgłą. Spojrzał do góry. Zwykły sufit, a pod stopami zwykła podłoga... Więc trzeba wybrać kolor. Zdecydował się na barwę oczu Lily. Lily... gdzie ona teraz jest? Co robi? W ogóle, gdzie są wszyscy...? Usiadł na zwyczajnej, drewnianej podłodze. Nie denerwował się, był spokojny. Rozważał sytuację. Zauważył, że kolorowe otwory po jego obu stronach stają się coraz większe, powoli pochłaniając całe ściany... Nie zbliżały się do niego, mimo to coraz wyraźniej widział zielone płomienie i fioletową mgłę...
Zrezygnował z przejścia przez ogień koloru trawy, nie miał również ochoty skakać w lawendową poświatę...
Więc czekał.
W końcu zasnął... A we śnie... przeszedł przez zielone płomienie... wrócił i skoczył w mgłę... lecz nie wylądował... spadał i spadał... zdenerwował się... zaczął krzyczeć, bo coś krzyczało, zaczął się szarpać, bo coś szarpało jego... w końcu coś dało mu w łeb.
-Pobudka, wstać! Hipogryfom wody dać...! – zaintonował Black, szarpiąc Jamesa za włosy.
-Już świta, panie kapitanie, pora na trening! – James powoli się budził, wciąż nie otwierając oczu... mgła i płomienie zdawały się krzyczeć... co one mówiły...? zaczekaj, muszę się dowiedzieć, czego one chcą, zaczekaj...
-Stój!!! – Syriusz zamarł. Jim wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami, z twarzą przy jego twarzy, z rękami ściskającymi jego koszulkę.
Zobaczył twarz przyjaciela, puścił go i opadł na poduszki.
-Syriusz, ty trepie, co do ciężkiej...?! – Black odzyskał dobry humor.
-Ćśśś... nie przeklinaj, do cholery... dzisiaj jest taki piękny dzień... – przerwał Jimowi Syr i opadł obok niego, cały w uśmiechach.
-Taa...? A co się stało takiego pięknego...? – burknął kapitan drużyny Gryfonów, wciskając poduszkę pod głowę i przewracając się na drugi bok.
-Umówiła się ze mną, czujesz to...?! Umówiła się ze mną! Ze mną! Ona...! – wrzeszczał najlepszy przyjaciel kapitana drużyny Gryfonów, waląc wspomnianego z zapałem w plecy. James westchnął i usiadł.
-Która się z tobą umówiła...?
-Lepiej mu nie mów... – rzucił Lunatyk ze swojego łóżka.
-Tak myślisz...?
-Mhm. Jeszcze zabije cię teraz, a nie dopiero po randce...
-Z kim się umówiłeś...?!
-eee...
-Gadaj!!! – złapał Blacka za kołnierz.
-Puść mnie, ciężki trepie. Najpierw się odsunę...
-A, idź ode mnie... łajno mnie obchodzi, z kim się umówiłeś... – James wyskoczył z łóżka i wbiegł do łazienki. Black wybuchnął śmiechem i podszedł do drzwi, za którymi zniknął Jim.
-A co panienka dzisiaj taka humorzasta...? Zazdrosna...? – nadal śmiał się Syr.
-Spadaj...! Nie mam o co być zazdrosny...! – doszło zza drzwi.
-Nawet nie wiesz, z kim się umówiłem...!
-Nie chcę wiedzieć...! Pewnie kolejny odmóżdżony babsztyl... różdżkę ma pewnie po to, żeby mieć czym manicure robić...
-O, właśnie, James... Powiem ci to prosto w oczy... – Black kopniakiem otworzył drzwi. Rogacz patrzył na niego z powątpieniem, siedząc na brzegu wanny. Syriusz wycelował w niego palec.
-I w tym momencie cholernie się mylisz, Rogasiu. Rozłożyłaby cię z zamkniętymi oczami i związanymi rękoma. Umówiła się ze mną...
-Teraz następuje scena, kiedy rzucasz Łapie zaciekawione spojrzenie... – podpowiedział Lunatyk, stając w drzwiach. James posłusznie wykonał zadanie.
-A więc przerwę tę pełną napięcia ciszę, aby więcej was nie denerwować, abyście odetchnęli z zazdrością...
-Black, nie zapędzaj się tak... – rzucił, szczerząc zęby, Remus.
-Psujesz mi kwestię... – warknął Syriusz. Najmądrzejszy z Huncwotów uniósł ręce w geście poddania, nadal susząc zęby.
-No więc, umówiła się ze mną, w końcu, po wielu trudach...
-... jesteśmy tu dopiero jeden dzień...
-Gnomia mać by was wzięła...! Spadajcie... – wściekł się Łapa.
-Przepraszam, już będziemy absolutnie...
-No dobrze, dobrze... No więc... – Najprzystojniejszy z Huncwotów wskoczył na łóżko Peter’a...
-Umówiła się ze mną...
-Doberek! Przyniosłem śniadanie...! – wrzasnął Peter wchodząc do pokoju. James natychmiast wybiegł na spotkanie tostom i kiełbaskom, a Black zmełł w ustach przekleństwo. Remus roześmiał się i poklepał kumpla po plecach.
-Widocznie ktoś chce, żeby dowiedział się później. Zrób z tego tajemnicę... – poradził Lunatyk i złapał wycelowany w niego tost.
-Rzucić ci sos...?! – wrzasnął z pokoju James.
-Nie, już idę... Nie dam ci okazji to zrobienia mi darmowej, truskawkowej kąpieli...
-O ołoziłoy uj aratter, yniu... – rzucił z pełną buzią Jim.
-Rogacz, ile razy mam ci powtarzać, że nie mówi się...
-Z pustymi ustami, bla bla bla, reguła któraś tam savoir vivru...
-Co wcześniej mówiłeś...?
-Że kąpiel w soku truskawkowym osłodziłaby twój charakter, cyniku... – Lunatyk zatrzymał idealny trójkącik idealnego tosta idealnie posmarowany truskawkowym sosem tuż przed ustami i uważnie spojrzał na przyjaciela.
-Savoir vivr...? Cynik...? Co się z tobą dzieje…? Zaraz... – Remus odsunął od siebie talerz z tostem.
-Czy ten sos nie jest przeterminowany...? Albo...
-Nie, nie jest ani przeterminowany, ani zamagiczony...
-Zamagiczony to neologizm*, nie baw się w tworzenie języka, ciole. Mów co się dzieje...?
-Czytam mugolskie słowniki. Niedługo wezmę się do książek... – Lunatyk pokręcił głową i znowu zabrał się do jedzenia.
-Lily cię nie docenia... – mruknął.
-Hej, nie mówi się z pełnymi ustami. Jak to robisz, że wychodzą ci wyrazy...? Ja nie umiem...
-Przestań. Jem.
-Wiesz co, chyba zacznę od „Dumy i uprzedzenia”... Ta Austin to podobno świetna... Luni...? – Lunatyk zrobił się na twarzy cały czerwony i zaczął strasznie kaszleć.
-Luni, przybywaaaaaaaam! – do pokoju wbiegł Syriusz i walnął Remusa w plecy tak, że temu aż spadły okulary...
-Cholerka, Lunatyk, następnym razem uprzedź, jak będziesz się dławił...
-To ty uprzedź, zanim będziesz wygadywał takie bzdury... „Duma i uprzedzenie” ?! Skąd to wytrzasnąłeś...?!
-No, zacząłem od encyklopedii, a Jane zaczyna się na A...
-Jane zaczyna się na J... – zauważył Black marszcząc brwi.
-Prawda, Luni...? – chciał się upewnić.
-Lu...?
-ZAMKNIJ SIĘ!!! – wrzzasnęli jednocześnie James i Remus.
-No ok., ok., ja tylko pytałem... Podobno kto pyta, nie błądzi... – Lunatykowi opadły ramiona
-Następny kretyn...
-Kto tu jest kretynem...?!
-Hej, ludzie, za 10 min. Mamy lekcje, spakujmy się... – rzucił Glizdek.
-Jestem za... kto ma pierwszy... Obronę...? – rzucił James wygrzebując spod łóżka torbę, książki i plan.
-Ja. – rzucił wesoło Remus, wybierając podniszczone książki z równo ułożonej kupki.
-I ja... niestety. – westchnął Black dając nurka pod łóżko.
-Mówiłem wam, kładźcie książki gdzieś indziej, nie pod łóżkiem... na przykład koło łóżka...
-A ja ci mówiłem, że obok łóżka mam setki potrzebniejszych i przydatniejszych rzeczy, niż książki...
-Wiesz co, Luni...? Zrobiłeś się gnomio-marudny przez te wakacje... Czyżby jakaś panna...? – zażartował James. Na szczęście, głęboko zakopany w zgniłych Fasolkach Wszystkich Smaków, zbutwiałych czekoladowych żabach i wyświechtanych czasopismach o quditch’u, przez co nie mógł zobaczyć szkarłatnego rumieńca na twarzy przyjaciela.
-Chodźcie, bo się spóźnimy... Glizdek, a ty co masz pierwsze...?
Weszli do sali.
-Kto w tym roku, bo nie pamiętam...?
-Cicho... Tam siedzi... – Syriusz oderwał oko od dziurki w drzwiach i wyprostował się.
-OK., teren czysty... Idziemy. – otworzył drzwi i pewnie wszedł do klasy. Oczy wszystkich dziewczyn skierowały się na niego. Słał uśmiechy, w końcu doszedł do swojego miejsca. Usiadł i odwrócił się do dziewczyn za nim.
Remus i James spojrzeli na siebie, wzruszyli ramionami i spokojnie weszli do sali, zajmując miejsca obok Blacka. Lupin szturchnął go różdżką w plecy.
-Otworzyły się drzwi... – Black natychmiast się odwrócił. Drzwi były rzeczywiście uchylone, przez szparę sączyła się lawendowa poświata. James doznał niemiłego skurczu, mgła tego koloru źle mu się kojarzyła.
Najpierw usłyszeli ciche kroki. Zbliżały się. Zatrzasnęły się wszystkie okna. Remus bezwiednie zacisnął rękę na różdżce. Z mgły wyłoniła się postać, za nią biegł wielki, złamany na pół, czerwony prostokąt. Jedna połowa unosiła się kilka cali nad drugą, tworząc paszczę. Prostokąt kłapał nią i gonił postać... była zawinięta w niebieską pelerynę, nie było widać głowy.
-Ratujcie mnie! Ratujcie...! – zawył skrzekliwy głos. Czerwony prostokąt gonił kobietę, ona przed nim uciekała... Wtedy było to za straszne, by zacząć się śmiać.
Nikt nie zareagował... nikt, oprócz Syriusza. Szybko wycelował różdżką w Prostokąt i wrzasnął:
-Riddikulus! – Prostokąt przestał kłapać paszczą, skleił się w całość, a na powierzchni pojawił się...
-BUHAHA...!!! – zawyła klasa. Black odwrócił i skłonił się przed ludźmi, szarmancko zawijając szatą.
Bogin znikł.
Rozległy się brawa. Ciche, prawie niedosłyszalne wśród śmiechu kilkudziesięciu nastolatków. A jednak wszyscy je usłyszeli i zamilkli.
Klaskała Postać. Gdy tylko na nią skierowała się uwaga uczniów, szybko zdjęła niebieską pelerynę. James zauważył, że Black mimowolnie się uśmiechnął.
Bardzo szeroko.
*****
Austen, Jane - autorka powieści opisujących życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku;
"Duma i uprzedzenie" - powieść społeczno-obyczajowa, opisująca historię miłości ludzi żyjących na przełomie XVIII i XIXw. Tytuł książki odnosi się do postawionej przez autorkę tezy, że pierwsze wrażenie często bywa mylące, a bliższa znajomość potrafi diametralnie zmienić opinię o innej osobie;
neologizm - słowow tworzone najczęściej z potrzeby nazwania rzeczy lub zjawisk dotąd nie występujących w rzeczywistości danego języka;
Kai...! Dodał/a Lily lub JamesPoniedziałek, 19 Maja, 2008, 15:37
* * *
--------------
Od rozpoczęcia roku minął dopiero tydzień, ale Lilly wciąż tylko kuła i kuła. Opłaciło jej się - została sowicie nagrodzona przez wszystkich profesorów. Więc dzisiaj, w tą piękną, chłodną sobotę zaszalała i odpuściła sobie wszystko.
Wszystko.
Jo przejechała ręką po włosach. Wyciągnęła spod łóżka koszulkę i założyła przez głowę. Przysiadła na łóżku Carmen, obok Lilly. Ta, wsparta o wzgłówek łóżka, czytała jakiś artykuł w modnej młodzieżowej gazecie. Jo zajrzała jej przez ramię.
-„Daj się poderwać” – przeczytała głośno i zmarszczyła brwi.
-Jest coś ciekawego? – zapytała, niby od niechcenia wślizgując się Lilly pod ramieniem.
-Tobie i tak nic nie pomoże. – mruknęła złośliwie Lilka. Jo roześmiała się.
-Ty możesz mieć każdego. Więc po co to czytasz? – zapytała Joanne, szczerząc zęby. Ruda zamknęła magazyn i uważniej spojrzała na koleżankę.
-Trafna uwaga. Powiedz mi, czemu my się nie przyjaźnimy...? – spytała.
-Ty, ja i Carmen tworzyłybyśmy idealnie dobraną paczkę. – rzuciła brunetka wzruszając ramionami.
-A Fran...?
-Francesca to głupia wiwrena. Nikt oprócz ciebie jej nie lubi. Zgadnij, dlaczego... – chwila ciszy.
-Nie zaprzeczyłaś. – Lilly nadal milczała.
-Nawet ty wiesz, że mam rację... – milczenie.
-No powiedz mi, dlaczego nikt nie lubi Francesci. – cisza. Lilly odwróciła głowę.
-No mów...! – to był krzyk. Krzyk zrozpaczonego człowieka... Ruda spojrzała na nią, zaskoczona.
-Uspokój się...
-Próbujemy ci pomóc...! Staramy się...! A ty nic...! Tylko milczysz i nadal akceptujesz tego bazyliszka...! Czemu...? – ostatnie zdanie z wrzasku przeszło w szept. Joanne wpatrywała się w Lilly z napięciem.
-Muszę. Po prostu muszę... – Ruda znowu zamilkła.
-Mów dalej. Proszę.
-... Fran... ona jest... okropna. Straszna. Ale ja się z nią kumpluję od... bardzo dawna... ona zna dużo moich... tajemnic... i jeśli się pokłócimy, to ona je... wyda.
-A ona oczywiście nie ma żadnych sekretów, które ty znasz, i które mogłabyś wydać.
-Ma, ale... bardzo... nie... Nie i już...!
-Powiedz mi.
-Ale... ty je wydasz... i... Nie!
-Mów, LillyAnne. Mów...
-Ona... ona... nie...! Naprawdę nie mogę ci powiedzieć... – Jo uśmiechnęła się i wygodnie oparła o wzgłówek łóżka.
-Czemu...? – Lilly odwróciła głowę.
-No czemu, Ruda...?
-Mów. Czemu nie chcesz wyjawić tajemnic najlepszej przyjaciółki ledwo znanej dziewczynie...? Czemu nie powiesz, że...
-Tak, masz rację. Jestem beznadziejna. Zadowolona...?– przerwała jej Ruda. Chwila ciszy. Jo zagryzła wargi i wzruszyła ramionami.
-Przepraszam, nie zdałam. Dziękuję, miłego dnia... – Lilly szybko zeskoczyła z łóżka.
-Oh, przecież musiałam cię jakoś sprawdzić. Daj spokój. – Ruda zatrzymała się na środku pokoju. Zwiesiła głowę.
-Jesteś okropnym człowiekiem...
-Tak, wiem, i pójdę do piekła, i będę żałować... – Jo zeskoczyła z łóżka i stanęła za Lilką.
-Ale teraz jest mi cholernie dobrze. Mam oddanych przyjaciół. Świetnie się bawię na ziemi, wiesz? I niczego nie żałuję... – wysyczała. Zielonooka usiadła na podłodze, nadal tyłem do Carmen.
-Nie męcz mnie... Ja... nic nie zrobiłam... jestem dobrym człowiekiem... – Lilly objęła kolana ramionami i oparła na nich głowę. Jo się wyprostowała.
-Tak. Jesteś dobra... ale tylko dla innych. Bo jako człowiek, jesteś słaba psychicznie... Jesteś tchórzliwa. Zawsze masz zwieszoną głowę... Tak łatwo i szybko się poddajesz. Nie masz odwagi stawić czoła przeciwnościom losu.
-Ale one i tak do mnie przychodzą...! To nie ma znaczenia, czy będę uciekać, czy nie...! Dogonią mnie... Nie ma znaczenia, czy ja stawię im czoła...! One mnie wywloką... Bez sensu, bez różnicy... – Lilly osunęła się na podłogę.
-Nie mam zamiaru klękać, by z tobą rozmawiać... Levicorpus! – Lilly wrzasnęła, ale to nic nie dało, jej różdżka została na stoliku nocnym. Zwisała głową w dół, jej oczy były na wysokości oczu Carmen.
-A teraz posłuchaj, Ruda, bo powiem ci najważniejszą rzecz na świecie:
Wyjście na arenę z podniesioną głową, a zostanie na nią wypchniętym siłą, jest największą różnicą pod słońcem.
Jo przelewitowała dziewczynę na łóżko i spuściła. Ta tylko się skuliła.
-O jezu, jaka ty jesteś okropna. Tylko płaczesz i się nad sobą użalasz. Weź się w garść. A jak staniesz się silniejsza, to do mnie przyjdź. – Ciemnowłosa odwróciła się i ruszyła przez pokój.
-Sectu...!
-Protego! - Jo odbiła zaklęcie, ale nie w Lilkę, tylko w otwarte okno.
-Zrobiłabyś to...? Zabiłabyś kogoś dlatego, że powiedział ci prawdę...? – nadal celowały w siebie różdżkami.
-Nie chciałam cię zabić. Ale... – obie milczały.
-Nie będę nic już z ciebie wyciągać, Ruda. Jak chcesz coś powiedzieć, to mów, nie mam już dużo czasu.
-Pomóż mi...
-Powtórz to. Głośniej...!
-Pomóż...
-Głośniej!
-Pomóż mi, do cholery! – krzyknęła. Jo uśmiechnęła się radośnie.
-Nie. – to zabrzmiało wesoło.
-Nie...?
-Nie. – Lilka podniosła głowę, a wtedy Joanne się uśmiechnęła.
Nagle Ruda poczuła się pusta... Tak jakby nie miała nic... wspomnień... kumpli... dobrej opinii... nic. NIC.
Ogarnęła ją taka okropna pustka, taka, którą trzeba zapełnić, bo się zwariuje albo zrobi sobie krzywdę.
Lilka się wypełniła. Samoczynnie, jak mechanizm włączający się po naciśnięciu odpowiedniego guzika. Wypełniła się gniewem, złością i nienawiścią. I rozgoryczeniem, tym chorym rozgoryczeniem, którego doświadczają tylko ludzie, którzy byli w więźeniu.
Ręce zaczęły jej drżeć, wyrzuciła je więc w górę. Ku ciemności sklepienia...
-Szlak by was wszystkich! Wszystkich! Mam was dosyć! DOSYĆ!!! ROZUMIESZ?! JESTEŚCIE POPIEPRZENI!!! NIECH WAS CHOLERA!!! SPIEPRZAJ STĄD!!! – Lilly rzuciła w Carmen poduszką. Carmen nadal się uśmiechała.
-Nie śmiej się! Spieprzaj! Spieprzaj! Spieprzaj! – Carmen wyszła, trzaskając drzwiami.
-I tak cię kocham! – rzuciła do lipowych desek.
-VOOOOOOOOOOOON!!!!!!!!!!!! – Carmen roześmiała się i posłusznie odeszła.
Lilly klapnęła koło łóżka, ale zaraz wstała. To, co wykrzyczała Carmen, było tylko małą cząstką tego, co kotłowało się w środku niej. Zaczęła chodzić po pokoju, wzięła różdżkę i wycelowała w firankę – ta obróciła się w popiół. Ale Lilly nie poczuła satysfakcji. Włożyła różdżkę do kieszeni jeansów i sama rzuciła się na następną firankę.
Po doszczętnym zdemolowaniu dormitorium wybiegła do PW, WS, w końcu całkowicie z zamku. Pobiegła przez błonia, ale nie w Las. Biegła, i już po chwili czuła, jak opuszczają ją wszystkie siły, jaka jest zmęczona.
Poczuła się szczęśliwa, ale wiedziała, że jeszcze czegoś jej brak.
-Accio miotła! – machnęła różdżką. Jej Kometa przybyła prawie natychmiast.
Wiedziała, że tak nie można, że zostanie ukarana – odejmą jej punkty i dostanie szlaban... Może ją wyrzucą... Nie, nie wyrzucą jej – dostała ostatnio od Slughorna 150 punktów, po czymś takim nie mogą jej wyrzucić...
Nagle dotarło do niej, że nie wie, jak Tam dolecieć. Zdenerwowała się... Zaraz zaraz... Trestale...!
Weszła do lasu i przejechała znalezioną, ostrą gałązką po ręku. Trochę zbyt mocno, ale podziałało bardzo szybko - pierwszy zjawił się po dwóch minutach... Wsiadła na niego i wyszeptała adres miejsca. Zwierzę rozpostarło skrzydła i wzbiło się w powietrze...
Lilly nie czuła, jak jest wspaniale.
Testral wylądował w lasku niedaleko Tego miejsca.
-Dzięki... – szepnęła do niego i dała mu polizać ranę. W końcu, przy pomocy trestala, krew przestała lecieć. Lilly odwinęła rękaw i wyszła z lasku.
Oślepiła ją jasność.
Do Kościoła dotarła szybko. Lekko zawahała się przed wejściem, ale poczucie wolności pociągało ją do przodu. W końcu weszła.
Było cicho i spokojnie. Delikatne płomienie świeć przebijały się przez ciemną poświatę.
Weszła do dębowej ławki.
Z Kościoła wyszła godzinę później, gdy ludzie zaczęli schodzić się na mszę. Czuła się lekka. Uśmiechnęła się mijanego przechodnia.
Testrala nie było w lasku. Nie zmartwiło jej to.
Wiedziała, że zawsze wróci tam, gdzie powinna.
Do domu.
* * *
----------
Ekhm... podoba się...?
P.S. Wiem, jestem po prostu oropnym człowiekiem. Ale mi z tym dobrze :p wielka sora za tak długie nie dodanie niczego :]
P.P.S. Nie wiem, czy oglądacie Naruto, ale tam "Kai!" oznacza uwolnienie :] chyba już wszystko jasne :] jak nie, to pytajcie w komentarzach :]
Tiaa... Nie wiem, czy mogę w ogóle coś powiedzieć...? Jakoś się usprawiedliwić...? Może później... Nie chcąc psuć Wam czytania... Notka:
-James jest słodki...- usłyszał westchnienie. Robił właśnie obchód. W żargonie Huncwotów termin ten znaczył dość długi spacer po calutkim Hogwacie, obfitujący w nowe znajomości, podtrzymujący image superpartii i charakter romantycznego Huncwota.
James i Syriusz na obchody chodzili zawsze oddzielnie, zawsze sami i zawsze o innej porze.
James uśmiechnął się zalotnie do mijanych właśnie dziewczyn, z których to jedna wydała wcześniejszy pisk. Szybko ją zlustrował – nie jego typ, ale Remus byłby chyba zainteresowany... Obrócił się, idąc tyłem i nadal uśmiechając się zalotnie, obserwował rozchichotane dziewczyny. Lekko potrząsnął głową i znów wyrównał tor drogi.
Spróbował wykonać krok taneczny, którego w ostatni dzień wakacji uczyła go ulubiona kuzynka, i...
HUK!!!
Gdy dotarło do niego, że właśnie zderzył się ze zbroją i mimowolnie rozciera sobie czoło, zauważył cień wyłaniający się zza korytarza. Zwiał czym prędzej, gonił go odgłos kolejnego, acz troszkę cichszego huku... Brał już czwarty zakręt, gdy usłyszał cichy, dziewczęcy jęk. Bardziej zły, niż przestraszony, zawrócił. Wiedział, że ma jeszcze jakieś dwie minuty i trzydzieści sekund do zjawienia się Filcha lub pani Norris...
Wyłonił się zza rogu i zobaczył porozrzucane na podłodze książki i podartą torbę. Pośrodku całego pobojowiska dziewczęca sylwetka szybko, acz niezgrabnie podnosiła się z podłogi. Zaklął.
Dziewczyna podniosła głowę, lecz James nawet na nią nie spojrzał. Błyskawicznie naprawił torbę i wrzucił do niej porozrzucane książki. Chwycił ją oraz jej właścicielkę za rękę i zaczął biec. Na szczęście ofiara nie biegła za wolno...
Mieli jeszcze jakieś pół minuty. Zatrzymali się przy starym obrazie wiszącym na dużej, okrągłej ścianie. Na szczęście ktoś na nim był...
-Cześć, Berty. Tylko szybko, proszę...- wysapał chłopak.
-Jasne, Jim... Filch, co...?- i otworzył przejście. James popchnął przed sobą ofiarę, i sam wskoczył do dość ciasnego pomieszczenia. Ledwo obraz się zamknął, na korytarzu usłyszeli pospieszne kroki. James i dziewczyna wstrzymali oddechy.
Filch był coraz bliżej. Na krótko zatrzymał się przed obrazem , lecz po chwili ruszył dalej.
Po kilku minutach wypełnionych przyspieszonymi biciami dwóch przestraszonych serc wejście do skrytki otworzyło się.
-Pusto, Jim. Nikogo nie ma, a Filch jest już daleko... – oboje odetchnęli. Dziewczyna trochę niezgrabnie wyskoczyła i szybko ruszyła korytarzem.
-Narowista sztuka, co, Jim? – pokręcił głową Berty. Jim wzruszył ramionami, ale popędził za dziewczyną. Był wściekły, że nawet nie podziękowała.
-Dzięki, Berty...!- krzyknął jeszcze przez ramię.
-Hej, ty...! Poczekaj...! – dziewczyna przyspieszyła, pochylając głowę, ale z łatwością ją dogonił.
Byli sami na pustym korytarzu. James miał znane już mu wrażenie, że w pobliżu nikogo nie ma. To wrażenie nachodziło go rzadko, i nigdy nie myliło.
Złapał dziewczynę za ramię i obrócił twarzą do siebie.
-Ej, czego chcesz, spadaj z tymi łapskami...!
-No no no, to tak mi dziękujesz za uratowanie tyłka!- rzucił rozeźlony, zaciskając dłoń.
-Puszczaj, głupku...! Sama dbam o swój tyłek...!
-Trochę niezgrabnie. I nieudolnie. – powiedział przekornie, ale ją puścił.
-A, idź w cholerę...- rzuciła. James z wrażenia aż się zatrzymał. Tak śmiała do niego mówić tylko Lilly, i to bardzo rzadko...
-Hej, za kogo ty się masz...?! Nie dość, że ratuję ci tyłek i nie wymagam nic w zamian, to jeszcze mnie obrażasz...! – zatrzymała się. Myślał, że go zwymyśla- znał taki typ dziewczyn.
Mylił się.
-Masz rację. – rzekła z cicha i odwróciła się do niego przodem.
Przeżył lekki zawód.
Bo dziewczyna ...była... po prostu...
-Nijaka. – rzuciła i uśmiechnęła się, widząc jego zawód. To go kompletnie zbiło z tropu. Opanował się i wzruszył ramionami.
-Jak chcesz. Możesz być nijaka. Nie obchodzi mnie to. – założył ręce za głowę i ruszył w stronę, z której przyszedł.
-Teraz tak po prostu nie odejdziesz. Będziesz myślał o mnie, o tej nijakości, o co mi chodziło... Niech cię cholera...- rzuciła za nim. Zatrzymał się.
-O co ci w ogóle chodzi...?! – roześmiała się.
-Chodź.
-Nie.
-Boisz się, że cię zgwałcę...? Daj spokój. Masz pod ręką różdżkę. Jeśli byłbyś spostrzegawczy, zauważyłbyś, że moja jest w torbie, więc większe prawdopodobieństwo jest, że to ty pierwszy zaatakujesz. Boisz się, że się na ciebie rzucę...? Człowieku, jak ty możesz być Huncwotem? Nie ma w Tobie żadnej spostrzegawczości i za grosz logiki... Gdybym chciała się na ciebie rzucić, to albo w tym schowku, albo później, jak mnie goniłeś... Miałam mnóstwo sposobności... Po za tym, jak ja wyglądam? Jak barbie z Twojego funclubu...? Zdziwiłeś mnie, myślałam że słynny James Potter, wielki szukający Gryffindoru, legendarny przystojniak i największy kawalarz w dziejach Hogwartu będzie trochę bardziej...
-Spostrzegawczy...? Jestem spostrzegawczy. I mam krztynę logiki. Nie martw się, nie zginę.
-To chodź. – James prychnął jak mała dziewczynka, której mama nie kupiła upragnionej zabawki. Dziewczyna się roześmiała.
-Tylko mi się tu nie zachowuj jak rozkapryszona dziewczynka. – James znowu prychnął, i wzruszył ramionami.
-Jak chcesz. I tak nie mam nic do robienia....
-Do roboty... – poprawiła go machinalnie. Znowu wzruszył ramionami.
-Dokąd idziemy...?- spytał po jakimś czasie. Kierowali się w górę.
-Do dormitorium dziewcząt. – rzuciła bez mrugnięcia okiem. James aż się zachłysnął. Stanął w miejscu.
-Nie pójdę tam...!- dziewczyna też się zatrzymała. Byli na ósmym piętrze, w pobliżu nikt się nie kręcił, nie wisiały też żadne obrazy.
Usiadła na ostatnim schodku.
-Dlaczego...? – spytała łagodnie, patrząc w dół, w jakby wielką przepaść, w przestrzeń...
-Bo... bo... bo nie...! Bo... tam... no... eee... no, tam byłabyś ty... i jakieś twoje przyjaciółki...
-Nie mam przyjaciół. – przerwała mu cicho, nadal patrząc w dół. Zmieszał się.
-No to twoje... koleżanki... – zamilkł.
Milczeli przez chwilę.
-A tak naprawdę...?
-Co „tak naprawdę” – udał, że nie zrozumiał. Pokręciła głową.
-James... nie rżnij debila... – nadal miała łagodny głos. To wtedy po raz pierwszy James pomyślał, że ona nie jest nijaka. Wcale... umiała połączyć delikatność i subtelność z przekleństwami i charakterem twardej dziewczyny...
-No więc... nie znam... – zaczął, ale przerwał. Był na siebie zły.
-Taak...?
-Przecież ty to wiesz. – uśmiechnęła się.
-Ale to jeszcze nie zostało między nami powiedziane. – James pokręcił głową.
-Wcale nie jesteś nijaka. Jesteś dziwna... i mądra... spostrzegawcza i inteligentna... jesteś pierwszą dziwną osobą, z którą rozmawiam...
-James...
-Takich ludzi jak ty nie spotyka się codziennie, tylko bardzo rzadko...
-James...
-Może tylko ty będziesz dziwną osobą, z którą rozmawiam, bo już innych do mnie nie dopuszczą...?
-James, przestań pieprzyć. – to go otrzeźwiło.
-No co...?! Ja ci się tu wywnętrzniam, a ty...
-Jeszcze za wcześnie. Zacznijmy od początku. Powiedz, dlaczego nie chcesz iść do dormitorium.
-Ekhmm... Jeszcze nigdy nie chodziłem tam, żeby tylko i wyłącznie porozmawiać... – roześmiała się. Śmiała się głośno i długo, a on siedział napuszony i czekał, aż przestanie.
-Oh, James, ty idioto… Jesteś stuprocentowym Huncwotem...! – rzuciła w końcu. Uśmiechnął się, ale nadal był nabzdyczony.
-Jeszcze jakiś powód...?
-Taak...! Nie znam cię, to po pierwsze. Jesteś dziwna, po trzecie. Przeklinasz mnie, a ja się tym nie przejmuję, po czwarte. Rozmawiasz ze mną jak ze zwyczajnym człowiekiem, po piąte. – chwila ciszy.
-Zapomniałeś o drugim.
-Nie. Drugie jest to, że nie wiem, jak masz na imię. – uśmiechnął się zadziornie. Kosmyk ciemnych włosów spadł mu na czoło.
-O Jessu, James, wiem i nie wiem, dlaczego Lilly cię nie chce...- rzuciła nagle.
-Dlaczego...? – spytał zaciekawiony. To pierwsze słyszał dużo razy, ale dlaczego Lilly może go chcieć...?
-Nie chce cię, bo jesteś dziecinny. Jesteś cholernie dziecinny. Zawalasz szkołę. Jedyne co robisz, to tylko odwalasz kawały i podrywasz panny...
-Hej...!
-Jeszcze nie skończyłam. Robisz różne głupie rzeczy. Ale najbardziej wścieka Lilkę to, że tylko czasami zostajesz ukarany za swoje grzechy. Bardzo rzadko... Ach, no i jesteś kretynem. – James wyszczerzył zęby, chociaż słowa nieznajomej, która po kilku minutach rozmowy wiedziała o nim tak dużo, mocno go zabolały i zdenerwowały.
-Nie szczerz się głupio.
-A moje dobre strony...? Dlaczego Lilly może mnie chcieć?
-Po pierwsze, i to chyba twój największy atut, jeszcze nie dorosłeś. Więc wszyscy mamy nadzieję, że zmądrzejesz. – powiedziała to głośno i powoli.
-Ał. To bolało. – rzucił po chwili. Wzruszyła ramionami.
-Masz jeszcze kilka innych atutów. Po drugie, jesteś cholernie przystojny. Te twoje ciepłe, orzechowe patrzałki i ciemne rzęsy... Masz ładny odcień skóry - taki opalony, ale nie za bardzo. Masz fajne kłaczki... Ciemne, wystarczająco długie, jak trzeba... Masz miły uśmiech. A gdy uśmiechasz się tym swoim Huncwockim uśmiechem, to nawet mi kolana miękną. – Jamesowi opadła kopara. Nie spodziewał się, że można go tak dokładnie opisać... i jednocześnie... tak... wydał się sobie... tak...taki... fajny...?
-No, nie pesz się tak. Spoko, nie kocham cię, chociaż jesteś niczego sobie. Musiałam cię jakoś dowartościować, bo zrobiłeś taką smutną minkę zbitego puszka pigmejskiego... No, uśmiechnij się... Taak, już lepiej małemu Jamesikowi...? – James uśmiechnął się.
-A idź w cholerę. – rzucił, a ona wybuchnęła śmiechem.
-Dobra, spadam. Mam jeszcze kilka osób do pocieszenia... Yo... – i zbiegła po schodach. James przetarł twarz koszulką. To był straszny nawyk, nie umiał się go oduczyć od dzieciństwa...
Zszedł piętro niżej i wszedł do PW. Siadł w kącie, na starym pufku i zaczepił Remusa odrabiającego lekcje.
-Rem, powiedz mi, co to na gacie Merlina jest pluszek pidżmski...?
Tiaa, długa, nie?
Oceńcie szczerze, chcę zobaczyć, co Wam się podoba...
Za nieobecność przepraszam. Nie śmiem prosić o wybaczenie, bo to przez moje lenistwo notki nie było tak długo. Była już napisana, ale pannie M. nie chciało się ruszyć tyłka i przepisać ją na pierwszy komp, zgrać na płytę (którą najpierw trzeba było kupić, bo mój stary sprzęt odtczytuje tylko jeden raz zapisaną płytę) i wrzucić na drugi komp. Ah, miałam się nie tłumaczyć.
Tak, tak, czas przybić mnie do drzewa... I ochrzanić, bardzo, bardzo stanowczo, za lenistwo.
Czy notka się podobała...?
Przepraszam za przydługą nieobecność. Wiem, jestem okropna. Ale nie, nie mam słomianego zapału. Przeszłam już przez fazę, gdy chce się rzucić to wszystko w cholerę. I, o dziwo, wytrwałam.
Dziękuję za wszystkie komentarze. Jesteście świetni.
Prosiłabym jednak o jakąś krytykę... Dla mobilizacji
Jeszcze raz dzięki. Teraz notka:
Puk puk puk
Minewra spojrzała na zegarek. Było ciut po 20. Postanowiła zignorować ciche pukanie, z nadzieją że natręt zniechęcony brakiem odpowiedzi odejdzie.
Miała inne plany na ten wieczór. Jeszcze bardziej nieprzyjemne niż rozmowa z nastolatkiem mającym problemy.
Chwila ciszy. Minewra z nadzieją spojrzała na drzwi..
Puk puk puk
........
PUK PUK PUK- pukanie przeszło w walenie, i Minewra przestraszyła się, że ktoś w końcu przyjdzie, zaniepokojony hałasami, i wtedy dojdzie do dość głupiej sytuacji...
-Wejść! – drzwi uchyliły się i Minewra zobaczyła swoje dwie ulubione uczennice. Jej surowa mina złagodniała, lecz nadal była zła. A kiedy doszło do niej, kto przyszedł, i kto przyjdzie, jej złość wzrosła.
Nie miała ochoty na żadne sceny.
Zaklęła w duchu.
-Tak, dziewczęta? – spytała zrezygnowanym tonem. „Dziewczęta” weszły i zamknęły za sobą drzwi.
-Pani profesor, chciałybyśmy zapytać, czy na ten rok przewidziane są jakieś zajęcia dodatkowe...
-Tworzenie nowych zgrupowań...
-Koła zainteresowań...- Minewra zagryzła wargi, a jej nozdrza troszkę się zwęziły.
Lilly pomyślała że za kilkanaście lat będą się zaciskać tak, że McGonnagall nie będzie mogła oddychać.
Minewra pomyślała, że jeśli nie przedstawią prawdziwego powodu zakłócania jej nocnego czasu, to odejmie im punkty. Bo to przecież niemożliwe, żeby dwie prawie dorosłe panny, cieszące się jej pozytywną opinią, dręczyły ją nocą o jakieś koła zainteresowań.
Jo pomyślała, że zakłócanie wieczoru opiekunce to był jednak zły pomysł. Ale na wycofanie się nie miała za bardzo sposobności.
Po kilku przestraszonych spojrzeniach rzuconych w jej stronę Minewra zrozumiała jednak, że one przyszły właśnie po to.
Po koła zainteresowań.
Zdziwiła się, że nie zapytały o to wcześniej. I pomyślała, że to musi być chyba jakieś... inne koło. Zdenerwowała się jeszcze bardziej.
-Nie, dziewczęta, myślę, że dyrektor, mm, Albus, nic nie zaplanował. Ani żaden inny nauczyciel.
-A czy można by...?
-Z jakiej dziedziny magii, panno Gallahad?- złość zaczęła się oddalać od Minewry. Spojrzała uważniej na dwie twarze swoich wzorowych uczennic i w duchu zrezygnowała z prawie jakiegokolwiek oporu.
-Tak właściwie...
-Ogólnie rzecz biorąc...
-Nie owijając w smoczą skórę...*
-Bez kwiecistych przemówień...
-Wykładając eliksir na ławę... *
-Nie przedłużając...
-Bez zbytniego zastanawiania się...
-I przedłużania... – nozdrza Minewry rozszerzyły się jeszcze o kilka milimetrów. Lilly postanowiła przerwać operację „wkładania różdżki w mrowisko powoli, by zmiękczyć mrówki- podejście pierwsze”, którą zarządziła Jo, i przejść do rzeczy.
-Chcemy założyć koło taneczne. – wystrzeliła jak korkiem z kremowego piwa. McGonnagal zmarszczyła brwi, jakby coś sobie przypominała.
-Takie... pląsy po podłodze, niczego nie uczące... bezsensowne... bezcelowe... Nie.
-Ależ pani profesor...
-Panno Gallahad!
-Pani profesor, mówimy poważnie. To może być ciekawa przygoda, no i mnóstwo zabawy...
-Nauka to nie zabawa, panno Evans.- rzuciła chłodno Minewra. Widziała, że panny się zawzięły. Postanowiła wysłać je więc do dyrektora, mm, Albusa, by to on je odprawił z kwitkiem. Nie chciała złych spojrzeń rzucanych w jej stronę przez młode uczennice.
Była za młodą nauczycielką, by jej to nie obchodziło. Obojętność na takie sprawy przyszła dopiero z wiekiem, kiedy w pełni zrozumiała, że zawsze ktoś będzie miał jej coś do zarzucenia. Zawsze.
-Lilly chodziło o to, że tańcząc wyrobimy w sobie zwinność, i... eee...
-To bardzo praktyczna umiejętność... – dodała niezbyt pewnie Lilly.
-Koło nie będzie oczywiście obowiązkowe...
-Mogłoby być też w postaci kary...- Wytoczyły ostatnią, najcięższą broń.
Żaden mięsień na twarzy Minewry nie drgnął, ale jej oczy zapałały chęcią zemsty.
Dopiero z wiekiem nauczyła się opanowywać odruchy.
Dziewczyny zauważyły ten złowróżbny ognik w oczach opiekunki Gryffindoru i wiedziały już, że wygrały.
-Porozmawiacie o tym z dyrektorem, mm, Albusem. A teraz...
Puk puk puk
Minewra przymknęła oczy. Miała cichą nadzieję, że spóźni się bardziej. Znowu zaklęła w duchu.
-Wejść. – drzwi otworzyły się z rozmachem i do gabinetu opiekunki Gryffindoru wszedł ich szukający, James Potter.
-Spóźnił się pan, panie Potter. – rzuciła w jego kierunku Minewra. Spojrzała na dziewczęta i postanowiła zemścić się za popsuty wieczór.
-Tylko piętnaście minut. – wyszczerzył zęby do Lilly.
-No więc, panno Evans, zaprezentujcie, na czym miałyby te wasze zajęcia polegać. – rzuciła zjadliwie, a Lilly pomyślała, że ma za swoje. Za chęć niesienia pomocy koleżance spotyka ją kara. Cóż za sprawiedliwość! Zagryzła wargi i podeszła do Jamesa.
Ten, nieco zdezorientowany, lecz szczęśliwy, że będzie blisko Lilki, pomyślał, że o cokolwiek właśnie toczy się sprawa, poprze to w 100% i będzie w tym uczestniczył. Ach, jak głupie i nierozważne bywają takie myśli...
Lilly stuknęła różdżką w zwisające z kieszeni jego koszulki słuchawki i w powietrze uniosła się wszystkim znana piosenka „Kociołek pełen miłości” słodkiej Celestyny...
James wyszczerzył zęby, a Jo stłumiła parsknięcie. Lilly spaliła cegłę i jeszcze raz stuknęła różdżką w słuchawki. Tym razem w powietrze uniosła się wszystkim znana melodia, spokojna i wyważona.
James domyślił się, o co biega i wyciągnął ramiona. Lil uniosła brwi. Dała się objąć, lecz mruknęła mu do ucha:
-Dotkniesz mnie nie tam, gdzie trzeba, wygłupisz się albo w ogóle coś spartolisz, to już nigdy nie ujrzysz światła dziennego... Walc angielski, dwa razy kwadrat, koło, i z powrotem. Jeśli nie umiesz tańczyć...
-Umiem. – rzucił szybko, jakby gniewnie.
-Rama- mruknął. Ustawili się prawidłowo. Gdy James położył rękę na jej plecach, Lilly poczuła emanujące z niego ciepło. Uff, zrobiło się jej stanowczo za gorąco...
-...dwa trzy I RAZ dwa trzy...- i popłynęli. Lilly pomyślała, że Jim radził sobie całkiem nieźle. Według Jo tańczył cholernie dobrze.
Ruda poddała się czarowi chwili, zapomniała o tym, że chłopak jest skończonym, a raczej nieskończonym kretynem i zerknęła w jego orzechowe oczy. I to był błąd. Bardzo poważny błąd, bo to spojrzenie, które jej wtedy posłał, miała pamiętać do końca krótkiego życia.
Ale było za późno. Lilly spojrzała w piękne orzechowe oczy Jamesa i... już wiedziała, że to był błąd. I mimo to nie mogła się powstrzymać.
Bo to nie były znane jej orzechowe oczy ogarnięte pragnieniem posiadania czy chęcią zrobienia komuś żartu...
To były oczy niezmiernie szczęśliwego człowieka.
Człowieka, który ma wszystko, czego potrzebuje do szczęścia.
-Wystarczy. Dziękuję, możecie już iść, dziewczęta. A pan, panie Potter dzisiaj będzie czyścił tylko jedną gablotę. – rzuciła Minewra spokojnym, zimnym tonem przecinającym subtelną muzykę. Zanim ich ręce odskoczyły od siebie, przestraszone nagłym dźwiękiem, James uścisnął delikatnie jej dłoń. Aaaa...
Lil szybko wypadła z gabinetu McG. I pędem ruszyła przez korytarz.
-LillyAnne...! – usłyszała głos Jo. Ale nie zamierzała się zatrzymać. Biegła... korytarz, w lewo... schody... w lewo, schody, środkiem... jeszcze jedne schody... szszszuuu... poślizgnęła się i spadła z ostatnich stopni.
Jo biegała szybciej z była za Lilką tylko dlatego, że musiała wyłączyć odtwarzacz Jamesa. Zeskoczyła z ostatnich schodów dzielących ją od koleżanki i z gracją wylądowała obok niej. Nic nie powiedziała.
Lilly, oparła głowę o zimną poręcz schodów i roześmiała się.
-Starzejesz się, kobieto... – rzuciła do Jo, ledwie łapiąc oddech.
-Za to ty stoisz w miejscu. – odparła całkiem poważnie Joanne i lekko usiadła obok Lil.
Dla siebie zachowała, że gdy stukała w słuchawki Jamesa aby uciszyć muzykę, z jego kieszeni wysunęło się małe legitymacyjne zdjęcie... Zdjęcie Lilly.
*****
„Nie owijając w smoczą skórę” – przekształcone mugolskie powiedzonko „nie owijając w bawełnę”
„Wykładając eliksir na ławę” - przekształcone mugolskie powiedzonko „wykładając kawę na ławę”
Związek Krytyków ...!
